หลังจากเสร็จภารกิจ หนีน้องน้ำมานาน เพิ่งได้บิ้วท์ว่าจะเริ่มไงดี แต่จริงๆ ต้องขอบคุณน้องน้ำ ถ้าไม่ได้เค้าปีที่แล้ว ก็คงไม่ได้ท่องยุทธจักรต่างจังหวัดเยอะขนาดนี้เป็นแน่

หลังจากน้ำมาโยคะก็ต้องหยุดสอนเื่นื่องจากไทยพีบีเอสเองก็โดนน้ำท่วมมิใช่น้อย จะพายเรือไปสอนก็ไม่ไหว จึงหิ้วกระเป๋าพร้อมชะลอม เอ๊ย โน้ตบุคออก ตจว ดีกว่า เป้าหมายแรกไปอาศัยเป็นบ้านพักราชการ โดยรวมบรรยากาศดีมากก แวดล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ มีอายุกว่า 80 ปี ทำให้จิตใจปลอดโปร่งดีขึ้น ไม่ต้องผวาน้ำจะมาเยือนอีก เพราะหนีไปไหน ตามไปถึงนั่นทีเดียว

บ้านที่พักนี้ เป็นบ้านไม้แบบสมัยเก่า คือใต้ถุนยกสูง มีน้องหมา 3 ตัวคอยวิ่งไปมา ไม่ได้เลี้ยงหรอก มาเป็นเจ้าถื่นกันเอง เพราะแต่ก่อนไม่เคยมีใครอยู่ คืนแรกที่มาถึงนอนไปได้ซักตี 3 ได้ยินเสียงกุกกักๆ ก็อนุมานว่าท่านทั้งสามคงวิ่งขึ้น ลงบันได้กันหนุกหนาน ไม่ทันได้คิดนานก็มีเสียงหมาหอนกันติดๆ ก็ท่านๆ ทั้งสามนี่แหละ จะหอนยาวไปไหน นานมากกก

ไม่เป็นไร..คิดว่าดีเหมือนกัน มีน้องหมาคอยขับกล่อม กำลังจะเคลิ้มหลับอีกครั้ง รู้สึกขยับตัวยาก และเหมือนนะ..ย้ำ ว่าเหมือนมีผู้หญิงนั่งทับขาอยู่ โอ้แม่เจ้า... จนได้ ขนาดเรานอนตะแคงซ้ายนะนี่ เราก็ดิ้นกุกกักๆ อยู่อย่างนั้น จนเหนื่อยและหลับ...

พอรุ่งเช้าตื่นอย่างไม่ไหวจะเคลียร์ เพราะเหนื่อยในฝัน (มั้ง).. ก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เวลาเดินทำไมเจ็บขาหลังจังเนี่ยะ ก็เลยหันไปดูขาตัวเอง อุแม่เจ้า..อีกที อะไรกันนี่!

มันเป็นรอยช้ำอย่างใหญ่มาก แถมเหมือนรอยขีดข่วน ตกใจสิฮะ เพราะไม่ได้ไปชนหรือกระแทกอะไรมาแต่น้อย แล้วมันมาจากไหนอ่ะ

ว่าแล้วก็ค่อยๆ นึกลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนก็สะุ้ดุ้งทันที หรือมันจะไม่ใช่แค่ฝัน เพราะรอยช้ำที่เป็น ก็ตรงที่ ญ.คนนั้นมานั่งทับน่ะเอง ไม่ได้การจึงไปสืบประวัติบ้านดีฝ่า ก็ได้ความว่า..สร้างมาแต่ปี 2511 และรกร้างมากว่า 20 ปี เพิ่งมาปรับปรุงทาสี ตกแต่งเป็นสวัสดิการราชการ เมื่อปี 2553 นี่เอง

ว่าแล้วอิชั้นก็จุดธูปโดยด่วนเจ้าค่ะ ขนาดบอกกล่าวตอนนอนแล้วนะนี่ ยังเอา(ไม่)อยู่

.."ไม่เชื่ออย่าลบหลู่"...คำนี้ยังขลังเสมอ อิอิ

พาชมบรรยากาศบ้านพักเจ้าค่ะ..

กุ๊ก..กุ๊ก..กู๋..⁞









Free TextEditor