| No. 507 บล๊อกประจำวัน ศุกร์ - อาทิตย์ |
ตะพาบ ก.ม. 160
|
| เห็นชื่อเรือง รถติด ต้องหัวเราะว่า ห้า ห้า.. แหะ ๆ ล้อเลียน อาจารย์สุวิมล |
| บล๊อกเกอร์หญิงที่ผมเรียกว่าครู |
| ผมว่า รถติดนะดีแล้ว อ้าวจริงนะครับ เวลาไปทำงานถ้ารถติดเครื่องไม่ได้ |
| แล้วจะขับไปได้ไง จะให้คนช่วยเข็นสตาร์ทเหรอ ไม่ได้หรอกรถเกียร์ออโต้ |
เป็นไปไม่ได้
|
| |
| มีอยู่ระยะหนึ่ง ก็ต้องขับรถเข้าป่า อ.แก่งหางแมว จันทบุรี วันศุกร์เดือนละ 3 ครั้ง |
| ป่าแห่งนี้ อยู่ใกล้เขาชะเมา ที่ช้างป่าที่อยู่แถวนั้น กับช้างจากเขาอ่างฤาใน มักจะเดินป้วนเปี้ยน |
ในป่าละเมาะ ป่ายางพารากับสวนผลไม้ชาวบ้าน ก็แถวสวนของผมด้วย
|
| |
| การเดินทาง ผมจะขับรถพิคอัพไปคนเดียว หลังเลิกงานที่โรงงานแถวบางปู |
| ระยะทาง 240 กม..ต่อให้ ตีรถเร็วหน่อย รู้ว่า ตำรวจไม่อยู่ดักจับหรอก แหะ ๆ |
ยังไงก็มืดกลางทางอยู่แล้ว
|
| แต่ผมมักจะไปทางลัดใกล้หน่อย ก่อนถึง สามแยก อ.แกลง 25 กม. จะผ่าน |
อ วังจันทร์ จะรีบเลี้ยวซ้าย ขับรถผ่านสวนปาล์ม สวนยางพารา กับป่าละเมาะ เป็นเส้นทาง
|
| ด้านหลังเขาชะเมา ที่ทอดยาว ด้านขวาเป็นเขาชะเมาที่มีต้นไม้ใหญ่ ซีกซ้ายมือจะ |
| เป็นสวนผลไม้ของชาวบ้าน ท้องฟ้าเริ่มมืดครอบคลุมไปทั่ว นาน ๆ จึงจะเห็นแสงไฟจากบ้าน |
เสียงรถพิคอัพ ยังคงดังสม่ำเสมอ ไฟหน้ารถสาดส่องเมื่อขับผ่านป่ายาง
ไม่นาน ฝนตกลงมาอย่างหนัก จากป่ายางเปลี่ยนเป็นป่าไผ่ สวนมะม่วง สวนพริกไทย สลับสวนยางพารา
รอบกายมืด มองอะไรไม่ค่อยเห็น
|
| ไปข้างหน้า แสงสีนวลเจิดจ้า บางครั้งมีกระต่ายป่ายืนด้วยสองเท้า เบิ่งมองไฟ บางขณะจะเห็นอีเห็น |
| สายตาส่องประกายเป็นสีแดงเรื่อ ๆ |
| บางช่วงใกล้ กับสะพานไม้ที่ทอดยาว ผ่านลำห้วย แววตาของสัตว์แนบชิดอยู่กับพื้นดิน |
เป็นสีแดงเข้ม แล้วก็หลบหายไป
|
| เส้นทางนี้ค่อนข้างชิน แม้จะมืดก็จำทิศทางได้ไม่หลง ขับกว่า ชม.ก็ถึง |
| ถนนใหญ่ลาดยางพาดผ่าน แสดงว่าถึง ตำบลพวาใกล้สถานีตำรวจชายแดน ต้องขับรถผ่านสวนยางพาราที่ |
มืดครึ้มกว่า 7 กม.. ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายลงมา
ขับไปพักใหญ่
|
| พอเลี้ยวผ่านเนินดิน สีดำ จำได้ว่า เป็นสวนยางของพี่ ตี๋ อ้าวเฮ้ยใครทำถนน |
| แบบนั้น ลงจากรถเดินไปตามสำรวจถนน เห็นรอยรถไถ น่าจะใช้ผาน 7 ผานเกลี่ยดินให้เรียบ |
| แต่ฝนตกหนัก ยิ่งกับทำให้ถนนอ่อนนุ่ม เละ |
| |
| เลยกลั้นใจขึ้นรถ ค่อย ๆ ขับให้พ้นถนนเละนี้ให้ได้ก่อน |
| สองข้างทางมืดไปด้วยต้นยางใหญ่อายุกว่า 15 ปีมองไม่เห็นแสงอะไรเลย |
จำได้ว่าข้างหน้า จะมีบ้านร้าง เป็นเพียง บ้านหลังเล็กโย้เย้ สังกะสีผุพาดตกลงถึงดิน
ถ้าเป็นกลางคืน..ละ ไม่ใช่เห็นชัดแบบภาพข้างล่างนี้แน่
|
|
|
| บ้านนี้มีคน ถูกฆ่าตาย หน้าบ้าน ยังจับคนร้ายไม่ได้ คนตายถูกมีดหวด ฟันคอเกือบขาด |
| ก่อนที่ผมจะมาทำสวนนี้ นับถึงวันนี้ประมาณ 6 ปี แน่นอนมีคนเล่าให้ฟังว่าเห็น |
| คนนั่งหน้าบ้าน เลือนรางตอนโผลเพล้...แบบนั่งชันเข่า |
|
| แต่ไม่เป็นไรยังอีกเกือบ 200 เมตรยังไม่ถึงบ้านที่ว่า งั้นค่อย ๆ ใส่เกียร์หนึ่งรถวิ่งเป๋ |
| ไม่ดีเลยเปลี่ยนเป็นเกียร์ 2 เฮ้อดีหน่อย รถวิ่งตรง |
|
ข้างหน้าเป็นทางลาดลง มีน้ำขัง อยู่ แต่เบรคไม่อยู่รถไถลลื่น หัวรถค่อยเลื่อนลง
|
| เป็นหลุมบุ๋มลงไป ทำไงดี งั้นถอยรถหันล้อรถ ให้พ้นหลุมแล้ว เข้าเกียร์หนึ่ง |
| ดังกร๊อก ผ่อนคลัช เหยียบคันเร่ง ล้อหน่าผ่านไปได้ โอเค อ้าวเฮ้ยล้อหลังจม |
เลยเหยียบคันเร่งอย่างแรงให้แรงบิดเพิ่มขึ้น
|
| ล้อหลังหมุนฟรี เดินหน้าถอยหลังไม่ได้ ลงจากรถเอากิ่งไม้เล็กยัดใส่ หาหินมาหนุน |
| ไม่ได้ แล้วลองเร่งเครื่องก็ยังหมุนฟรี รถติดหล่มอย่างแรง เร่งอีกแล้วเครื่องรถก็ดับ |
ลงจากรถ ฝนตกหนัก สาดซัดเสื้อผ้าเปียกไปทั้งตัว
|
กดสวิทสาดไฟฉาย หาบ้านคน พอหันไปมอง ตกใจแทบหัวใจหยุดเต้น
|
บ้านร้างที่มีคนถูกฆ่าตาย อยู่ห่างจากรถเพียง 5 เมตร ...
ลองส่องไฟฉายช้า ๆ กลับเห็นเงา |
| ตะคุ่ม ๆ ข้างในบ้าน ขนหัวลุกชัน เอามือลูบเส้นผม ที่ตั้งชัน มันกลับชูชันเพิ่มอีก |
| ลูบกี่ครั้งก็ยังคงตั้ง เด่... ไม่ยอมลู่ลง เดินขึ้นรถปิดประตูทันที |
ดับไฟฉาย นั่งนิ่งในรถกลัว ผีจะเห็นตัวเอง
|
| อยู่ไม่ได้แล้ว รีบสตาร์ทรถ เสียงไดสตาร์ทหมุนอึ๊ด อี๊ด..แล้วก็เงียบ ซวยแล้ว |
| กลั้นใจ ลงจากรถไม่กล้าหันไปมองบ้านร้าง เปิดฝากระโปรงหน้า เอาไขควง |
เคาะ ๆ ข้อแบตเตอรี่ นำไขควงพาดทั้งสองขั้ว มีประกายไฟ
|
| บิดกุญแจ แต่ไดสตาร์ทยังคงเงียบ... เลยปิดฝากระโปรงหน้ารถ เข้าไปนั่งแล้วค่อย ๆ เอียงหน้า |
| ดูซ้ายมือนิด ๆ ไม่กล้าดูมาก เห็นตัวบ้านเลือนราง ฝนซัดสาด |
| เลยก้มหน้าไม่กล้ามองที่ไหนเลย แต่เห็นแสงฟ้าแลบ แว๊บ หันไปมอง เห็นเงาตะคุ่ม ๆ นั่งใน |
| บ้านร้าง พร้อมกับเสียงฟ้าแลบเปรี้ยงใหญ่ |
| |
| รีบคว้ากระเป๋าเดินทางเล็ก เปิดประตูรถออกท่ามกลางสายฝนซัดกระหน่ำ ปิดล๊อก |
| ประตู แล้วรีบเดิน ทิ้งห่างไปข้างหน้า ตกหลุมตกบ่อไปพักใหญ่ |
| พอเลยไปได้ ร้อยกว่าเมตรกล้าเปิดไฟฉาย กึ่งวิ่งกึงเดินไปบนถนนดินลูกรัง |
| หนาวจับจิต เกือบ 2 กม. ก็ถึง บ้านน้อยในกลางสวน |
| |
| รีบไขประตูห้องครัว ฉายไฟดูเครื่องปั่นไฟฮอนด้าเล็ก แล้วดึงสายสต๊าร์ท 3 ครั้ง |
| เครื่องติด เร่งเครื่อง ไฟในบ้านเริ่มสว่าง |
| เฮ้อ..โล่งอก รีบเช็ดตัว จนแห้ง ใส่เสื้อผ้า หยิบขนมปังกรอบแคร๊กเกอร์ตกค้างจากวันก่อนเคี้ยว ๆ |
| ดื่มน้ำตาม กันติดคอ ไป 5 แผ่น ปิดประตูเข้านอน |
| กลัวผีตามมา แหะ ๆ |
| เลยให้เครื่องปั่นไฟเดินเครื่อง กะให้เครื่องดับเองเมื่อน้ำมันหมดอีก 2 ชม. |
สิ้นเปลืองช่างมัน
ตื่นมาตอนเช้า สว่างแล้ว ดูรอบบ้าน สดใส ไม่น่ากลัว
เดี๋ยวต้อง ชวนเพื่อนบ้าน ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน กว่า 200 เมตรช่วยเดินไปเป็นเพื่อน
ก็ไปที่รถ ติดหล่มเมื่อคืน ไปเอาใส้กรอก หมู ผักที่อยู่ในรถ จะนำมาทำอาหารเช้ากินกันก่อน
ตอนสาย ๆ ค่อยซ้อมมอเตอร์ไซค์ไปหา อาเนี้ยว เพื่อนช่วยนำรถ
พิคอัพมาลาก ถอยหลัง ไปเข้าอู่รถซ่อม ถอดไดสต๊าร์ต ซ่อม
พูดถึงขับรถเข้าป่า ผมมักจะติดพลั่ว เสียม ไว้ในรถ ไว้ใช้ขุดดิน ให้รถวิ่งออก
จากดินโคลน เป็นเรื่องปกติ แต่คราวนี้ ลืมสนิท
ดันรถติดหลุมใหญ่ กลางคืนฝนตกหนัก รถเสีย หน้าบ้านคนถูกฆ่าตาย
ทำไมต้องเจอแบบนี้หนอ..
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ
end
visit บล๊อก 685,798 st
= งานเขียนประเภท Diarist
|
|
สวัสดีจ้าา มาทักทายจ้า 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์
เป็นเรื่องราวที่สั่นประสาทมากๆครับ
ผมอ่านแล้วนึกภาพตาม
เป็นตัวเองก็คงกลัวมากเลยครับ 5555
ดับไม่ดับ ไปดับที่หน้าบ้านนั้นซะด้วย
พี่ไวน์เล่าได้เห็นภาพมากจริงๆ
โหวต Diarist ครับ