เตเต้ นั่งเก่งแย๊วฮัฟ

วันที่ 24 มค 55 วันนี้ หนูมีฝึกที่ ราชานุกูล อีกครั้ง รอบนี้ ต้องไปฝึกที่กายภาพด้วย

แม่มีประชุมที่ตึกใหญ่ 10 โมงเช้า อยู่ใกล้ๆ กัน ถือโอกาสนี้ แวะส่งหนูก่อนละกัน ใจจริงอยากอยู่จนหนูฝึกครบ แต่เก็บวันลาไว้ดีกว่า เพราะเราต้องใช้อีกเยอะ

ไปถึงประมาณ 9 โมงเช้า รถติดที่สุด ขนาดออกกันไวแล้วน๊า เฮ้อ แม่นึกว่าเราจะถึง 8.30 น ซะอีก ถึงปุ๊บ พ่อขอเข้าห้องน้ำเลย แม่กะหนูตรงไปที่ชั้น 3 หาคุณครูกันเลย

ทักทายคุณครู และนักศึกษาฝึกงาน แม่ก็วางหนูนั่งที่เบาะทำกิจกรรม พอครูเขียวหันมาเห็นหนูนั่งปุ๊บ ก็ตรงเข้ามาหาเลย

ครูเขียว : เตเต้ หนูนั่งแล้วเหรอ ปล่อยมือ หลังตรงด้วย แล้วบอกพี่ๆ นักศึกษาฝึกว่า เช็คให้หน่อยสิ ว่าครั้งก่อน น้องเตเต้นั่งได้กี่นาที

นักศึกษาฝึกงาน : รอบที่แล้วยังนั่งไม่ได้ค่ะ

ครูเขียว : เตเต้ ครูว่าหนูนั่งได้ไม่เกิน 1 นาทีชัวร์

ผ่านไป 5 นาที

ครูเขียว : เตเต้ หนูเก่งมากแล้ว ครูว่า อีกเดือนเดียว หนูก็นั่งคล่องแล้วละ แล้วเอาของเล่น ยื่นให้หนูด้านข้าง เพื่อให้หนูเอี้ยวตัวคว้าของเล่น หนูมองตาม แต่ยังไม่คว้า แล้วใช้มายันตัวไว้ แต่ยังไม่คว้าเอาของ มองตาม

ทุกคนช่วยกันลุ้นว่าหนูจะทำยังไง แล้วหนูก็หันมา ยิ้มให้ครูเขียวเหมือนเดิม แฮะๆๆ

ครูเขียว : หนูใช้มือเก่งมากแล้ว คุณแม่ต้องพยายามยื่นของให้หนูด้านข้าง ทั้งสองข้างนะคะ หนูจะได้เอี้ยวตัวคล่อง

จากนั้น ก็ให้พี่ๆ นักศึกษาพาหนูไปฝึก นั่งบนเก้าอี้ และเล่นอย่างอื่นตามสเต็ป

แม่ขอตัวกลับก่อน ใกล้ได้เวลาเ้ข้าประชุมแล้ว เผื่อเวลาเดินทางอีกนิดหน่อย เสียดายจังที่ไม่ได้อยู่ ดูหนูฝึกต่อ

พ่อเล่าว่า หลังจากที่แม่กลับ

พี่ๆ นักศึกษา พาทำกิจกรรม โดยให้นั่งบนเก้าอี้ แล้วทำกิจกรรมบนโต๊ะญี่ปุ่น นานเกือบชั่วโมงเลย ฝึกหยิบของชิ้นเล็กๆ อ่านหนังสือ อะไรประมาณนี้

พอถึง 11 โมง หนูก็ไปฝึกกายภาพต่อ นี่เป็นครั้งแรกที่หนูเข้ารับการฝึก พอเห็นหนูนั่งได้แล้ว ครูฝึกก็ให้ฝึกคล้ายๆ กับที่ครูเขียวแนะนำแม่มา และไม่ค่อยได้ฝึกอะไรมากนัก เพราะหนูไม่ให้ความร่วมมือเลย พ่อบอกว่า หนูงอแงอย่างเดียว ให้ทำอะไรก็ร้อง หนูคงจะง่วงนะแม่ว่า

อีก 2 อาทิตย์เจอกันใหม่ คราวนี้ คุณครูกายภาพนัดเจอหนูตอน 9.30 น เลย 555

ปล ตอนที่แม่ ขึ้นสะพานลอยข้ามไปที่ทำงาน เจอหญิงชรา และ ดช นั่งขอทาน ปกติ แม่ไม่ค่อยให้ความสำคัญเท่าไหร่ แต่รอบนี้ แม่มองไปที่ ดช คนนั้น อายุน่าจะราว 13-14 ได้ โตมากแล้ว เศร้าจับจิต ดช คนนี้ เป็นเหมือนหนู ในใจของแม่วุ่นวายมาก คิดไปต่างๆ นานา

แว้บแรกที่แม่คิดได้ คือ จะช่วยเหลือ ดช คนนี้ยังไง จะรับเค้ามาเลี้ยงดูดีมั้ย หรือจะใ้ห้เงินส่วนหนึ่ง เพื่อให้ยายเค้าให้ได้ดูแล ดช คนนี้ให้ดีกว่านี้ จะช่วยเค้ายังไงดี สภาพของเด็กคนนี้ ผิวคล้ำแดด บ่งบอกว่า เค้าตากแดดแบบนี้มานาน (แม่คิดเอง) เด็กนั่งพับเพียบ ไหว้ได้เรียบร้อยมาก ไม่เอะอะโวยวาย หรืองอแงแม้แต่น้อย แม่จำภาพได้ติดตา แม่มองจนสุดสายตา ทั้งขาไป และขากลับ

แล้วแม่ก็นึกได้ว่า ถ้ามีคนที่เค้ามีฐานะดีกว่าแม่ พร้อมที่จะให้สิ่งต่างๆ ที่ดีกว่ากับหนู มาขอหนูไปเลี้ยง แม่ก็คงไม่ให้ ไม่ว่าเราจะอยู่ในสภาพยังไง แม่ก็อยากให้หนูใกล้ๆ แม่ที่สุด

ยายของ ดช คนนั้นก็คงคิดไม่ต่างจากแม่ ท่านคงอยากให้หลานอยู่ใกล้ๆ ถึงได้พามาด้วย และท่านก็คงมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้หลานของท่านแล้ว แม่เชื่อว่าอย่างนั้นนะ แล้วความคิดทุกอย่าง ความว้าวุ่นทั้งหมดก็ "หยุด" ลง

แต่สิ่งที่แม่ได้จาก ดช คนนี้ คือ แม่เห็นร่างกายที่แข็งแรงของเค้า เพราะจากสภาพแล้ว ท่าทางจะตากแดดมากทีเดียว เค้าต้องแข็งแรงมากๆ ดังนั้น แม่จะไม่ทะนุถนอมหนูมากเกินไป ให้หนูได้สัมผัสกับแดด กับลมบ้าง ร้อนบ้าง เย็นบ้าง ร่างกายหนูจะได้ปรับสภาพได้ หนูจะได้แข็งแรงๆ นะครับคนเก่ง

แม่ว่า ความลำบาก กับ ความทุกข์ มันคนละอย่างกันนะ เหมือนกับที่แม่มองว่า เด็กคนนี้ ลำบาก แต่เค้าอาจจะ "สุข" ก็ได้เนอะ

สรุปแล้ว แม่ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเค้าเลย มัวแต่คิดโน่นคิดนี่ เฮ้อออ ถ้าเจอแบบนี้อีก แม่คงช่วยแบ่งเบาความลำบากของเค้าได้บ้าง ไม่มากก็น้อยนะ

โชว์รูปหนูนั่งหน่อยเนอะ

Create Date : 26 มกราคม 2555 Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2555 22:43:03 น. Counter : 1135 Pageviews.		12 comments
Share Tweet