ครั้งแรกของฉัน...กับศรีสุรางค์
ไม่ใช่เพิ่งรู้จัก...แต่เพิ่งเคยทายทักตัวอักษรของเธอวันนี้เอง
รู้มาเป็นปีว่าเธอคนนี้เขียนงานดีๆออกมาหลายเล่ม แต่ไม่มีใครนำมาปล่อยให้เสียที
จนวันนี้ได้อ่านเล่ห์ร้ายนิยายรัก(ยืมมา) รู้สึกว่าเจอนักเขียนถูกใจอีกคนถัดจากรัมย์แล้ว ชอบจริงเลยแนวอ่านแล้วยิ้มจนหัวเราะเนี่ย
แถมพระเอกก็หล่อทะลุกระดาษซะ ออกมาหน้าแรกก็รู้สึกเคลิ้มความหล่อตามนางเอกไปแล้ว จะเคืองสักหน่อยก็ตรงคุณพี่มือไว๊ไวใจเร๊วเร็วนี่แหละ
นี่เป็นตัวอย่างจากเวบ สนพ.ค่ะ
เขา...มาดเท่ยิ่งกว่าชายกลางของพจมาน
รวยกว่าท่านชายของปริศนา
หล่อเหลายิ่งกว่าพี่ภาคย์ของดาวพระศุกร์
และเขา ก็กำลังจะขอฉันแต่งงาน...
ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่านี่ไม่ใช่นิยายรัก!!
“แล้วตกลงต่อไปเราจะเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวาดีล่ะคะ”
ฉันถามเบา ๆ เกรงว่าจะรบกวนการคิดหนักเรื่องหนทางของเขา
“ผมรู้แล้วล่ะ เลี้ยวซ้าย”
ฉันเปิดสัญญาณไฟเลี้ยว ถอนคันเร่งชะลอรถลง
“เราต้องหยุดสนิทก่อนเพราะเราเป็นทางโท”
ฉันเหยียบเบรคจนรถหยุดสนิท
“แล้วมองขวา”
ฉันหันหน้าไปมองทางขวาตามเขาบอก ไม่เห็นมีรถอะไรมา
“แล้วก็มองซ้าย...” พอสิ้นเสียงสั่งเบา ๆ ของเขา ฉันก็หันกลับมามองซ้าย ไม่ทันระมัดระวังจนแก้มไปชนกับจมูกโด่ง ๆ ของเขาเข้าอย่างจัง
คุณโมกข์สูดลมหายใจเข้า กึ่งตกใจ กึ่ง...พึงพอใจ สายตาระยิบระยับของเขามันฟ้องว่าคนเจ้าเล่ห์ใช้อุบายแอบหอมแก้มฉันสำเร็จแล้ว
มีสีหน้าเหมือนแมวที่เพิ่งขโมยปลาย่างไปได้...สุขใจ ...สมใจ
“พอไม่มีรถแล้วเราก็เลี้ยวได้” เขาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ตาซุกซนร้ายกาจ
ฉันควรจะโกรธเขาแต่กลับไม่โกรธเลย ได้แต่เขินอายจนทำตัวไม่ถูก แย่จริง ๆ หัวใจของฉันร่ำร้อง
อย่าเลยนะคะ คุณโมกข์ขา...อย่าน่ารักไปกว่านี้เลย...
ฉันจะต้านทานเสน่ห์คุณไม่ไหวอยู่แล้ว
---------------
คนชอบนิยายน้ำเน่าอ่านได้ คนไม่ชอบนิยายน้ำเน่าอ่านดี
เพราะเรื่องนี้ มีดีกว่าการเพาะยุงค่ะ
........
วันที่: 26 พฤศจิกายน 2554 เวลา:23:20:41 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
