Bloggang.com : นนท์ปวิชญ์ : [ FD 3182 ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น ฯ # ๓๒ #

[ FD 3182 ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น ฯ # ๓๒ #

**คำเตือน**

เรื่องนี้ . . .

เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับบุคล หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในบรรณภิภพนี้ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมากถึงมากที่สุด

ปล. เป็นเรื่องแต่งมิได้เกี่ยวข้องใด ๆ ต่อ เจ้าของบล๊อก

ต อ น ที่ ๓ ๒

ความรัก . . .

. . . ควรจบลง ณ จุดเริ่มต้น

ผมยืนมองลำน้ำปายที่แห้งแทบจะติดก้นลำธาร แตกต่างจากเก้าปีก่อนที่ผ่านมา ในเก้าปีตอนนั้น ที่นี่มีแต่ความเงียบสงบ หากแต่ตอนนี้ รีสอร์ท ล้ำไปอีกฝั่งของลำน้ำปาย ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด
เหมือนชีวิต . . .

มีการเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา เพียงแต่ว่าเราจะมองเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นหรือไม่ สำหรับผม ผมเห็นมัน เห็นมันทุก ๆ ย่างก้าว ผมไม่ต่อต้านกับการเปลี่ยนแปลง

แต่จะทำอย่างไร . . .

ที่จะปรับตัวเองให้อยู่ได้ ในกระแสการเปลี่ยนแปลงที่เชี่ยวกรากเช่นนี้ มันอาจจะยากอยู่สักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยากเกินไป สำหรับผม คำที่หลวงพ่อพร่ำสอน ทำให้ผมมองโลกกว้างขึ้น

ผมหาต้นเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ได้แล้ว . . .

เหลือเพียงแต่ว่า . . . ผมจะดับมันได้อย่างไรก็เท่านั้นเอง ผมไม่ใช่พระนี่ครับ แล้วการตัดใจ มันต้องใช้เวลา มันต้องให้เวลา

เวลา . . .

. . . มันเหมือนตัวแปรหลักในเรื่องของความรัก

คนสองคน . . .

. . . ก็สมการ

เมื่อสมการกับตัวแปรมาเจอกัน มันก็จะได้ผลลัพท์ แต่จะมีผลออกมาแบบใด มันก็แล้วแต่ว่า ใครจะพอใจกับคำตอบนั้นหรือเปล่า ส่วนผมตอนนี้ ผมเต็มใจ

การหยุด . . .

. . . แปลว่าผมมีความสุข

“น้าอาร์ม น้าอาร์ม มีคนฝากของมาให้” ไอ้ทัช หลานผม มันเริ่มโตเกินเด็กแล้ว ร่างมันสูง มันดีที่ได้แม่มา หน้าตาเลยดูดี

“อะไรเหรอ”

“ไม่รู้” มันส่งซองสีน้ำตาลให้ผม

“น้าแดนไปไหน”

“ออกไปเดินเล่นมั้ง เห็นบอกค่ำ ๆ จะกลับมา น้าอาร์ม ทัชไปแตะบอลก่อนนะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้ทัชไปนอนกับน้าอาร์มนะ”

“เอาสิ” ผมลูบหัวมันเบา ๆ ก่อนมองมันวิ่งปรู้ดหายไปทางเดิม

ชีวิตที่เหมือนผ้าขาว สดใสไปตามวัย ไม่ต้องมีเรื่องให้ต้องคิดอะไรมากมาย ผมยิ้ม บางที ผมอยากมีลูกเหมือนกันนะ ชีวิตน้อย ๆ ที่เกิดมา มันคงมีความสุขที่เราได้เลี้ยงดูชีวิตนั้นให้เติบใหญ่ คงจะดีไม่น้อยที่สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากเลือดเนื้อของเราเอง ค่อย ๆ เติบใหญ่ตามลำดับ

แต่ . . . มันก็แค่ความคิด

ซองเอกสารนั้น ไม่ได้ปิด ผมเปิดดู . . .

“ซีดี” ผมบอกตัวเองเบา ๆ คิ้วขมวดเข้าหากัน

ผมไม่เข้าใจ ซีดีอะไร หากแต่ มีจดหมายแนบมา ลายมือที่เขียนหวัด ๆ ไม่คุ้นตาผมเลย ผมต้องค่อย ๆ อ่านลายมือที่เรียกได้ว่าไก่เขี่ย . . .

พี่อาร์ม . . .

ขอโทษนะครับที่ต้องใช้วิธีนี้ แต่ผมไม่กล้าเจอหน้าพี่ มันละอายใจอย่างไรไม่รู้ ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอพี่อีก แต่วันนี้ตอนบ่ายจัด ๆ ผมเห็นพี่ที่รีสอร์ทน้าปู ผมดีใจนะ ดีใจมากที่เห็นพี่

พี่ว่าคนเราจะทำผิดได้สักกี่ครั้งกัน . . .

. . . สำหรับผม

ผมทำผิดนะ แต่สำหรับบางคน ผิดมาก ผิดมาก ๆ แต่เพราะความรัก ผมถึงยอมมองเขาทำผิด หากแต่เขาไม่เคยมองผมเลย จนเกิดเป็นความแค้น ความแค้นมันทำให้ผมทำได้ทุกอย่าง

ผมเลยต้องทำ . . .

ผมไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย แต่สิ่งที่ผมทำ ผมไม่อยากให้คนดี ๆ ต้องมาแปดเปื้อนกับผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวคนนึง . . . เขาไม่ได้มีแค่ผม

เขามีโกเมศวร์ . . .

แต่เขาไม่เคยพอ ผมจับได้คาห้องนอน เขาแอบมีอะไรกับพี่ชายผมเอง . . .

ผมถึงรู้ ผมโง่มาตลอด ผมแค้นจนไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ผมถึงต้องทำแบบนี้ พี่ไปเปิดดูในซีดีที่ผมให้พี่ไปนะครับ มันอาจจะไม่น่าดูเท่าไหร่ แต่ผมคงยอมไม่ได้ ถ้าผู้หญิงคนนี้ มันจะทำร้ายคนอื่นอีก

ผมอยากขอโทษโกมัน ที่ดึงให้มันมาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น . .

แต่อย่างที่ผมบอก ผมไม่กล้า เห็นจะมีแต่พี่นี่แหละ พี่สนิทกับมัน พี่อาจจะช่วยมันได้

ชัย

ผมมองซีดีในมือ . . .

มันจะเกี่ยวอะไรกับผมมั้ย ในเมื่อผมเลือกที่จะวางทุกอย่างแล้ว ผมไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรอีก เรื่องที่มันจบไปแล้วจะมารื้อฟื้นมันอีกทำไม ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะหาเรื่องใส่ตัวเองอีกแล้ว

“พี่อาร์ม ไม่กลับเข้าบ้านอีกหรือ” แดนมันเดินข้ามมาจากอีกฝั่งของลำน้ำ ในมือมันมีกล้องตัวใหม่ที่มันเพิ่งถอยมาเมื่อตอนปีใหม่

“อีกแปบ”

“ซองอะไรเหรอพี่”

“ไม่มีอะไร”

“ดูหน่อยดิ”

ผมส่งให้มัน ไม่มีความลับระหว่างมันกับผมนี่หว่า ผมรู้ที่ผ่านมา ผมเป็นทั้งความสุขและความทุกข์ของมัน ตอนนี้เวลามีน้อยมาก ถ้าเวลาที่เหลือในเมืองไทยตอนนี้ผมจะยกให้มันก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ในความเป็นเพื่อน ไม่มีอะไรดีไปกว่า ความรู้สึกจริงใจต่อกันมิใช่หรือ ที่ผ่านมา มันแสดงให้ผมเห็นแล้ว ว่ามันดีกับผมขนาดไหน แม้จะมีช่วงนึงที่ห่างหาย แต่คงเพราะผมเปลี่ยนไปจนมันไม่กล้าเข้าใกล้ก็ได้

“ซีดี อะไร”

“ไม่รู้”

“อ้าว ก็พี่ถืออยู่ ไม่รู้ได้ไง”

“ก็เพิ่งได้มา อยากรู้อ่านเองแล้วกัน” ผมส่งจดหมายที่ใส่มาพร้อมซองซีดีให้มัน มันดึงผมให้นั่งที่ขอนไม้ริมลำน้ำปาย

ในเวลาอัสดงที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับ . . .

“แสดงว่าพี่ยังไม่ได้ดู”

“อืม”

“แลปท้อปพี่อยู่ไหน ไปดูกันมั้ย”

“อยู่ในห้อง แต่พี่ไม่ดูหรอก” ผมมองไปที่ริมขอบฟ้า ที่กลายเป็นสีทองระเรื่อ ใกล้มืดเต็มที เสียงนกร้องเซ็งแซ่ โบยบินเหนือศรีษะ

“ทำไมว่ะ”

“ก็พี่วางแล้ว”

“เฮ้ย”

“หลวงพ่อบอกเอง ให้พี่ค้นหาสาเหตุของทุกข์ ทุกข์ของพี่ก็คือพี่รักคนอื่นมากว่าตัวเอง แล้วเมื่อตอนนี้พี่เลือกที่จะไม่ทุกข์ พี่ก็คิดว่า มันไม่สำคัญที่จะต้องรู้เรื่องอะไรที่มันเกี่ยวพันกับสิ่งที่จะก่อให้เกิดทุกข์กับหัวใจพี่อีก”

“สาธุ บวชพร้อมพี่โอ๋เลยดีมั้ยพี่”

“ก็ถ้าไม่บินไปเมืองนอกก็จะบวชอยู่”

“อีกแล้ว พูดเรื่องนี้แล้วใจหาย ไม่บอกผมจริง ๆ หรือพี่ ว่าจะไปอยู่ที่ไหน บอกสักทีเหอะพี่”

“เอาน่า เดี๋ยวบอกเองแหละ บอกพร้อมไอ้โอ๋มัน เดี๋ยวมันน้อยใจอีก รอมันใส่ผ้าเหลืองก่อน มันจะได้ห้ามไม่ได้ ขืนบอกมันตอนนี้ มีหวังโดน” ผมเอานิ้วมาทำท่าเชือดคอตัวเอง

“รักกันจริ๊ง เป็นผัวเมียกันเลยดีมั้ย”

“ได้แบบนั้นก็คงดี แต่ไอ้มิ้นแหกอกเอาเด่ มันจองไว้ตั้งแต่เรียนแล้ว” ผมมองหน้าไอ้แดน ยิ้มให้มัน รอยยิ้มที่ผมรู้สึกว่า ผมมีความสุข

ที่นี่ . . .

. . . ผมเคยยิ้มกับคน ๆ นึงแบบนี้

“ว่าแต่ไม่ดูจริง ๆ อ่ะซีดีนี้”

“ไม่ดูหรอก”

“งั้นผมขอนะ”

“เอาไปทำไม” ผมเลิกคิ้วมองหน้ามัน

“เอ้า เผื่อมันจำเป็นต้องใช้ น่าไหน ๆ ตัวเองก็ไม่อยากได้ ทิ้งไปก็เท่านั้น ผมขอแล้วกัน”

“ตามใจสิ”

ผมยิ้มให้มัน

ต่อจากวันนี้ อะไรก็ตามที่จะทำให้ผมต้องไปเกี่ยวพันกับมันอีก ผมจะพยายามหลีก หลีกให้ไกลที่สุด ที่ผ่านมา ผมเจ็บอย่างแสนสาหัส

แต่วันนี้ . . .

. . . ผมไม่อยากเจ็บอีก ความอยากรู้ อยากเห็น สร้างความเจ็บปวดให้เราเสมอ

แล้วตอนนี้ . . .

. . . ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว

ผมค่อย ๆ วางมันลงอย่างเบามือที่สุดแล้ว . . .

สายมากแล้ว . . .

ผมร่ำลาอา ก่อนที่จะขนของไปใส่ท้ายรถ ผมกอดไอ้ทัชก่อนลา ลูบหัวมันด้วยความเคยชิน ผมหันไปมองรอบ ๆ รีสอร์ท ที่แห่งนี้ ทำให้ผมรู้จักกับคน ๆ นึง ที่แห่งนี้ทำให้ผมรู้จักกับความรัก ทุก ๆ อย่างมันยังอยู่ในใจผม มันไม่ได้หายไปไหนเลย

“ไปเหอะพี่อาร์ม สายกว่านี้ร้อน เดี๋ยวคืนนี้ต้องขับรถทั้งคืนอีก” แดนมันเร่ง ผมกอดไอ้หลานชายอีกครั้ง ก่อนเดินตามแดนไปขึ้นรถ

คราวหน้า . . .

ผมอาจเจอมันตอนมันสูงเท่าผมก็เป็นได้ คงอีกนานกว่าที่ผมจะได้มาที่นี่อีก นานแค่ไหน ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมได้แต่เก็บความรู้สึกของวันนี้เอาไว้ให้มากที่สุด

“พี่อาร์มน่าจะได้ดูซีดีนั่น”

“ดูทำไม ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่”

“ไม่รู้สิ บางที . . .” มันหันมามองหน้าผม

“. . . ช่างเหอะ ไม่ดูก็ดีไปอย่าง แต่ถ้าดูก็ดี บางทีพี่อาจไม่ไปนอก”

“บ้าแล้ว เอาไงกันแน่ ดูก็ดี ไม่ดูก็ดี ไอ้เรื่องไปนอก ยังไงก็ต้องไป เซ็นสัญญาไปแล้ว ไม่ไปโดนฟ้อง เอาที่ไหนจ่ายว่ะ . . .” ผมหันไปยิ้มกับมัน

“. . . แวะบ้านป้าภาก่อน ลาแกด้วย”

“จะแวะทำไมก็ไม่รู้” มันบ่นหาก จอดรถเข้าเทียบหน้ารีสอร์ทเล็ก ๆ

มันก็บ่นไปตามเรื่องตามราวของมัน บางทีมันอาจไม่อยากให้ผมเจอกับบรรยากาศแบบเดิม ๆ ก็ได้ ผมเข้าใจมันดี มันห่วงผมขนาดไหน แต่หลวงพ่อบอกให้ผมวาง บอกให้ผมลา ทุก ๆ คนที่ผมอยากลา

ป้าภา . . .

. . . ผมรักแกเหมือนแม่คนนึง

ไปลา . . . มาไหว้

ธรรมเนียมไทยแท้แต่โบราณ เมื่อวานผมดูจะเป็นคนแย่ ๆ ไม่ได้มาไหว้ แต่วันนี้ ผมจะไปแล้ว อีกไม่รู้นานแค่ไหนถึงจะได้เจอกันอีก หรือจะไม่เจอกันอีกในชีวิตนี้

ผมใจหาย . . .

ต่อจากนี้ ผมห่างคนที่ผมรักทุกคน ในเมื่อผมเลือกเส้นทางนี้เอง ผมก็ต้องรับสภาพของมันให้ได้ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“ลูกอาร์ม มาเมื่อไหร่” แกละจากงานมากอดผมเอาไว้

“มาเมื่อวานครับ กำลังจะกลับ”

“อ้าว ทำไมรีบกลับ มาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เพิ่งมาหา” แววตาแกน้อยใจกระมัง แกลูบที่ต้นแขนเบา ๆ

“เดี๋ยวคืนนี้ต้องไปนครพนมอีก โอ๋บวชครับ แล้วอีกไม่กี่วันก็บินแล้วครับ ได้งานใหม่ที่เมืองนอก”

“อ้าว เหรอ น้องละ น้องอยู่ยังไง”

ผมเลิกคิ้วสูง . . .

มันยังไม่บอกแม่มันอีกหรือ ก็มันย้ายออกไปจากบ้านผมตั้งหลายเดือนแล้วนี่หว่า ผมไม่เข้าใจมัน หรือ ที่ผ่านมา ผมไม่เคยเข้าใจมันเลย

“จบแล้วนี่ครับ ปลายปีรับปริญญาแล้วล่ะ” ผมยิ้ม

“อ้าว พูดถึงก็มาพอดีเลย ลูกคนนี้ตายยาก”

ผมหันไปทางสายตาที่ป้าภาบอก คนที่เดินเข้ามา บนหลังมันมีเป้ใบเดิม ใบที่ผมซื้อให้มัน แววตามันเหมือนดีใจที่เจอผม

หากผมล่ะ . . .

บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ได้เจอกับมันมานานหลายเดือน ตอนนี้ความรู้สึกของผม คล้าย ๆ กับมีอะไรบางอย่างมากดเอาไว้ อาจเป็นความรู้สึกที่ผมไม่อยากให้เกิดก็เป็นได้

“แม่หวัดดี พี่แดนหวัดดี พี่อาร์ม . . .” มันเดินมาใกล้ผม

ไอ้แดนเดินมากันเอาไว้ . . .

ผมรู้ แดนมันหวงผม มันกลัวผมต้องเจ็บปวดอีกกระมัง หากตอนนี้หัวใจผมมันนิ่ง ผมมองหน้ามันได้เต็มตา ไม่มีความรู้สึกเจ็บแบบวันก่อนอีกแล้ว

“โกนหนวดโกนเคราเสียบ้างนะ ดูแก่ไปเลย” ผมมองหน้ามัน

“ช่างมัน . . . พี่อาร์ม ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

“เอาดิ๊”

“ไปข้างนอกได้มั้ย”

ผมหันไปมองหน้าไอ้แดน ดูเหมือนมันไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ผมตบไหล่มันเบา ๆ อยากบอกให้มันรู้ ตอนนี้ผมไหว ไม่มีอะไรที่จะมาทำร้ายผมได้อีก ในเมื่อผมเลือกที่จะจากลา . .

ครั้งนี้ . . .

. . . ผมจะลาจากมันทั้งชีวิต

ผมเดินนำหน้ามันออกมานอกบ้าน เดินไปที่ศาลาเล็ก ๆ ใกล้ ๆ กับลำน้ำ ศาลาที่ผมเคยมานั่งเล่นนอนเล่นเป็นประจำ

“สอบเสร็จเมื่อวาน แต่สงสัยเทอมนี้ไม่จบ โปรเจคยังไม่ผ่าน”

เสียงมันบอก . . .

หัวใจผมเย็นยะเยียบ ความหวังที่ผมมี มันวูบลง หากแต่จะเป็นอย่างไร ผมก็ทำดีที่สุดแล้ว ผมส่งมันได้แค่นั้นจริง ๆ

“ผมขอโทษที่ทำไม่ได้”

“ช่างเหอะ ช้าไปสักปี ไม่เป็นไรหรอก . . .” เป็นยิ้มแรกตั้งแต่ที่ผมกับมันเริ่มทะเลาะกันเมื่อปีก่อน

“. . . นึกว่าสอบเสร็จจะไปงานบวชพี่โอ๋”

“ผมอยากไป แต่มีธุระ”

“สำคัญมากหรือ”

ยังไม่ทันที่มันจะตอบอะไร ผมก็ได้ยินเสียงอื่นแทรกเข้ามา . . .

“สำคัญสิ ถ้าเรื่องเด็กในท้องหน่อยไม่สำคัญ มันจะมีอะไรสำคัญกว่านี้อีกล่ะ” เจ้าของเสียงคว้าแขนหมับเข้าที่แขนมัน

ผมมองหน้ามันนิ่ง . . .

. . . หัวใจผมหายวาบ

สีหน้ามันเศร้าจัง . . .

“พี่โกนะพี่โก มาถึงก็มาออดอ้อนกัน อย่ามายุ่งนะ วันนี้ขอเคลียร์กับคนที่ชอบยุ่งครอบครัวคนอื่นหน่อยเหอะ . . .” มันหันไปตวาดโกแว่ด ๆ

“. . . พี่ก็เหมือนกัน เลิกยุ่งกับชีวิตเราสักที ออกไปจากชีวิตของเราได้แล้ว คนผิดเพศแบบพี่ อย่ามาทำให้ครอบครัวเขาต้องมีปัญหากันอีกเลย” เสียงมันด่าผมฉอด ๆ

ผมพยายามนับหนึ่งถึงสิบ . . .

วางทุกสิ่งไว้อาร์ม . . .

. . . ใครจะเป็นอะไร ใครจะท้องมันไม่สำคัญหรอก เราอยู่ในที่ของเรา ส่วนเขาอยู่ที่ของเขา มันไม่มีอะไรที่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีกมิใช่หรือ

“พี่อาร์ม . . .” หล่อนเดินมาประชิดผม

“. . . พี่มันคนนอก พี่ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โกแล้ว พี่น้องก็ไม่ใช่ สายเลือดก็ห่างไกลกัน หัดจำไว้สิ คนแบบพี่ เป็นได้แค่กะเทยแก่ ๆ ผิดเพศ อย่ามายุ่งกับเราเลย”

ผมคงยังไม่ถึงธรรมกระมัง . . .

. . . ไม่สามารถยืนมองใครด่าผมได้ พยายามนับให้ถึงสิบแบบที่ตั้งใจ แต่ใบหน้าและแววตาที่เหมือนเหยียดผมเอาไว้ มันทำให้ผมหมดความอดทน

“แล้วไง ถึงจะเป็นอะไรก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน คิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอถึงได้มาด่าคนอื่นปาว ๆ แบบนี้ ลองวันนั้นกูไม่ให้มันมาสิ ลองวันนั้น กูไม่ยอมให้คบแค่เพื่อนสิ ป่านนี้มึงก็คงนอนแห้งตะกายข้างฝาต่อไปเหอะ” ผมเหลืออด

ความอดทนผมมีไม่มากเท่าไหร่กระมัง ผมจ้องหน้าหล่อนนิ่ง

“ไอ้ทุเรศ ไอ้กะเทย” มันด่าผม พร้อมกับที่ผมรู้ อะไรบางอย่างมันมากระทบหน้าผมอย่างแรง จนผมรู้สึกชาวาบ

ผมเอามือจับแก้ม . . .

เกิดมาไม่เคยโดนใครตบแบบนี้ ผมจ้องหน้าหล่อนนิ่ง คนแบบผมใครจะมาหยามไม่ได้ กว่าผมจะรู้ตัวเอง คนที่มันด่าผมก็ลงไปนั่งกับพื้น เพราะแรงฟาดที่ผมฟาดไปบนใบหน้าเขาเต็มแรง

“กูไม่เคยระรานมึง ไม่เคยแอบกินของใคร มึงอย่ามายุ่งกับกู เพราะกูไม่เคยคิดไปลดตัวยุ่งกับมึง”

ผมจ้องหน้าหล่อน ผมเกิดมาไม่เคยทำร้ายเพศแม่ หล่อนเป็นคนแรกที่โดนผมกระทำ และแค่ฝ่ามือเดียวมันถึงกับล้มลงด้วยแรงเหวี่ยงจากแขนของผม เจ้าตัวลุกมา ตอบโต้ผมพัลวัล ผมได้แต่จับแขนเขาล็อกเอาไว้

สารพัดเสียงที่มันร้องด่า มันกรี๊ดเหมือนผีบ้า หากผมไม่ตอบโต้ ได้แต่ป้องกันตัวเอง ไม่มีวันที่ผมจะยอมให้ใครมาทำอะไรผมฝ่ายเดียวเป็นแน่

“พี่อาร์มพอเหอะพอ”

โกมาดึงผมเอาไว้ ให้แยกออก จนดูเหมือนว่าจะจับให้ผมเป็นเป้าของอีกฝ่าย ผมดิ้น ไม่อยากโดนพันธนาการไว้แบบนี้ แต่คนที่ยิ่งดิ้น มันเหมือนเข้าทาง เลยกลายเป็นเหมือนกำลังมีเรื่องกันมากกว่า ผมทั้งดิ้นเพื่อให้หลุดจากที่โกจับ และ ดิ้นให้พ้นจากมือของอีกฝ่ายที่พยายามจะตบผม แต่ดูเหมือนจะเป็นโกเมศวร์ ที่โดนอีกฝ่ายตบ

มันปกป้องผม . . .

หรือ . . . กำลังซ้ำเติมผมกันแน่

เสียงเจ้าหล่อนที่ด่าออกมานั้น . . .

. . . มีแต่คำหยาบ

ผมดิ้นจนหลุดจากการกอดรัดของโกเมศวร์ และดูเหมือนว่า จะกลายเป็นแรงเหวี่ยงที่มากพอที่จะทำให้ผมหลุดจากพันธนาการ เพราะกว่าผมจะรู้ตัว ผมก็เซถลาไม่สามารถประคองตัวเองได้ ผมรู้แค่ว่า ผมไปกระแทกกับอ่างเลี้ยงปลา

“โอ้ย” ผมร้องได้คำเดียว รู้สึกเหมือนมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

“ทำอะไรกัน . . .” เสียงแดนร้องมาแต่ไกล มันปรี่เข้ามาที่ผม

“หยุดเลย มาทำอะไรในนี้” เสียงป้าภา เดินมาสมทบกับแดน

“ต๊าย . . . มีคู่ขามาด้วย แล้วยังมายุ่งกับผัวคนอื่นอีก ทุเรศ”

“หยุดปากเน่า ๆ ของมึงได้แล้ว กูไม่ใช่พี่อาร์มนะโว้ย ไอ้โก มึงทำบ้าอะไรไป มึงบอกคนของมึงเลยนะ ถ้ามันพูดอะไรอีกนิดเดียว กูนี่แหละจะแหกปากมันให้ถึงรูหูเลย ไม่เชื่อลองดู” ไอ้แดนปรี่ไปชี้หน้าหน่อยเอาไว้

“พี่อาร์ม” โกมันจะเดินมาหาผม เมื่อผมลุกขึ้นหันหน้าไปทางมัน

“อย่าเข้ามานะ มึงเข้ามาอีกก้าวเดียวกูเอามึงตายแน่ มึงไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายพี่อาร์มอีก” ไอ้แดนชี้หน้า

“แต่พี่อาร์มหัวแตก พี่อาร์มเจ็บมั้ย” มันพยายามจะเดินเข้ามา

“สะใจมึงแล้วใช่มั้ย สะใจมึงมากใช่มั้ย มึงมาดู มาดูให้เต็มตา” ไอ้แดนลากโกมาใกล้ ๆ ผม

ผมยืนนิ่ง . . .

มองหน้ามัน ผมรู้ ที่หน้าผากข้างซ้ายผม ตอนนี้มีกลิ่นคาว หยาดน้ำอุ่น ๆ กระมังไหลผ่านคิ้ว ลงสู่ตา ก่อนตกมาถึงแก้มผมแล้ว

แต่เชื่อเหอะ . . .

ผมไม่เช็ดหรอก ให้มันไหลออกมาให้พอ ให้สาสมกับสิ่งเลว ๆ ที่ผมเคยกระทำลงไป ผมมองหน้าโกเมศวร์ ราวกับจะจดจำมันเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย

“อาร์ม ไปทำแผลก่อนลูก” ป้าภามาที่ผม

“ไม่ต้องครับ ปล่อยให้มันหยุดเองเหอะครับ ไม่ต้องทำแผล ไม่ต้องเย็บ ให้มันเป็นรอยแผลเป็น ไว้เตือนใจ” ผมบอก หากสายตาจ้องหน้าโกนิ่ง

“ก็สมควรแล้ว” เสียงนั่น ยังไม่หยุด

“มึงเงียบไปเลยอีกกะหรี่ อย่างมึงเป็นได้แค่สิ่งบำบัดความเงี่ยนให้ผู้ชายเท่านั้นล่ะว้า ไม่มีใครหน้าไหนเขาเอามึงมาทำเมียหรอก ผู้หญิงเน่า ๆ แบบมึงอย่าว่าแต่นอนเลย แค่อยู่ใกล้ยังขยะแขยง . . .” แดนมันด่า ชี้หน้า เดินก้าวไปหาหน่อย

“. . . ถ้ามึงปากดีอีกคำเดียว กูเอามึงตายแน่” ท่าทางแดนตอนนี้น่ากลัว

แดนเหมือนจงอางที่โดนฉกไข่ มันพร้อมที่จะฆ่าคนที่ทำมันได้ตลอดเวลา

ผมได้แต่ยืนนิ่ง มองหน้าไอ้โก . . .

. . . ผมไม่โกรธมันนะ ไม่โกรธมัมนเลย สิ่งที่มันทำ มันอาจไม่ตั้งใจ มันเองก็คงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นก็ได้

ส่วนแดน ตอนนี้มันเหมือนคนบ้า . . .

แววตามันน่ากลัว ผมไม่เคยเจอมันโมโหร้ายขนาดนี้มาก่อน สิ่งเดียวที่ผมทำได้ คือมองมันนิ่ง ๆ ปล่อยให้มันระเบิดสิ่งที่อยู่ในใจมันมาทั้งหมด

ผมรู้ดี . . .

อะไรที่ค้างในใจ ถ้าออกมาไม่หมดมันเจ็บปวด ผมเคยผ่านมาแล้ว แล้วทำไมผมจะไม่เข้าใจไอ้แดนมัน

“มึงยังเห็นหรือยังไอ้โก . . . ผลงานของมึง มึงทำแบบนี้ได้ไง โน่น . . .” แดนจับหน้าโก หันไปทางป้าภา

“. . .คนนั้นให้ชีวิตมึง”

“. . . แต่นี่” มันหันหน้าโกมาทางผม

“. . . คนนี้ คนที่มึงทำอยู่ตอนนี้ พ่อคนที่สองของมึง ตั้งแต่วันแรกที่มึงเข้ามาในชีวิตเค้า เค้ามีแต่ความเลวร้าย คนนี้ไม่ใช่เหรอ เอามึงไปเรียน แล้วมึงคิดเหรอ ว่าวันนั้น ถ้าแม่มึงไม่มีเงินจากมัน มึงจะมีหน้าไปเรียนได้ยังไง ถามแม่สิโก ถามแก วินาทีแรกที่มึงไปเรียน แกเอาเงินมาจากไหน จากที่ไอ้หน้าโง่ตัวนี้ มันหลอกให้พวกกูมาเที่ยว เพื่อแม่มึงจะได้มีเงินให้มึงไง” ไอ้แดนมันบ้าไปแล้ว มันร้องไห้ไป ระเบิดอารมณ์ไป

“พอเหอะแดน พอ” ผมได้แต่บอกมันเบา ๆ

โกยืนนิ่ง แววตามันมีแต่ความสงสัย มันหันไปมองป้าภา แกพยักหน้ารับ นั่นคือการยอมรับ มันมองมาที่ผม แววตามันเศร้า น้ำตามันเอ่อ หากผมล่ะ ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่าอย่าเดินอออกไปจากตรงนี้

“อย่าห้ามผมเลยพี่อาร์ม วันนี้ผมขอ ผมเก็บมานานแล้ว มันอัดในนี้พี่ มันอัดมานานแล้ว” แดนมันเอามือทุบที่หน้าอกมันเบา ๆ

“นั่นมันแค่เริ่มต้นไอ้โก . . . มองนะ มองหน้าคนที่มึงทำร้ายเสียให้พอ ก่อนที่มึงจะไม่มีสิทธิ์ได้มองอีก ไอ้นี่ ไอ้พี่คนนี้ มันบ้า มันโง่ยิ่งกว่าโง่ มึงจำได้มั้ย เทอมสองพี่โอ๋ไปหามึงที่โรงเรียน พี่เขาไปทำไม ถ้าไม่ใช่ไอ้บ้านี่ ที่โทรไปบอกให้พี่โอ๋มันเอาทองไปจำนำ เพื่อมาจ่ายค่าเทอมให้มึงไง . . .ไอ้บ้านี่ มันทำทำไม มันทำเพื่ออะไร บอกกูหน่อยสิโก บอกกูได้มั้ย” แดนมันร้องไห้ มันระเบิดออกมา ผมได้แต่ยืนนิ่ง บางทีในตอนนั้นถ้าผมทำอะไรบ้างก็คงจะดี

“มึงทำร้ายมันซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำร้ายคนที่ดีกับมึงได้ยังไง ใจมึงทำด้วยอะไรว่ะ มึงจำได้มั้ย อ้อมกอดสุดท้ายที่มึงได้กอดพ่อมึง เพราะใครโก ถ้าไม่ใช่เพราไอ้บ้านั้น ไอ้พี่บ้าที่ทำเพื่อมึงมาตลอด ไอ้พี่บ้าที่มันไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเอง . . .” มันมองหน้าโก ยิ้มเยาะ

แต่ดูเหมือนไอ้โกจะช๊อคไปแล้ว . . .

มันได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าผม หากอย่าหวังเลยจะได้คำตอบอะไรจากปากผม ตอนนี้ผมอยากออกไปจากที่นี่ ไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว

“ไอ้คนที่มึงทำร้ายนี่ไง มันเอาเงินไปให้พ่อมึงไง เอาไปให้พ่อมึง เพื่อให้พ่อมึงเอามาให้มึงไง มันเอาเงินชื้อความรู้สึกที่มึงไม่เคยมีต่อพ่อมึงไง แล้ววันนั้นมึงได้กอดพ่อมึง เพราะใครว่ะโก เพราะใคร มึงคิดสิ คนที่มันทำแบบนี้ได้ มีแต่คนบ้าเท่านั้น กูมองพี่มึง มองมันทำมาตลอด มันแอบโอนเงินเข้าบัญชีมึง ในตอนที่แม่มึงทิ้งไปสองปี มีแต่เงินมันเท่านั้นที่โอนเข้าบัญชีมึงทุกเดือน เพื่อให้มึงได้เรียน มึงนึกเหรอว่าตอนนั้นน้ามึงโอนให้มึง มีแต่มันเท่านั้นที่อยู่ข้าง ๆ มึง มันทำเพื่ออะไร เพื่อ ให้มึงได้มีโอกาสมายืนทำร้ายมันแบบนี้ไง อย่างเมื่อสองปีก่อน มันนั่งทำงานอยู่ แม่มึง . . . เดือดร้อน โทรไปหามัน มันทิ้งงานที่มันทำทันทีเพื่อโอนเงินให้แม่มึง แล้วมึงมาทำแบบนี้กับมันได้อย่างไร ใจมึงมันทำด้วยอะไรว่ะ มึงทำมันตายทั้งเป็นยังไม่พอ มึงยังทำมันเลือดตกยางออกอีก กูจะเรียกมึงว่ายังไงดีนะ”

“พี่อาร์ม . . .” มันเรียกผมเบา ๆ พยามจะเดินมาหาผม

หากแดนมันผลักเอาไว้ มันกางปีกปกป้องผม ไม่ให้โกมันเข้ามาใกล้ผมอีก ผมได้แต่มองมัน น้ำตาผมไหล . . .

“จริงเหรอพี่ แม่ . . . บอกผมสิ จริงเหรอแม่” มันลอย ๆ มันหันมาทางผมที ทางแม่มันที

ป้าภาก้มหน้านิ่ง เอาแต่ร้องไห้

“คนที่ทำเพื่อมึงมาเป็นสิบปี มึงเคยมองมั้ย มึงไม่มอง แต่มึงเห็นอีผู้หญิงแบบนี้ดีหว่าคนที่ทำเพื่อมึง มันมีอะไรดีหว่าพี่มึงเหรอ นอกจากไอ้ส่วนน้อยที่เน่าแล้วเน่าอีก คนโน้นขี่ทีคนนี้ขี่ที”

“พอเหอะแดน พอ กลับเหอะ กลับได้แล้ว” ผมดึงแขนมัน

“พี่อาร์มไม่พูดมาตลอดสิบปีก็เงียบไปเลย” มันหันมาตะโกนใส่ผม มันปาดน้ำหูน้ำตาที่มันไหลอาบแก้มของมัน

“ไอ้คนนี้ ไอ้คนที่มึงทำมันเจียนตายนี้ มันจะไปแล้ว มันไม่มีที่ในแผ่นดินไทยให้มันยืนแล้ว เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว”

“พี่อาร์ม ไปไหน” มันน้ำตาไหล มองหน้าผม

“ไปไหนพี่อาร์มจะไปไหน . . . ” มันถามผม น้ำตามันไหล ผมหรือสงสารมันจับหัวใจ แต่ความรู้สึกที่อยากไปมีมากกว่า

“. . . ไมไปนะพี่อาร์ม ผมไม่ให้พี่ไป ไม่ให้ไป” มันร้องไห้ ดึงดันจะมาหาผม หากแต่บ่วงที่มันผูกไว้ยึดมันเอาไว้แน่น

และ . . .

ถึงมันจะไร้ห่วง มันก็คงผ่าด่านไอ้แดนมาไม่ได้ เพราะไอ้แดนเอามือผลัก ดันมันให้ห่างผมตลอดเวลา ผมได้แต่มองมัน สงสารมันจับหัวใจ

ผมไม่อยากทำร้ายตัวเอง ไม่อยากทำร้ายคนที่ผมรักอีกแล้ว

“คนอย่างมึง ต้องไม่มีใคร ต้องไม่เหลือใคร มึงจำไว้นะไอ้โก ถ้ามึงยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือทุกอย่างของมึง มึงจะไม่มีคนที่มึงรักอยู่รอบ ๆ ตัวมึงเลย คนที่ให้กำเนิดมึงแม่ แต่คนที่ให้ชีวิตคนที่สองกับมึง. . .” แดนหันมาทางผม

“. . . โน่น คนโน้น คนที่มึงฆ่ามันทั้งเป็น คนที่มึงผลักมันไปไกล มันจะไปแล้ว มันไม่มีที่อยู่ที่เมืองไทยแล้วมึงผลักมันไปไอ้โก มึงผลักมันไป . . .” แดนระเบิดอารมณ์ใส่หน้าโก

“พี่อาร์ม อย่าไปนะ อย่าไปนะพี่อาร์ม” มันสลัดบ่วงมันพ้น แต่ไอ้แดนดันมันเอาไว้

“อย่านะมึง อย่าเข้าใกล้พี่อาร์ม มึงไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้พี่อาร์มอีกแล้วไอ้โก มึงทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันจะได้จบ ๆ ซะที” แดนปาดน้ำตามันร้องไห้ไป อาละวาดไป

“พอแล้วแดน พอแล้ว” ผมเดินไปโอบมัน

“กลับนะแดน กลับนะ พี่ขอ” ผมดึงมันมากอดเอาไว้ กดหัวมันเอาไว้แนบอก ผมรู้ ผมเข้าใจมันและไม่เคยโกรธที่มันทำลงไปแบบนั้น

“ผมกลับก่อนนะครับป้าภา ขอโทษที่เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้” ผมไหว้ป้าภา

“ลูกอาร์ม” แกโผเข้ามากอด

“ป้าขอโทษนะลูก ขอโทษ ป้าผิดเองอาร์ม ป้าผิดเองนะลูก” แกร้องไห้ตัวโยน ผมได้แต่เดินประคองพาแกมาส่งที่บ้าน

“พี่อาร์มไม่ให้ไปนะ ผมไม่ให้พี่ไป” เสียงมันร้องไห้ มันพยายามที่จะดึงมือผมเอาไว้

แต่ทุกครั้งที่มันทำ แดนจะเป็นฝ่ายมารั้งมันออก . . .

แปลกนะ . . .

ที่ตอนนี้ผมไม่เจ็บปวดเหมือนกับตอนที่มันลาจากผม อาจเพราะผมรู้หัวใจตัวเอง ผมเลือกที่จะเดินไปหาหลวงพ่อก่อน ผมไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผมไม่มีคำสอนหลวงพ่อยึดหัวใจเอาไว้ วันนั้นผมจะเอาชีวิตรอดมาได้อย่างไร

“แม่ หน่อยท้อง” โกมันบอกเบา เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน

“พอเหอะ ยังไม่อยากรู้อะไร” ป้าภายกมือห้าม

“แม่ . . .”

“ชั้นไม่มีลูกสาว อย่ามาเรียก” เสียงป้าภาเด็ดขาด

“ผมลานะครับป้าภา แล้วกลับมาผมจะมาเยี่ยม” ผมหันไปไหว้ป้าภา

“มาจริง ๆ นะลูกอาร์ม”

“ครับ ผมจะมาครับ” ผมยิ้ม ก่อนรับการสวมกอดจากป้าภา

“ป้าขอโทษนะลูกอาร์ม ขอโทษกับทุก ๆ เรื่อง”

“ป้าภาทำถูกแล้วครับ ทำถูกกับทุก ๆ เรื่องครับ” ผมกอดเอาไว้แน่น ก่อนที่จะปล่อยร่างนั้นเป็นอิสระ

ผมหันไปมองหน้าโกเมศวร์ . . .

“พี่อาร์มไม่ไปได้ไหม” มันเอ่ย น้ำตามันเอ่อ

ผมยิ้มให้มัมน อยากจดจำมันเป็นครั้งสุดท้าย ผมว่ามันน่าสงสาร บางที ชีวิตมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ ถ้ามันไม่เจอผม สิ่งที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด ผมไม่เคยโกรธมันเลย ผมเข้าใจดี . . .

ผมตั้งใจแล้ว . . .

. . . ผมจะทำสิ่งที่ดีที่สุด

สิ่งที่ผมไม่เคยทำมาก่อนเลย . . .

. . . . ผมออกมาจากชีวิตมัน

ผมเดินไปที่มัน . . .

ผมกอดมันเหมือนที่เคยกอด ผมอยากให้มันรู้ ความรู้สึกทั้งหมดจากหัวใจของผม ผมยิ้มให้มัน นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ามันคือน้องของผม

“ปล่อยพี่ไปตามทางของพี่นะ ไอ้น้องชาย” ผมกระซิบข้างหูมันเบา ๆ

น้อง . . . ที่ผมจะไม่ทำร้ายมันอีกแล้ว

“แดน มาพี่ขับเอง” ผมยืนมือขอกุญแจรถ

“พี่อาร์มไปรอผมที่รถสักห้านาทีได้ไหม”

ผมพยักหน้า ก่อนเดินออกมารอที่รถ ผมไม่รู้หรอก ว่าแดนมันจะอยู่ที่นั่นอีกทำไม มันจะอยู่เพื่ออะไร แต่สิ่งที่ผมได้ยินหลังจากที่แดนมันเดินมาถึงที่รถ . . .

เสียงกรีดร้องโหยหวนเหมือนเปรตขอส่วนบุญดังมาจากในบ้าน . . .

“ไปเถอะพี่อาร์ม เดี๋ยวตกไฟลท์” มันหันมายิ้มให้ผม

ผมขับรถออกมาจากที่นั่น . . .

ผ่านศาลาเก่า ๆ ที่ครั้งหนึ่งเมื่อเกือบสิบปีก่อน มีคน ๆ นึง มารอส่งผม บางครั้งนั่งรอกันนาน เรายิ้ม เราหัวเราะ กับเรื่อง ที่ต่างฝ่ายต่างเอามาเล่าสู่กันฟัง รอยยิ้มมันในวันเก่าผมยังจำได้ ภาพนั้นยังแจ่มชัด เหมือนมันยังไม่ได้ผ่านไปไหน ภาพที่ คน ๆ นึงรอรถเมล์ที่จะมาจากแม่ฮ่องสอน มีเด็กชายอีกคนรอส่งมันในทุกครั้ง . . .

บางครั้งเด็กคนนั้นก็ขับรถไล่ตามรถที่มันนั่งมา . . .

. . . ผมยิ้มกับศาลา . . .

ยิ้มกับวันเวลาที่มันผ่านมาแล้ว ผมขับช้า ๆ มองกระจกทางหลังเป็นระยะ

นั่นไง . . .

. . . คนที่ขับตามผมมา มันยังตามผมมาเหมือนเช่นเคยที่ผ่านมา

ภาพนั้นเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง วันนี้ผมรู้สึกโล่งในหัวใจ ถนนสายนี้สวยกว่าที่ผมเคยเจอในทุก ๆ ครั้ง . . .

Create Date : 21 มกราคม 2553

Last Update : 21 มกราคม 2553 13:16:59 น.

2 comments

Counter : 904 Pageviews.

สวัสดีตอนบ่ายครับ หนังท้องตึง หนังตาย่อน เจ้านายก็ไม่อยู่ หลับดีฝ่า z Zz ZZ

โดย: ผมชอบกินข้าวมันไก่

วันที่: 21 มกราคม 2553 เวลา:13:26:53 น.

อ่า.. คาดไม่ถึงจริงๆ เลยค่ะ เอิี๊กๆๆ

โดย: ผู้หญิงมากฝัน (maesnake

) วันที่: 21 มกราคม 2553 เวลา:17:04:34 น.