Bloggang.com : BAHAMAS : เรื่องเล่าจากป่าช้า : วัธนา บุญยัง

เรื่องเล่าจากป่าช้า : วัธนา บุญยัง

เรื่องเล่าจากป่าช้า : วัธนา บุญยัง

พิมพ์ครั้งที่ 5 : มีนาคม 2546 (ถ่ายจากปกจริงปี 46 เลยนะเนี่ย)

สำนักพิมพ์บ้านหนังสือ

คำโปรย

วิถีชีวิต ของคนไทยโดยทั่วไป ผูกพันกับวัดอย่างแยกไม่ออกวัดจึงเปรียบเสมือนศูนย์รวมของจิตใจ แม้กระทั่งสำนึกและวิญญาณของผู้คนยามมีสุขก็อยากทำบุญกับวัด ยามทุกข์ก็หาทางดับทุกข์กับวัด แต่งงานก็มีพระมาอวยพรพรมนำมนต์ ถึงตอนตายก็ต้องมีพระมาสวดแทบจะพูดได้ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย ล้วนต้องเกี่ยวข้องกับวัดทั้งสิ้น

ผู้เขียน เขียนเรื่องชุดนี้ขึ้นมา ไม่ได้ต้องการเขย่าขวัญให้ผู้อ่านต้องหวาดกลัวหรือขวัญผวาไปกับเนื้อเรื่อง ใจจริงแล้วต้องการถ่ายทอดวิถีชีวิตของผู้คนในอดีตที่ล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับวัดไม่ทางใดก็ทางหนึ่งให้ผู้อ่านได้รับรู้มากกว่า เหตุการณ์ทั้งหลายเหล่านี้ ส่วนมากได้เขียนขึ้นจากประสบการณ์ของผู้เขียนซึ่งเคยเป็นเด็กวัดอยู่บ้านนอกเมื่อประมาณสี่สิบปีที่แล้ว...

*******************************************************

เรื่องนี้คนเขียนคือคุณวัธนา เขียนบอกเล่าถึงชีวิตในช่วงวัยเด็ก ที่ท่านได้ไปอาศัยอยู่กับหลวงพี่ที่วัด ได้ใช้ชีวิตกินนอนในวัด และเรียนหนังสือไปด้วย ซึ่งช่วงเวลานี้ ท่านได้ประสบกับเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย

แต่เล่มนี้ คัดมาเฉพาะเรื่องผี ๆ หลอน ๆ ความเชื่อ ความศรัทธา วิถีชาวบ้านที่เกี่ยวข้องกับวัด การทำบุญ แถมด้วยความรู้เกี่ยวกับองค์ประกอบของวัด กิจสงฆ์ ฯลฯ

ข้างในแบ่งออกเป็นตอนสั้น ๆ มีหลายตอนจึงขอกล่าวเฉพาะตอนที่โรบิ้นชอบ เช่น ผีเล่นน้ำ คนเขียนบรรยายบรรยากาศยามเย็นริมคลอง โพล้เพล้มืดสลัวน่ากลัวได้จับใจจริง ๆ ขนาดว่าโรบิ้นไม่ค่อยอยากไปนั่งเล่นริมคลอง ตอนเย็นย่ำสักเท่าไร เพราะว่ายน้ำไม่เป็น กลัวมีใครบางคนผุดขึ้นจากน้ำ แล้วกวักมือเรียกให้เดินลงไปหา...หึหึหึ...

หรือจะเป็นตอน ไปสวดศพ ที่เราเองคนไม่กลัวผี ยังขนลุกซู่ (ก็ขนาดพระในเรื่อง ยังกลัว...)

ตอนสุดท้ายของเล่ม เฝ้าศพ ได้บรรยากาศของการไปฟังพระ & นอนเฝ้าศพจริง ๆ ด้วยประสบการณ์ของอันตัวข้า สมัยเด็ก ๆ ต้องตามแม่ไปช่วยงานสวดศพที่วัดประจำอำเภอใกล้บ้าน

พอไปถึง ท่านผบ.ทบ.ก็ไปสมทบกับพวกแม่ครัวด้านหลัง เราเด็ก ๆ ก็นั่งคุยกันเล่นกันเบา ๆ แต่ก็อดระแวงไม่ได้ คอยมองไปที่โลงซึ่งตั้งตระหง่าน คนแก่บอกให้คอยดูแมวดำ เพราะความเชื่อเก่าแก่ ว่าแมวดำกระโดดข้ามโลง แล้วคนตายจะฟื้น

แล้วก็มีแมวดำจริง ๆ มันมานั่งหมอบอยู่บนพื้นหลังโลง ตาจ้องไปบนโลงไม่วาง เราก็ปลอบเพื่อน ๆ ว่ามันเห็นแมลงเอย จิ้งจกเอยบนฝาโลงน่ะสิ แต่ก็อุ้มแมวออกไปโยนไกล ๆ ตามที่เพื่อนบอก (โรบิ้นไม่กลัวผีมาแต่เด็ก เวลามีอะไรทำนองนี้จึงมักถูกดันให้ออกหน้าเสมอ)

คนตายเป็นหญิงแก่ จมน้ำตายในสระน้ำเล็ก ๆ ข้างกระท่อมของแกนั่นแหละ ซึ่งกระท่อมที่ว่า มันตั้งอยู่ข้างทางสายที่เข้าไปบ้านยายของเราพอดี เรียกว่าช่วงนั้น ป้า น้า และใครต่อใครที่ต้องสัญจรผ่านทางเส้นนั้น พลอยอกสั่นขวัญแขวนไปตาม ๆ กันทีเดียว พอตกค่ำ ถ้าไม่จำเป็นไม่มีใครออกจากบ้านแน่นอน

วันเผา ก่อนจะยกเข้าโลง คนก็กรูไปดูหน้าศพ รวมทั้งเราด้วย แต่จำไม่ได้แล้วว่าเป็นยังไงบ้าง หลังจากเผาแล้ว เราก็หยอกเพื่อนกระเทยที่อยู่บ้านใกล้ ๆ บ้านคนตายว่า ระวังนะ ตอนค่ำ ๆ มองไปทางกระท่อม อาจเห็นแสงตะเกียงวับแวมลอดออกมา...

มันกรี๊ดแตก ผลักเราเสียหงายท้องตกแคร่

อะไรจะตาขาวขนาดนั้น เหอ ๆๆ...

Create Date : 07 ตุลาคม 2552

Last Update : 7 ตุลาคม 2552 21:27:12 น.

5 comments

Counter : 2584 Pageviews.

ค่ะๆอ่านอยู่ค่ะสนุกดีค่ะ พระแช อ่านแล้วก็อดขำไม่ได้บางตอนค่ะ เด็กวัดซนมากเลยค่ะ

โดย: natchakorn IP: 115.87.136.113 วันที่: 15 มีนาคม 2554 เวลา:12:41:22 น.

ชอบงานเขียนของคุณ วัธนาฯมากๆเลยครับ อ่านแล้วลืมไม่ลง..

โดย: ปรีชา สัตหีบ IP: 110.49.243.103 วันที่: 6 กันยายน 2554 เวลา:23:26:26 น.

อ่านยังมะจบเลยกำๆ

โดย: มอสชก. IP: 101.108.203.130 วันที่: 17 กันยายน 2556 เวลา:11:35:12 น.

อ่านยังมะจบเลยกำๆ

โดย: มอสชก. IP: 101.108.203.130 วันที่: 17 กันยายน 2556 เวลา:11:35:23 น.

อ่านยังมะจบเลยกำๆ

โดย: มอสชก. IP: 101.108.203.130 วันที่: 17 กันยายน 2556 เวลา:11:35:26 น.