ประมาณต้นปี ๒๕๕๒  ช่วงปิดเทอม ลูกศิษย์คนหนึ่งมาส่งงานผมที่โรงเรียน

เขาเป็นคนที่ควบคุมตนเองไม่ค่อยได้ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำไม่มีการยับยั้งชั่งใจ  

ยิ่งเข้าสู่วัยหนุ่ม อาการนั้นก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงและพิลึกมากขึ้น

ในครอบครัวไม่มีใครคุมเขาอยู่เลย  ในโรงเรียนมีครูเพียงสองสามคนเท่านั้นที่เขายอมฟัง

วันนั้น เขานั่งคุยกับผมสักพักหนึ่ง  เหมือนจะรู้สึกตัวในสิ่งที่ตนเองทำมาตลอด

จึงถามผมว่า

“ครูครับ  ครูว่าผมเลวมากไหม”

ผมมองตาเขาแล้วก็ยิ้มอย่างเปิดเผยที่สุด  ตอบไปว่า

“พน (ชื่อของเขา) ในสายตาของครู ศิษย์ของครูไม่มีใครเลว สำหรับครู ทุกคนคือดอกไม้ที่กำลังจะบานนะ ภาระของครูก็คือดูแลและประคับประคองดอกไม้เหล่านั้น ถ้าต้นไหนมีแมลงกินก็ต้องเข้าไปจัดการแก้ไข ถ้ามันเหี่ยวเฉาก็ต้องให้น้ำให้ปุ๋ยพรวนดิน ให้มันงดงามเหมือนดอกอื่นๆ จากนั้นก็เฝ้าดูแต่ละดอกบานรับแสดงแดด เป็นดอกไม้ที่สมบูรณ์ในอนาคต”

.
.
ข้อนี้ สะท้อนมุมมองที่ครูควรจะมีต่อนักเรียนของเขา น่าอ่อนใจเหลือเกินว่า ปัจจุบัน หาครูที่มีวิธีคิดแบบนี้กับเด็กน้อยลงทุกทีๆ