Group Blog All Blog
|
ฉันเคยอยู่ที่นั่นจริงหรือเปล่า เพื่อนส่งข่าวมาทางหน้าจอว่ามีรูปสมัยเรียนมหาวิทยาลัยไปลงเฟซบุ๊ก ฉันถามออกไปว่ารูปไหน เพราะฉันไม่มีรูปสมัยเรียนเลยสักใบ-ใช่! ฉันไม่มีรูปที่ถ่ายกับเพื่อนตอนช่วงที่ใช้เวลาในมหาวิทยาลัยเลย ฉันไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ ช่วงเวลาหนึ่งฉันเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจริงหรือ? เปิดอัลบั้มรูปที่เป็นความทรงจำช่วงมหาวิทยาลัยของฉันมีเพียงภาพวันรับปริญญาเท่านั้น เป็นช่วงวันท้ายๆ ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เกือบสี่ปีของฉันถูกบันทึกไว้เพียงแค่วันสองวันเท่านั้น จะบอกว่าสมัยนั้นการถ่ายรูปยังต้องใช้ฟิล์มอยู่ ค่าใช้จ่ายจึงค่อนข้างแพง ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเพื่อนหลายคนก็มีรูปติดไม้ติดมือกลับไปบ้างตามงานกิจกรรมต่างๆ ที่ได้เข้าร่วม จะว่าฉันไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรเลยก็ไม่ใช่ แต่เป็นเพราะฉันไม่เคยสนใจไปตามรูปเองต่างหาก มันจะอยู่กล้องใคร ท่าทางอย่างไร ฉันก็ไม่ได้ไปขวนขวายหามาเก็บไว้ แม้ช่วงปีสุดท้ายจะเริ่มมีกล้องดิจิตอลเข้ามาแล้วฉันเองก็ไม่ได้ขอไฟล์มาไว้รำลึกอดีต แม้ตอนนี้เพื่อนเสนอว่าจะก๊อบปี้ไฟล์มาให้ ฉันก็ยังปฏิเสธ ได้แต่เพียงบอกว่าไว้จะไปดูในเฟซบุ๊กของเพื่อนคนที่โพสต์เอง ทั้งที่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะไปสมัครสมาชิกเฟซบุ๊กเมื่อไร เกือบสี่ปีที่ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่ที่จังหวัดทางภาคเหนือ แต่กลับไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือให้ได้จดจำ ฉันไม่ใส่ใจจะจำ หรือฉันไม่ต้องการเก็บไว้ หรืออะไรกัน ฉันมีชีวิตอยู่ในชีวิตคนอื่น แต่ไม่มีร่องรอยคนอื่นอยู่ในชีวิตตัวเอง เกือบสี่ปีฉันไปทำอะไรที่นั่น-ไม่รู้เลย ฉันหลงใหลการถ่ายภาพมาหลายปี แต่มักจะไม่ชอบถ่ายภาพคน และไม่ชอบให้ใครถ่ายรูปฉัน บ่อยครั้งที่ไปท่องเที่ยวแต่ไม่มีฉันปรากฏตามภาพที่คนอื่นบันทึก ฉันมักจะใช้ตุ๊กตาสัญลักษณ์อยู่ในรูปแทนตัวเอง เพราะไม่อยากพาตัวเองไปปรากฏในชีวิตใครมากมาย เคยคิดจะเลิกถ่ายภาพเพราะการถ่ายภาพคือการเก็บช่วงเวลาของอดีตเอาไว้ ซึ่งบางครั้งเมื่อกลับมาเห็นอีกครั้งมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อสิ่งที่เคยอยู่เคยมีหายไปแล้ว ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว แต่คิดอีกครั้งการถ่ายภาพเป็นการบันทึกถึงสิ่งที่เคยมีอยู่จริง เก็บช่วงเวลาดีๆ ที่เคยมีความสุขเอาไว้ให้นึกถึง ก็แล้วแต่ใครจะมองว่าอดีตที่เคยเกิดนั้นเจ็บปวดหรืองดงามอย่างไร แม้ไม่ชอบให้ใครถ่ายภาพตัวเองแต่ฉันก็มีความสุขกับการได้บันทึกภาพความทรงจำดีๆ ให้คนอื่น บันทึกสิ่งที่เคยพบเห็นที่อาจไม่มีวันได้สัมผัสอีก อย่างน้อยมันก็ยังพอเป็นประโยชน์กับคนอื่นบ้าง นั่นคือหน้าที่ของคนถ่ายภาพ ที่จะเก็บช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีนั้นไว้ เสี้ยววินาทีที่เรียกรอยยิ้มให้คนดูอีกครั้ง
|
ข้าวเหนียวหวาน
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เป็นเพียงเศษละอองของจักรวาล ที่มีคำถามมากมาย ^_^ Friends Blog
Link |
||||||||||||
