Group Blog All Blog
|
เพฌชฆาตร้อยศพ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งคละปะปนในอากาศที่หายใจเข้าไปแตะกับประสาทรับรู้กลิ่น-กลิ่นที่บ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิต ที่บัดนี้กลายเป็นร่างไร้ลมหายใจ ร่างที่นิ่งสนิท กลับคืนสู่ความเป็นนิรันดร์ เมื่อก่อเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตขึ้นมา การดำเนินชีวิตไปตามครรลองก็เริ่มขึ้น โดยไม่รู้ว่าวันสุดท้ายจะเดินทางมาถึงเมื่อไร ภายใต้การมีชีวิตหนึ่งกลับต้องสัมพันธ์กับชีวิตอื่น อันนำมาซึ่งการอยู่หรือดับไปของชีวิตหนึ่ง ศพนับร้อยจมอยู่ก้นบ่อน้ำมันนั้นเพียงเพราะร่างที่เคยมีชีวิตเหล่านี้ดำรงชีวิตตัวเองด้วยเลือดเนื้อของชีวิตอื่น เมื่อมีการเบียดเบียนเกิดขึ้น แม้จะเป็นไปเพื่อการดำรงชีพ ก็ไม่อาจต่อลมหายใจตัวเองได้ยืนยาวนัก เวลาตามวงจรชีวิตหดสั้นลงกว่าที่ควรจะเป็น เพฌชฆาตหยิบยื่นความตายให้ตามพิพากษา ด้วยเหตุผลที่ว่า เป็นภัยต่อความสงบสุข เพียงแค่เกิดเป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่ไม่ได้มีอำนาจอยู่ในมือ ก็ต้องยอมรับกับการเป็นสิ่งไร้ค่าในสายตาผู้มีอำนาจเหนือกว่า คำพิพากษาพร้อมที่จะมาเอาลมหายใจไปได้ทุกเมื่อ เลือกเกิดไม่ได้ ซ้ำร้ายยังเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีก...ชีวิตนี้เป็นของใครกัน เป็นเรื่องยากที่ต้องมารับบทเพฌชฆาต ทำลายชีวิตอื่น-ชีวิตหนึ่งบนโลกใบนี้ เพราะคำพิพากษานั้น-ที่บอกว่าสิ่งมีชีวิตนี้ทำความเดือดร้อนรำคาญให้ผู้อื่น ไม่สมควรมีชีวิตต่อไป เพียงเพราะเกิดมามีชีวิตเป็นอย่างนี้ ชะตากรรมเช่นนี้ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยง เพียงแค่เกิดเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ชีวิตใหญ่กว่าไม่เห็นคุณค่า และมอบความตายให้ก่อนวาระอันควร เพียงเพราะเกิดมาเป็น "เห็บ" ที่เกาะอยู่บนตัวหมาที่มี เจ้าของรัก เพียงเท่านี้ก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป อาวุธในมือเปื้อนเลือดที่กระฉูดออกมาจากร่างที่ทำการประหารไป แม้จะไม่ใช่ทุกร่างที่ต้องหลั่งเลือดอาบอาวุธนี้ แต่รอยเลือดจากร่างเล็กๆ เพียงร่างเดียวก็ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวไม่น้อย จนต้องรีบจุ่มอาวุธนั้นชะล้างคราบโลหิตให้ออกไปจากสายตา ก่อนที่จะทำการประหัตชีวิตต่อไป...แม้จะรู้สึก แต่เมื่อสวมบทเพฌชฆาตก็ต้องแสดงจนจบตอน ร่างของผู้ต้องคำพิพากษาร่างแล้วร่างเล่าถูกโยนลงในบ่อน้ำมันนั้น-ค่อยๆ จม...สัญญาณที่บ่งถึงการมีชีวิตขยับถี่ๆ ในตอนแรกที่แตะผืนน้ำ และช้าลง...ช้าลง... จนสงบนิ่งและจมสู่ก้นบ่อน้ำมัน มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายที่สุด ในสมัยหนึ่งคนที่เกิดมามีความเชื่อ ความนับถือต่างจากคนอื่น กลายเป็นผู้มีความผิดบาปติดตัว และถูกหยิบยื่นความตายให้ เพียงเพราะเป็น "ยิว" มนุษย์ฆ่ามนุษย์ด้วยกันเอง เพียงเพราะเหตุผล-เขาไม่เหมือนเรา ระบบเหตุผลของมนุษย์เป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตทั้งปวง ไม่แปลกที่มนุษย์จะหยิบยื่นความตายให้กับสิ่งมีชีวิตอื่นด้วยเหตุผลที่มนุษย์เป็นผู้ได้ประโยชน์ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัวที่สุด จึงดำรงเผ่าพันธุ์มาได้จนปัจจุบัน ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดาสามัญคนหนึ่งที่ยังเห็นแก่ประโยชน์สุขของตนเอง จึงพิพากษาสิ่งมีชีวิตอื่นเป็นผู้ด้อยประโยชน์และมอบความตายที่คิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดให้ชีวิตเหล่านั้นไป ทั้งที่ไม่มีใครร้องขอ แต่ฉันตัดสินให้เขาเหล่านั้นเอง เพียงเพราะเขามาทำความรำคาญ มารุกรานความสุขของสัตว์อันเป็นที่รักของฉัน มาเบียดเบียนเลือดเนื้อของผู้อื่นเพื่อที่ตัวเองจะมีชีวิตต่อไป นั่นเป็นความผิดมหันต์ที่มากพอจะได้รับโทษทัณฑ์เป็นการประหารชีวิต และผู้รับบทเพฌชฆาตก็คือคนเดียวกับผู้พิพากษา-ผู้พิพากษาที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีพิจารณามอบโทษทัณฑ์นี้แก่ชีวิตเล็กๆ เหล่านี้ เพฌชฆาตจำเป็นถืออาวุธประจำกายลงทัณฑ์ผู้ต้องโทษทีละชีวิตอย่างเลือดเย็น อาวุธนั้นหนีบจับผู้ต้องโทษขึ้นมาจากหลักฐานที่คาปาก เสียง "ปึด!" เบาๆ พอได้ยิน แสดงถึงปากที่หลุดจากเนื้อที่กำลังดูดดื่มเลือดจากร่างที่ใหญ่กว่าเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตตน แม้ร่างใหญ่จะระคายคันบ้าง แต่เลือดที่ผู้ต้องโทษนี้อาศัยดูดกินก็ไม่ทำให้ร่างนั้นถึงกับสิ้นชีวี โทษทัณฑ์ที่ได้รับกลับคือการประหาร เพียงเพราะความ "ไร้ประโยชน์" ที่ผู้อื่นตราให้ ร่างที่ถูกคีบหนีบถูกปล่อยลงในบ่อน้ำมัน-น้ำมันที่เหนียวหนืดยากต่อการขยับกายว่ายหนี ชั่วพริบตาร่างที่พยายามตะเกียกตะกายก็สิ้นเรี่ยวแรงและจมสู่ก้นบ่อ บ่อที่มีความลึกไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรและความหนืดเหนอะของน้ำมัน กลืนร่างที่มีความสูงเพียงหนึ่งมิลลิเมตรสู่ก้นบ่ออย่างง่ายดาย แม้อาวุธที่ใช้ประหัตไม่ได้ทำให้ทุกร่างถึงกับเลือดตก แต่ก็มีบ้างที่ต้องออกแรงดึงร่างนั้นจากซอกมุมจนเกิดการฉีกขาดถึงกับมีเลือดเปรอะซึม แต่ทันทีที่จุ่มวางร่างนั้นลงในน้ำมัน รอยเลือดที่ไหลอาบอาวุธก็จางหาย ความรู้สึกผิดก็เจือจาง เพฌชฆาตจำเป็นจึงปลิดลมหายใจชีวิตเล็กๆ เหล่านั้นได้อย่างรู้สึกผิดน้อยที่สุด ซึ่งก็แค่หลอกตัวเองว่าเป็นการมอบความนุ่มนวลที่สุดให้กับวาระสุดท้ายของชีวิตเหล่านั้น ภาพร่างเล็กๆ ตะกายได้แต่ความว่างเปล่าค่อยๆ จมสู่ก้นบ่อน้ำมันยังคงติดตา แต่มือเพฌชฆาตก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไป เพราะเป็นหน้าที่-หน้าที่กำจัดสิ่งไร้ประโยชน์ สิ่งที่ก่อความรำคาญ แม้ร่างนั้นจะเป็นลูกเล็กเด็กแดง วัยรุ่น หรือวัยชรา หากเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "เห็บ" ก็ต้องถูกปลิดชีพโดยไร้คำอุทธรณ์ใดๆ แต่หากเจ้าเห็บรู้ทางหนีทีไล่และหลบลี้ไปอยู่ไกลรัศมีสายตาเพฌชฆาต ก็อาจรอดจากความตายก่อนวัยอันควรเช่นนี้ และมีโอกาสได้อยู่ดำรงเผ่าตามวัฏจักรชีวิตต่อไป หากจะบอกว่าเกิดเป็นเห็บโชคร้ายก็ไม่เสมอไป จะโชคร้ายก่อนวัยอันควรนั้นก็ขึ้นกับที่อยู่อาศัยด้วย หากเลือกภูมิศาสตร์เป็นร่างมะตูมหรือมะลิก็จะได้รับมรณบัตรโดยไม่ต้องร้องขอ แต่หากหลบเร้นกายอยู่ตามธรรมชาติไม่มาปรากฏตัวให้เพฌชฆาตเห็นก็จะได้มีชีวิตตามครรลองชะตาต่อไป จากหนึ่งเป็นสอง สาม สี่ และเรื่อยไปจนเกินกว่าจะนับ ร่างเหล่านั้นล้วนต้องคำพิพากษา คำตัดสินที่หยิบยื่นให้โดยมนุษย์คนหนึ่ง แม้มือคู่นี้จะยัดเยียดความตายให้กว่าร้อยชีวิต ใช่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สา แต่ฉันก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่ยังคงใช้ระบบเหตุผลแบบประโยชน์นิยมแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยที่สุด-ต่อให้มีเหตุผลร้อยพันแต่ฉันก็ตระหนักอยู่เสมอว่า เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินชีวิตอื่น หากวันใดมีใครมายัดเยียดความตายให้เรา เราจะเป็นอย่างไร-ภาพเห็บตัวกลมตะกายขาในอากาศแล้วค่อยๆ จมสู่ก้นกระป๋องน้ำมัน...แน่นิ่ง คงเป็นภาพสุดท้ายที่จะปรากฏในมโนสำนึก
|
ข้าวเหนียวหวาน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เป็นเพียงเศษละอองของจักรวาล ที่มีคำถามมากมาย ^_^ Friends Blog
Link |
||||||||||||
