ชีวิตของอาสากู้ภัย ตอน 3:: วันแรกของการเป็นอาสาสมัคร หลังจากที่ผมผิดหวังจากการสมัครทำงานอาสากู้ภัย ผมจึงตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งตอนนั้นผม ติดมหาลัย ม.ศ.ว. คณะพละศึกษา แต่ผมสละสิทธิ์แล้ว มาสมัครมหาวิทยาลัยเอกชน นั้นก็คือมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร มันคือกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการทำอาสากู้ภัยขอผม ณ ตอนนั้นผมก็อายุได้ 18 ปีแล้ว เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 และได้อยู่หอ ผมก็ยังขวนขวายกับการสมัครอาสากู้ภัย อย่างที่บอกผมได้อยู่หอมันยิงทำให้ผมมีอิสระในการไปไหนมาไหน  วันหนึ่งผมได้รู้จักกับเพื่อนที่ทำอาสากู้ภัยมูลนิธิร่วมกตัญญู ผมจึงให้น้องไปถามทางหัวหน้าที่รับผิดชอบให้ว่าผมจะสมัครต้องทำยังไงมั่งไหม รับคนไหม ตอนนั้นเป็นช่วงที่กำลังมีปัญหาคือ 2 มูลนิธฺไม่ถูกกัน ทำให้เรื่องที่ผมสมัครถูกพักไปก่อนเพราะทุกคนต่างคิดว่าผม เป็นสายของอีกมูลนิธิ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มาก เพราะความคิดดีของผมนั้นถูกปฎิเศษอีกแล้ว หลังจากวันนั้นผมรอ ประมาณ 2-3 เดือน เพื่อนผมก็ทักมาอีกครั้งว่ารองคุยกับพี่อีกคนให้แล้วแต่เค้าอยู่มูลนิธิป่อเต๊กตึ๊งนะ ไม่ใช่อยู่ร่วมกตัญญูจะเข้าไหม ด้วยใจผมตอนนั้นผมดีใจมากครับ ผมตอบไปทันที ว่าเป็นไม่ว่ามุลนิธิไหนก็ทำ อยากทำมากๆ เพื่อมผมจึงให้เบอร์ติดต่อกับพี่คนนั้นมา ผมจึงโทรไปคุยกับพี่คนนั้น พี่เค้าคุยดีมากๆ คุยกันเหมือนเรารู้จักกันมานานมากแล้ว ด้วยความใจร้อนของผม ผมจึงถามกับพี่คนนั้นว่า ผมเริ่มทำได้เมื่อไหร่ครับ ผมตกใจกับคำตอบเค้ามาก เค้าตอบ ผมรู้สึกได้ถึงการตอนรับ แสดงความยินดี เค้าบอกว่าพรุ้งนี้นะ น้องมาที่ ปั้ม ปตท ถนน สุวินทวงศ์ขาออก ประมาณ 2 ทุ่ม พี่จะรออยู่ ด้วยความตื่นเต้นและความบ้าเห่อของผม ผมไปรอตั้งแต่ 6 โมงเย็น ด้วยความหวัง และรอคอย จนประมาณเวลา 2 ทุ่ม ครึ่ง ผมได้เห็นรถตู้ สีขาวติดสติ๊กเกอร์มูลนิธิป่อเต๊กตึ๊ง บนหลังคามีไฟไซเลน ผมยิ้มด้วยความปิติ ยินดี ความตื่นเต้น ความตื้นตัน สิ่งที่ผมรอคอยมา 3 ปี วันนี้ผมมีโอกาศทำแล้ว มีโอกาศได้ทำตามสิ่งที่ผมฝัน สิ่งที่ผมหวัง วันนั้นผมอยู่กับพี่เค้าถึง 8 โมงเช้าทั้งๆที่ตอนเช้าผมมีเรียน ผมกลับห้องไป อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปเรียนต่อ ทั้งคืนตั้งแต่ 2 ทุ่ม- 8 โมงเช้าไม่มีอุบัติเหตุหรือเหตุการณ์อะไรเลยผมเลยนั่งคุยกับพี่เค้าทั้งคืน  ประเด็นสำคัญที่ผมคุยกับพี่เค้าคือ ป่อเต๊กตึ๊งจะเข้าเวรสลับกัยร่วมกตัญญูนะ ยกเว้นมีเหตุไฟไหม้ หรืออุบัติเหตุใหญ่ๆ ถ้าทางมูลนิธิร่วมกตัญญูขอกำลังสนับสนุน เราจึงเข้าไปช่วย เวรคือ 8โมงเช้า-8โมงเช้าของอีกวัน ครบ 24 ชั่วโมง  หน้าที่ของอาสาคือการกันที่เกิดเหตุ ปฐมพยาบาลเบื้องต้น หรือแม้แต่การช่วยชีวิต ส่วนหน้าที่การเคลื่อนย้ายศพคือหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจกับเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิ เราเป็นเพียงอาสาสมัครเราไม่มีสิทธิ นี่แหล่ะครับ สิ่งที่ผมหวังสิ่งที่ผมรอคอย ถ้าใจเราสู้ ใจเราต้องการ ไม่ว่านานแค่ไหนเราก็จะดำเนินมันต่อไปได้  ความหวัง ความฝัน มันไม่ไกลเกินเอื้อม ถ้าเรามีความตั้งใจ ความมุ่งมั่นเราก็สามารถคว้ามันมาได้เสอม   Create Date : 22 ธันวาคม 2558 1 comments Last Update : 22 ธันวาคม 2558 7:41:55 น. Counter : 912 Pageviews. Share Tweet

เหมือนผมวันแรกเลยครับ   โดย: คนกู้ภัย (สมาชิกหมายเลข 1986194 ) 22 ธันวาคม 2558 8:46:33 น.