Bloggang.com : นนท์ปวิชญ์ : เ ห ง า เ งี ย บ . . . เ ฉี ย บ เ ย็ น . . . เ ฉ ก เ ช่ น เ ค ย เ ป็ น ม า

เ ห ง า เ งี ย บ . . . เ ฉี ย บ เ ย็ น . . . เ ฉ ก เ ช่ น เ ค ย เ ป็ น ม า

ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าชีวิตของคนเรามันสิ้นสุดกันที่ใดกันแน่ คนเราเกิดมาพร้อมกับอะไร หลาย ๆ อย่างที่มีอยู่มันสับสนวุ่นวายปนเปกันไป

จะเหมือนอะไรดี ?

ไม่รู้เหมือนกัน บางครั้งดูเหมือนจะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่รอบ ๆ ตัว แต่บางที เหมือนกับว่า มันยังขาดอะไรบางอย่างในชีวิต อะไรนะหรือ ผมเองก็ตอบไม่ได้ ผมรู้แค่ว่า เหมือนมีอะไรบางอย่างที่เรารออยู่ และมันยังมาไม่ถึง

ไม่มีภาพในจินตนาการสำหรับสิ่งที่รอ มีแต่ความรู้สึกว่าต้องรอ มันไม่ทรมาน แต่มันรู้สึกอ่อนล้าในบางครั้ง

ตอนนี้เหรอครับ . . .

เฉย ๆ นะ อาจเพราะว่าในเวลานี้ มีเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้า บางครั้ง อาจจะเป็นเรื่องที่เราตั้งใจที่จะเดินไปหามัน และในบางทีเช่นกันที่เราตั้งใจที่จะเลี่ยงอกมา ชีวิตจึงเหมือนจะขาด ๆ เกิน ๆ ยังไงไม่รู้

เป็นแบบนี้มานานแค่ไหน . . .

ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าเออ เหมือนชีวิตลอย ๆ เอ๋อ ๆ ยังไงก็ไม่รู้

แว๊กกกกกกกกกกกกกกก กรูเป็นบ้าป่าววะเนี่ย

การรอคอย . . .

แม้จะทรมานแต่ก็มีเสน่ห์ เคยรออะไรจนไม่อยากรอบ้างไหม?

แล้ว . . .

เมื่อเวลาแห่งการรอคอยสิ้นสุดลง มันมีความสุขมากขนาดไหน ไม่มีใครบนโลกนี้หรอกที่ไม่รอ ดูอย่างมะม่วงดิ มันออกดอก เป็นผล เรายังต้องรอเลย ขนาดเราคิดว่ามันแก่ได้ที่พอที่จะเก็บมาบ่มกินได้ แต่เรายังต้องรอ

เพราะ . . .

ถ้ารอให้มันสุกคาต้นสักหน่อย รสชาติมันหวานฉ่ำลิ้นเลยเชียวล่ะ มันคุ้มค่าสำหรับการรอคอย

ตอนนี้นะเหรอ . . .

ฟ้ามืดลงทุกที ไฟถนนเริ่มเปิด ไฟห้างสว่าง ไฟจากป้ายโฆษณาอีกมากมาย ทำให้โลกที่อยู่ตรงนรี้มีสีสันขึ้นเยอะเลย

หากแต่ . . .

หัวใจกลับเหงาอย่างประหลาด ผมนั่งอยู่โต๊ะเดิม โต๊ะประจำที่มานั่งทุกครั้ง มองลอดกระจกออกไป เห็นผู้คนคนแล้วคนเล่าเดินผ่านไป ผ่านมาจากฝั่งโรงพยาบาลนนทเวชมายังฝั่งเดอะมอลล์

คนที่เดินผ่านไปผ่านมา . . . มีสักคนมั้ยที่เหงาเหมือนผม

วันนี้ . . .

ชีวิต . . .ว่างเปล่า

. . . ไร้รัก . . . ไร้ทุกข์

มีความสุขบ้างในบางเวลา ตอนนี้คงจะรู้แล้ว ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างในโลกมันต้องใช้เวลา

เวลา . . . พามันให้มาเจอกับผม

เวลา . . . พามันจากไป

แล้ว . . . สุดท้าย เวลาก็พามันกลับมาเจอกันอีกครั้ง

แต่ . . . ชีวิตไอ้ต้นมันเหมือน . . .น้ำ

สถานะที่ดีที่สุดของน้ำ คือไม่ว่าจะอยู่ในภาชะใด ก็จะคงรูปตามภาชนะนั้น

หาก . . . ข้อที่ดีที่สุดของน้ำ

น้ำ . . . ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเสมอ อันนี้แหละที่ไอ้ตั้มรับเอามาใส่ในสมองกลวง ๆ ของมัน . . . สายน้ำไหลแล้ว ไม่ไหลกลับ

ผมค่อย ๆ เรียนรู้การรักษาแผลใจด้วยกฎธรรมชาติ

โลกหมุนรอบตัวเองทุกวัน

และทุก ๆ วันที่ผ่านไป มันก็มีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้น เรื่องบางเรื่องมันค่อย ๆ หายไปตามกาลเวลา หากแต่บางเรื่องมันกลับอยู่ใน . . . ความทรงจำ

แล้ว . . . ไอ้ความทรงจำนี่แหละคือตัวร้าย

ร้ายยังไงหรือ . . . มันจะค่อย ๆ วนกลับเข้ามาในยามที่เราอ่อนแอเสมอ ความทรงจำแบบนี้จะมาพร้อมหยาดน้ำตาเสมอ แต่ก็มีความทรงจำบางอย่างที่มาพร้อมกับรอยยิ้ม . . .

แต่ . . . มันคงมีไม่บ่อยนักหรอก

เพราะอะไรนะหรือ . . .

เหมือนที่มีคนเคยบอกเอาไว้ . . . สิ่งที่อยากลืมกลับจำ

บางครั้ง . . .

เรื่องที่คนเราอยากจดจำ . . . กลับลืม

นี่แหละ . . . โลก

เคยถามตัวเอง . . . ความรักมันต้องใช้ช่วงเวลาหรือ ?

คนเราต้องเจอกันนานขนาดไหนถึงจะรักได้หรือ ความรักมันเกิดได้ทุกแห่งทุกเวลามิใช่หรือ

ความรัก . . . ไม่เกี่ยวกับเวลา

ผมรู้แค่หัวใจตัวเอง . . .

. . . หากแต่ . . .

ไม่รู้หัวใจอีกคน . . . คอยอีกหน่อยนะต้นสาย คอยอีกสักนิดเดียว

อีกแค่ไม่นานหรอก แค่ให้เวลามันได้ผ่านไปอีกสักนิด แค่นิดเดียวเท่านั้นเองนะต้นสาย บางครั้งสิ่งที่ยากที่สุดของคนเราคือ . . . การตัดสินใจ

การตัดสินใจ ต้องใช้เวลา

เหมือนที่ผ่านมาไง . . .

แกมีบทเรียนแล้วไง แกผ่านมาได้แล้วไงต้นสาย คนที่รักกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน สิ่งที่เหลืออยู่เพื่อเป็นอนุสรณ์ของความรัก มันมีเพียงแค่สองอย่างเท่านั้นเองนะ

หากแต่ . . . เลือกได้แค่หนึ่ง

หนึ่งเดียวเท่านั้นที่ ‘จำ’ ต้องเลือก

เดินออกไปจากชีวิตของอีกฝ่าย . . .

. . . หรือ . . .

. . . เป็นเพื่อนที่ดี่ต่อกัน

คนที่ชอบทำอะไรซ้ำ ๆ เดิม ๆ ไปจนเบื่อนี่ เขาเรียกว่าอะไรหรือครับ มันเป็นโรคอะไรหรือปล่าวหว่า ผมอดตั้งคำถามให้ตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมมันเป็นเช่นนี้ เพราะตั้งแต่มาที่ร้านนี้ครั้งแรก . . . ผมชอบ

ทำไมหรือครับ . . . หลาย ๆ อย่างนะผมว่า

กาแฟหอม อร่อย . . .ไอซ์ลาเต้ ชอบมากกกกกกกกกก นี่ก็เรื่องนึงล่ะ อีกเรื่อง เพราะมีเน็ทฟรี หมายถึงเขาปล่อยสัญญาณไวเลสฟรีนะครับ อิอิอิ

หลาย ๆ วันมานี่ เหนื่อยจัง งานมาก ยุ่งชะมัด พยายามแล้วที่จะทำให้ยุ่งน้อยลง แต่ก็ไม่น้อยอ่ะ มันมีงานตลอดเลย ดีเหมือนกัน เหนื่อยเข้าไว้จะได้ไม่มีสมองไปคิดเรื่องอื่น ๆ ให้มันปวดกบาล

เวลาว่างอันน้อยนิด . . .

ดูหนัง ชอบมากครับ แถมตอนนี้มีคนคอยไปดูเป็นเพื่อน ไม่ต้องเหงาแบบเมื่อก่อน ก็ดีครับ เพราะมีเวลาให้สมองมันผ่อนคลายบ้าง หนังสิบเรื่องสุดท้ายที่ไปดู ดูกับคนเดิมสักแปดครั้งได้ แบบนี้เรียกว่าไรหนอ . . . อย่างเรื่องล่าสุดไปดู . . . 2012

ไม่ได้คาดหวังอะไรมากกว่า อยากดูเรื่องขำ ๆ หัวเราะสนุก ๆ จริง ๆ นะ มีอย่างที่ไหน หิมาลัยโดนสตอมเซิร์ท แต่แอฟริกาไม่โดน หรือแม้กระทั่ง เครื่องบินบินไปในหมู่ตึกที่แตกกระจาย แต่ไม่มีเศษธุลีมาโดนเครื่องบิน

ฟังเพลง . . . เป็นไรไม่รู้ชอบฟังเพลงเศร้า ๆ แถมเป็นเพลงซ้ำ ๆ ตอนนี้ที่ฟังบ่อยไม่มีเบื่อก็ . . . When i'm feeling blue ของ โรส ศิรินทิพย์

เที่ยวกลางคืน . . . ก็แทบนับครั้งได้ เดี๋ยวนีเพลา ๆ ลง เสียดายตังค์ นอกจากมีเคสที่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ แต่ก็หาเรื่องเลี่ยงจนได้สิน่า

สรุป . . . ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าเป็นคนดียังไงไม่รู้

วันนี้ . . . วันหยุด

หลาย ๆ วันที่ผ่านมา ผมเหนื่อยมาก ถึงมากที่สุด มีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายผ่านเข้ามาในชีวิต และดูเหมือนว่า มันจะยังไม่มีจุดจบของปัญหา . . .

สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือ . . . ละวาง

ผมปล่อยวางทุก ๆ ปัญหา ให้มันค่อย ๆ ตกตะกอน และหวังว่ามันจะตกเป็นผลึก เพื่อที่ว่าผมจะเก็บมันทิ้งออกไปจากใจได้ง่ายกว่าที่เป็นอยู่ มันคงไม่ง่ายแบบที่ผมคิดหรอก . . .

เพราะสิ่งที่ผมคิด มันแค่การหยุด ปัญหาจริง ๆ มันยังดำเนินไปเรื่อย ๆ ผมเลยได้แต่ค่อย ๆ ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติของมัน

เพราะอะไรนะหรือครับ . . . เพราะมนุษย์คือสัตว์สังคม

และ ผมเองก็ยังอยู่ในสังคม เหมือน ๆ กับที่หลาย ๆ คนยังต้องอยู่ การเรียนรู้อะไรที่เราต้องเรียนรู้ มันทำให้เราต้องเจอปัญหาใหม่ ๆ เรื่อย ๆ เมื่อผมได้คุยกับคน ๆ นึง ทำให้ผมยิ้มได้ เพราะปัญหาที่ผมมี อาจจะเล็กมาก เมื่อเทียบกับปัญหาของอีกคน

ผมอาจจะโชคดีกว่าหลาย ๆ คนที่โตมาแบบสังคมตะวันตก ไม่ใช่ผมอยู่เมืองนอกหรอกนะครับ บ้านนอก แต่มันเป็นบ้านนอกที่มีนักท่องเที่ยวตะวันจกหลั่งไหล ผมค่อย ๆ ซึมซับการเคารพตัวเอง เคารพความคิดของตัวเอง

ไม่แปลก . . .

หาก . . . ผมจะรักตัวเอง และทำอะไรเพื่อตัวเอง มากกว่าที่จะนึกถึงญาติ ๆ รอบ ๆ ตัว เพราะผมมองแบบฝรั่ง การที่เราจะยืนบนโลกนี้ได้เพราะตัวเราเอง ใช่ยืนบนขาของญาติ ๆ ผมยิ้มได้ และขอบคุณ ทุก ๆ คนที่พยายามผลักผมออกจากวงหมู่ญาติ ๆ

บอกตรง ๆ ญาติ สังคมเอื้อเฟื้อ ห่วงลูกหลานเกินเหตุแบบคนไทย ผมรังเกียจนะ . . . เพราะมันทำให้เราไม่รู้จักโตสักที

Create Date : 05 ธันวาคม 2552

Last Update : 5 ธันวาคม 2552 17:26:13 น.

6 comments

Counter : 587 Pageviews.

อ่านแล้วดีจัง

ความคิดคล้ายๆ กัน

สักวัน คงตกตะกอน ทั้งความคิด และร่างกาย

ตราบใด ฝึกจิตไม่ได้ เราก็จะมีอารมณ์มาครอบงำ เสมอ

ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านข้อความดี ดีคะ

โดย: little lemon

วันที่: 5 ธันวาคม 2552 เวลา:17:38:12 น.

มาอยู่เป็นสว่นหนึ่งในความคิดครับ

โดย: คนเมืองตำน้ำกิน (comnow1234

) วันที่: 5 ธันวาคม 2552 เวลา:17:53:40 น.

ความเหงาไม่เข้าใครออกใคร แต่เอ.. คนที่ไปดูหนังเป็นเพื่อนไม่ทำให้หายเหงาบ้างหรือไง

โดย: พังพอน (body of lies

) วันที่: 5 ธันวาคม 2552 เวลา:20:08:01 น.

แวะมาทักทายยามดึกครับ

เทคแคร์นะครับ

โดย: pakma_13

วันที่: 6 ธันวาคม 2552 เวลา:0:36:47 น.

อิอิ ตามมาอ่านจนได้ ชอบจัง อ่านแล้วได้ไรคิดเยอะ ...

พี่ต้นคิดเหมือนกันเลย อิ 2012 นี่โอเวอร์สุด

เครื่องบินบินฝ่ามรสุมขนาดนั้นได้ไม่เปนไร

เครื่องเล็กซะด้วยนะ ... นับถือ !!

โดย: N e w j e r s y IP: 124.120.24.76 วันที่: 2 มกราคม 2553 เวลา:1:11:42 น.

เอ่อ คือว่าคือ...

โดย: น้ำ-ฟ้า-ป่า-เขา

วันที่: 7 มกราคม 2553 เวลา:21:57:05 น.