ตอนที่ ๓ การเดินทางของชีวิต
สองสัปดาห์ต่อมาฌอนพาพ่อและแม่ออกเดินทางจอห์นพาครอบครัวมาส่งพ่อกับแม่ที่สนามบินด้วยทุกคนรู้ดีว่านี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้บอกลาพ่อแม้จะวางแผนการเดินทางอย่างรัดกุม อีกทั้งสุขภาพภายนอกของรอนก็ยังดูเหมือนคนปกติทั่วไปหากไม่มีอาการคันตามเนื้อตัวจนต้องไปหาหมอตอนนี้คงยังไม่มีใครรู้ว่าโรคร้ายกำลังจะพรากคนสำคัญของพวกเขาไป ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างระหว่างการเดินทางครั้งนี้ แม้จะบอกว่าเป็นการเดินทางรอบโลกแต่ในทางปฏิบัติแล้วทำได้เพียงนั่งเครื่องไปยังประเทศปลายทางและเช่ารถขับต่อไปในเส้นทางที่ต้องการอันที่จริงรอนอยากโดยสารทางเรือ แต่ฌอนยืนกรานว่า ทำแบบนั้นเราทุกคนจะตายก่อนเดินทางครบสามประเทศด้วยซ้ำ รอนเป็นนักผจญภัยก็จริงแต่ก็เข้าใจดีว่านี่เป็นการตอบสนองความต้องการของตนซึ่งมันค่อนข้างเห็นแก่ตัวแต่กลับได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในครอบครัวอย่างคาดไม่ถึงเขาจึงไม่มีข้ออ้างจะโต้แย้งได้เท่าที่ไม่ถูกเมียและลูกจับมัดไว้กับเตียงเพื่อนับถอยหลังสู่วาระสุดท้ายของชีวิตอย่างหดหู่ก็นับว่าทุกคนใจดีต่อเขามากแล้ว เขาไม่อาจทำเรื่องที่เสี่ยงมากกว่านี้เพื่อลดทอนเวลาที่ควรได้ใช้ร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายลงไปอีก รอนบอกลาเพื่อนบ้านซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเขาป่วยและอาจไม่ได้กลับมาพบกันอีกบอกลาหลานสาวฝาแฝดวัยกำลังน่ารักน่าชังและมอบของขวัญให้คนละกล่องโดยย้ำว่าให้เปิดเมื่อกลับถึงลอสแอนเจลิสแล้วเท่านั้น บอกลาลูกชายคนโตและลูกสะใภ้รวมถึงฝากฝังให้จอห์นดูแลทุกอย่างแทนตนนับจากนี้ พ่อรักลูกนะดูแลตัวเองและทุกคนด้วย ผมก็รักพ่อครับพ่อไม่ต้องห่วงพวกเรา เราจะดูแลกันและกัน ขอให้สนุกกับการเดินทางครับพ่อ สองพ่อลูกกอดกันแน่นอยู่หลายอึดใจก่อนจากลาพ่อยิ้มกว้าง แต่ลูกชายนัยน์ตาแดงก่ำ ฌอนจับมือกับพี่ชายและมองตากันโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรส่วนแคโรไลน์ก็ดึงหลานๆ เข้ามากอดอย่างรักใคร่ ก่อนที่ทั้งสามคนจะจากไป ซาร่าร้องไห้ขณะมองส่งพวกเขาจอห์นกอดภรรยาและจับมือลูกสาวแน่น แม่ร้องไห้ทำไมคะคุณปู่คุณย่าแค่ไปเที่ยว เดี๋ยวก็กลับ ซอนย่าถามอย่างไร้เดียงสา อาฌอนไปด้วยแม่อย่าห่วงเลยค่ะ เราจะไปดูพิพิธภัณฑ์เครื่องบินกันรึยังคะ หนูอยากไปแล้ว เซลด้าเร่งเร้าตามประสาเด็กที่ยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีนับจากนี้เพื่อทำความเข้าใจโลก พ่อกับแม่สัญญาแล้วนะคะซอนย่าเสริม สองสามีภรรยามองหน้ากันและคลี่ยิ้มเศร้าสร้อย ฉันอยากกลับไปไร้เดียงสาแบบเด็กๆจังค่ะ งั้นก็ไปกันเถอะไปเป็นเด็กกันซักวัน ชายหนุ่มว่าพลางต้อนลูกๆ ออกไปจากสนามบิน
ฌอนวางแผนการเดินทางให้เป็นไปแบบไม่เร่งรีบเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อจะแข็งแรงอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ช่วงแรกตกลงกันว่าจะท่องเที่ยวแถวยุโรปก่อนซึ่งรอนก็มีส่วนร่วมในการตัดสินใจด้วยเพราะนี่เป็นการเดินทางของเขา หนึ่งเดือนผ่านไปสามคนพ่อแม่ลูกก็มาอยู่ที่เกาะซานโตรินีประเทศกรีซ เกาะที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมสีขาวริมหน้าผาทะเล ที่นี่วิวสวย อากาศดีและโรแมนติกสุดๆ ตอนนั่งเรือรอบเกาะชมพระอาทิตย์ตกน้ำและวิวเมือง ไม่ว่าไปเยือนที่ไหนรอนมักซื้อโปสต์การ์ดติดไม้ติดมือเสมอเพื่อเขียนถึงหลานสาวโดยจุดประสงค์แท้จริงคือส่งข่าวให้ลูกชายคนโตได้รู้ความเป็นไปของตนนั่นเองเขารู้ว่าฌอนโทรคุยกับพี่ชายแทบทุกวันแต่เขาอยากทำบางสิ่งที่มีความหมายมากกว่านั้น ระหว่างที่เรือล่องไปรอบเกาะรอนก็หยิบปากกามานั่งเขียนโปสต์การ์ด แคโรไลน์ยืนชมวิวพยายามปล่อยวางและไม่นึกถึงเหตุผลแท้จริงในการท่องเที่ยวฌอนมองสีหน้าที่ผ่อนคลายและเป็นสุขของพ่อ ก่อนเดินมานั่งลงข้างๆบนเก้าอี้ตัวถัดกัน ซักวันซอนย่ากับเซลด้าคงได้มาที่นี่บ้างผู้เป็นพ่อเอ่ยยิ้มๆ ก่อนส่งโปสต์การ์ดให้ลูกชายฌอนมักเป็นคนเอาไปหย่อนไปรษณีย์ให้เสมอ พวกแกต้องไม่พลาดแน่ครับ ลูกไม่มีใครที่อยากเขียนถึงบ้างหรือ ฌอนสบตาพ่อและพบว่าคำถามนั้นมีนัยลึกซึ้งนี่พ่อจะตะล่อมถามว่าผมเจอคนพิเศษรึยังสินะครับ ผม...ไม่รู้สิใบหน้าสวยซึ้งของใครคนหนึ่งผุดขึ้นในหัว ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนบอกว่ามีคนนึงครับพ่อ เธอเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก รอนเลิกคิ้วแปลกยังไงล่ะ ฌอนเล่าให้พ่อฟังว่าเขาพบแธมยังไงและสุดท้ายเขากับเธอลงเอยแบบไหน รอนฟังแล้วมีสีหน้าทึ่งจัดไม่จริงน่า ชายหนุ่มพยักหน้าไหวไหล่ รู้สึกเขินนิดหน่อยที่เล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง จริงครับพ่อผมเป็นผู้ชายขายตัวและผมมีค่าคืนละห้าพันเหรียญ สองพ่อลูกสบตากันก่อนจะหัวเราะลั่นนี่เป็นเรื่องตลกร้ายแต่น่าประทับใจสุดๆ พ่ออยากรู้จักผู้หญิงคนนี้จังลูกน่าจะส่งโปสการ์ดให้เธอนะ ฌอนยิ้มผมก็อยากทำครับ แต่ผมไม่มีที่อยู่เธอ อันที่จริงผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชาตินี้จะได้ปลดแอกตัวเองจากการเป็นผู้ชายขายตัวรึเปล่า ฌอน...ลูกจะตามหาเธอใช่ไหม? สีหน้าจริงจังของพ่อทำให้เขาต้องตอบตามความจริงผมไม่คิดว่าแธมจะหนีไปก่อนที่เราจะได้คุยกัน ผมยังไม่รู้ว่าจะตามหาเธอยังไงแต่ใช่ครับ ผมจะตามหาเธอ ต่อให้ไม่รู้ว่าจะเจอรึเปล่า? พ่อครับผมไม่ตามหาเธอไม่ได้ แธมอาจตั้งท้องลูกของผม ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดบ้าอะไรแต่...นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมไม่ได้ใช้ถุงยาง งั้นตอนนี้ลูกมาทำบ้าอะไรอยู่ที่กรีซกันล่ะฌอน?รอนตั้งคำถามด้วยสีหน้าอบอุ่น ผมรู้ว่าพ่ออยากพูดอะไรแต่ไม่สำเร็จหรอกครับ ผมไม่ทิ้งพ่อกับแม่ไปตอนนี้แน่ และผมไม่ได้ทำเพื่อพ่อแต่ทำเพื่อแม่ต่างหาก ทั้งสองหนุ่มหันไปมองผู้หญิงผมทองที่ยืนรับลมอยู่อีกด้านของเรือเธอดูผ่อนคลายมากขึ้น แต่หากจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นก็จะเห็นความกลัวที่แฝงเร้น แคโรไลน์ไม่สามารถรับมือกับการสูญเสียคู่ชีวิตเพียงลำพังได้ต้องโทษรอน เขาดีกับเธอมากเกินไป เคียงข้างและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตนับเป็นเรื่องยากที่ในวันหนึ่งข้างหน้าเธอจะต้องอยู่โดยปราศจากเขา รอนเอื้อมมือไปบีบไหล่ของลูกชายแน่นพ่อขอโทษนะฌอน ชายหนุ่มวางมือลงบนมือของพ่อและบีบกระชับตอบอย่าครับพ่อ พ่อไม่มีอะไรต้องขอโทษ สองพ่อลูกนั่งเงียบกันไปสักพักฌอนก็เอื้อมมือไปขอโปสต์การ์ดกับปากกาจากพ่อ ผมว่าผมควรจะเริ่มเขียนถึงแธมตั้งแต่ตอนนี้ รอนส่งโปสต์การ์ดที่เหลือกับปากกาในกระเป๋าเสื้อให้ลูกชาย ฌอนเขียนอะไรบางอย่างลงไปในโปสต์การ์ดอ่านทวนรอบหนึ่งพร้อมกับอมยิ้ม ก่อนส่งให้พ่ออ่าน พ่อต้องชอบที่ผมเขียนแน่
ถึงแธม จำผมได้ไหมผมไง ฌอน ผู้ชายที่คุณซื้อด้วยเงินห้าพันเหรียญ ตอนนี้ผมอยู่ที่เกาะซานโตรินี่ประเทศกรีซ ที่นี่สวยมากอยากให้คุณมาอยู่ด้วยจัง ระวังตัวให้ดีเพราะผมจะตามหาคุณ ฌอน
รอนถึงกับหัวเราะลั่นอีกครั้งและตบบ่าลูกชายอย่างชอบใจเก็บไว้ให้ดี อย่าทำหายก่อนได้ส่งให้เธอล่ะ
ชีวิตของธารารินดำเนินไปอย่างที่เคยเป็นมาตลอดหลายปีแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ช้ากว่าที่เคยเมื่อตั้งความหวังไว้กับบางสิ่งและทำได้เพียงเฝ้ารอ หนึ่งเดือนหลังการก่อกบฏหญิงสาวได้รับบทนางเอกละครเรื่องใหม่พร้อมเปิดกล้องทันทีเธอตั้งใจทำงานสุดความสามารถ และหวังให้นี่เป็นเรื่องสุดท้ายในอาชีพนักแสดง ความหวังเรืองรองขึ้นเมื่อรอบเดือนไม่มาตามกำหนดแต่ก็ยังวางใจไม่ได้เพราะความเครียดอาจมีผลทำให้ประจำเดือนมาช้า ทว่าจะช้าอย่างไรก็ไม่เคยหายไปนานถึงหนึ่งเดือนนั่นเท่ากับว่าย่างเข้าสู่เดือนที่สองแล้วที่รอบเดือนของธารารินขาดไปเพื่อความแน่ใจหญิงสาวจึงสั่งซื้อเครื่องตรวจครรภ์ผ่านร้านค้าออนไลน์ สามวันถัดมาพัสดุจ่าหน้าถึงบุษบาก็ถึงบ้านหญิงสาวบอกพี่เลี้ยงล่วงหน้าแล้วว่าสั่งซื้อของออนไลน์และให้ชื่อบุษบาเป็นคนรับบุษบาจึงนำกล่องมาวางไว้ให้บนเตียงคืนนั้นธารารินใช้เวลาเพียงห้านาทีในห้องน้ำเพื่อทดสอบ ขีดแดงสองขีดปรากฏแก่สายตา ขณะเดียวกันที่อีกซีกโลกหนึ่งฌอนอยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงในบัลแกเรีย ด้านหน้าเขาคือทะเลดำซึ่งแยกยุโรปตะวันออกกับเอเชียตะวันตกออกจากกันพ่อกับแม่ว่าจ้างชาวประมงให้พาไปนั่งเรือเล่น พ่อบอกว่าอยากอยู่กับแม่ตามลำพังบ้างเขาจึงนั่งรอที่ท่าเรือพร้อมปากกาและโปสต์การ์ดหนึ่งใบ เริ่มแรกเขาเขียนถึงแธมเพราะอยากให้พ่อได้อ่านและมีอารมณ์ขันไปด้วยกันซึ่งตอนนั้นมันได้ผลดีทีเดียว แต่ตอนนี้เขาเริ่มเสพติดการบอกเล่าความรู้สึกให้คนที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้พบกันอีกไหม ได้รับฟังไม่ว่าไปเยือนที่ไหนก็ต้องซื้อโปสต์การ์ดเก็บไว้เพื่อเขียนถึงเธอแม้จะไม่เคยได้ส่งสักใบก็ตาม
ถึงแธม ตอนนี้ผมอยู่บัลแกเรียที่นี่สวยและสงบมาก ผู้คนก็น่ารัก เป็นเมืองที่เหมาะสำหรับพักผ่อนจริงๆโดยเฉพาะกับคนป่วยอย่างพ่อ อาการของพ่อยังไม่แย่นักแต่พ่อเริ่มเหนื่อยง่ายขึ้นแม้กับการทำอะไรที่เคยทำในทุกวัน การเดินทางของเราคงใช้เวลามากขึ้นด้วยในแต่ละเมือง ถึงงั้นก็เถอะรอผมนะ ผมจะตามหาคุณ ฌอน
สิ่งที่ทำอยู่นี้อาจไม่มีความหมายกับเธอเลยหากเขาไม่ได้พบเธออีก แต่แน่นอนว่ามันมีความหมายต่อเขามาก อย่างน้อยที่สุดหากไม่มีวาสนาจะพานพบกันอีกครั้งในวันหนึ่งข้างหน้าเมื่อเขาหยิบโปสต์การ์ดเหล่านี้ขึ้นมาอ่าน เขาจะคิดถึงเธอและระลึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่ได้ใช้ร่วมกับพ่อ
ละครของธารารินใช้เวลาถ่ายทำราวห้าเดือนแต่ข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับตัวนางเอกเริ่มมีออกมาก่อนจะถ่ายทำเสร็จสองสามเดือนเหตุเพราะธารารินเข้ากองสายเป็นประจำ แถมยังเหนื่อยง่ายเอะอะก็ขอพักเหม็นเบื่ออาหารที่ทีมงานเตรียมให้ และเข้าห้องน้ำบ่อยผิดปกติ ทำให้คนในกองเริ่มซุบซิบนินทาว่านางเอกแสนดีกำลังดีแตก กระทั่งเข้าสู่เดือนสุดท้ายของการถ่ายทำหญิงสาวมีรูปร่างอวบอิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดคนในกองที่เริ่มหมั่นไส้กับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวจึงชอบหาเรื่องจับผิดไม่เว้นวันท้องของธารารินโตขึ้นทุกวัน เรื่องแบบนี้ปิดกันไม่ได้นาน สักวันย่อมมีคนมองออกและวันนั้นก็มาถึงในที่สุด ในห้องเปลี่ยนชุดนักแสดงหนึ่งในทีมคอสตูมถูกคนข้างนอกวานให้เข้ามาเร่งธารารินออกไปเข้าฉากเหตุเพราะหมั่นไส้ที่เดี๋ยวนี้หญิงสาวชักจะหยิ่งใหญ่ ไม่ยอมให้ใครแตะเนื้อต้องตัวหากไม่จำเป็นแม้เธอจะรีบเร่งสุดชีวิต คนอื่นก็มองว่าชักช้าอืดอาดเล่นตัวอยู่ร่ำไปเจ้าหล่อนถูกดันให้ผลักประตูเข้ามาโดยไม่เคาะและปิดฉับลงทันที ธารารินหันขวับประสานสายตากับอีกฝ่าย ใบหน้าของไอลดาดูตกตะลึงอึ้งงันราวกับต้องคาถานะจังงังเมื่อมองเห็นหน้าท้องที่นูนเด่นผิดปกติจนนางเอกสาวไม่สามารถติดกระดุมกางเกงยีนเอวสูงเข้ารูปที่สวมอยู่ได้นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ธารารินไม่ยอมออกไปจากห้องแต่งตัวเสียทีเธอสวมกางเกงยีนรัดติ้วแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว น้องแธมนะ...นั่นท้องเหรอคะ ทำไมถึงได้โตขนาดนั้น! เจ้าหล่อนละล่ำละลักถาม หญิงสาวพยายามประวิงเวลาให้ทุกคนรู้ช้าที่สุดโดยเฉพาะมารดา แต่ในเมื่อมีคนเห็นแล้วก็ยากจะหยุดยั้งการแพร่กระจายข่าวออกไปได้ มันคงถึงเวลาที่ทุกคนต้องรู้ความจริงเสียที นี่เป็นฉากสุดท้ายแล้วพี่โอ๋ช่วยหาชุดอื่นให้แธมใส่ได้มั้ยคะ ไอลดากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นตั้งสติแล้วรีบตรงไปที่ราวแขวนเสื้อหากางเกงตัวใหม่ที่ใหญ่ขึ้นอีกหนึ่งไซส์และเสื้อเชิ้ตที่ใหญ่พอจะอำพรางหน้าท้องนูนโตของนางเอกสาวได้บ้าง ชุดนี้น่าจะใช้ได้ค่ะแต่พี่โอ๋ต้องไปบอกผู้กำกับก่อนว่าต้องเปลี่ยนชุดให้นางเอก ธารารินลอบถอนใจแผ่วเบาก่อนกล่าวขอบคุณสั้นๆ ไอลดารีบเผ่นออกจากห้องไปพร้อมข่าวใหญ่และฉาวที่สุดแห่งปี!
อาการของรอนเริ่มหนักขึ้นเมื่อล่วงเข้าสู่เดือนที่สี่ตอนนั้นพวกเขาอยู่อียิปต์ ฌอนตัดสินใจพาพ่อกลับอเมริกา หนึ่งเดือนต่อมาอาการของรอนก็เข้าขั้นวิกฤตเริ่มเบื่ออาหาร มือสั่น เพ้อและค่อยๆ สูญเสียการรู้สึกตัวเพราะตับวาย เวลาไล่เลี่ยกับที่ฉากสุดท้ายในอาชีพนักแสดงของธารารินจบลงอย่างฉาวโฉ่รอนก็จากไปอย่างสงบที่โรงพยาบาลในวอชิงตันดีซีท่ามกลางความเสียใจของทุกคนในครอบครัว
| Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2560 |
| Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2560 9:04:07 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 972 Pageviews. |
 |
|
สวัสดีนะจ้ะ แวะมาเยี่ยมนะจ้าาา 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ