เพื่อนบ่นมา เราบ่นต่อ

กำลังจะอัพไอดี เพื่อนโทร.มาเมาธ์เรื่องละครหลังข่าว อารมณ์ประมาณจะอ้วกกับพล็อตโหล ๆ ของละครสมัยนี้ เราก็ไม่ค่อยได้ดู เพราะส่วนมากคนเขียนจะเลือกดูละครที่ดารา ถ้าชอบคนไหนก็จะดูเรื่องนั้น

เพื่อนแป้ด ๆๆ (อาการพูดรัวเร็วใส่อารมณ์เต็มที่) ว่า น้ำเน่ามากแก! นางเอกถนิมสร้อยเมิกกกกก (ลองทำเสียงตามได้) จะควบสอง แต่งงานกับพระเอกเพื่อช่วยกอบกู้โลก ไม่เต็มใจ มีพระรองมา จะเอาพระรอง พอมีตัวอิจฉามาอ่อยพระเอก ก็เกิดหวงก้าง จะเอาพระเอกไว้เองอีก แป้ด ๆๆ

คนเขียนต้องนั่งลำดับความคิดอยู่นาน จึงเข้าใจว่า อ่อ...นางเอกคงสวยมาก ไม่งั้นพระเอกกับพระรองคงไม่แย่งกันหรอก แล้วคงเป็นประเภท "ร้ายตาแป๋ว" อย่างที่เพื่อนว่านั่นแหละ คือ ทำเป็นไม่รักพระเอก (ที่หล่อและรวยมากกก) ในตอนแรก เพราะพระเอกชอบบังคับฝืนใจ ให้แต่งงานด้วยบ้างละ (ความจำเป็นบังคับจริง ๆ ใช่ไหมล่ะ) ให้แต่งตัวสวย ๆ บ้างละ ให้ช้อปปิ้งของแพง ๆ บ้างละ...เอ ไป ๆ มา ๆ ไม่มีหรอกมั้ง ผู้หญิงที่ไหนวะ...มีผู้ชายหล่อรวยมาบังคับให้ทำอย่างข้างบน แล้วไม่ชอบน่ะ!

คนเขียนหัวเราะ ทั้งขำเพื่อนและขำละครเรื่องนั้น เออ จริงของมันนะ...นางเอกนี่ มอง ๆ ดูเหมือนน่าสงสาร ถูกพระเอกดึงไปทาง พระรองลากไปอีกทาง ไม่มีปาก...ใครจะลากไปไหนก็ต้องไปกับเขา แล้วต้องล้มบ้างสะดุดบ้าง มีเรื่องให้พระเอกตามหึงตลอด ตรงนี้คนเขียนคิดว่า นางเอกร้ายกว่าตัวอิจฉาแฮะ 555 ที่สำคัญคือมีใจให้พระรอง ให้ความหวัง แต่กลับเลือกพระเอก ในบางเรื่องขอเบิ้ลสองก็มี นางร้ายอย่าหวังว่าจะได้แอ้ม ทั้งที่นางร้ายทั้งสวย เล่ห์กลแพรวพราว ยังเอาชนะไม่ได้ นางเอกแค่ทำถนิมสร้อย เป็นคนดี รักศักดิ์ศรีสุดฤทธิ์ บริสุทธิ์ผุดผ่อง แถมอยู่เฉย ๆ ก็มีผู้ชายหล่อรวยสองคนมาลากไปนั่งรถหรู ๆ พาไปช้อป ไปกินร้านหรู ๆ แต่นางร้ายมีพร้อมทุกอย่าง ดิ้นรนแทบตายยังแพ้ แพ้ความสวยความดีของนางเอก หรือแพ้มารยาที่ไม่มีใครคาดคิดกันแน่

ไป ๆ มา ๆ ใครเป็นนางเอกนางร้ายกันแน่วุ้ย!

คุณเพื่อนโคตรอินจริง ๆ เราฟังไปก็ขำไป แต่ก็ได้คิดนะ การที่ผู้ชายสักคนจะไปบังคับลากถูผู้หญิงมาสร้างเงื่อนไขแต่งงงแต่งงานอะไรนั่นน่ะ เดาเรื่องต่อได้เลยว่าจะเกิดอะไรต่อไป นางเอกใจแข็งทีแรก มีพระรองแสนดีอ่อนโยน เข้าใจนางเอกแทรกเข้ามา (ซึ่งหมอนี่จะแห้วในทีหลัง) พระเอกก็จะพยายามครอบครองนางเอก ตามหึง บลา ๆ จนเรื่องจบที่นางเอกหันมารักพระเอก...

คนเขียนเคยนึกนะว่า ถ้ามีผู้ชายหล่อมาก และรวยมาก มาบังคับให้แต่งงานด้วย คนเขียนจะเล่นตัวไหมน้า...555

แต่ก็นะ...นิยาย ละคร มันไม่มีความสมเหตุสมผลอย่างที่สุดหรอก เหมือนนิยายของคนเขียน ก็ไม่ใช่ว่าสมจริงไปเสียหมด ถ้าเขียนให้สมจริง คนอ่านคงเปิดก้นหนีหมด

เรื่องของเรื่องคือคุณเพื่อนโมโห เพราะพล็อตโหล ๆ และบท "ถนิมสร้อย" ของนางเอกนั่นแหละ 555 เราก็แนะไปว่าดูไปหมั่นไส้ไป ระวังหัวใจวายนะเพื่อน พอมันถามว่าใครเขียน เราก็เลยบอกว่าไม่รู้สิ แต่อย่าไปว่าเขาเลย ก็งานแบบนี้คนอ่านผู้หญิงชอบ มีผู้ชายหล่อรวยสองคนมาแย่งตัวเอง ใครล่ะจะไม่ชอบ เพื่อนก็กรี๊ดขึ้นมาว่า มันล้าสมัยไปแล้วย่ะ! ความคิดแบบนั้น พล็อตแบบนี้ คาแรกเตอร์แบบนี้มันน้ำเน่าเกินไปแล้วย่ะ กรี๊ด ๆๆ

ทำให้คนเขียนนึกถึงตอนที่คนอ่านโทร.มาด่ายายนุ่มเลยแหะ คนเสพงานที่เอาใจยากนะ น้ำเน่าแบบละครก็ไม่ชอบ นางเอกแบบ "จริง" เกินไปอย่างยายนุ่มก็ไม่ชอบ จะเอาแบบสวย เก่ง ฉลาด ไม่กินหญ้า

ตัวละคร มันต้องมีบางตัวที่กินหญ้าบ้างแหละ จะให้เนื้อหามันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี คนอ่านหลาย ๆ คนชอบตัวเอกไม่โง่ ไม่อ่อนแอ แล้วยังไงต่อ...ถ้ามีแต่ตัวเอกแบบนั้น มันน่าเบื่อออก จะให้เก่ง ฉลาดไปทุกเรื่อง เข้าอกเข้าใจกันตลอด คนเขียนว่ามันไม่แฟร์สำหรับตัวละครซึ่งเป็น "คน" ปกติธรรมดาที่จับต้องได้

พระเอกนางเอกโง่บ้าง ถ้าเรื่องที่โง่มันมีเหตุผลให้โง่ (งงไหมนี่) นางเอกพระเอกอ่อนแอ อ่อนไหวบ้าง พลาดพลั้งบ้าง เดินสะดุดไปบ้าง ถอดใจบ้าง เชื่อในสิ่งที่ตาเห็นบ้าง...เป็นใบ้อมสากกะเบือบ้าง ไร้เหตุผลบ้าง

ถามว่า "ก็นี่คือ คน คือมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ มีหัวใจไม่ใช่หรือ"

ตัวละครของโรบิ้น เลยไม่ค่อยเน้นว่าต้องสวย หล่อ รวย หรือฉลาดอะไรนักหรอก หนึ่งคือปกติจะไม่ค่อยเอาใจคนอ่านอยู่แล้ว สองคืออยากให้คนธรรมดา ๆ ได้เป็นตัวเอก ได้ออกมาโลดแล่นในพล็อตเรื่องที่เขียนบ้าง เวลาคนอ่านเห็นใจสงสารตัวละครที่ไม่สมบูรณ์แบบ คนเขียนรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่ทำให้คนอ่านสัมผัสถึงความเป็นมนุษย์ ที่มีอารมณ์ความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป ทั้งที่มันเป็นแค่ตัวละครในนิยายเท่านั้นเอง

แม้จะมีอุปสรรคบ้าง จากคำวิจารณ์ต่าง ๆ นานา แต่โล่งใจที่ไม่ค่อยมีติเรื่องภาษา สะกดคำ อะไรเทือกนั้น เหอะ ๆ แต่คนอ่านจะวิจารณ์ตัวละคร กับการกระทำของมันมากกว่า ซึ่งตรงนั้นคนเขียนคงทำได้แต่รับฟัง คงไม่บอกว่า "จะนำไปปรับปรุง" หรอก เพราะเดิมเราสร้างคาแรกเตอร์ และบทบาทของตัวละครแบบไหน ก็ต้องเขียนไปตามนั้น จะมาปรับให้ตรงใจคนอ่านที่เอาอย่างนั้นอย่างนี้ไม่ได้ (นี่คงเป็นอีกสาเหตุที่คนอ่านบางคนไม่ชอบขี้หน้าโรบินฮู้ด และคนเขียนบางคนก็ว่าเราหยิ่ง)

เป็นคนเขียนนิยาย สไตล์คงเส้นคงวาเป็นเรื่องสำคัญนะ เราอยากเขียนอะไร จะสื่ออะไร ต้องมั่นคง อย่าไปตามกระแส ยึดติดเรื่องความนิยม ดูอย่างนักเขียนอาวุโส งานตามสไตล์ของท่านเหล่านั้น แม้ไม่หวือหวาฮือฮาเหมือนพวกหน้าใหม่ ๆ (ที่ดังเป็นพลุแล้วค่อย ๆ เงียบหาย) แต่ท่านก็อยู่ได้นานเท่านาน ผลงานเป็นที่ยอมรับ

อีกอย่าง...เราเขียนงานแบบนี้ คนอ่านได้ลุ้นว่าต่อไปจะเป็นยังไง แนวไหน น่าสนุกดีออก ไม่ใช่เวียนวนอยู่แต่แนวเดิม ๆ เราสามารถปรับเปลี่ยนไปได้เรื่อย ๆ ไม่มีตัน และคนอ่านก็ไม่บ่นว่ามาแนวเดิม ๆ น่าเบื่อด้วย

Create Date : 01 พฤษภาคม 2553		3 comments
Last Update : 1 พฤษภาคม 2553 22:34:48 น.
Counter : 1730 Pageviews.
Share Tweet