ปี 2540
ตอนนั้นเจ้าลูกชายของผมกำลังเรียนอยู่ชั้น ป.1
วัยกำลังน่าฟัดสุดๆ ปากเปราะขี้อ้อน อยากได้อะไรตามใจทุกอย่าง
โดยเฉพาะของที่เพื่อนบ้านเค้ามีนี่ เราต้องมีบ้างอย่าให้น้อยหน้า

วันนั้นผมซื้อเกมส์ชนิดหนึ่งให้ลูกได้เล่น เด็กๆเรียกมันว่าเกมส์เพลย์
ชื่อเต็มมันคือ Play Staytion ออกวางตลาดใหม่ๆเลยตอนนั้น
ก็ด้วยความที่เห่อของเล่นเหมือนกับพ่อแม่คนอื่นนั่นแหละ
ไม่อยากให้ลูกเราน้อยหน้าเพื่อน ลูกบอกคำเดียวรีบพาไปซื้อให้เลย
ราคาห้างตอนออกมาใหม่ๆจำได้ว่าควักกระเป๋าจ่ายไปไม่น้อย
ลูกชายยิ้มหน้าบาน ส่วนพ่อมันปลื้มสุดๆที่เห็นลูกดีใจได้ของ


หลังจากนั้นเป็นต้นมา
เจ้าลูกชายก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์อยู่ลำพังในห้อง
ผมจะให้เค้าได้เล่นหลังจากทำการบ้านเสร็จทุกครั้งหลังเลิกเรียน
ลูกชายผมเป็นคนหัวดี สมองไว บวกลบคุณหารเลขเก่ง
เราเองเห็นลูกเก่งหัวไวแบบนั้นก็อยากให้เค้าได้พัฒนาสมองและไหวพริบ
ได้ยินเค้าว่ากันว่า การที่ให้เด็กได้เล่นเกมส์บ่อยๆนั้น
ถือเป็นการช่วยพัฒนาบุคลิกภาพและไหวพริบของเด็ก
เราเองก็เห็นดีเห็นงามไปกับเค้าด้วย
เห็นว่าลูกมีความสุข ยิ้มได้ หัวเราะได้ก็เป็นปลื้ม
ลูกบอกว่าชนะเกมส์นี้แล้ว ผมก็ยิ่งปลื้มหนักเข้าไปใหญ่
ทำไมลูกชายพ่อมันเก่งยังงี้น้อ


ผมรีบบึ่งรถไปที่ห้างไกลบ้านเพื่อถามพนักงานขายว่า
ตอนนี้มีแผ่นเกมส์อะไรใหม่ๆที่เข้ามาบ้าง
ถ้ามี ผมจะรีบซื้อให้ลูกได้เล่นทันที
ก็ด้วยความหวังที่ว่าลูกคงจะมีสมองและไหวพริบที่พัฒนาขึ้นไปอีกขั้น
โดยไม่คำนึงถึงรูปแบบของเกมส์ที่เล่นเลยว่าโหดร้ายเพียงไร

ลูกชายมีความสุขอยู่กับการพิชิตเกมส์
เกมส์แล้วเกมส์เล่า เค้าต้องเป็นที่ 1 เพราะเค้าคือ "ฮีโร่" ผู้พิชิต

และจากนั้นมา ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานหาเงินด้วยความสุข
สุขเพราะเห็นลูกหัวเราะและสนุกสนานเฮฮา ... จนเวลาล่วงไป




ลูกชายของผมเข้าเรียนในชั้น ป.5
จากเกมส์เพลย์ที่เคยเล่นก็คงเริ่มน่าเบื่อ
ลูกชายบอกกับผมว่าให้ผมติดตั้งระบบอินเตอร์เน็ตในบ้าน
เพราะตอนนี้เค้าเริ่มมีอินเตอร์เน็ตใช้เล่นเกมส์ออนไลน์ในบ้านกันแล้ว

ผมสงสัยว่าอะไรคือเกมส์ออนไลน์
ลูกบอกว่ามันเป็นเกมส์ที่เล่นในคอมพ์พิวเตอร์
สามารถเล่นกับเพื่อนได้ทีละหลายๆคนพร้อมกัน
ลูกบอกให้ผมเอาคอมพ์ตัวที่ใช้งานในร้านไปเพิ่มแรมให้สูงขึ้น
ตอนนั้นผมก็ตื่นเต้นไปกับเค้าด้วย "อินเตอร์เน็ต" มันทำให้ผมหูผึ่ง

ผมรีบจัดการทุกอย่างตามที่ลูกบอกทันที
วันนั้นผมรีบปรึกษาพรรคพวกที่มีความรู้เรื่องอินเตอร์เน็ต
และไม่กี่วัน ลูกชายของผมก็ได้เล่นเกมส์ออนไลน์สมใจ


แต่ ...
วันนี้แหละที่ผมกำลังจะมาบอกว่า ... ผมคิดผิดจริงๆที่ทำอย่างนั้น
เพราะระยะหลังๆลูกเริ่มเล่นเกมส์ถี่ขึ้น สนใจการเรียนน้อยลง
กลุ่มเพื่อนที่คบหากันส่วนมากก็เป็นเพื่อนที่เล่นเกมส์ด้วยกัน
หนังสือหนังหาตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง แทบไม่ได้แตะก็ว่าได้
เสาร์-อาทิตย์แบมือขอตังค์ไปบ้านเพื่อนจับกลุ่มเล่นเน็ต เล่นเกมส์

ผมก็ยังตามใจลูกเช่นเคย
ก็ด้วยความสงสารนั่นแหละไม่อยากเห็นลูกจับเจ่าอยู่ที่บ้านลำพัง
เห็นว่าแค่ประเดี๋ยวประด๋าวเดี๋ยวก็กลับ
ไม่ได้ไปตั้งแก๊งค์ตีหัวหมาด่าแม่ใครที่ใหน


"ปล่อยๆมันเถอะลุ๊ง ดีกว่ามันไปซิ่งมอเตอร์ไซค์กวนชาวบ้านเค้า"
เพื่อนบ้านบางคนชอบบอกมาอย่างนี้อยู่บ่อยๆ

มันก็จริง แต่วันนี้ไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้
ถ้าเลือกปฎิบัติได้ ขอเลือกที่จะให้ลูกเป็นแบบอื่นจะดีกว่า


ตอนนั้นผมเลือกที่จะให้ลูกได้เล่นเกมส์ด้วยเหตุผลเดียวคือ
ดีกว่าปล่อยให้เค้าไปเที่ยวเตร่เฮฮา
จับกลุ่มตั้งแก๊งค์เถื่อนกับเพื่อนๆ กวนใครต่อใคร
และแล้วกฎก็เริ่มมีขึ้นบ้างเล็กน้อยเพื่อให้ลูกได้รู้จักเวลาเล่นที่เหมาะสม

หลังจากเลิกเรียนต้องหยิบหนังสือมาอ่านทบทวนอย่างน้อย 1 ชั่วโมง
ให้ออนไลน์ 2 ชั่วโมง จะเล่นอะไรก็ได้ จากนั้นอาบน้ำ กินข้าว เข้านอน
ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์อนุญาตให้ไปบ้านเพื่อนได้
...


มีอยู่วันหนึ่งหลังเลิกเรียน
ลูกชายพาเพื่อนสนิทที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันมาบ้านด้วย 1 คน
ขออนุญาตผมว่าเพื่อนขอค้างที่บ้านพราะมันไม่กล้าเข้าบ้าน
"กลัวพ่อมันกระทืบเอา"

ผมถามว่าเป็นอะไรทำไมพ่อต้องกระทืบด้วย
ลูกบอกว่าวันนี้เพื่อนมันหนีเรียนไปเล่นเกมส์ทั้งวัน ครูเลยโทรไปบอกพ่อมัน
หลังจากเลิกเรียนตอนมันเข้าบ้านพ่อมันไล่กระทืบ เลยต้องหนีมานี่
ผมถามลูกว่า แล้วเราหนีเรียนไปกับเพื่อนด้วยหรือเปล่า ?
ลูกตอบว่า "เปล่า ไม่หนี ไม่กล้า ถ้าผมหนีครูก็ต้องโทรมาหาพ่อแล้วสิ"

เย็นวันนั้นผมให้ลูกเข้าครัวไปเจียวไข่ทำกับข้าวให้เพื่อนกิน
หลังจากพากันอาบน้ำเสร็จสรรพก็ให้เข้านอนกันเลยทั้งสองคน
และไม่อนุญาตให้เล่นเกมส์

เช้ามาผมยื่นตังค์ให้คนละ 50 บาทเพื่อเป็นค่ารถไปโรงเรียน
และได้กำชับบอกเพื่อนลูกว่าให้เข้าบ้านไปก่อนเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง


ตอนสายวันเดียวกันครูที่ปรึกษาของลูกโทรเข้ามือถือของผม
ครูถามว่าเมื่อคืนเห็นเด็กมาทีบ้านหรือเปล่า
พ่อแม่เค้าเป็นห่วงมาก พากันออกตามหาลูกกันทั้งคืนไม่ได้นอนกันเลย
ผมบอกครูไปตามตรง เล่าเรื่องให้ฟังโดยละเอียด
ครูที่ปรึกษายื่นโทรศัพท์ให้ผมได้คุยกับคุณแม่ของเพื่อนลูก

เธอบอกว่าได้เข้ามาตามหาลูกชายที่หายไปเมื่อคืนที่โรงเรียน
จนป่านนี้ยังไม่เจอหน้าลูกชายเลย เธอพูดไปร้องไห้ไปน่าเห็นใจยิ่งนัก
ส่วนเจ้าลูกชายของผมมาเรียนตามปกติ
บอกว่าเมื่อเช้าหลังจากลงจากรถก็แยกกันเลย
เพื่อนบอกว่าจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปโรงเรียน
ลูกบอกว่าก็ยัง งงๆ อยู่เหมือนกันว่า มันไปทางใหนของมันอีก?


"สงสัยมันคงกลัวพ่อมันกระทืบเอามั๊ง พ่อมันดุมาก"
เป็นประโยคสุดท้ายที่ลูกบอกผมทางโทรศัพท์
ก่อนที่จะยื่นมือถือคืนครูที่ปรึกษาไป
...



สรุปหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเพื่อนเจ้าลูกชาย
ไม่ได้กลับเข้าบ้านเป็นเวลา 3 วัน เหตุผลเดียวคือกลัวพ่อกระทืบ

เรื่องเด็กติดเกมส์ยากนักที่จะแก้ไขนิสัยเดิมได้
ยิ่งปล่อยให้เล่นมากเท่าไรก็ยิ่งเล่นมากเกินเท่านั้น
ลองห้ามสิ ผมว่าคงต้องตายกันไปข้าง
เหมือนที่เป็นข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์ที่เห็นกันอยู่บ่อยๆ

ตอนนั้นผมให้ลูกเล่นเป็นเวลาครั้งละไม่เกิน 2 ชั่วโมงที่บ้าน
ลูกไม่เคยบ่นให้ได้ยินว่าให้เล่นน้อยไปหรือมากไป
เสาร์อาทิตย์ขอไปบ้านเพื่อนพอบ่ายก็กลับเช่นเคย
ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้ปวดหัว


แต่ ...
ม.1 เทอม 2 ก่อนจะสอบปลายภาคไม่กี่สัปดาห์
ผมต้องใจหายเมื่อได้รับโทรศัพท์จากครูที่ปรึกษาของลูก
ครูบอกว่า ลูกชายของผม"หนีเรียน"

ผมรีบบึ่งรถไปพบครูที่ปรึกษาที่โรงเรียนทันที
หลังจากที่ได้คุยกับครูในตอนนั้น ครูได้ให้รายละเอียดว่า
จริงๆแล้วลูกชายของผมโดดเรียนมาแล้ว 2 หนด้วยกัน
หายไปเป็นวันๆ ไม่มีใบลา ไม่บอกไม่กล่าว
หายไปกันทั้งกลุ่ม รวม 4-5 คน มีเพื่อนเจ้าปัญหาคนนั้นด้วย

"วันนี้ก็พากันโดดอีก"
ตอนนี้ทางโรงเรียนกำลังให้สารวัตรนักเรียนออกไปตามป่านนี้ยังไม่เจอตัว
...


ผมขับรถตามหาลูกชายทั่วทุกซอกมุม
ที่มีร้านเน็ตร้านเกมส์หลังจากที่คุยกับครูที่ปรึกษาเสร็จ แต่ก็ไร้วี่แวว
ตอนนั้นผมโกรธมาก หงุดหงิดสุดๆ
นึกน้อยใจตัวเองที่เลี้ยงดูลูกดีทุกอย่างไม่เคยห่างตา
ตามใจอย่างดีไม่มีบกพร่อง แต่ลูกกลับตอบแทนด้วยการโดดเรียน
ไม่เชื่อฟังคำสอน อยากจะด่าอยากจะว่าให้สาสมจริงๆ เฮ้อ !!!

ตอนเลิกเรียนของวันนั้น
ผมเห็นเจ้าลูกชายเดินมาแต่ไกลพร้อมกับพี่สาวซึ่งนั่งรถเมล์มาด้วยกัน
ลูกชายแต่งตัวเรียบร้อยเป็นปกติ ส่วนผมพยายามสงบสติอารมณ์
เพื่อไม่ให้ลูกรู้ว่า ผมรู้เรื่องที่ลูกกับเพื่อนพากันโดดเรียนแล้ว
และวันนี้ผมไปพบครูที่ปรึกษาที่โรงเรียนมา ส่วนเจ้าพี่สาว
หลังจากยกมือไหว้ผมเสร็จก็เดินแหกปากร้องเพลงเข้าบ้านไป
เจ้าลูกชายยกมือไหว้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ผมค่อยๆคุยกับลูก ถามถึงที่ไปที่มา และเรื่องการเรียนในวันนี้
ลูกโกหกว่า วันนี้อยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน เรียนหนัก ...

ลูกพยายามจะโกหกต่อไปเรื่อยๆจนผมเกือบหมดความอดทน
ในที่สุดตอนท้ายจึงต้องบอกให้ลูกรู้ว่าพ่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
วันนี้พ่อไปโรงเรียนพบครูที่ปรึกษามา

เจ้าลูกชายตกใจหน้าถอดสีจนทำอะไรไม่ถูก
พูดจาตะกุกตะกักจับต้นชนปลายไม่ได้
บอกเพียงเหตุผลที่ต้องโดดเรียนไปเล่นเกมส์กับเพื่อนว่า

"ที่บ้านมันเล่นไม่สนุก ไม่มีเพื่อน"
???


เย็นวันนั้นผมกับลูกชายทะเลาะกันแรงมาก
ต่างฝ่ายต่างตะแบงใส่กันจนเกือบจะลงมือลงไม้
ผมขู่ว่าจะลบเกมส์ทุกอย่างออกจากเครื่องให้หมดและจะไม่ให้เล่นอีกต่อไป
เจ้าลูกสาวรีบออกมาห้ามทัพดึงตัวพ่อไว้

แล้วบอกให้น้องชายรีบเข้าห้องไปไม่ต้องออกมาอีก
...

(แสดงความเห็น ฝากความเห็นไว้หน้าถัดไป มีต่อครับ)