ลงจากทะเลทรายแดง ของหมุ๋ยเน๊ะ ยืนจิบเครื่องดื่มเย็น เบา ๆ คือไม่เย็นจัด

แบบของไทย แก้คอแห้ง ก็พากันขึ้นรถ ไปตามถนน คงจะเรียกว่า ทางหลวงจังหวัด

ชื่อที่อ่าน โว เหงียน เกี๊ยบ ชาวเวียตนามใต้ให้เกียรติท่านนายพล ผู้นี้

ใช้ชื่อเป็นชื่อถนนที่ทอดยาว

เวียตนามมีนายพลหลายท่าน เท่าที่ทราบมาท่าน โว เหงียน เกี๊ยบ เป็นนายทหาร

ที่ไม่ได้เรียนทางทหารโดยตรง แต่ผลงานบังคับบัญชา ทำให้กองทัพชนะ เป็นส่วนใหญ่

ผู้นำที่พวกเขาเชิดชู มี 2 ท่านคือ ท่านโฮ จิ มินห์

และท่าน โว เหงียน เกี๊ยบ

ท่าน อายุยืนยาวถึง 102 ปี ผลงานเด่น

ครั้งแรก นายพลโจมดี เดียนเบียนฟูคืนจาก ฝรั่งเศสปี 2497 ด้วยความลำบากต้อง

ใช้ทหารและอาสาสมัคร ถอดปืนใหญ่ ขนา 105 มม. ลำเลียงไปตามเขาสูง แยกย้าย

ไปหลายแห่ง ตามภาพแรก ข้างบนนั่นใช่เลย แต่เมื่อก่อน ต้นไม้เยอะกว่าแน่นอน

บางแห่งใช้ขบวนจักรยานขนไป และทำสำเร็จเพราะ เวียตนามระดมยิงใส่ฝรั่งเศส

รวมทั้งส่งกำลังเข้าโจมดี จนฝรั่งเศส ต้อง ถอนตัว

แหล่งข่าวของฝรั่งเศส บอกว่า ระยะที่สู้รบกัน ฝรั่งเศสเปลี่ยนรัฐบาลหลายชุด

ทำให้ กำลังใจ กำลังทรัพย์ มีน้อย  เขาว่า งั้น

ศึกต่อมา เวียตนาม ต่อสู้กับ อเมริกา จนพี่ใหญ่ ถอดใจ

นายพล โว เหงียน เกี๊ยบ จึงได้รับการยกย่องจากชาวเวียตตาม เป็นอันมากเพราะท่าน

ได้ร่วมทำงานกับ ท่านโฮจิมินห์ จนสำเร็จอย่างที่ทราบกัน

จากทะเลทรายแดง ไปนิดเดียว รถก็จอดให้เราลงเที่ยว หมู่บ้านชาวประมง

ทีแรกไกด์บอก... ยัง คิดในใจ... มันจะเหม็นเค็ม ๆ แบบ ปากน้ำระยองหรือไหมหนอ 555

ไปถึง ไม่ใช่เลย... เป็นอ่าวที่อยู่ข้างล่าง มีเรือประมง จอดลอยเต็ม

บ้านชาวประมงมีไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย ถ่ายภาพย้อนแสงเลยเป็นแบบนี้

แดดกล้า แรง ไม่กลัวคนไทยเลย 555 จนคนไทยเราคว้าหมวกปิดกระหม่อม

กันเป็นแถว... ส่วนผมเหรอ ไม่สวมหมวก หาหมวกไม่เจอ

คือเห็นภาพข้าง สวย แบบธรรมชาติที่ไม่ต้องเสริมแต่ง

จริงแล้ว ตัดภาพข้างล่างที่ รก ๆ ได้ ภาพจะดูดี แต่ เกรงว่าหาก เพื่อนผู้อ่านบล๊อก

นี้ได้ไป แล้ว เห็นภาพความจริงแล้วจะผิดหวัง เลยไม่ตัดออก

พวกเขากำลัง ขาย ซื้อปลากัน ตรงชายหาด

....

ทั้งรถ มีเราลงไปเพียง 2 คนตามเดิม เดินถ่ายภาพไปเรื่อย ๆ ฟังเสียงเขาซื้อขาย

อาหารทะเล สด คนซื้อส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยว ชาวเวียตนาม

น่าจะซื้อไปปิ้งย่าง ที่บ้านพัก หรือ ตามรีสอร์ท

ส่วนพวกเรา ไม่ต้องซื้อครับ ไม่มีที่ปิ้งย่างแน่นอน ไปกินอาหารทะเล ผสมกับอาหาร

พื้นเมือง ที่ร้านอาหารจองไว้ดีกว่า

......

เขาคงจะใช้เรือกระด้งไม้ไผ่แบบข้างบนนี้ไปหา แต่ดูทะเลกว้างใหญ่

คงไปไม่ไหวมั้งครับ

ยอมรับอยู่อย่าง กุ้งมังกรเจ็ดสีที่นี่ ตัวโต มาก..

หันไปมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่ ไม่เห็นเกาะแก่งเลย สงสัยจะนำมาจากที่อื่น

ปกติแล้ว กุ้งมังกร ชอบอาศัยอยู่ตามเกาะ น้ำลึก หรือนำมาจากหมู่เกาะ

สแปร๊ดรี่ 555 แต่แน่ใจว่า ชาวประมง คงไม่ไปหากุ้งมังกร ที่เกาะเทียมสร้างขึ้นใหม่ ของ

จีนแผ่นดินใหญ่ กำลังทดสอบทางวิ่งเครื่องบินแน่

มีเรือกระด้ง ของที่นี่แปลก

นึกถึง คนไทย ใช้กาละมัง บางที่ใช้กะทะใหญ่ นั่งในแม่น้ำ กระดกขึ้นลง ให้มันไปอีกฝั่ง

พอเข้าไปใกล้เรือกระด้งเวียตนาม อ้าว..เขาใช้ไฟเบอร์ทำ แทนไม้ไผ่เกือบหมดแล้ว

ทีแรกยังนึกว่า เขาใช้พายแบบ กรรเชียง ไปเรื่อย ๆ เขาบอกว่า เมื่อก่อนใช่ แต่

ปัจจุบัน เขาพัฒนาแล้ว ติดเครื่องยนต์ แล่นได้เร็ว

เราอยู่กันที่นั่นประมาณ 45 นาที ร้อน..ครับ ไกด์ ชื่อ ธัน เธอบอกว่า ธัน ภาษาที่นี่

แปลว่า สีฟ้า.. เพื่อน ๆ หนุ่ม ๆ ที่มาอ่าน คงอยากจะเห็นใบหน้าสาวธัน

ว่าจะสวยเหมือน สาวเวียตนามที่บล๊อกก่อนหน้านี้หรือไม่

ติดตามภาพต่อ ๆ ไปก็แล้วกันครับ

นั่งรถย้อนกลับไปเส้นทางเดิมอีกแล้ว เฮ้อ... ผ่านโรงแรมที่เราพักเมื่อคืน ไปนิดเดียว

ก็ถึง ไกด์บอกว่า เตรียมลุย พับขากางเกงไว้แค่น่องก็พอ รองเท้าไม่ต้องใส่

รถจอดตรงนี้

ที่นั่นเป็นร้าน ทำขนมเบื้องหลายชนิด ขายไปด้วย ทำแบบชาวบ้าน

ก่อนไปเวียตนาม เข้าไปค้นหา ภาษาพูดคุย วันนี้ลองใช้ดู

ปวดฉี่นะครับ เลยถาม หนุ่มสาวแถวนั้น

ต๋อยเลตเอ๋อ ด่าว (เกือบจะใส่คำว่า พลีสไปด้วย )

หนุ่มคนนั่ง หันมามอง อมยิ้ม ชี้ไปข้างใน

กามเอิง ขอบคุณครับ

เออ..ใช้ได้เหมือนกันเนาะ พอดีจำคำว่า ทอยเล็ตได้

ก็มาจากภาษาอังกฤษ Toilet  สุขาอยู่หนใด 555

ยืนอยู่ตรงนั้น นึกถึง ชาวประมง ไทย นำกุ้งตัวเล็ก หรือเรียกว่า "เคย" หมัก เกลือ

แล้วโขลกด้วยครกใหญ่ นำไปตากบน เสื่อไม้ไผ่สาน ตากแดดทำ กะปินะครับ

มีหมาน้อย วิ่งไปมาแถวนั้นด้วย

ที่นั่นเขา นำปลาใส่โอ่ง ใส่เกลือ ทำน้ำปลานะครับ มิน่า ไปร้านอาหารเขามีน้ำปลา

 ให้กินด้วย

ลดน้ำหนักให้ตัวเองเสร็จ ก็ยืนรอเพื่อน ๆ ที่ซื้อน้ำอ้อย กับข้าวเกรียบ ญวน

กินกันเล็ก ๆ น้อย ๆ

เราเดินลงสู่ ลำธาร ที่คลิ้มด้วยร่มเงาไม้ใหญ่ ก้าวสู่พื้นน้ำเหยียบพื้นเป็นทรายนุ่ม

ความเย็นแผ่สร้านสู่ร่าง รอบกายพลอยเย็น สบาย