**ครั้งแรก...ของผมจริงๆ** ให้เธอคนนี้เล่าให้ฟัง...น่ะ
เหตุการณ์ในวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำเสมอ วันที่ลูกชายของเราต้องไปโรงเรียนวันแรก ตื่นเต้นนอนไม่ค่อบหลับเลย เสื้อผ้าลูก คุณพ่อ คุณแม่ ขนม นม เตรียมพร้อม น้องก็ตื่นเต้นไม่แพ้เราเลย กว่าจะนอนได้ปาเข้าไป 3 ทุ่มกว่าแล้ว ก่อนลูกจะเข้าโรงเรียนชั้นเตรียมอนุบาล ดิฉันได้ปรึกษากับคุณครูและหลายๆ คนแล้วว่าถ้าไปส่งน้องที่โรงเรียนวันแรกให้คุณพ่อ คุณแม่ ใจแข็ง อยู่กับน้องแค่พอคุ้นเคยโรงเรียน แล้วให้กลับเลย อย่าอาลัย อาวรณ์อยู่ มิฉะนั้นน้องจะงอแง ร้องไห้ แล้วคุณก็จะกังวล จากลูกไปไม่ได้ และจะเป็นแบบนี้อยู่หลายวัน แล้วคุณและลูกอาจจะเครียด ด้วยความเป็นกังวลว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา ก็เลยคุยกับสามีว่า เราต้องหักดิบ ส่งลูกที่โรงเรียน ให้ถึงมือคุณครูแล้วใจแข็ง ต่างคนต่างไปทำงานเลย แล้วให้รถโรงเรียนไปส่งที่บ้านตอนบ่าย 3 เลย ให้คุณยายรอรับที่บ้าน รู้มั๊ยว่าเหตุการณ์วันนั้นเป็นอย่างไรบ้าง...ติดตามต่อค่ะ เนื่องจากก่อนมาโรงเรียนดิฉันจะสอนและปลูกฝังลูกในเรื่องราวที่ดีๆ เกี่ยวกับโรงเรียนไว้เยอะพอสมควร ไม่ว่าจะเป็น CD ,ฟังเพลง หรือพามาเที่ยวที่โรงเรียนก่อนเปิดเรียนจริง ปลูกฝังให้เขาชอบโรงเรียน...ได้ผลมากๆเลยค่ะ คงจะมีเด็ก(อายุ 2 ขวบครึ่ง)ซักไม่กี่คนที่เมื่อพ่อแม่ไปส่งเข้าโรงเรียนวันแรกแล้ว เมื่อประตูรถเปิด แล้วรีบวิ่งลงจากรถเข้าประตูโรงเรียนโดยไม่รอคุณพ่อคุณแม่ เมื่อฉันวิ่งตามไป ลูกชายวิ่งเข้าเล่นของเล่นต่างๆในโรงเรียนอย่างคุ้นเคย ไม่เคอะเขิน ไม่ติดพ่อ ติดแม่ ร้องไห้เหมือนเด็กคนอื่นดิฉันลาเขาและบอกว่าแม่ต้องไปทำงานก่อนน่ะครับ เขาก็ไม่ร้องตาม ให้พ่อเขาดูอยู่อีกซักพักแล้วถึงมาทำงาน ระหว่างวัน ดิฉันโทรถามคุณครูว่าน้องเป็นอย่างไรบ้าง คุณครูชมน้องใหญ่เลยว่าเก่งมาก สามารถปรับตัวเข้ากับสถานที่และบรรยากาศที่โรงเรียนได้ดี ดิฉันใจชื้นขึ้นมาก ดิฉันรอเวลาถึงช่วงบ่ายจะโทรไปถามเหตูการณ์ตอนที่น้องกลับจากโรงเรียนจะเป็นอย่างไรบ้าง ร้องไห้ลงจากรถโรงเรียนหรือเปล่าน้า ๆ ผิดคาดอีกแล้วค่ะ คุณยายเล่าไป หัวเราะไป ว่าน้องร้องไห้ค่ะ แต่ร้องไห้อยากจะไปโรงเรียนอีก คุณยายบอกว่าเมื่อรถโรงเรียนมาถึง คุณครูอุ้มลงจากรถ น้องสะพายเป้ยิ้มแฉ่งลงมา แล้วกวักมือให้เพื่อนๆในรถตู้ของโรงเรียนลงมาด้วย พอรถถอยออกไป เริ่มใจเสียแล้วตะโกนบอกว่าเพื่อนๆ ลงมา ...เพื่อนๆ...มา แล้วร้องไห้วิ่งตามรถโรงเรียนออกไป คุณยายไปจับตัวไว้ แล้วบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยไปอีก แต่น้องไม่ยอม บอกว่าจะไปโรงเรียนอีก คุณยายต้องกล่อมอยู่พักนึงถึงยอมเข้าบ้าน เพื่อนบ้านที่เห็นเหตุการณ์หัวเราะขำน้องเรติกันใหญ่เลย แต่เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วก็ไม่ยอมเปลี่ยนชุดนักเรียน...ดูเอาเหอะจะเห่อโรงเรียนอะไรกันขนาดนี้ มาดูรูปน้องไปโรงเรียนวันแรก และงานกีฬาสีที่โรงเรียนกันน่ะค่ะ
น้องตัวเล็ก น่ารักจังค่ะ ... หน้าเหมือนทั้งคุณพ่อและคุณแม่ผสมกัน
ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจัง
ส้มแป้นก็อยากมีจูเนี่ยร์ตัวเล็กๆ มาให้ทะนุถนอมบ้าง
แต่คงยังไม่มีเด็กคนไหนอยากมาเกิดกับเรา
ยินดีที่รู้จักค่า