Nice to see you .....Bloggang
4/8/2548วันนี้ทดลองเปิด web bloggang วันแรกเฉิ่มเบอะน่าดู งูๆ ปลาๆ แต่ได้ทดลองอะไรใหม่ๆก็ตื่นเต้นดีนะ (ถึงแสง สี เสียง จะยังไม่พร้อม ก็ตามทีเถอะ !!!!)ในนี้มีอะไรสวยๆเต็มไปหมด และช่วงเวลา(ของการหมกมุ่น)ของฉันก็คงเพิ่มขึ้นอีกอย่าง แฮ่ะๆ วี๊ด วิ๊ว !!!!!!! 11/8/2548********************การมีชีวิตอยู่...เพื่อคนที่เรารัก*********************การมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง อาจอิสระ เก็บเกี่ยวความสุขตามแต่ใจปารถนา แต่การมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่เรารักนั้น เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังศรัทธา การเสียสละ เข้มแข็งที่จะยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้มิใช่เพียงเพื่อตัวเอง ขอบคุณโลกใบนี้ที่ทำให้พานพบคนที่เรารักมากมาย...เพื่อจะได้เรียนรู้สิ่งดีๆที่ชีวิตโดดเดี่ยวไม่อาจสัมผัสได้24/8/2548*****************************"เมื่อดวงดาวบนท้องฟ้า งดงาม กว่าที่ผ่านมา"*****************************วันนี้มองดูดาวบนท้องฟ้า มันสวยกว่าทุกๆวันเพราะมองจากบ้านของเราเอง นานแล้วที่ไม่ได้แหงนมองดูท้องฟ้า ท้องฟ้าและดวงดาวเมื่อมองจากที่นี่ สวยและงดงามเสมอ คอยปลอบประโลมยามที่ใจเหนื่อยล้า เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปอีกยาวนาน...นานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน..นานแล้วที่ไม่ได้แหงนมองท้องฟ้าและดวงดาวที่งดงามเช่นนี้...นานแล้ว......อืม..อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง...เพื่อจะได้รู้สึกดีอย่างนี้...นาน 12/10/2548เป็น "เพื่อนสนิท"กันก็ดีอยู่แล้ว ดีแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ อืม (วกวนและสับสนดีนะ เหมือนหัวใจเราตอนนี้เลย)"11 ตุลาคม 2538บ่าย2-บ่าย 3 ห้อง lab bacteria">"E.coli"*********************สวัสดี E.coliสบายดีไหมที่อยู่ในนั้น (ทางเดินอาหาร)บางทีเธอก็ร้ายเหมือนกันทำให้ใครต่อใครนั้นไม่สบายบางทีเธอก็มีความสำคัญบางทีเธอนั้นก็ไร้ความหมายเธอเป็นอะไรตั้งมากมายเป็น E.coli ที่วุ่นวายจริงๆฉันก็ไม่ต่างจากเธอนักบางทีเขาก็รักบางทีเขาก็ทิ้งช่างแสนวุ่นวายจริงๆฉันมีหลายสิ่งเหมือน E.coli12/2/2546สายลม แสงดาว ภูเขา สายหมอก ดอกไม้ และหัวใจที่...ไม่ลืม จะลืมได้ยังไง ตอนเช้ามืด ที่อากาศหนาวนั้น แสงดาวที่ระยิบระยับเต็มท้องฟ้าลมเย็นๆที่พัดผ่านมากระทบหัวใจทั้งหนาว และอุ่น (บ้ารึปล่าว)อยู่ใน ความรู้สึก เส้นทางที่เดินไปแม้นจะดูลำบากเล็กน้อยถึง ปานกลาง แต่ความประทับใจที่ได้ก้าวไปแต่ละก้าวกับเพื่อนร่วมทางเฉพาะกิจนั้นดูทำให้เส้นทางที่ยากลำบากนั้น..ราบเรียบขึ้น***เส้นทางดูยาวไกลด้วยระยะทางจริง และใจฉันที่อยากให้มันไกลออกไป (แฮ่ะๆ)***ลืมไม่ได้เลย แต่ละก้าวที่รายล้อมด้วยดอกหญ้า ก้อนหิน รอยเท้าของนักเดินทางที่มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายเดียว ปลายทางมีเพื่อนร่วมทางมากมายแต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในความรู้สึกและความทรงจำ ***จุดหมายปลายทางสวยสมกับการปีนป่ายไปชื่นชมและเฝ้ารอ ทัศนียภาพงดงาม อากาศเย็นๆ ทำให้หัวใจชุ่มชื่นอย่างแปลกประหลาด********ภาพๆนั้น ทะเลหมอกที่ค่อยๆเคลื่อนตัว..ตะวันค่อยๆฉายแสงแต่ไม่ได้บดบังความงามของสายหมอกแม้แต่น้อย เป็นภาพที่งดงามจริงๆ (ไม่ลืมหรอกน่า !!!! )จำได้หมดแหละทั้งภาพๆนั้นและใครบางคนที่ไม่เคยหยิ่ง ถือตัวว่าเราเป็นแค่เพื่อนร่วมทางเฉพาะกิจ ไม่ลืมรอยยิ้มนั้น ที่อบอุ่นจัง ณ.ที่ๆอากาศเย็นๆนั้น***บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกดีแค่ไหน....สายลม แสงดาว ภูเขา สายหมอก ดอกไม้..ทุกอย่างคือองค์ประกอบที่ดีที่สุดในชีวิตวันหนึ่งที่มีโอกาสได้เห็น...เป็นความทรงจำที่ดีวันหนึ่งของชีวิตที่จะไม่มีวันลืม.........เลยหละ..............เคยกลับไปอ่านสมุดบันทึกเก่าๆที่เราเขียนไว้ไหม..อ่านแล้วก็ให้ความรู้สึกที่แปลกไปอีกแบบนะ เคยไหม? ขำบ้าง เศร้าบ้าง......บ้าๆบอๆบ้าง..ฟุ้งซ่านบ้าง....อืม8ธ.ค2545 (20.30 น)ฉันจะเก็บมันไว้..ด้วยเพราะความบริสุทธิ์ใจของเธอไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้หรอกนะว่าความเพ้อฝันกับความเป็นจริงที่เป็นไปได้มันอยู่ตรงไหน เพราะฉันเป็นคนขีดเส้นแบ่ง2 สิ่งนี้เอาไว้เองอย่างชัดเจน และพยายามควบคุมมันไว้เสมอ *******เผื่อว่าจะได้ ไม่ทำให้ใครลำบาก เดือดร้อนเวลาฉันดึงเขาเข้ามาในโลกของความเพ้อฝันของฉัน..***'เธอ' มาทำให้โลกแห่งความเพ้อฝันของฉันปั่นป่วน สับสน เส้นที่ฉันขีดไว้เริ่มจะลางๆเลือนๆจนมองไม่ค่อยจะเห็นดังเช่นสติของฉันในตอนนี้****ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ****ความบริสุทธิ์ใจของเธอทำให้ใจที่คิดไม่ซื่อของฉันเกิดความละอาย****ฉันรู้ว่าไม่ควรคิดอะไรเช่นนั้นกับเธอ****ชีวิตฉันก็ทำได้แค่นี้***ขีดเส้น ขีดเส้น ขีดเส้น ลงน้ำหนักของสติและหัวใจเพื่อให้มันหนักแน่น***ชีวิตฉันก็ทำได้แค่นี้แหละ***ฉันจะพยายามคิดถึงความแตกต่างของความเพ้อฝันกับความจริงเอาไว้มากๆ***อย่างน้อยก็เพื่อความบริสุทธิ์ใจของเธอที่ไม่ได้...รู้สึก..อะไร..กับฉันเลย*******เธอเคยห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ให้เย็นเวลาลมพัดผ่านมาบ้างไหม? เธอทำได้ไหม? ***เธอรู้ไหม?ว่ามัน.ยากน่ะ...ลมไม่ผิดหรอกที่พัดผ่านมา.. ฉันผิดเองที่เผลอเดินไปรับลมน่ะ*********"ผ่านพบ...ไม่ผูกพัน "ผ่านพบโดยไม่ผูกพัน บางทีอาจลึกซึ้งยั่งยืนกว่าร้อยหัวใจเข้ากับทุกอย่างด้วยโซ่ตรวนที่มักตั้งชื่อผิดๆว่าความรัก"เสกสรรค์ ประเสริฐกุล"คิดถึง สายลมเย็นๆที่ พัดผ่านมากระทบหัวใจครั้งนั้นจัง เพียงพริบตานั้น...ยังรู้สึกได้...ไม่จางหายไปไหนเลย....วนเวียนอยู่แถวเนี๊ยะ.. อยากกู่ร้อง บอกรักให้ก้องโลก 12 กันยายน 2548"คนบางคนพระเจ้าแค่ส่งมาให้เจอกัน แต่ ไม่ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน"จากหนังสือ อยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลกอืม เห็นจะจริงดังนั้น......โชคดีแค่ไหนแล้วที่ช่วงหนึ่งในชีวิต..ได้ยืนอยู่ข้างเธอน่ะ โชคดีมากแล้วหละ....22/10/2548ไปดูหนัง เพื่อนสนิท มาอีกรอบ ก็คนมันโดน น่ะนะ แฮ่ะๆพฤษภาคม 2546ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดที่ทำให้เธอต้องถามไถ่ถึงฉันฉันถือว่าเป็นปรากฏการณ์มหัศจรรย์ที่ฉันจะไม่มีวัน..ลืม"ขอบใจที่ทักทายกัน"20/11/2548ไปทานข้าวที่ร้าน สถานีเชียงใหม่ กับเพื่อนๆ ...บรรยากาศ ดี้ ดี27/11/2548มีคน sms มาบอกว่า"แม้ว่าเราจะรักใครด้วยเหตุผลมากมายเท่าใดก็ตาม เมื่อความรักจากไป เหตุผลก็ไม่เคยช่วยระงับน้ำตาไม่ให้ไหลได้สักที"เลยตอบกลับไปว่า"แม้นต้องเสียใจกับรักที่จากไปอย่างไม่มีเหตุผล....ก็ยินดีจะรักใครสักคน...อย่างไม่มีเหตุผลจะอธิบาย.."(ลิเกพอกัน ผีตอบผี)ได้รับข้อความหนึ่ง ณ วันเกิดปีใดปีหนึ่งของช่วงชีวิตว่า***********************************"ขอบคุณหลายๆสำหรับความรู้สึกดีๆและความปรารถนาดีที่มีให้ถ้าวันนี้เป็นวันสำคัญหรือเป็นวันอะไรก็ขอให้เพื่อคนนี้มีความสุขมากมายก็แล้วกัน "***********************************ไม่อยากจะบอกเลยว่า เป็นถ้อยคำธรรมดาที่...กินใจจริงๆ (กิน ตรงไหน????ลิเก อีกละ)21/1/2549สู้ๆ สู้ตาย 1/2/2549happy birthday โอ๋ อัญชลี ล่วงหน้านะ(2 /2) ฉันไม่ค่อยมีเวลาน่ะแก21/5/2549คิดถึง ก้อนหินจังเลย สบายดีรึปล่าว ช่วงนี้อากาศแปรปรวน ดูแลตัวเองด้วยนะ ดูแลตัวเองแทนเรา เพราะเราดูแลก้อนหินไม่ได้....2/5/2550ไม่ได้เขียน diary นานละ วันนี้ซะหน่อย เพราะเกิดอาการเศร้าแปลกๆ (ยังไงเนี่ย) อยากจะขอโทษใครบางคน ซึ่งนานๆจะทำให้โกรธสักครั้ง ฉันขอโทษนะแก ฉันไม่รู้ว่าการกระทำที่ปัญญาอ่อนของฉัน จะทำให้แกโกรธ มันเป็นความรู้สึกที่ฉันก็แย่เหมือนกัน ช่วงนี้ทั้งฉันและแก คงมีเรื่องที่ต้องครุ่นคิดแตกต่างกันไป แล้วยังมาโกรธกันอีก เป็นสถานการณ์ที่แย่ยกกำลังสองจริงๆ ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า ก็หวังว่าแกจะให้อภัยในไม่ช้าก็แล้วกัน หรือ เหตุการณ์มันจะเป็นยังไง ฉันก็รอดูอยู่ตรงนี้ละกัน ปล่อยให้มันเป็นไปโดยให้ความสบายใจของแกเป็นตัวแปรต้นละกัน ส่วนความเศร้าใจอันเป็นตัวแปรตามของฉัน ก็ ช่างมันเถอะ3/5/2550I am so sorryhope you will be better soon12/6/2550วันนี้ขณะที่กำลังเหนื่อยล้า เหนื่อยหน่าย เหมือนอะไรที่ไม่มีชีวิต เหมือนดอกไม้แห้งเหี่ยวกำลังจะเฉาตาย เพราะขาดการบำรุงรักษา และเพราะแดดแรงกล้าที่คอยเผาผลาญให้มอดไหม้ (เว่อร์ ไปรึปล่าวนะ) โดยไม่ได้เตรียมตัว เตรียมใจไว้ล่วงหน้าแม้แต่น้อย จู่ๆ Autumn ก็โผล่มา เหมือนสายฝนในฤดุร้อน เมื่อการพบกันของเราเป็นเหมือนการพบกันของสายฝนในฤดูร้อน ก็เลยก่อให้เกิด "สายรุ้ง" อันงดงามในหัวใจ (ของฉัน คนเดียวนี่แหละ) ความงดงามที่ผ่านมาแว๊บๆ ชั่วพริบตาไม่สามารถไขว่คว้าไว้ได้นิจนิรันด์ (อันนี้ เว่อร์เกินไปแล้วหละ) เราพูดคุยกันนิดหน่อย เรื่องงาน (อย่าให้ said ) เรื่องท่องเที่ยว (ประเด็นนี้ ok) ด้วยความที่เป็นผู้รักการท่องเที่ยวเช่นเดียวกัน (ดีจังเลยอ่ะ )เลยมีเรื่องคุยกันได้อย่างเนียนๆนิดหน่อย นับเป็นข้อดีข้อหนึ่งของการท่องเที่ยวไปไหนต่อไหน อย่างน้อยเขาจะได้ไม่จับได้เวลาเรา......ไม่รู้จะคุยอะไร หรือจับไม่ได้ว่าเราเก้อเขินนั่นเอง (เพราะปกติ ตูจะพูดมาก)เนียนๆ ไหลไปเรื่อยแหละเวลาได้พูดเรื่องท่องเที่ยว มีความสุข เพราะสารที่ส่งไป และมีผู้รับสารที่......อืม สักพัก ฝนก็หยุดตก สายรุ้งค่อยๆเลือนไป ความร้อนยังไม่หายแต่ อากาศเย็นขึ้น 55555555553/6/53เขียนบันทึกไว้ครั้งหลังสุด ตอนปี 50 ตอนนั้นเต็มไปด้วยจินตนาการ ออกแนวเพ้อๆ ตอนนี้ เป็นช่วง hormone Estrogen ลดลง ปัญหามากมายที่ต้องเผชิญ ใกล้ๆจะหมดไฟ กลับมาอ่านอีกทีก็ขำๆ.....ดีแค่ไหนที่ได้เขียนบันทึก ยามที่เรารู้สึกรู้สา อยู่ 5555
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
