| All Blog
|
สุขใจที่ได้เหนื่อย อัพเป็น blog ที่สองของวัน อยากจะเขียนถึงความสุขที่ได้ทำ กลัวว่านานไปแล้วจะลืม เรื่องมันเกิดตั้งแต่วันที่ 11 ตุลาคม 2555 ก็เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านนั่นแหละ หลังจากเตรียมงานวิชา Commed4 มาหลายวัน วันพฤหัสก็เป็นวันที่จะได้ทำโครงการจริงๆสักที ตอนคืนวันพุธเรากะเพื่อนๆก็ประสาทเสียกันเล็กน้อย ด้วยความตื่นเต้นที่ไม่เคยลงไปทำอะไรให้ชุมจริงจังเท่านี้มาก่อน งานจะเริ่มบ่ายโมง พวกเราก็ไปตั้งแต่เก้าโมง ไปเตรียมงาน ทุกอย่างค่อนข้างจะไม่พร้อม ตกลงกันยังไม่ลงตัวเลยว่าจะให้โต๊ะอะไรอยู่ตรงไหน คนก็ยังไม่พร้อมต้องมาแบ่งหน้าที่ใหม่เพราะสถานที่มันไม่อำนวย ช่วงเช้ามีชาวบ้านมาแล้ว ก็ถามว่าทำไมถึงมาตั้งแต่ช่วงเช้า แกก็บอกว่าตอนบ่ายไม่ว่าง ต้องไปดูวัว พวกเราก็โอเคๆ มาแล้วก็ลงมือเลย ลืมพูดถึงนะว่าโครงการเราก็ต้องการจะให้ความรู้เรื่องโรคความดันกับเบาหวานให้ชาวบ้าน เริ่มจากการลงทะเบียน ซักประวัติ วัดความดัน แล้วก็เจาะเลือดตรวจน้ำตาล หลังจากนั้นก็เป็นการเข้าฐานกิจกรรมให้ความรู้ พื้นที่ที่ลงไปเป็นชุมชนมุสลิม ใช้ภาษาใต้เป็นภาษาหลัก เรื่องมันก็ยากตรงภาษานี้แหละ ในคณะเรานะมีไม่กี่คนที่แหลงใต้เป็น เราเองก็อย่าว่าแต่พูดเลย ฟังยังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง อาศัยยิ้มไว้ก่อน ^_______^ แรกๆชาวบ้านทยอยกันมา ก็ยังโอเคนะ พอสักประมาณบ่ายสองเท่านั้นแหละ คนมาเยอะมาก คนไม่พอ ดีนะที่มีพี่ๆอสม.มาช่วย ไม่งั้นโครงการเราคงล่ม ตอนแรกเราทำหน้าที่แค่ตรวจน้ำตาล แต่ตอนหลังทุกคนต้องทำทุกหน้าที่ เพราะคนไม่พอจริงๆ แล้วคนที่มาส่วนใหญ่ก็อายุมากแล้ว อ่านหนังสือก็ไม่ได้ ตอนจะให้ทำพรีเทสต์ก็ต้องอ่านให้ฟัง ยอมรับว่ายากมากที่จะทำให้ป๊ะๆหม๊ะๆ เข้าใจ รู้ตัวเลยว่าข้อสอบที่ทำมาบกพร่องมาก ภาษาที่ใช้เข้าใจยาก วิชาการเกินไป คำถามก็ยาก ยาวก็ยาว สิ่งที่เราคิดว่าง่ายแสนง่าย กลับเป็นว่ายากมากๆที่จะทำให้ป๊ะๆหม๊ะเข้าใจกัน ได้บทเรียนเลยว่า การสื่อสารมีความสำคัญมาก สิ่งที่เราเรียนๆมาทั้งหมดนั้น มันเป็นภาษาวิชาการ จบไปถ้าต้องอธิบายคนไข้ต้องใช้ภาษา ให้เป็น simpleของ simple ที่สุด อุปสรรคอีกอย่างหนึ่งคือ ป๊ะๆหม๊ะๆชอบลืมทุกทีว่าหนูกำลังให้ตอบคำถาม ทุกคนพยายามจะเล่าเรื่องที่อยากเล่า คำถามหนึ่งข้อป๊ะๆหม๊ะแกพาออกทะเลมหาสมุทรได้หมด เราก็ได้แต่ทำหน้าที่ฟัง รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ในใจก็ได้แต่ขำตัวเอง 555 เชื่อแล้วว่าคนเรายิ่งแก่ก็จะยิ่งเหมือนเด็ก เหนื่อย เพลีย แต่ก็สนุกที่ได้ทำ อาจจะช่วยแก้ปัญหาได้ไม่มาก แต่อย่างน้อยเราก็ได้ทำ มันรู้สึกดีนะ แต่ก็แอบรู้สึกเฟลที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามกำหนดการ แต่ อ.ก็บอกว่าทุกปีเป็นเหมือนกันหมด ถือว่าดีมากแล้ว ดูท่าทาง อ.จะพอใจมากแล้ว (รึว่าแค่ปลอบใจพวกเราหว่า) แต่รัก อ.คนนี้มากๆ อ.ทุ่มเทให้นักศึกษาจริง ทั้งๆที่ อ.มีหน้าที่แค่สังเกตการณ์ แต่พอเห็นว่าทุกคนยุ่งมาก อ.ก็มาช่วยทำ ช่วยทำทุกหน้าที่เลย แถม อ.ยังจะเลี้ยงพวกเราหลังจบโครงการอีก ปลื้มสุดๆ ขอเมาท์อีกนิดนึง หม๊ะบางคนดื้อมาก พอถามพรีเทสต์ก็ไม่ได้คำตอบอะไร ก็เลยยกให้ ไม่ต้องทำ พอให้ไปนั่งทำกิจกรรมก้ไม่ไป แกนั่งอยู่กับที่ แล้วก็เล่าเรื่องไปเรื่อย เดือดร้อนเพื่อนเราต้องนั่งเป็นเพื่อนคุย 555 มีช่วงนึงที่ไม่มีคน เราเห็นหม๊ะคนนั้นแหลงใต้กะเพื่อนเราอย่างเพลิดเพลิน ด้วยที่ไม่เจือกเลย เราก็เลยแหลงใต้ไปประโยคนึง พอจบประโยคเท่านั้นแหละหม๊ะกับเพื่อนเราก็หันขวับมาทางเราแบบว่า พูดอะไรของเอ็ง แล้วก็ขำกับแบบเปิดเผย เราก็ได้แต่บอกว่า ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากพูดใต้บ้าง แต่รู้สึกว่าไม่แหลงแล้วดีกว่า 555 มีอีกตั้งหลายเรื่องที่ได้มาตอนซักประวัติ ไว้วันหลังดีกว่า ตอนนี้พิมพ์จนเมื่อยแล้ว แต่สรุปง่ายว่า วันนั้นเหนื่อยมากๆๆๆ แต่ก็นั่นแหละ ความสุขตัวโตๆก็ตามมาด้วย :)
|
Risorius
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] I am muslim. Islam is my religion. Allah is my God. Muhammad is my prophet. "Islam is a way of life" ขอบคุณที่เข้ามาอ่านบล๊อกคนเพ้อเจ้อ :) บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะเพ้อเจ้อใส่ใคร ก็เลยต้องเพ้อเจ้อผ่านแป้นพิมพ์ ไปวันๆ Friends Blog
Link |
||||||||||||
