เราอ่านสองเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกที่ต่างกันค่ะ แต่ก็ถือว่าชอบทั้งคู่นะคะ

แม่เล่าว่าคุณทมยันตีเขียนเรื่องนี้ในเวลาใกล้เคียงกันค่ะ เหมือนเป็นนิยายแฝดกันน่ะค่ะ

จำได้ว่ามีคน(อยู่ต่างประเทศหรือเปล่าจำไม่ได้แล้ว) ขอให้ป้าอี๊ดเขียนฉบับสมหวัง ทดแทนการพลัดพรากจากคำมั่นสัญญาน่ะค่ะ ก็เลยมีพี่เลี้ยงมาให้ได้อ่านกันน่ะค่ะ ส่วนตัวก็ชอบพี่เลี้ยงนะคะ แต่เป็นพวกซาดิสม์ เลยรักคำมั่นสัญญามากกว่า

ส่วนหนัง เราไม่เคยดูฉบับจินตรา-สันติสุข เคยดูแต่ละครฉบับโอ วรุฒ กับ ต้อม รชนีกร น่ะค่ะ ศตวรรษเป็นคุณโชติ ตอนดูก็ช็อคไปนิดหนึ่งเหมือนกันค่ะ แต่เพลงไม่ลืม(ของเบิร์ดกับฮาร์ท) ที่คุณโชติกับสัตยาร้องตอนกลางคืนนั้น จำได้ไม่ลืมจริง ๆ ค่ะ ชอบมาก เพลงพี่เลี้ยง โดยไก่ สุธี แสงเสรีชนก็เพราะสุด ๆ ยังฟังจนทุกวันนี้เลยค่ะ

แหม ! มีสิคะ พี่ชายน่ะห่วงคุณเรจะตายไป แต่... ห่วงได้น่าหยิกมาก ๆ ห่างอยู่ห่าง ๆ ห่างจนหวานเย็นล่ะกลัวใจ

เอ หรอ มีเรื่องนี้ด้วยหรอ

โดยส่วนตัวยูรู้สึกขัดใจกับคำมั่นสัญญานะ พี่ดานี่ก็ช่างกระไร ไม่กล้าไขว่สูง เจียมตนเสียน่าน้อยใจแทนน้องดา ส่วนน้องดาก็ไม่พูดให้ชัดเจน ไม่หนักแน่นพอทำให้อะไรๆมันเลยเถิด

อ่านนิยายของทมยันตีเกือบทุกเรื่อง โดยเฉพาะพี่เลี้ยง กับทวิภพ ชอบมาก สำนวนที่เขียนโรแมนติกมาก ชอบค่ะ