กัลบกยอดรัก(เดิมแผนลวงรัก) บทที่ 5 รตนเดินเข้าไปนั่งใกล้มารดาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทั้งที่ใจเป็นกังวลนึกถึงโทรศัพท์มือถือ ประสาทสัมผัสในส่วนของรับรู้รับฟังถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนคือรับฟังสิ่งที่สองสาวรุ่นใหญ่คุยกับอีกส่วนพยายามนึกว่าเขาเอามันไปไว้เสียที่ไหน และพยายามถามตัวเองว่าเขาใช้โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายตอนไหน แต่ยิ่งพยายามนึกสมองกลับตีบตันเอาเสียดื้อๆ “วันมะรืนนี้น้ากับแม่ของเราจะไปเที่ยวเมืองจีนกับคณะทัวร์กัน” ปรุงจิตเกริ่นมองท่าทีชายตรงหน้าเมื่อเห็นเขานั่งนิ่งพยักหน้าน้อยๆ จึงพูดต่อ “น้าก็เป็นห่วงยายชมพู่เพราะต้องอยู่บ้านคนเดียวปกติน้าจะไม่เคยปล่อยน้องไว้ตามลำพัง” “เดี๋ยวผมจะดูแลน้องเอง ไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะครับ” ชายหนุ่มเสนอตัว มองใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสองสาวสูงวัยก่อนปรายตามองสาวน้อยพวงชมพูที่เอาแต่ส่ายหน้าแล้วก็ถอนหายใจ “ชมพู่ก็เหมือนน้องสาวผมคนหนึ่งทำไมจะดูแลไม่ได้เล่าครับ แม่กับน้าจิตเที่ยวให้สนุกเถอะ แล้วอย่างลืมคิด แผนการ...เอ้ยซื้อของมาฝากพวกเราด้วยนะครับ” คำพูดว่าพวงชมพูก็เหมือนน้องสาวทำให้ต้นแขนล้ำถูกซัดผลัวะอย่างเหลืออดกับคำพูดกันท่าของลูกชาย ก่อนหมายมาดว่าเมื่อสองแม่ลูกกลับไปเห็นทีจะต้องพูดจากให้รู้เรื่องเสียแล้ว พวงชมพูกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำแต่ต้องร้องโอ๊ยเมื่อถูกมารดาเหน็บเข้าที่สีข้างก่อนทำหน้าขึงขังเชิงบอกให้รักษามารยาท ชายหนุ่มจึงรีบช่วย ************************* คนทั้งสี่พากันย้ายที่สนทนาจากห้องรับแขกมาเป็นโต๊ะอาหาร ประมุขของบ้านเดินเข้ามาสมทบ วิรัชเอ่ยถามภรรยาซึ่งนั่งอยู่ซ้ายมือหลังจากเหลียวซ้ายแลขวาแล้วไม่เห็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวน “ยายแก้มไปไหนทำไมไม่มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา” "โทรศัพท์มาบอกว่าจะไปหาเพื่อน คงกลับดึกหน่อย” คนถูกถามชี้แจง “คุณพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะยังไงลูกเราก็ดูแลตัวเองได้” “ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นเสียหมด” ประมุขของบ้านเอ่ยชวน “ชมพู่ทานเยอะๆ นะลูกลุงว่าหนูผอมไปนิดนะ วัยอย่างเราอย่าเพิ่งไปนึกถึงความสวยงามของรูปร่างเพราะต้องใช้พลังงานเยอะ” “ขอบคุณค่ะคุณลุง” พวงชมพูขอบคุณชายสูงวัย รินทรัพย์ได้ทีเห็นช่องทางจึงรีบพูดแทรก “ตาก้านตักปลาทับทิมทอดสมุนไพรให้น้องซีลูก” ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังตักแกงจืดเต้าหู้หมูสับ คิ้วหนาเลิกสูงเมื่อหันหน้าไปหาต้นเสียงที่ร้องสั่ง “น้องชอบทานจ๊ะ” ปรุงจิตเสริมเมื่อเห็นชายหนุ่มชะงัก “เมนูโปรดของยายชมพู่เขา ขานี้ไม่ค่อยชอบทานเนื้อสัตว์ได้ปลานี่แหละช่วยเลี้ยงกันมาจนโต เมนูเนื้อ หมู ไก่ ขานี้เขาขอบายแต่ถ้าเป็นเมนูปลาล่ะก็ถึงไหนถึงกัน” “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ก้าน” พวงชมพูร้องบอกเมื่อเห็นชายหนุ่มเปลี่ยนทิศทางมาที่จานปลาทับทิมตรงหน้า “เดี๋ยวชมพู่ตักเอง พี่ก้านทานต่อเถอะค่ะถ้าชมพู่อยากทานอะไรเดี๋ยวชมพู่ตักเอง” “ปล่อยให้สองคนเขาทำตัวกันตามสบายเถอะแม่แก้วแม่จิต” ประมุขของบ้านแทรกขึ้น หลังจากมองสถานการณ์ที่ทั้งสองพยายามให้สองหนุ่มสาวสนิทสนมกัน “หนูชมพู่ตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจ นึกเสียว่าเป็นบ้านเราเอง” พวงชมพูยิ้มหวานประจบ ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้าไม่สนใจสายตาคมของมารดาที่ส่งมาเป็นระยะ แม้จะรู้ว่าถ้ากลับไปบ้านแล้วอาจโดนตำหนิกับการกระทำในครั้งนี้ก็ตาม รตนตักอาหารให้พวงชมพูอีกสองสามอย่างโดยไม่ต้องให้มารดาของตนหรือมารดาของหญิงสาวคอยคะยั้นคะยอ ก่อนขอตัวออกมาจากโต๊ะอาหารโดยอ้างว่าเขาต้องไปเอาโทรศัพท์เพราะนึกขึ้นได้ว่าลืมไว้ที่โรงเรียน เมื่อออกมาจากห้องอาหารได้ชายหนุ่มตรงดิ่งไปยังโรงจอดรถจัดการไขประตูเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับ เปิดไฟภายในรถให้มันสว่าง พยายามสอดส่ายสายตามองหาโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงสามวัน นึกภาวนาขอให้มันล่วงอยู่ภายในรถแต่เมื่อหายเสียจนอ่อนใจแล้วมันกลับไม่อยู่ ชายหนุ่มถอนใจรู้สึกเครียดและเป็นกังวลนึกเสียดายอีกทั้งกล่าวโทษตัวเองว่าเป็นคนสะเพร่าไม่รู้จักรักษาของ เขาเปิดประตูรถแล้วเดินคอตกเข้าบ้าน รู้สึกผิดหวังที่หามันไม่เจอแต่เขายังไม่หมดโอกาสเมื่อเห็นโทรศัพท์ตั้งโต๊ะชายหนุ่มตรงดิ่งเข้าไปแล้วกดหมายเลขเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเอง ใจเต้นระรัวราวกลองเพลมือหนาเสยผมที่ปรกลงมาบนหน้าผาก เพียงไม่นานก็มีคนรับสาย “สวัสดีครับ...สวัสดีครับ” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงกระตือรือร้น นึกดีใจที่มีคนรับสาย “สวัสดีครับได้ยินที่ผมพูดไหม” น้ำเสียงรัวเร็วภาวนาให้อีกฝ่ายไม่ตัดสายทิ้ง “ตะโกนซะแสบแก้วหู” อีกฝ่ายตอกกลับไม่ตอบคำถาม “ขอโทษครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจเพียงแต่ตื่นเต้นที่มีคนรับโทรศัพท์” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อยทั้งที่ยังไม่หายตื่นเต้น “ว่าแต่ผมจะไปรับโทรศัพท์คืนได้ที่ไหนครับ” “อีกสักสิบนาทีเจอกันที่เซ่เว่น” “แล้วผมจะทราบได้ยังไงว่าคุณคือใคร ช่วยบอกรายละเอียดเกี่ยวกับตัวคุณให้ผมฟังได้ไหมครับ” ชายหนุ่มถามน้ำเสียงใส ก่อนเสนอ “หรือจะให้ผมบอกรายละเอียดเกี่ยวกับตัวผมเอง เวลาคุณหรือผมไปถึงก่อนเราจะได้มองหากันง่ายๆ” “ฉันชื่อเตยเป็นหลานสาวของป้าแน่งน้อย” ชายหนุ่มยืนยกหูโทรศัพท์ค้างฟังเสียงตามสายที่เจ้าหล่อนต่อว่าเขาเป็นตู๊ด...ตู๊ด...ก่อนเปิดยิ้มกว้างโล่งอกและประหลาดใจว่ามันไปอยู่กับเจ้าหล่อนตอนไหน เขาหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อมีเสียงจากมารดาร้องถาม “ยังไม่ได้ไปอีกหรือเห็นออกมาตั้งนานแล้ว” รตนรีบวางหูฟังที่อยู่ในมือไว้กับตัวเครื่อง หันมองต้นเสียงที่ยืนมองมาทางเขา มีสายตาอีกสองคู่ที่ยืนจ้องมองแต่เขาคาดว่าความคิดของแต่ละคนที่มองมาไม่เหมือนกัน “เมื่อตะกี้ผมลองไปหาโทรศัพท์ในรถเผื่อจะทำหล่นไว้แต่ไม่พบ ก็เลยฉุกคิดว่าลองโทรศัพท์เข้าไปที่ตัวเครื่องดีกว่าเผื่อมีคนรับ เพราะไม่แน่ใจว่าลืมไว้ที่โต๊ะทำงานหรือเปล่า” “แล้วเจอไหมคะพี่ก้าน” พวงชมพูเอ่ยถามน้ำเสียงห่วงใย รตนเปิดยิ้มกว้าง มองสาวน้อยและสาวเหลือน้อยตรงหน้า หากเขาไม่โดนมัด มือชกความสวยและความน่ารักของพวงชมพูก็จะไม่ถูกเขามองผ่านเลยและให้ความสัมพันธ์ได้เพียงน้องสาว ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าเขาเป็นประเภทหัวเอียงซ้าย ไม่ยอมทำตามคำสั่งง่ายๆ หากไม่ได้ลองความคิดตัวเองเสียก่อน “เจอครับ เดี๋ยวพี่จะออกไปเอาเพราะนัดเจอเขาไว้” สิบนาทีเศษหญิงสาวที่เขาได้นัดหมายไว้ก็มาถึง เจ้าหล่อนขับรถมอเตอร์ไซค์ระบบเกียร์ออโต้สีแดงเลือดนก คันเล็กน่ารัก มาจอดไว้ริมฟุตบาทหน้าร้านสะดวกซื้อซึ่งเป็นสถานที่นัดหมาย Create Date : 29 กุมภาพันธ์ 2555 Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2555 19:01:27 น. 0 comments Counter : 703 Pageviews. Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก