เธอคนนั้นชื่อ ตุ๊กตา  ผมรู้จักกับเธอครั้งแรกตอน มัธยม 2 ใช่ครับ ตอน ม.2 เธอพึ่งย้ายมาเรียนที่นี้ตอน ม.2 ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ มันมีความรู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกแบบพูดไม่ถูก มันไม่รู้จะบอกออกมายังไงดี เราได้เรียนห้องเดียวกัน โต๊ะที่เธอนั่ง อยู่ถัดจากโต๊ะผมไป โต๊ะเดียว และอยู่คนละแถว เวลาเรียนผมจะชอบแอบหันหลังไปมองเธอ มันบ้าดีนะ ฮ่าๆๆๆ  มีครั้งนึ่ง เธอให้ของขวัญผม เป็นการ์ดใบเล็กๆ แต่ข้อความที่เขียนอยู่ในการ์ด ไม่ได้เล็กตามการ์ดเลย ข้อความนั้นคือ

                                                        "เบื่อจัง" 

                                                  ได้นั่งเรียนข้างหลังเธอแบบนี้

                                                  อยากนั่งข้างข้าง เธอคนดี

                                                 ติดตรงที่ มาจองที่ไม่ทัน 

ผมจำได้ขึ้นใจ และไม่เคยลืมข้อความนี้เลย

ทุกๆเที่ยงผมจะซื้อน้ำแล้วเดินไปให้เธอแบบเขินๆ แล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเอง ผมทำแบบนี้อยู่ 2 ปี เป็น 2 ปีที่ผมมีความสุขมากๆ  จนเราทั้ง 2 คนจบ ม.3 เราต่างแยกย้ายกันไปเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ ไปทำในสิ่งที่ตัวเองรัก วันสุดท้ายที่จากกัน มันมีความรู้สีกมากมายที่อยากจะบอก แต่ด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ ว่าทำไมผมถึงไม่พูดมันออกไป หากย้อนเวลากลับไปได้ ตอนนั้น ผมจะบอกเธอว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ

หลังจากต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียน ไปตามความฝันของตัวเองแล้ว ผมก็พยายามตามหาเธอตลอด จนผมรู้ที่อยู่เธอ ผมเขียนจดหมายหาเธอทุกโอกาสที่เขียนได้ ไม่ว่าจะเป็น วันปีใหม่ วันวาเลนไทน์ วันเกิดเธอ วันคลิสมาส หรือพูดง่ายๆ ผมส่งจดหมาย ส่งการ์ดอวยพรไปให้เธอทุกเทศกาล มีบ้างที่เธอตอบกลับมา แต่มันก็น้อยครั้งมากๆ แต่ผมก็จำได้ไม่ลืม 

จวบจนเข้าสู่วัยทำงาน ผมก็ยังคงนึกถึงเธออยู่เสมอ ที่อยู่เธอผมลืมเลือนไปตามกาลเวลา แต่สิ่งที่ผมไม่เคยลืมเลย ก็คือ หน้าตาที่น่ารัก แต่นัยตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า ผมจำทุกๆสิ่งที่เป็นเธอได้เป็นอย่างดี วันเกิดเธอผมไม่เคยลืม ถึงแม้ผมจะไม่เคยเจอเธอมาเป็นเวลานาน

อยู่มาวันหนึ่ง เธอก็โทรมาหาผม ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้เป็นอย่างดี ไม่น่าเชื่อว่าผมจะได้คุยกับเธออีกครั้ง 18 ปีที่ไม่ได้เจอกัน ตอนนั้นผมคุยอะไรกับเธอมั้งผมจำไม่ได้ แต่สิ่งที่จำได้อย่างเดียวก็คือ เสียงของเธอ วันนั้นผมมีความสุขที่สุด หลังจากได้คุยกับเธอครั้งนั้น เราได้นัดเจอกัน 

วันที่เราได้เจอกัน เราไม่ได้เจอกันแค่ 2 คน แต่มีเพื่อนสมัยที่เรียน มัธยม มาเจอกันด้วย เรานั่งคุยกัน กินข้าวกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ เธอยังเป็นเธอคนเดิม เธอยังน่ารักเหมือนเดิม ความรู้สึกต่างๆของผมก็ยังคงเหมือนเดิม มีสิ่งต่างๆมากมายที่ผมอยากจะบอกเธอ แต่ ผมยังไม่กล้าพอ ไม่กล้าพอที่จะพูดความในใจออกไป กลัว กลัวคำตอบที่ได้รับ กลัวจะเสียเธอไป

วันนึงผมจะบอกกับเธอ ว่าผมรู้สึกกับเธอยังไง ผมรักเธอมากแค่ไหน ความรู้สึกต่างๆผมยังคงเก็บไว้ โดยที่เธออาจจะรู้ หรือ ไม่รู้เลยก็ได้ แต่วันนึงผมจะบอกเธอ....