เมื่อเร็วๆ มานี้ นึกงัยไม่รู้อยู่ ๆ อ่านนิตยสารเจอว่า ชวนทำอาสาสมัครเลี้ยงเด็กกำพร้า ไอ้เราก้อโทรถามเจ้าหน้าที่ทันที แล้วรีบแจ้นขอสมัครไปเป็นพี่เลี้ยง

ซึ่งที่จริงก่อนที่จะเลี้ยงเด็ก

คือตามโปรแกรมนี่ จะต้องอาทิตย์ละ 1 วัน ช่วง 1-4 โมงเย็น โดยอาสาสมัคร จะมีประมาณ 8-10 คนต่อรอบ (รอบของเรา) น้องๆ ก้ออายุ 2-12 เดือนน่ะ (กำลังน่าฟัด) พอไปถึง ทางเจ้าหน้าที่มูลนิธิก้อไม่พูดพล่ามทำเพลง จับเด็กมาให้ 1 คน พร้อมน้ำมันนวด เพื่อให้เด็กผ่อนคลาย และมีพัฒนาการที่ดี ได้รับการสัมผัส

ตอนแรกเลยที่เห็นน้องเจนนี่ จ้องหน้าเราประมาณ จะทำอะไรตรูรึเปล่าฟะ อายุก้อราว 11 เดือน แต่ตัวเล็ก เนื่องจากพัฒนาการไม่สมวัย เราก้อหยั่งเชิงน้องเค้าเล็กน้อย ว่าเรา 2 คน จะสามัคคีทำภารกิจนี้ด้วยกัน ตลอด 3 เดือนมั้ยนี่

และทุกครั้งที่ไปเลี้ยงน้อง ทางสถานเลี้ยงเด็ก จะให้เราทำการบ้าน คือ ให้สรุปว่าวันนี้ น้องของเราเป็นงัยบ้าง พี่หยิกน้องป่าว (..อันนี้ไม่มี) ดูว่าพัฒนาการดีขึ้นในแต่ละอาทิตย์มั้ย

เชื่อมั้ย ...จากแรกสบตา ไอ้เราก้อนวดไปพูดไป (น้องเค้าฟังเราไม่รู้เรื่องหร็อก...ว่าพี่คนเนี้ยมันบ่นอะไรของมัน) ร้องเพลงให้น้องฟังไปเรื่อย จากที่ดูยังหวาดๆ เรานะตอนแรก กลายเป็นว่า เจอหน้าปุ๊บ...โผเข้าหาปั๊บเลย แต่...เดี๋ยวก่อน ไม่เคยมีรอยยิ้มจากน้องเจนเลย น้องเค้าชอบทำหน้าอารมณ์เดียว

แล้วยิ่งตอนป้อนข้าวนะ ครั้งแรกน้องกินหมดเลย แล้วทางเจ้าหน้าที่ศูนย์บอกว่า ไม่เคยเห็นน้องเจนกินข้าวหมดอย่างนี้มาก่อน ยิ่งสร้างกำลังใจให้เรายิ่งป้อนใหญ่ จนพี่เลี้ยงมาบอกว่า น้องพอเถอะ...เดี๋ยวน้องเจนท้องแตก

แต่ทำความดีทั้งทีจะราบเรียบได้อย่างไรกัน.....ก้อเราน่ะสิ โดดงานไปทุกอาทิตย์น่ะ เวลาอุ้มน้องพาเดินเล่นที แล้วทางนายโทรมานะ....ต้องมองน้องแบบอ้อนวอนทำนองว่า ได้โปรด...อย่าแอะแม้แต่นิดเชียว กรุณาฟังพี่คุยกะนายเฉยๆ นะจ๊ะ ไม่ง้านพี่ชะตาขาดแน่

น้องเจนก้อช่างดีเหลือกระไร ไม่เคยแม้แต่ให้พี่อย่างเรา ชะตาขาด แค่เพียงใจเต้นโครมครามเวลามีโทรฯ เข้าทุกครั้ง

และอย่างนึง..เวลาเพื่อนๆ โทรหาแล้วถามอยู่ไหน เวลาตอบทีนึงใช้เวลาอธิบายกันนานมากกก....

ประมาณว่าไปทำอะไรที่นั่น...ไปได้งัย...ใครชวน...นึกยังงัย

น้องเจนเราเลยหูเฉาไปเลย เพราะต้องฟังพี่เม้าท์ตลอด ก้อคงงงว่า จะมาดูแลหนูหรือเป่าเนี่ยะพี่!!

++++++++++++++++++++++++++++