Group Blog All Blog
|
เพื่อนเก่า...หยึย!!! นานหลายปีแล้วที่เพื่อนหายหน้าไป สร้างความปีติยินดีให้เราเป็นอย่างมากที่ไม่ต้องคอยระแวง แต่แล้วก็เริ่มมีลางบอกเหตุบางอย่างส่งกลิ่นทะแม่งถึงอดีตเก่าซึ่งเราอยากลืมไปแล้ว เร็วกว่าที่คิด-อยู่ๆ เพื่อนเก่าก็ส่งเสียงเอ็กโค่ทักทายมาแบบใกล้ชะมัด เราใจเต้นตึกตักมองหาที่มาของเสียง พลางคิดในใจว่าเพื่อนเก่าเจ้านี้จะมาทางไหน เพราะเสียงที่ได้ยินมันใกล้ประหนึ่งเข้ามาประชิดตัว เราปรึกษากับคนที่บ้านว่าสงสัยเจ้าเพื่อนเก่าจะเข้ามาในอาณาเขตของเราเสียแล้ว เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องเราจึงต้องออกจากตัวบ้านมามองในระยะปลอดภัย และใช่เลย ตามองไปเห็นแทบจะร้องไห้ เพื่อนเก่ากำลังโชว์พาวเกาะกันสาดแน่นไม่เสียชาติตุ๊กแก ใช่แล้ว! เพื่อนเก่าที่ว่ามันคือตุ๊กแก หยึยๆๆๆ!!! เห็นแล้วแทบจะ ร้องกรี๊ด ขนาดอยู่ไกลกันตั้งเยอะ ไม่รู้ละนาทีนี้ขอกลัวไว้ก่อน ไม่ใช่เวลามาหาเหตุผลว่าทำไมถึงกลัว ตั้งแต่ซ่อมบ้าน ทาสีใหม่เมื่อเกือบสิบปีก่อน เจ้าต๊กโตก็อันตรธานหายไปจากบ้านเรา เราโครตดีใจเพราะไม่ต้องคอยร้องกรี๊ดๆ เวลาป๊ะหน้ากัน ทั้งที่ต๊กโตไม่เคยทำอะไรเรา ถึงแม้จะมีเสียงทักทายมาจากบ้านคนละแวกนั้นบ้าง แต่เจ้าต๊กโตก็ไม่ได้มาอาศัยอยู่ในบ้านของเรา แต่เมื่อวันก่อนเราได้ยินเสียงมันร้องใกล้กำแพงบ้าน ก็ยังบอกคนในบ้านเลยว่ากลัวมันจะมา แล้ววันนี้แขกไม่ได้เชิญก็มาโชว์เสียง อ๊อกแอๆๆๆ ให้ได้ยินชัดๆ เห็นตัวเป็นๆ โอย...เราต้องคอยเฝ้าไว้ว่าเจ้าต๊กโตจะไปทางไหนจะได้หาทางหลบไม่ต้องเผชิญหน้ากัน มันเป็นความกลัวแบบอธิบายไม่ได้รู้แต่ว่าเรากลัวอะ หลายปีก่อนวิชาปรัชญาเราเขียนเรื่องต๊กโตนี้ด้วย เราตั้งคำถามว่าเรากลัวตุ๊กแกเพราะอะไร เพราะมันไม่มีขนปุยเหมือนหมาแมว ตัวมันก็เล็กว่าเราตั้งเยอะ มันน่าจะเป็นฝ่ายกลัวเรา ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่เราว่า "น่าเกลียด" มั้ง มันเลยโชคร้ายโดนคนมากมายเกลียด หัวโต ปากแดง ตาโต ตัวเป็นจุดสีลายพร้อย หยึย! แค่นี้ก็น่ากลัวแล้ว หนำซ้ำเราเคยได้ยินว่าถ้าตุ๊กแกกัดจะไม่ยอมปล่อยจนกว่าฟ้าจะร้อง โห...แล้วเมื่อไหร่ฟ้าจะร้องล่ะถ้าฝนไม่ได้ตก เราใส่ความเกลียดให้กับอะไรบางอย่างแล้วเราก็เกลียดมัน ทั้งที่สิ่งนั้นมันก็เป็นแค่สิ่งธรรมดาสำหรับสิ่งสิ่งนั้น อย่างเช่นตุ๊กแกมันคงไม่ได้มองตัวเองว่าน่าเกลียด รูปลักษณ์อย่างที่เราว่าน่าเกลียดคือความปกติของเขา เรามักตัดสินอะไรจากภายนอกเสมอ และใส่คุณค่าของสิ่งต่างๆ โดยไม่ได้มองถึงเนื้อแท้ ก็เหมือนคนสวยคนหล่อที่เราต่างนิยามกันว่าลักษณะอย่างนั้นอย่างนี้คือสวย อย่างนั้นขี้เหร่ แต่ถ้าเปลี่ยนบริบท ความหมายที่เราให้ไว้ก็เปลี่ยนแปลงได้ อย่างเรามองตุ๊กแกว่าน่าเกลียด แต่บางคนกลับเลี้ยงไว้เป็นเพื่อน กินนอนด้วยกันได้ เพราะเขาไม่ได้ให้คุณค่าของตุ๊กแกว่าน่าเกลียด เขามองเห็นอะไรที่ บางคนไม่อาจเห็น มีอยู่ครั้งหนึ่งเป็นครั้งที่ได้เข้าใกล้ต๊กโตมากที่สุด มีเพียงมุ้งลวดบางๆ กั้นไว้ เรากลั้นใจวิ่งเข้าห้องน้ำ เจ้าต๊กโตก็ตกใจโดดหนีไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าห้องที่เราอยู่เป็นชั้นสี่ ไม่มีระเบียงหรือกันสาดใดๆ รองรับ ต่างฝ่ายต่างก็กลัวกัน เพราะเราต่างให้ ความหมายเป็นลบกับอีกฝ่าย เราไม่รู้ชะตากรรมของต๊กโตตัวนั้น ได้แต่หวังว่ามันคงจับยึดอะไรได้ทัน มาวันนี้เพื่อนเก่าที่เราไม่ปรารถนากลับมาอีกครั้ง จะให้คิดบวกใส่ข้อมูลให้ตัวเองใหม่ก็ยากอยู่ เอาเป็นว่าต่างคนต่างอยู่ ถ้าเป็นไปได้มาจากไหนก็กลับไปที่เก่าเถิด คนบ้านนี้หัวใจจะวายเอา ภาพตุ๊กแกตัวใหญ่หล่นใส่แขนเพื่อนยังติดตามาจน ทุกวันนี้ นั่นแหละที่ทำให้ความกลัวมันลบไม่ออกจริงๆ หยึย!
|
ข้าวเหนียวหวาน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เป็นเพียงเศษละอองของจักรวาล ที่มีคำถามมากมาย ^_^ Friends Blog
Link |
||||||||||||
