การมีลูกหมาตัวใหม่  สิ่งที่สำคัญที่คนเลี้ยงหมาต้องคำนึงถึงเป็นอันดับแรกๆ คือเรื่องที่หลับที่นอนและที่ปลดทุกข์   
     

          เมื่อแรกที่ได้เจ้านีโมมา  เราเช่าตึกแถวติดริมถนนอยู่ในอำเภอเมืองสงขลา  ตอนนั้นก็ไม่กังวลใจนัก ก็ลูกหมาน่ะ ฝึกได้ทุกตัวน่ะแหละ จากนั้นก็วางแผนว่าจะกั้นบริเวณให้นีโมอยู่ในครัวเป็นหลัก เพราะตอนนั้นตั้งใจจะทำโซนหน้าเป็นร้านซักรีด จะให้หมามาป้วนเปี้ยนอยู่ท่าจะไม่ดี ไหนจะขนหมา ไหนจะมีคนหลากหลายบางคนอาจจะไม่ชอบหมา บางคนอาจจะสัมผัสหมาไม่ได้ ที่สำคัญหมาบางแก้วซะด้วย เราไม่กลัวแต่คนอื่นกลัวนี่นา  แล้วก็ตั้งใจอีกว่า จะสอนให้นีโมเข้าไปฉี่ในห้องน้ำ  ให้ปล่อยที่พื้นก็ได้ไม่ต้องถึงขนาดกดชักโครก มันจะดูอัจฉริยะเกินจริงไปหน่อย แล้วก็จะทำมุมให้อึ๊ จะได้เก็บทิ้งง่าย ๆ วาดฝันวางแผนด้วยความกระหยิ่มใจเชียวล่ะ  กะอีแค่ลูกหมาตัวเดียวทำไมจะจัดการไม่ได้  หมาที่บ้านผ่านมือมาเป็น 10 ตัว …  ^_^            

          คืนแรกที่พามา  หลังจากนีโมรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับแม่(หมา)แน่ ๆ แล้ว ก็เริ่มเครียดร้องหาแม่(หมา) จนต้องกอดปลอบกันไปพักใหญ่ ๆ หลังจากกินน้ำกินนมเสร็จก็อ้วก นอนซึม ทำหน้าเศร้า จนทนไม่ได้ต้องพานีโมขึ้นไปนอนบนบ้านด้วย ทั้งสงสารเพราะเดี๋ยวต้องนอนร้องทั้งคืนแน่ ๆ เอาขึ้นไปข้างบนอย่างน้อยมันก็มองเห็นคนที่จะต้องอยู่ด้วยไปอีกเป็น 10 ปี ทั้งเกรงใจบ้านข้าง ๆ เดี๋ยวจะลุกขึ้นมาทุบผนังห้องกลางดึก ^ ^”  บอกกับคุณผู้ชายว่า เอามันขึ้นไปนอนข้างบนสักวันสองวันพอมันคุ้นที่ทางค่อยให้มันนอนข้างล่าง เพราะตอนที่อยู่บ้านแม่ เวลามีลูกหมาใหม่ก็จะพาขึ้นไปไว้บนห้องสักประมาณ 2-3 วัน  ก่อนให้ใช้ชีวิตปกติ            

          …แต่คืนนั้นนีโมทำเอาฉันนอนไม่หลับอยู่นาน เพราะมันเดินวนทั่วห้อง ร้องงี๊ด ๆ สะอึกสะอื้น(เคยเห็นหมาสะอื้นไม๊ น่าสงสารมาก) ด้วยความกลัวว่ามันจะอึดอัด ก็เลยเปิดประตูห้องนอนไว้เผื่ออยากจะออกไปนอนข้างนอก แล้วมันก็เดินออกไปจริง ๆ คงจะอึดอัดอยู่นานแล้ว จากนั้นก็นอนฟังเสียงอยู่สักพัก พอเห็นว่านีโมเริ่มเงียบเสียงไปก็ถึงตาคนที่หาเรื่องใส่ตัวหลับบ้าง ชักเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย z z Z….               

          ก่อนรุ่งเช้าวันนั้นฟ้ายังไม่สว่างดี  ฉันตื่นเช้ามาด้วยความเป็นห่วงนีโม พอก้าวเท้าออกมานอกห้องก็พบว่า  นีโมฝากรัก  และแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว  ตั้งแต่หน้าห้องนอน และพื้นที่ชั้นบนเกือบทั้งหมด  ส่วนเจ้าตัวอ้วนนอนอยู่กับผ้าเช็ดพื้นข้าง ๆ ชั้นวางของหลับหงายท้องสบายใจไม่สนใจโลก...  ฉันหวนนึกถึงที่ผู้ใหญ่บางคนเคยบอกว่า  เวลาจะเริ่มทำอะไรครั้งแรกให้เริ่มที่เรื่องดี ๆ ตั้งแต่ตอนเช้า  แล้วเราจะพบเรื่องดีๆ กับสิ่งที่ทำนั้นตลอดไป … เช้าวันนั้น  ฉันเริ่มต้นด้วยการเช็ดอ้วก  เช็ดฉี่  และเช็ดขี้เจ้านีโม …  *_*!!

          2 วันต่อมา  ฉันเริ่มให้นีโมลงมานอนข้างล่าง  ดูเธอจะมีความสุขดีเพราะอาณาเขตกว้างขวาง  จะนอนตรงไหนก็ได้  ก่อนหน้านั้นก็เริ่มสอนให้นีโมเข้าไปฉี่ในห้องน้ำบ้างแล้ว ต้องคอยสังเกตอาการนิดหน่อย เช่น หลังจากตื่นนอน หรือทุกครั้งที่เริ่มเดินซอยเท้าถี่ ๆ วนไปวนมา พอเห็นอาการแบบนั้นก็จับเข้าห้องน้ำ แล้วก็นั่งเฝ้าสักพักพร้อมกับบอกให้ ”ไปฉี่” พูดซ้ำกรอกหูไว้ตลอด แรก ๆ มันก็ไม่ชอบหรอกค่ะ แต่พอมันหนีออกจากห้องน้ำไม่ได้(เพราะนั่งดักอยู่) มันก็จำเป็นต้องฉี่ในห้องน้ำโดยปริยาย สักพักก็จะเริ่มเรียนรู้ พอปวดฉี่ปุ๊ปนีโมวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำทันที ^ ^ …ขอภูมิใจกับความสำเร็จระยะสั้น ๆ หน่อยนึงเถอะ                    

          ทุกเช้าประมาณ 5.30 น.  ฉันจะจูงนีโมข้ามถนนไปขี้ที่ลานว่างฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ บ้านไปสักหน่อย และทำแบบเดียวกันทุกครั้งหลังนีโมกินข้าวเสร็จ และก่อนปิดบ้านตอนกลางคืน  นีโมดูจะขี้อาย เพราะมักจะวิ่งไปขี้ตรงที่ ๆ มีหญ้าขึ้นบังตาเสมอ ช่วงแรก ๆ ที่พาไป ก็จะต้องเดินไปดูผลงานทุกครั้งว่าขึ้เป็นยังไง มากน้อยแค่ไหนเป็นก้อนดีมั้ย เพื่อจะได้ดูสุขภาพไปด้วยในตัว   แต่ตอนหลังนีโมจะขยับเข้าไปขี้ลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องปลดสายจูงให้เข้าไปได้สะดวก  ตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นขี้ของนีโมอีก
         

           ผลพวงจากการจูงข้ามถนนไปขี้ทุกวันก็มีข้อดีคือ

       หนึ่ง..นีโมไม่ขัดขืนเวลาอยู่ในสายจูง
       สอง..นีโมรู้จักหยุดรอ  และระวังรถไม่พรวดพราดข้ามถนน
       สาม..นีโมไม่ขี้กลางถนนให้คนเหยียบ !!!

          แต่คุณเชื่อไหมว่าข้อดีข้อที่สามนั่นแหละ  มันคือปัญหา???…            

          นีโมมาอยู่กับเราได้ 2 เดือนกว่า  เราก็จำเป็นต้องย้ายบ้านไปอยู่ปัตตานีตอนนั้นก็อายุเกือบ 6 เดือนละ  ฉันไม่ห่วงเรื่องที่ขี้นัก  เพราะที่นี่มีลานกว้าง ๆ หน้าบ้านทั้งพงหญ้าและเนินทราย  นีโมมีส้วมกว้างที่สุดแล้วละ  แต่นีโมไม่เคยเข้าไปฉี่ในห้องน้ำอีกเลย  ทั้งๆ ที่ 2 เดือนกว่าที่ผ่านมาจะวิ่งเข้าไปฉี่ตามที่ฝึกไว้ตลอด    นั่นคือเหตุผลสำคัญที่ทำไมฉันถึงเลี้ยงหมาบางแก้วแบบปล่อยอิสระ เพราะมันชอบออกมาฉี่แบบอิสระนั่นเอง  และนีโมก็ยังชอบไปขี้ตามพงหญ้าเหมือนเดิม  จนเราสรุปกันว่านีโมคงขี้ไม่ออกถ้าไม่มีหญ้าจิ้มตูด

             แต่นีโมก็เริ่มทำตัวขี้ยากขึ้นตามวัย…  กว่าที่จะปล่อยลูกระเบิดได้  เธอเปลี่ยนที่ไม่ต่ำกว่า 3 ครั้ง  แต่ละครั้งหมุนเป็นวงกลม 7 รอบขึ้นไป    คุณเคยนับมั๊ยว่าก่อนที่หมาคุณจะตกลงใจขี้  มันหมุนวนเป็นวงกลมกี่รอบ   บางตัวอาจจะแค่รอบสองรอบ บางตัวอาจจะแค่ดม ๆ พอได้ที่ถูกใจก็หย่อนเลย  แต่สำหรับนีโมสถิติสูงสุดที่เคยยืนนับกับตา  27 รอบ ...!!!  ส่วนที่ไม่เคยเห็นก็สุดจะคาดเดา  ^ ^”

          
          ฉันเคยพานีโมไปเยี่ยมคุณยาย(…แม่ฉันเอง)ที่กรุงเทพฯ  บ้านแม่หลังปัจจุบันเป็นทาวน์เฮาส์อยู่ย่านคลองขวางเปิดเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ หนึ่งในหลาย ๆ ร้านของหมู่บ้าน  นีโมตื่นเต้นมากเมื่อเข้ากทม.ครั้งแรก  เข้าทำนองบ้านนอกเข้ากรุงตัวจริง    สำรวจทุกสิ่งทุกอย่างอย่างสนอกสนใจ  แม้จะขวางเขม่นกับป้าแตงไทย หมาไทยพันธุ์ผสมที่อายุปาเข้าไป 13 ปีแล้วในตอนนั้นอยู่บ้างนิดหน่อย  เพราะป้าแตงไทยบังอาจมาอ้อนแม่ของนีโม (..ก็เค้ารักกันมาก่อนนี่เนอะ)   แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักพักก็ผ่านไปได้  ทุกอย่างดูท่าว่าจะไปด้วยดี 

 ……..แต่ว่า…นีโมไม่มีที่ขี้
         

         ฉันไม่นึกว่าสิ่งที่ฉันกังวลนิดหน่อยกลับกลายเป็นปัญหาใหญ่ของหมาตัวหนึ่ง    วันนั้นทั้งวัน  นีโมอั้นขี้มาตลอด อันที่จริงจะว่าไปก็ตั้งแต่ออกจากปัตตานีช่วงเย็นของเมื่อวาน จริง ๆ เราก็มีแวะเข้าห้องน้ำเป็นระยะ แน่นอนนีโมก็ต้องลงมายืดเส้นยืดสายด้วยแต่ส่วนใหญ่จะแค่ฉี่แล้วก็เดินทางต่อ ล่วงเลยมาจนถึงเวลาเกือบ 5 ทุ่มของวันนี้ อืมมมม เกือบ 30 ชม.   จนนีโมคงจะเริ่มทนไม่ไหวข้าศึกเริ่มโจมตี   พอเห็นอาการก็เริ่มรู้ละว่าเริ่มปวดขี้แล้ว นีโมวิ่งพล่านกลับไปกลับมาอยู่หน้าบ้าน  ฉันเองกลั้นหายใจยืนลุ้นอยู่ห่างๆ  มือนึงถือถุงพลาสติกไว้คอยเก็บลูกระเบิด

          …20 นาทีผ่านไป  นีโมยังหาที่ขี้ไม่ได้    แน่ละสิ  ทาวน์เฮ้าส์ในกรุงเทพฯ  คงไม่มีที่ไหนเว้นที่ว่างไว้ปลูกหญ้าให้หมาขี้หรอก    ทุกครั้งที่นีโมวิ่งไปเจอมุมไหนที่เห็นว่าเหมาะ  กำลังเริ่มหมุนเป็นวงกลมได้ 3-4 รอบก็โดนไล่ทุกที    เดินไปเดินมาเจอบ้านอยู่หลังหนึ่ง  หน้าบ้านวางกระถางต้นไม้บังสายตา  ไฟในบ้านยังไม่เปิด  เจ้าของบ้านคงยังไม่กลับ  ท่าทางมุมจะดี    นีโมเริ่มหมุน 1,  2,  3, …  ฉันยืนลุ้นอยู่เงียบๆ… 9,  10,  11,  12, …  เกือบแล้ว    แสงไฟหน้ารถส่องมาที่นีโมเต็มที่  เจ้าของบ้านกลับมาพอดี  เหมือนคนร้ายโดนจับได้คาหนังคาเขา    ฉันเห็นนีโมทำหูหลุบไปข้างหลัง  หน้าตาโง่ๆ  เดินขากางๆ ไปหาที่ขี้เหมาะๆ ต่อ

          …40 นาทีผ่านไป  นีโมคงเริ่มมีอาการขนลุกขนชัน  วิ่งซอยเท้ายิกๆ  พยายามใช้โคนหางปิดก้น  และทำหน้าโง่มากขึ้นทุกที    เดินไปไกลก็ไม่ได้  เพราะมีหมาเจ้าถิ่นคุมอยู่    ชั่วขณะที่ฉันเริ่มเบื่อ  นีโมก็เริ่มทิ้งระเบิดลูกแรกทันทีโดยไม่ให้สัญญาณก่อน  และยังผิดวิสัยอย่างรุนแรง  เพราะไม่แอบขี้ตามมุมอย่างที่ควรจะขี้  ไม่อับอายสายตาของคนอื่นๆ ที่ไม่คุ้นเคย  ไม่หมุนวนเพื่อเตรียมตัว  แถมยังขาดความระมัดระวังอย่างสิ้นเชิง
  

          …นีโมขี้กลางถนนในหมู่บ้าน  ห่างเส้นกลางถนนมานิดเดียว…    คืนนั้น  นอกจากฉันต้องคอยระวังรถให้นีโมเวลาขี้แล้ว  ฉันยังต้องระวังรถขณะที่เก็บขี้เจ้านีโมอีก    ส่วนเจ้าตัวดี  วิ่งเข้าไประริกระรี้ในบ้านเรียบร้อยแล้ว… ^ ^”

Create Date : 04 มกราคม 2553
Last Update : 4 มกราคม 2553 20:16:57 น.		2 comments
Counter : 500 Pageviews.
Share Tweet