Bloggang.com : BAHAMAS : จากเพิงกลางทุ่ง ถึงกรุงเทพฯ

จากเพิงกลางทุ่ง ถึงกรุงเทพฯ

วันนี้อากาศดีจริง

อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นสุดการเป็นข้าราชการแล้ว เห็นข่าวขึ้นเงินเดือน 6% แล้วยังคิดอยู่ว่าเพื่อนร่วมงานคงหัวเราะเยาะแน่ ๆ ว่าพอเรายื่นใบลาออก เงินเดือนก็ขึ้น น่าเสียดาย

ทุกครั้งที่ถูกคัดค้าน และทัดทานด้วยเหตุผลสารพัด ว่าอย่าลาออกเลย ออกทำไม อาชีพนี้มั่นคงจะตาย สวัสดิการก็ดีคนเขียนได้แต่ยิ้ม พยักหน้าไปตามเรื่อง

แต่ถามว่าจะเปลี่ยนใจไหม แน่นอนคือ ไม่

ถ้าคิดจะอยู่ในสถานะนี้ต่อไป คงไม่เลือกเรียนปริญญาโทสาขาขาดแคลนหรอก หรือไม่ก็คงไม่ได้เรียนต่อ

คนเราคิดต่างกัน คนอื่น ๆ มองว่าน่าเสียดายถ้าลาออก ในขณะที่เราอยากออก เรารู้สึกว่าเราไม่เหมาะกับตรงนี้ อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ นี่ไม่ใช่เพราะดื้อ แต่เพราะตัดสินใจแน่วแน่มานานแล้วต่างหาก

ขอยึดความสุข ความสบายใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง เรื่องอื่นไม่สำคัญ อยู่แล้วอึดอัด ไม่มีความสุข ต้องฝืนใจทำ ต้องอดทนอดกลั้น ตื่นเช้าขึ้นมาไม่อยากไปทำงาน เบื่อแล้วกับความรู้สึกแบบนี้

พอยื่นใบลาออกแล้ว แม้อนาคตยังมืดมน แต่ก็โล่งใจไร้ทุกข์ ใช้คำเวอร์หน่อยก็ประมาณว่า จบสิ้นกันทีกับฝันร้ายที่ยาวนาน แม้ต่อไปจะลำบาก ต่อไปต้องสู้ทำงานหนัก ก็ยอม

ว่าจะเข้ากรุงเทพฯ หลายครั้งแล้ว จนเพื่อนฝูงที่นั่นเอือมระอาไปตาม ๆ กัน แบบว่าซักผ้าปูที่นอนเก้อ ไม่โผล่หัวไปเสียที แหม...ก็ฝนตกทุกวัน ที่บ้านห่วงน้ำท่วม เลยรอดูสถานการณ์ก่อน ไป ๆ มา ๆ ฟ้าฝนเหมือนจะแกล้ง เพราะพอตัดสินใจว่าไม่ไปละ แดดส่องสว่างไสว แต่พอเราเห็นแดด เลยลังเลว่าไปกรุงเทพฯ ดีกว่า แดดพลันหาย ฟ้าเปลี่ยนเป็นครึ้มหม่น เหมือนมันจะพูดว่า “เอ็งไม่ได้ไปหรอก แน่จริงเอ็งดื้อไปสิ ฝนตกน้ำท่วมแน่ และข้าจะผ่าลงหัวเอ็งด้วย”

คิดว่าเพื่อความปลอดภัยของบ้านเมือง (และตัวเอง) เลยอยู่บ้านดีกว่า

คนเขียนคนนี้ มีลักษณะนิสัยแปลกประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง คือเป็นคนสองบุคลิก สองรสนิยม เอาแน่นอนอะไรไม่ได้

ปลาบปลื้มหลงใหลงานเขียนแนวล่องป่า ลึกลับ สารคดี ฯลฯ แต่ทำนองเดียวกันก็ชอบอ่านนิตยสารแฟชั่น!

ใครเลยจะรู้คนสถุล ดูดิบ ๆ เถื่อน ๆ คนนี้จะต้องซื้อนิตยสาร CLEO, Ray, Cawaii, cosmopolitan ฯลฯ ตามแต่เงินในกระเป๋าจะเอื้ออำนวยทุกเดือน

อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดใช่ไหม...โรบินฮู้ดอ่านคลีโอ!

ก็สงสัยในรสนิยมตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าตกลงฉันคือไส้เดือนใช่ไหม ไม่แต่งตัว แต่กลับชอบเข้าเว็บไซต์ที่สาว ๆ เข้ามาแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องเครื่องสำอาง แฟชั่น เช็กข่าวคราวงาน sales ต่าง ๆ คุยให้เพื่อน ๆ ฟังจนอ้าปากหวอเรื่องกระเป๋า เสื้อผ้า เครื่องสำอาง รองเท้า ประเภท hi-brand แถมบางทียังรู้มากกว่าคนใช้เองเสียอีก!

แต่ขณะเดียวกัน ก็อาจไปเดินท่อม ๆ บนหัวคันนาด้วยชุดเสื้อยืดมอม ๆ กางเกงเจเจ มองเพื่อนใช้ขอแกวล้วงเข้าไปในรูดิน เพื่อเกี่ยวเอากบมาใส่ข้อง ถูกเพื่อนสอนให้จับปูนา และลงท้ายด้วยการนั่งบนดินเย็น ๆ ใต้ร่มไม้กลางนา เปิบข้าวจากปิ่นโต คุยเรื่องเป็ดเรื่องข้าวกันลั่นทุ่ง

ที่อยากไปกรุงเทพฯ รู้ไหมไม่ใช่อะไร อยากไปเดินห้างฯ อยากช็อปปิ้ง คงฟังพิลึกสำหรับคนที่คิดว่าโรบินฮู้ดอาจมีนิสัยกระเดียดไปทางเพศชาย แต่มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เวลาเดินห้างฯ มีความสุขอย่าบอกใคร

สุข...พอ ๆ กับการนอนกระดิกเท้าบนเพิงเล็ก ๆ กลางทุ่งนา มีลมพัดโกรก บรรยากาศเงียบสงบ

คนเขียนครึ่งบกครึ่งน้ำ หมายตากระเป๋าแบรนด์เนมใบงาม ราคาพอซื้อรถมอเตอร์ไซต์ได้คันหนึ่ง แต่ร่ำลือว่าใช้ทนหนักหนา หรูหรามีระดับ น้ำลายไหล ไหนจะคำพูดที่ว่า “เมื่อไรที่คุณจ่าย คุณไม่ได้ซื้อแค่กระเป๋า แต่คุณกำลังซื้อตำนานและความเป็นมาอันยาวนานของแบรนด์นี้...”

ถามว่าทำไมกระเป๋าใบนั้นถึงแพงหูดับ หนึ่ง ก็อย่างว่า ตำนานอันทรงคุณค่า(?) ของแบรนด์ อันนี้คนเขียนไม่ค่อยสนใจเท่าไร แต่ข้อสอง รูปทรงหรือรุ่นที่วางขาย ไม่มีให้เลือกมาก เรียกกันว่าเป็นรุ่น “คลาสสิก” ที่จะคงอยู่ชั่วกาลนาน ไม่ว่าจะซื้อเมื่อไร หิ้วตอนไหนก็ไม่เชย (จริงหรือ?) ดังนั้น ถ้าไม่เชยจริง ก็แสดงว่าถือไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันตกยุคใช่ไหม ถ้าไม่ตกยุค ใบเดียวก็เพียงพองั้นหรือเปล่า

สาม กรรมวิธีกระบวนการผลิต เริ่มจากการออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อก้องโลก และวัตถุดิบที่มีคุณภาพ ตลอดจนการตัดเย็บด้วยมือ และการจำกัดจำนวนการผลิตในแต่ละปี ที่พอจะบ่งบอกได้ว่า “เน้นคุณภาพนะจ๊ะ มิใช่ปริมาณ” ก็พอให้ไว้วางใจได้ว่าคุ้มค่าเงินที่เสียไป

อิทธิพลจากเว็บรักสวยรักงาม ส่งผลให้คนเขียนเงยหน้าจากรูหอยรูปู มองเข้าไปในช็อปที่สยามพารากอน และหมายมั่นปั้นมือในใจเงียบ ๆ ว่าสักวันจะสอยมาสักใบ ความสุขใจเล็ก ๆ ของการได้เป็นเจ้าของกระเป๋าแบรนด์เนมแพงหูฉี่ ของสาว ๆ ในเว็บนั้น ได้แผ่เข้าครอบงำจิตใจของคนเขียนเสียแล้ว 555 นึกภาพไม่ออก ว่าถ้าซื้อมา จะหิ้วไปเดินอวดควายอวดฝูงเป็ดตามทุ่งหรือเปล่า ว่านี่นะ...รู้จักแบรนด์นี้ไหม เข้ากับฉันไหม ฉันดูไฮโซไหม

คนบางคนมีความสุขกับการเก็บออม บางคนก็ใช้บ้างออมบ้าง ซื้อแต่สิ่งจำเป็น แต่สำหรับคนเขียน ถือความสุขความพอใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่ถึงขนาดช็อปปิ้งบำบัด แต่ก็ไม่กระดากใจที่จะซื้อหาของที่ตัวเองพอใจบ้างตามสมควร กระเป๋าแพง ๆ สำหรับบางคนอาจเบะปาก ว่าเอาเงินไปซื้ออย่างอื่นดีกว่า มีประโยชน์กว่า แต่จะไปกล่าวหาคนที่เขาซื้อก็ไม่ได้อีก เพราะเงินเขา เรื่องของเขา ตัวเองไม่ซื้อแล้วไปยุ่งกับคนที่เขาซื้อทำไม

คนใช้ของแบรนด์เอง เวลาถูกทักถูกติงก็คิดว่าคนไม่นิยมใช้อิจฉา ทำไมล่ะ นี่เงินฉัน ๆ พอใจจะซื้อ ความสุขของฉัน มีอะไรไหม ก็คิดเวอร์ไปหน่อย จะสนใจทำไมว่าใครจะว่า ในเมื่อใจรัก ใครจะคิดยังไงก็ปล่อยเขา ห้ามพาล

ก็ว่ากันไป บางคนเขาอาจใช้แต่ของแบรนด์ ในขณะเดียวกันก็บริจาคเงินให้การกุศลทุกเดือน

ในขณะที่เราประหยัด มองคนอื่นซื้อสิ่งฟุ่มเฟือยว่าไร้สาระ แต่เราไม่เคยเผื่อแผ่แบ่งปันใครเลยหรือเปล่า ขี้ยังไม่ให้หมากินอะไรทำนองนั้น ถ้าเปรียบเทียบแล้วใช่ ก็อยู่เฉย ๆ ดีกว่าเนอะ

แหม พูดแล้วก็คันมือ อยากไป “window shopping” ที่สยามเสียตอนนี้เลย นิตยสารที่กล่าวมาข้างต้น นอกจากแฟชั่น มักลงรายละเอียดเกี่ยวกับร้านค้า ร้านอาหารมากมายในแต่ละเดือน ก็จด ๆ ไว้เป็นข้อมูลเผื่อไปเที่ยว พอดีว่ามีเพื่อน ๆ อยู่ทุกมุมเมืองของกรุงเทพฯ เลยสะดวกไม่ห่วงเรื่องที่พัก

อย่างเมื่อก่อนตอนทำงานที่กรุงเทพฯ ตอนแรกพักแถวประชาชื่น เพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็ควงแขนไปเดินเดอะมอลล์งามวงศ์วานเรื่อย พอย้ายที่ซุกหัวนอนมาอยู่ข้าง ๆ ห้างฯ พาต้า ใกล้ที่พักสุดก็เซนทรัลปิ่นเกล้า วันหยุดเดินเท้าไปไม่ถึงสิบนาที นาน ๆ ไปเที่ยวเดอะมอลล์บางแค เดอะมอลล์ท่าพระเพราะเพื่อน ๆ ที่พาต้าอยู่แถวนั้นเยอะ บางทีก็ข้ามโลกไปหาเพื่อนแถวบางกะปิ

แต่พอกลับมาทำงานที่บ้าน ไปสยามเอย มาบุญครองเอย บ่อยจนเอียน เพราะเพื่อนสนิทเขาศิษย์เก่าจุฬาฯ (ก็เจ้าคนที่แหย่กบแหย่ปูข้างบนนั่นแหละ) ยิ่งมีรถไฟฟ้ายิ่งสะดวก รถตู้จากอุทัยธานีเข้ากรุงเทพฯ ใช้เวลาแค่สองชั่วโมง แถมจอดใต้ทางด่วนติดสะพานลอยวนเวียนไปสถานีรถไฟฟ้าอนุสาวรีย์ชัยฯ หลังจากนั้นเพื่อนก็จะลากลงสถานีสยาม มาบุญครอง ถ้ามีเวลา จะไปศูนย์หนังสือจุฬาฯ แล้วเดินเที่ยวคณะต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัยอันเก่าแก่ ชอบที่ต้นไม้เยอะ หมาเยอะ (อันนี้ชอบที่สุด) บรรยากาศร่มรื่นดี

หลังจากนั้นไปเบียดเสียดกับคนที่ MBK หาอะไรกิน ส่วนใหญ่คนเขียนจะเลือก เพราะเพื่อนสนิทเขาจะแบบว่าอะไรก็ได้ พอมีพลังงานก็เที่ยวต่อ เดี๋ยวนี้มีพารากอน เซนทรัลเวิร์ล แล้ว ยิ่งน่าเดินใหญ่ ไปมาหลายครั้ง ชอบเข้าอยู่ร้านเดิม ๆ เป็นเหมือนกันไหม? คือร้าน loft ของแพง แต่มิวายซื้อนั่นนิดนี่หน่อย ติดมือกลับบ้านทุกครั้ง เห็นหยาบคายอย่างนี้ก็ชอบอะไรกุ๊กกิ๊กเหมือนกัน 555

ไม่ลังเลที่จะเขาร้านแบรนด์หรือไม่แบรนด์ เป็นคนประเภทหน้าตาน่าเห็นใจ ฟังสาว ๆ เขาเล่าว่าร้านนั้นเจ้าของไม่ดี บีเออย่างนั้นอย่างนี้ แต่คนเขียนไม่เคยเจอ ต่อให้แต่งตัวปอนแค่ไหน ก้าวเข้าร้านแพง ๆ พนักงานแทบจะอุ้ม เคยไปซื้อนิตยสารเรย์เล่มเก่า ๆ ที่ร้าน mari-j ร้านดังตรงสยาม พนักงานก็ต้อนรับดิบดี ทั้งที่เคยมีลูกค้ามาบ่นตามเว็บว่าพนักงานหน้าเหมือนตูดหมู สงสัยเราจะเกิดมาโชคดี เลยเจอแต่บริการดี ๆ (ยกเว้นเข้าคิวจ่ายเงินตามซูเปอร์ฯ จะซวยกว่าคนอื่น ได้อย่างเสียอย่าง)

ของฝากประจำท่านผบ.ทบ.คือพวกซีดีเพลงจากซุ้มแม่ไม้เพลงไทย ท่านโปรดฟังเพลงพวกนี้มาก ฟังบ่อยจนคนเขียนยังร้องได้เป็นบางเพลงเลยทีเดียวเชียว

โอ้ย...พูดแล้วอยากไปจริง ๆ แต่คงต้องรอช่วงปีใหม่ หวังว่าจะได้เจียดเงินไปเที่ยวกรุงเทพฯ บ้างนะเนี่ย เพื่อนคนที่เรียนปริญญาโทมาด้วยกัน แต่บ้านเขาอยู่นนท์ ก็เฝ้ารออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

แปลกเหมือนกัน อยู่เชียงใหม่ ไปเดินทุกห้างฯ แต่ทำไมรู้สึกชอบเดินเที่ยวห้างฯ ในกรุงเทพฯ มากกว่าก็ไม่รู้

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 6 พฤศจิกายน 2551 12:06:28 น.

1 comments

Counter : 503 Pageviews.

555 เป็นธรรมดาค่ะพี่
แฟชั่น ไม่เคยเข้าใครออกใคร
^ ^

โดย: mars IP: 202.44.4.62 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2551 เวลา:14:06:06 น.