อืม....

มันทำอย่างนี้มานานแล้วครับม่อาย

เห็นด้วยค่ะ

ยุติธรรมมิได้มีอยู่ในโลก
ฝูงชนเปียกโชกด้วยขมขื่น
จะมีใครใดเล่าเฝ้าหยัดยืน
ทนฝืนต่อสู้กู้โลกา....

ยุติธรรมอยู่ในโลกอุดมคติ
อุตริเขลานักหากฟันฝ่า
ดันทุรังไม่เข้าเรื่องเปลืองปัญญา
บ่นบ้าเพ้อฝันไปตามเพลง

เขาว่าอย่างนี้....
คือสักขีพยานการข่มเหง
ปีศาจร้ายกระหายเลือดเชือดบรรเลง
เร้าเร่งกามาพารุมร้อน

ยุติธรรมไม่มีแท้ก็แน่อยู่
แต่ควรรู้แก้ปัญหาอย่าหยุดหย่อน
อนิจจังอย่างไรไม่แน่นอน
อาจจะพลิกไฟฟอนเป็นน้ำเย็น

สร้างยุติธรรมด้วยความจริง.....
สิ่งนี้...ตานี้ที่แลเห็น
สร้างโลกด้วยสองมือผู้ลำเค็ญ
ให้เป็นไปตามความเป็นไป...

อาจทำได้ใกล้เคียง...
ล้านเสียงเป็นพลังครั้งยิ่งใหญ่
อยุติธรรมผงาดฟ้ามาแต่ไกล
จะแพ้ภัยเกรงขามความดี

แม้จะได้ไม่เท่าโลกในความฝัน
สักร้อยพันก็จะชิงไม่วิ่งหนี
แสนล้านชีวิตน้อมพร้อมจะพลี
เพื่อศักดิ์ศรี...แห่งยุติธรรม ค้ำแผ่นดิน

สามัคคีหรือการปรองดองกัน ไม่ได้หมายความว่าคนหนึ่งพูดอย่างหนึ่ง คนอื่นต้องพูดเหมือนกันหมด



ลงท้ายชีวิตก็ไม่มีความหมาย ต้องมีความแตกต่างกัน แต่ต้องทำงานให้สอดคล้องกัน



แม้จะขัดกันบ้างก็ต้องสอดคล้องกัน"



(พระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว)

"ขอพระองค์ทรงพระเจริญ"

วันนี้อัญเชิญพระราชดำรัสของพระองค์ท่านมาเตือนใจเวลาไปไหนมาไหน(ตามบล๊อก)ว่า....คนเราแม้มีความแตกต่างทางด้านความคิด แต่ก็สามารถทำงานร่วมกัน อยู่ร่วมกันได้ ถ้าคำนึงถึงประโยชน์ของส่วนรวมเป็นที่ตั้ง....
แต่ทำไมคนไทยบางกลุ่มถึงได้ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นที่"ต่าง"ของคนอื่นบ้าง....ถ้ายอมรับฟังกัน ความเกลียดชัง ไม่เข้าใจกันก็คงไม่เกิดร๊อกกกก...

แต่งกลอนได้ระบายดีนะคะ
เหมือนจะอัดอั้นตันใจ... ไงก็ปล่อยวางไปบ้างไม่งั้นเครียดตายเลย ฉัตรเองก็เป็นนะ เพิ่งจะดีขึ้นก็วันนี้เองค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อไหร่จะมีอะไรมาให้เครียดอีก...พยายามไม่เปิดทีวีดูข่าวอ่ะ ดีสุดค่ะ

แปลกใจจัง
เขาบอก...
เขาเอาภาพมาให้ดู...
อาวุธสงครามเพียบ

แต่เหตุใด
กลุ่มคนเสื้อแดง
ถึงหนีตายกันหัวซุกหัวซุน
ทั้งที่อาวุธทำลายล้าง
วางอยู่ในมือมากมายขนาดนึ้

ไม่เข้าใจ

แบบนี้ที่บ้านเรียก

"ได้ที ขี่เอ๋ง เอ๋ง ไล่" เจ้าค่ะ

นั่นสิคะไม่เข้าใจเหมือนกันกับความเห็นที่ 5...ไม่เข้าใจจริงๆ มันเหมือนค้านกันในทีนะคะด้วยค่ะ ฝันดีนะคะ..

ขออนุญาตมาสวัสดีทักทายค่ะ
(อีกที เผื่อได้เป็นนักสู้เพื่อประชาธิปไตย ด้วยคนค่ะ อิอิ แซวเล่นพอให้เย็นใจค่ะ )


ตามมาจากบล็อกไกลเกินใจสายเกินแก้และพี่เซียนค่ะ

[ กดเบาๆนะจ๊ะ ]


ไม้เทียมพอถูไถได้นะพี่

...การให้อภัยเป็นศิลปะของชีวิต...

...ไหนๆมันก็เกิดขึ้นแล้ว...หวังว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้คนที่ทำผิดพลาด....ได้สำนึกและจะไม่ทำอีก...

....มันเป็นเพราะการแย่งอำนาจของพวกใหญ่โตของบ้านเมือง...โดยใช้ประชาชนเป็นอาวุธ ...

...ทหารเก่งๆ จับอาวุธได้ แต่ทำไมภาคใต้ไม่สงบซะที...หรือว่ามันไม่กระทบกับผลประโยชน์ของพวกตัวเอง...

...ทำอะไรก็ผิด เพราะไม่มีคนมีอำนาจกล้าปกป้อง..บางครั้งมันมาถึงทางตัน..ก็คงต้องใช้ทางเลือกสุดท้าย...

....ตลกกะพวกดารารักชาติ...ให้ไอ้คนที่เคยขึ้นเวทีพันธมิตร มาประกาศบนเวทีรางวัล(สาธารณะ)ว่าใครไม่รักพ่อ..ก็ให้ออกประเทศไป...ตบมือกันใหญ่...นี่แหละเป็นการสร้างความขัดแย้ง เกลียดชังกันมากขึ้น...ดารานักแสดง ถ้าอยากทำหน้าที่ตัวเอง น่าจะเขียบทหนัง บทละคร และแสดงกันเอง..จะได้มีการค้นคว้าข้อมูลที่ถูกต้อง เวลาแสดงความเห็นอะไร จะได้รับผิดชอบกับความคิดนั้น..

...บางทีผมว่า คนไทยถ้ารู้จักให้โอกาส ให้อภัยคนทำผิด ไม่ซ้ำเติมจนคนทำผิดแทบไม่มีแผ่นดินอยู่...คงไม่มีใครคิดจะทำร้ายกัน

.หยุดซ้ำเติมกัน...ให้อภัยกัน...

ประเทศไทยโชคดี มีนายก ชื่อ อภิสิทธิ์

อ่านแล้วน้ำตาไหล (ยืมคุณเอื้องผึ้งจันทร์ผามา)

จากแพทย์ผู้ที่ได้รับใช้ใกล้ชิด เล่าให้ฟังว่า
ภาพที่พ่อนั่งเหม่อลอยอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
เป็นเวลานานเหมือนจะร้องไห้นั้น
ณ ที่ตรงนั้นกับเวลาที่ยาวนาน
พ่อพูดออกมาประโยคเดียวว่า

" เราไปทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำ
หรือ คนไทยเหล่านั้นถึงได้
โกรธ เกลียดเราขนาดนี้ "

ผู้อยู่ใกล้ชิดพ่อน้ำตาไหลพราก
เพราะสงสารพ่อที่ทำทุกอย่าง ทั้งชีวิตพ่อ
เพื่อ คนไทยมาตลอด
พ่อไม่เคยคิดทำร้ายคนไทยเลยแม้แต่น้อย
แต่สิ่งที่พ่อได้รับจากคนไทยกลุ่มนั้น
คือ???

หวัดดีค่ะพี่รมย์

เราทำอะไรผิด ทำไมต้องเข่นฆ่าเราเป็นผักปลา คนตายและสูญหายร่วมพัน แต่ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครรับผิดชอบที่เอากำลังทหารมาไล่ยิงประชาชน..แม้ในวัดก็ยังตามไปยิง

มันไม่ใช่คนหรอกค่ะ และผลกรรมที่ทำอะไรไว้กับพวกเค้า ช้าเร็วก็คงตามทัน สักวัน

มีนิทานมาเล่าสู่กันฟัง มีบ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่นหลังหนึ่ง ปกครองโดยพ่อกับแม่ที่มีเมตตา ให้ลูกๆทั้งหมดได้รับความสุข ความอบอุ่น รวมไปถึงสุนัขที่เฝ้าบ้านมานานเนา เมมื่อวันเวลาผันผ่านเลยไป พ่อกับแม่ ก็แก่ชรา ไอ้สุนัขเฝ้าบ้านมันก็เหิมเกริมคิดจะปกครองคนในบ้านเสียเอง สิ่งแรกๆที่มันทำคือ กัดทำร้ายคนในบ้านเพื่อเป็นบอกว่าพวกเอ็งต้องยอมให้ข้าปกครอง แต่สุนัขมันทำมาหากินไม่เป็นเลยต้องเก็บคนรับใช้ไว้คอยให้อาหารมัน หากไม่ทำตามมันมันก็จะกัดให้ตาย คนใบ้นคนไหนทำทีแข็งข้อปกครองยาก มันก็ฆ่าให้ตาย หรือไม่ก็ให้พิการ ตอนนี้สุนัขเฝ้าบ้านกำลังเรืองอำนาจ ไม่มีใครสงสัยในเจตนา คิดว่ามันเป็นแค่สุนัขเฝ้าบ้านทุกคนได้แต่รุมลงโทษคนรับใช้ที่คอยหาอาหารใหมัน.....นิทานเรื่องนี้ยังไม่จบนะ ต้องคอยดูกันต่อไป.......

มีนิทานมาเล่าสู่กันฟัง มีบ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่นหลังหนึ่ง ปกครองโดยพ่อกับแม่ที่มีเมตตา ให้ลูกๆทั้งหมดได้รับความสุข ความอบอุ่น รวมไปถึงสุนัขที่เฝ้าบ้านมานานเนา เมื่อวันเวลาผันผ่านเลยไป พ่อกับแม่ ก็แก่ชรา ไอ้สุนัขเฝ้าบ้านมันก็เหิมเกริมคิดจะปกครองคนในบ้านเสียเอง สิ่งแรกๆที่มันทำคือ กัดทำร้ายคนในบ้านเพื่อเป็นบอกว่าพวกเอ็งต้องยอมให้ข้าปกครอง แต่สุนัขมันทำมาหากินไม่เป็นเลยต้องเก็บคนรับใช้ไว้คอยให้อาหารมัน หากไม่ทำตามมันมันก็จะกัดให้ตาย คนในบ้านคนไหนทำทีแข็งข้อปกครองยาก มันก็ฆ่าให้ตาย หรือไม่ก็ให้พิการ ตอนนี้สุนัขเฝ้าบ้านกำลังเรืองอำนาจ ไม่มีใครสงสัยในเจตนา คิดว่ามันเป็นแค่สุนัขเฝ้าบ้านทุกคนได้แต่รุมลงโทษคนรับใช้ที่คอยหาอาหารใหมัน.....นิทานเรื่องนี้ยังไม่จบนะ ต้องคอยดูกันต่อไป.......