ประทับใจวิธีการสอนของอาจารย์ที่ โรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย
อาจารย์ท่านนี้ เป็นอาจารย์สอนวิชาพลศึกษา หนูเลือกเรียนบาสเก็ตบอลคะ เพราะง่ายดี และเคยเล่นตอนอยู่ประถม
เอาละคะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า อาจารย์ท่านนี้ชื่อ อาจารย์นาวี ท่านให้หนู ปฏิบัติจริง แทนการทำรายงาน เพราะ การปฏิบัติจริง จะช่วยให้เราได้เรียนรู้ดีกว่าการทำรายงานมาก หนูได้เรียนรู้วิธีการเดาะบาสสองมือ วิธีการส่งและรับลูกในระยะไกล โอ้โห สนุกไม่ใช่เล่นเลยคะ
พออาจารย์เห็นหนูครั้งแรก ท่านก็บอกว่า "ลูกต้องปฏิบัติจริง ลูกลองฝึกดู ครูรู้ว่าหนูทำได้ มา เดี๋ยวครูจะสอนให้" แต่หนูกลับบอกว่า "อาจารย์สั่งรายงานให้หนูทำก็ได้คะ เพราะที่โรงเรียนเก่าหนูทำอย่างนั้น" แต่อาจารย์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า จะให้หนูปฏิบัติจริง ดังนั้น ท่านจึงสอนหนูอย่าง ใจเย็น ชนิดที่นึกภาพออกอย่างกระจ่างแจ้ง คือ จับมือหนูและทำท่าส่งรับ เดาะ แล้วให้หนูลองทำเอง อาจารย์เห็นหนูทำได้ก็ให้กำลังใจ แล้วให้หนูฝึกในที่ร่ม ไม่ให้ฝึกในสนามร่วมกับเพื่อน ๆ แต่จะให้เพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ แสตมป์ มาเฝ้าดูหนูฝึก คอยหยิบบาสให้เวลาปลิวไปไกล สนุกมาก ๆ คะ
แต่สิ่งที่หนูประทับใจมากที่สุดในการเรียนกับอาจารย์นาวี คือ คำพูดของอาจารย์ที่ว่า
"ถึงหนูจะพิการ แต่หนูก็ทำได้เหมือนเพื่อน ครูมีวิธีที่จะสอนหนู" แล้วในที่สุด ก็สอนได้สำเร็จคะ ผู้เรียนอย่างหนูก็มีความสุขที่มีผู้สอนแบบนี้ ไม่ปล่อยให้นั่งเฉย ๆ แต่ให้ทำจริง ๆ นี่แหละคะ
กระเป๋า โรส
สิ่ง'ที่หนูต้องการ คือ อย่ามองความพิการเป็นข้อจำกัด แต่ให้เขาได้รับการฝึกฝน และเขาจะทำได้ ที่สำคัญ ผู้ที่ฝึกสอนเขาจะต้อง ใจเย็น ไม่รีบร้อน เพราะ ผู้พิการย่อมช้าเป็นธรรมดา แต่หนูไม่คาดหวังใครนะคะ แค่กล่าวโดยทั่ว ๆ ไปเท่านั้นคะ
สุดท้ายนี้ หนูขอเสริมความคิดอีกอย่างหนึ่ง คือ ผู้พิการทุกประเภท มิใช่ภาระหรือตัวถ่วงของสังคม หากสังคมยอมรับ และอธิบาย ฝึกฝนให้เขาทำในสิ่งที่คนปกติทำ รับรอง ผู้พิการก็จะมีกำลังใจดำรงชีวิตร่วมกับคนในสังคมได้อย่างมีความสุข ดังเช่นหนู ที่พิการทางสายตา แต่พ่อแม่ก็เลี้ยงแบบให้ไปเผชิญกับสังคม โดยให้เรียนร่วมกับเด็กปกติ หนูย้ายมา 6 โรงแล้วคะ แต่ละโรงหนูก็ได้รับประสบการณ์มากมายในหลายๆด้าน
เพื่อนช่วย โรส
มีเพื่อนหลายคนถามว่า กว่าเธอจะมาถึงจุดนี้ เธอต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากี่ร้อยพันประการ เธอทำได้อย่างไร หนูขอบอกว่า
กำลังใจ และ ความพยายามที่จะไม่ยอมแพ้ปัญหาทั้งมวลคะ
พ่อแม่อยู่ข้างหลัง คอยแนะนำช่องทางในการดำเนินชีวิต หนูอยู่หอร่วมกับเพื่อน ๆ ตาบอด แต่เรียนร่วมกับเด็กปกติ นับว่าเป็นสิ่งดี แต่ข้อเสียคือ คิดถึงบ้าน ฮิ ๆ ๆ
แต่ไม่เป็นไร ปัญหามีไว้ให้เรียนรู้และแก้ไข มิใช่มีไว้ให้เดินหนี จริงไหมคะ
เพื่อน ตาพิการ ที่เรียนอยู่ในโรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย
บ๊ายบาย จุ๊บ ๆ เขียนมาบอกแค่นี้แหละ รักนะ สมาชิกบล็อกทุกคน
บทความ เรื่อง when you see nothing at all จากหนังสือ a day - ตอน คนตาบอดมองไม่เป็น แล้วจะใช้ชีวิตกันยังไง - ตอน คนตาบอดกินข้าวเองได้เหรอ - ตอน คนตาบอด อยากให้คนตาดี มองเห็นอะไร
Create Date : 19 มิถุนายน 2551 |
|
14 comments |
Last Update : 22 มิถุนายน 2551 22:07:37 น. |
Counter : 2374 Pageviews. |
|
|
|
มัธยมอันดับสี่ของประเทศ เก่งแน่นอนอยู่แล้ว จ๊ะ
เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ