[ ป า ย - เ ชี ย ง ใ ห ม่ ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น . . . ก็ เ จ็ บ ป ว ด เ ท่ า กั น # ๘ # **คำเตือน**  เรื่องนี้ . . . เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับ  บุคล  แต่อาจเกี่ยวพันกับสถานที่  หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในบรรณภิภพนี้ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมากถึงมากที่สุด ปล. เป็นเรื่องแต่งมิได้เกี่ยวข้องใด ๆ ต่อ เจ้าของบล๊อก ต อ น ที่   ๘ Free TextEditor โกเมศวร์ มาเรียนต่อ . . . ผมยินดีเป็นที่สุด ที่มันเดินเข้าสู่โลกของการศึกษาอีกครั้ง ผมหวังแค่ว่า มันจะได้เติบโตมีอนาคตที่ดีต่อไป . . . ผู้ปกครอง . . . ผมมองเอกสารที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่จะเซ็นชื่อตัวเองลงไป นับจากที่ผมจดปากกาลงไปในเอกสารนั้น ผมจะมีภาระที่แบกเอาไว้บนบ่า ภาระที่ผมเองก็ไม่รู้จะมีอะไรบ้างที่จะตามมา หากจะมีอะไรก็ตามแต่ที่จะเกิดขึ้น ผมยินดี . . . . . . ผมยิ้ม หัวใจเต้นแรง เมื่อยื่นเอกสารส่งกลับให้เจ้าหน้าที่ เพราะต่อจากนี้ โลกของผม ไม่ได้มีแค่ผม ยังมีอีกหนึ่งชีวิต มันก้าวมาในชีวิตผม . . . . . . พร้อมภาระที่ผมต้องรับผิดชอบ ผมต้องดูแลมัน . . .ให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างผมจะทำได้ แต่การจะดูแลใครสักคน มันดูเหมือนว่าจะเป็นภาระ ถึงจะเป็นภาระ . . . . . . แต่ผมยินดี ระหว่างผมกับมัน . . . ต่อจากวันนี้นอกจากหัวใจที่ผมส่งไปถือมัน เรายังผูกกันด้วยกฎหมาย . . . . . . ผู้ปกครอง หน้าที่ . . . บริบาลคน ๆ นึงให้เติบใหญ่ในทางที่ดี ผมแน่ใจ ข้อนี้ผมผ่านบททดสอบได้ไม่ยาก เพราะ ผมรู้จักตัวเองดี ผมจะเป็นแบบที่ดี แต่ . . . ผมคงไม่ผ่านความรู้สึกทางจริยธรรม เพราะ . . . หัวใจผมมันรักโกเมศวร์มากกว่าน้อง มากกว่าที่จะยอมให้มันเติบโตไปตามครรลองของธรรมชาติ จุดนี้เองที่แย่ที่สุดที่ผมจะแก้มันอย่างไร “โก . . . เรียนใกล้จะเปิดแล้ว โกอยากจะอยู่กับพี่ หรืออยากจะอยู่หอ” ผมถามมัน ทั้ง ๆ ที่กลัวคำตอบเหมือนกัน ผมกลัว . . . คำตอบอย่างหลัง “พี่ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยหรือ ?” ผมรู้มันนอนตะแคงหันมามองหน้าผม แต่ . . . ผมชอบมองเพดานห้องสีขาว ๆ มากกว่า ผมทำได้เพียงแค่นอนนิ่ง ๆ มองสีขาวของเพดานห้อง ผมอยากให้ชีวิตผมสีขาว ไม่มีสีแห่งความรู้สึกอื่น ๆ มาแปดเปื้อนหัวใจผมเลย สีอื่น ๆ ที่มาแต้มเหมือนรอยด่าง รอยด่างในหัวใจ “ไม่ใช่ แต่พี่ไม่รู้ว่าโกจะอึดอัดมั้ย” “ไม่ . . . ไม่เลยพี่ ผมอยากอยู่กับพี่นะ ผมพูดจริง ๆ นะพี่อาร์ม พี่อาร์มจะทิ้งผมเหรอ” มันจับแขนผมเอาไว้ ผมมองมือที่มันจับแขนผมเอาไว้ . . . ทุกอย่างมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ภาพความทรงจำสำหรับผมชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เสียงที่พูดคุยกัน ผมจำได้แทบทุกอณู “ทิ้งเหรอ . . .” ผมนอนตะแคง หันหน้ามาหามัน “โกมองตาพี่ แล้วโกจะเห็นว่ามันไม่เคยอยู่ในหัวสมองของพี่เลย พี่ไม่ทิ้งโก ไม่มีวัน ไม่มีวันที่พี่จะทิ้งโก ตราบใดที่โกไม่ทิ้งพี่ พี่จะอยู่ข้าง ๆ โกเสมอ” ผมจะทิ้งมันได้อย่างไร ในเมื่อมันคือหัวใจของผม ผมไม่มีวันที่จะทอดทิ้งหัวใจตัวเองได้หรอก ผมไม่รู้วันข้างหน้า แต่ผมรู้วันนี้ รู้เมื่อวานนี้ ผมรู้หัวใจตัวเองในตอนนี้ ผมเจอมันครั้งแรก . . . . . . ผมยิ้มกับรอยยิ้มของมัน รอยยิ้มที่มันยิ้มกับคนอื่น มันเข้ามาทักทายผมครั้งแรก . . . . . . หัวใจผมพองโต อิ่มเอมอย่างที่สุด ผมเดินเล่นที่ริมน้ำปายในยามเย็นกับมันครั้งแรก ผมรักมันจับหัวใจ เพราะมันเหมือนอะไรสักอย่างที่โดนใจผม ทุก ๆ อย่างของมันผมจำได้ จำได้ดีเสมอ ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น ผมไม่มีวันลืมรอยยิ้มของมัน ครั้งแรก . . . ที่มันมาจอดรถเพื่อส่งผม ผมมีความสุข ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นหัวใจผมเจ็บเพราะมัน เจ็บเพราะรับรู้การดำเนินชีวิตไปตามธรรมชาติของมัน ในความเจ็บปวดที่ผมรับรู้ มันหายไปในทันที ที่มันมาส่งผม และมันมีบางอย่างเพิ่มเติมมา เมื่อผมค่อย ๆ ขึ้นไปบนรถ ทั้ง ๆ ที่ผมไม่อยากจากมันเลย ผมมองกลับมาทางหลังรถ . . . . . . มันยังอยู่ที่เดิม มันรอให้ผมไปจนสุดสายตามันอย่างนั้นหรือ ทุก ๆ อย่างที่มีครั้งแรก ผมจารจำไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ “จริง ๆ นะพี่ ไม่ทิ้งนะพี่” “ไม่ทิ้ง ไม่มีวันนั้นเด็ดขาด ตราบใดที่โกอยากให้พี่ อยู่ข้าง ๆ พี่จะอยู่ ถึงโกไม่อยากให้พี่อยู่ข้าง ๆ โก แต่พี่จะอยู่ อยู่มองโกในที่ที่โกไม่มีวันมองเห็น” ผมจ้องหน้ามัน อยากให้มันรู้ และมองมาให้ลึกในแววตาของผม แววตาที่ผมไม่เคยมองใครแบบนี้มาก่อน ผมรู้และรู้ดี ปมบางอย่างผมพยายามสร้างมันขึ้นมา เพื่อกลบปมอีกปม มันเหมือนการหลอกตัวเอง แต่ . . . ผมจำต้องทำ ผมหลอกตัวเอง . . . นี่แค่น้อง “โหยพี่ ผมไม่มีวันนั้นหรอก ผมนี่นะไม่อยากให้พี่อยู่ข้าง ๆ ไม่มีทาง” “จะคอยดู” “รับรองน่าพี่ ไม่มีวันนั้นแน่ ๆ” ผมมองมันด้วยความรัก . . . มันจะเข้าใจกับสิ่งที่ผมทำมั้ย ผมมองหน้าโกเมศวร์ แววตามันใสซื่อ มันจะเท่าทันทุก ๆ อย่างที่กรุงเทพฯ หรือ คนรอบ ๆ ตัวมันไม่น่ากลัวเท่าคนใกล้ตัว ผมมองมันนิ่ง นี่คือคนที่ผมรัก รักมากเท่าที่คนหนึ่งคนจะรักใครได้ แต่ถึงผมจะรักโกมากแค่ไหน ไอ้ความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความอยากได้อยากมี มันก็ยังฝังอยู่ในใจของผมอยู่ดี ทุก ๆ อย่างมันค่อย ๆ เผยออกมา ตามวิสัยมนุษย์ . . . . . . ได้คืบจะเอาศอก . . . “แต่การอยู่ด้วยกันมันต้องมีขอบเขต” “อะไรหรือพี่ . . .” “อย่างแรก . . .” ผมมองหน้าโก มันนิ่งเงียบรอฟัง ผมละอายใจนะ แต่นั่นคือทางเดียวจริง ๆ ที่ผมจะวางกรอบเอาไว้ กรอบที่ผมสร้างมองดูสวยหรู แต่ . . กรอบ . . . ก็คือ กรอบ มีขอบเขต ไม่อิสระ หากแต่ผมจำต้องเลือกในเดินใช้ทางนี้ หากวาดหวังให้มันเดินไปสู่ปลายทางที่ผมวาดหวังเอาไว้ ปลายทางที่ผมเองก็ไม่รู้จะไกลแค่ไหน ผมรู้แค่ว่า หากปลายทางนั้นมีมันอยู่ผมไม่กลัว ผมอยากให้มันอยู่ตรงปลายทางแห่งฝัน . . . ปริญญา . . . สิ่งเดียวที่ผมจะผลักดันมันได้ น่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เท่าที่คน ๆ นึงพึงจะทำให้คนที่เรารักได้ ผมยินดีตายกลายทาง หากใครหรือมือไหน ๆ จะมาดึงมันออกนอกเส้นทาง ที่ผมวาดหวังเอาไว้ “. . . ถ้าอยู่ที่บ้าน ห้ามไปค้างบ้านคนอื่นก่อนได้รับอนุญาต โกมีอะไรโกก็พูดกับพี่ได้” “ครับพี่ . . . ผมว่าผมทำได้ แล้วอย่างอื่นล่ะครับ” “ถ้าจะกลับบ้านมืดค่ำ ให้โทรบอกพี่ด้วย เพราะพี่จะได้ไม่เป็นห่วง พี่อยากให้โกรู้ การที่โกมาอยู่ด้วย พี่ดีใจนะ แต่เราควรจะอยู่กันด้วยความสุขทั้งสองฝ่าย” “ได้ครับ” “ข้อสาม . . . ห้ามพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน ถ้าโกมีแฟนจะทำอะไรให้ไปทำที่อื่น พี่ไม่อยากมีปัญหา ที่นี่ไม่เหมือนที่บ้านโก คนที่นี่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายหลายรูปแบบ เราไม่รู้หรอกใครจะคิดกับเราอย่างไร” ข้อนี้ . . . ผมไม่ได้ตั้งมาเพราะตัวเอง แต่ . . . . . . ผมเจอมาแล้ว . . . เทอมก่อน เพื่อนที่มหาวิทยาลัยของผม มันมีเด็กมาติดพัน แล้วมันก็เอาเขามาอยู่ด้วยที่ห้องมัน อยู่กันเกือบสองเดือนแล้วมันทะเลาะกัน แล้วผู้หญิงเขาจากไป แล้วอีกอาทิตย์ต่อมา ผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามา อีกสามวันต่อมา พ่อกับแม่เขาพาตำรวจมาจับเพื่อนผม . . . . . . กักขังหน่วงเหนี่ยว . . . พรากผู้เยาว์ ผมไม่อยากให้มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นกับคนที่ผมรัก แม้มันจะเกิดจากความหวาดวิตก หรือคิดไปเองก็ตามแต่ ผมกลัวนะ ผมไม่อยากให้มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น ผมคงทำใจไม่ได้แน่ ๆ “ได้ครับพี่” “โอเค . . . งั้นก็อยู่กันได้ แล้วไปเปิดสมุดบัญชีไว้หรือยัง ป้าภาโทรมาให้ไปเปิดบัญชีไว้” “ยังเลย พรุ่งนี้พี่พาผมไปนะพี่อาร์ม” “ได้” ผมขยี้หัวมันด้วยความรัก “ถ้ามีอะไรก็บอกกัน คุยกันได้ พี่ไม่ชอบการโกหกหลอกลวง คนเราคบกันต้องมีความซื่อสัตย์ จริงใจกัน” “ผมไม่ใช่คนแบบนั้น” “พี่ก็พูดเผื่อไป เพราะแม้พี่จะไม่ชอบคนแบบนั้น แต่บางทีพี่ก็เป็นแบบนั้นเสียเอง การโกหกมันง่าย แต่การแก้เรื่องที่เราโกหกไปแล้วนี่สิ มันยาก เพราะเหตุผลที่แท้จริงของการโกหกจะคืออะไรก็ตามแต่ คนที่เขาโดนโกหก จะเสียความรู้สึก” ผมนอนมองหน้ามัน ไม่รู้ทำไม แค่นอนมองมัน ผมก็ยิ้มได้ . . . “ผมจะไม่โกหกพี่อาร์ม” “ต่อท้ายไปได้เลย . . .” “ต่อท้ายอะไร” คิ้วมันขมวดเข้าหากัน “ก็ผมจะไม่โกหกพี่อาร์ม ถ้าไม่จำเป็น” ผมยิ้ม “ทำไมต้องต่อท้าย ผมพูดแค่นั้นก็พอแล้ว” “นั่นสิเนาะ ทำไมต้องต่อท้าย เพราะพี่คิดว่า ไม่มีใครบนโลกนี้หรอกที่เคยโกหก และเขาก็น่าจะรู้ว่าการโกหกไม่ดี แต่บางครั้งมันจำเป็นไง จำเป็นต้องโกหก พี่เลยต่อท้ายไว้ให้โก หากวันข้างหน้าโกมีเหตุให้ต้องโกหกพี่ โกจะได้โกหกอย่างสบายใจ” ผมยักคิ้วให้มัน “ใจดีแบบนี้รักตายเลย” . . . รักตายเลย . . . รักแบบไหนหรือ ความรักของโกเมศวร์ ใช่ความรักแบบเดียวกับของผมหรือเปล่า ผมไม่รู้ แต่ผมรู้แค่ว่า ในเวลานั้นผมมีความสุขกับการได้คุย ได้เรียนรู้ความเป็นไปของมัน ทุก ๆ เรื่องมันต้องใช้เวลา เวลา . . . ที่จะเรียนรู้ความเป็นไปของกันและกัน โกมันกลับบ้านตรงเวลาเสมอ . . . เสาร์อาทิตย์มันอยู่บ้าน แทบไม่ออกไปไหนด้วยซ้ำ แม้ว่าผมจะพยายามบอกให้โกออกไปโน่นมานี่ แต่ดูเหมือนโกจะเต็มใจที่จะอยู่ที่บ้านมากกว่าออกไปตะรอน ๆ นอกบ้าน จะว่าดีก็ดีอยู่ ที่มันไม่ชอบเที่ยว แต่สำหรับผม การไม่ออกไปไหน เหมือนเราอยู่ในที่แคบ ๆ บางครั้ง เราควรออกไปสู่โลกภายนอกบ้าง เพราะโลกมันไม่ได้มีแค่บ้านเท่านั้น เมื่อมันไม่ออกจากบ้านในวันหยุด ผมเลยพลอยกลายเป็นคนติดบ้านเหมือนมัน ผมไม่รู้เลย . . . . . . โลกของผมเริ่มแคบลง . . . ผมเริ่มห่างหายเพื่อนฝูงอย่างช้า ๆ เหมือนน้ำซึมบ่อทราย มันค่อย ๆ ซึมลง ๆ กว่าที่จะรู้ตัวก็แทบเอาตัวไม่รอด “ไอ้ห่าอาร์ม ทำไมเมื่อวันศุกร์ไม่ไปกินเหล้าว่ะ นัดแล้ว เสือกไม่มา ปิดมือถือ ยกหูโทรศัพท์บ้านออก หายหัวไปไหนมา” ไอ้เพื่อนนรกครับ มันด่าผมทันทีเมื่อผมโผล่ศรีษะไปมหาวิทยาลัยในวันจันทร์ “ไม่สบาย ปวดหัวมาก กินยาเลยนอน” “ไปหาหมอมามั้ย เห็นเมื่อตอนกลางวันยังดี ๆ อยู่เลย” แววตามันห่วงผมมาซะงั้น ผมละอายใจลึก ๆ เพราะความเป็นจริง ผมสบายดี เพียงแต่ผมคิดว่าจะเที่ยวให้น้อยลง เพราะในเวลานี้ไม่ได้มีแค่ผมที่อยู่ในบ้าน แต่ยังมีสายตาอีกคู่ที่คอยจ้องมองผมอยู่ ผมไม่รู้ว่าสายตาคู่นั้นจะมองผมด้วยความรู้สึกเช่นไร หาก . . . ผมเมากลับบ้านทุกศูกร์ ทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา พิมพ์ . . . ไม่ดี . . . แบบ . . . จะออกมาดีได้อย่างไร “ไม่ได้ไปหรอก กินพาราแล้วก็นอน” “ดูแลตัวเองบ้างนะมึง” “ห่วงกูด้วย” ผมมองหน้ามัน ยิ้มยั่วมันอย่างเคย “ห่านี่ เล่นเรื่อยนะมึงเดี๋ยวกูคิดจริง ๆ” “คิดจริงก็ดิ๊ แสดงว่า . . .” ผมยิ้มยั่วมันอีก “ว่าไรว่ะ” “เขยิบทางขวานิดเด่ะ บัง” “บังไรว่ะ” มันหันไปทางด้านหลัง ก่อนขยับตัว “ไม่เห็นบังใคร ไอ้ห่านี่” “บังดิ บังสัญญาณหัวใจกูไง พอมึงขยับปั๊บ เห็นมะ ใจมึงกับกูรับสัญญาณช่องเดียวกันแล้ว” ผมรับหลบฝ่ามืออรหันต์ของมัน ที่มาวนอยู่ปลาย ๆ แก้ม เพลงหลบฝ่ามือมันยังได้ผลเสมอ . . . “แมร่ง เลว เล่นตลอดนะมึง” “กับมึงคนเดียวเท่านั้นละว้า ไม่รักไม่เล่นหรอก กูมีใครที่ไหนนอกจากมึง” ผมแกล้งน้อยใจมัน ก่อนหันหลังเดินหนี รับรอง . . . นับหนึ่งไม่ทันถึงสิบ มันต้องร้องเรียกหาผม “ไอ้อาร์ม” นั่นไง ไม่ทันหายไปจากความคิด มันก็ร้องหาผมเสียแล้ว เร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้เสียอีก ผมหยุดนิ่ง . . . ยิ้มเยาะมัน . . . หรือ . . . ยิ้มเยาะตัวเองไม่รู้ แม่งช่างเหมือนนางเอก งอนให้พระเอกง้อเลย “ขอทีเหอะมึง” มันใช้พลังฝ่าเท้าถีบผมเสียจนกระเด็นไปสามฝ่าเท้า “ไอ้หอกหักนี่ มาทำงอน อย่ามาแกล้งกูมุขควาย ๆ แบบนี้ กูรู้จักมึงไอ้สาสสสส” มันด่าตามหลัง ก่อนเดินมาเอาผ่ามือตบที่ไหล่แรง ๆ อีกครั้ง แรงควายนะมึง . . . กูเจ็บ ตั้งแต่ที่โกเมศวร์มาอยู่ด้วย ผมกลายเป็นคนที่เลิกเรียน ตรงดิ่งกลับบ้านทันที ไอ้ที่คอยเดินตรวจงานที่เดอะมอลล์งามวงศ์วานทุกวันแบบที่ผ่าน ๆ มาแทบไม่มี อาจแวะนาน ๆ ครั้งที่ขัดเพื่อนรักมันไม่ได้ เด็กมหาวิทยาลับริมคลองนี่ครับ . . . เดินเป็นที่เดียว มือถือผมดังขึ้น เสียงเรียกเชยมาก ๆ . . . ในสิบปีก่อน . . . มันยังเป็นสินค้าที่ราคาแพง และมันยังล้าหลังมาก เทคโนโลยี่ไม่ก้าวหน้าเท่าทุกวันนี้ แต่พ่ออยากให้ผมมีเอาไว้ เพราะตามตัวเจ้าลูกชายยากมาก ธรรมดาครับ คนหนุ่มโสดหน้าตาดี มีหรือจะนอนบ้าน แต่ . . . ผมค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนนิสัยเดิม ๆ เมื่อมีอีกคนเข้ามาในชีวิต การได้กลับบ้าน ทำกับข้าวกินกันในตอนเย็น ๆ เป็นอะไรที่ผมชอบ และมีความสุข เพราะมันและผม จะมีเมนูแปลก ๆ ที่คนอื่น ๆ ไม่อยากลองลิ้มชิมรสมานำเสนอบนโต๊ะอาหารเสมอ “สวัสดีครับ” ผมกดรับสาย “พี่อาร์ม” เสียงโก เสียงมันหอบ เหมือนหมาหอบแดดเชียว “อ้าว ว่าไง เลิกเรียนแล้วหรือ” “เลิกแล้วพี่ พี่อยู่ไหน” “บ้าน เพิ่งมาถึง” “พี่อาร์มมารับผมหน่อยดิ” เสียงจากปลายสาย “รับที่ไหน” “โรงยาบาล . . .” “ห๊า” ผมมตกใจ มันเอ่ยชื่อโรงพยาบาลที่ใกล้ ๆ หมู่บ้าน นี่มันเป็นอะไรไปหรือ ผม “น่าพี่ มารับก่อนเดี๋ยวกลับถึงบ้านผมจะเล่าให้ฟัง” “เออ รออยู่นั่นนะ” ผมรีบวางสายก่อนออกไปหามัน ในหัวใจมันวิตกกังวล ผมคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ผมกลัวไปหมดในตอนนั้น มันโทรมาบอกว่าอยู่โรงพยาบาล มันจะเป็นอะไรมากหรือปล่าว ยิ่งช่วงนั้นข่าวนักเรียนเทคนิคยกพวกตีกันมันดังเสียด้วย ผมกลัวเหลือเกิน . . . ผมไปถึง . . . มันปกติดี ผมดีใจที่สุดที่มันไม่เป็นอะไร แต่หน้าตามันยังตื่น ๆ ผมไม่สนใจหรอก แค่มันไม่เป็นอะไรผมก็ดีใจที่สุดแล้ว ผมพามันกลับมาถึงบ้านด้วยมอเตอร์ไซด์คันโปรด . . . ผมชอบมอเตอร์ไซด์ . . . มันสะดวกดีสำหรับวัยแบบผม ยิ่งขับในกรุงเทพฯ ในเช้า ๆ ที่รถราจอดกันเป็นแพยาวเหยียด ไอ้สองล้อนี่แหละที่จะพาไปเรียนโดยไม่สาย มันกะเวลาได้ดีเสมอ “ว่าไงเรา เข้าไปโรงบาลทำไม” ผมถาม พลางเปิดตู้เย็นกินน้ำ “ก็ไอ้โรงเรียนใกล้ ๆ กันนะพี่ พอเดินข้ามสะพานลอยมากับเพื่อน มันชี้หน้า แล้ววิ่งมาไล่ตี” “ห๊า” ผมแทบสำลักน้ำ “ไปทำไรเขาป่าว” “ไม่มีพี่ . . . ผมเดินข้ามมาเฉย ๆ เอง . . .” ผมส่งน้ำให้โก “. . .ขอบคุณครับ เออ เมื่อสองวันก่อน เด็กที่ห้องผมยังถูกยิงตายเลยพี่ หนังสือพิมพ์ยังลงข่าวเลย” “อ้าว ! ที่ไหน” ผมห่วงมันขึ้นไปอีก “ก็เลยป้ายหน้าป้ายที่ผมลงไปสามป้ายเองพี่ กลับมาพร้อมมันด้วย” หัวใจผมแทบหยุดเต้น . . . เย็นนั้นผมคิดหัวแทบแตก จะทำยังไงดี เรื่องที่ผมคิดว่าง่าย ๆ มันไม่ง่ายแบบที่ผมคิดเสียแล้ว ผมเอาน้องมาอยู่ ด้วยหวังว่ามันจะเจออะไรที่ดีขึ้น แต่ . . . เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มันทำให้ผมคิดหนัก ผมควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี . . . “นอนไม่หลับหรือพี่” โกถาม ในเวลาที่เกือบเที่ยงคืน ผมยอมรับเรื่องเมื่อตอนเย็น มันเข้ามาวนเวียนในหัวสมองของ มันทำให้ผมต้องคิด คิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปอีก วันนี้ . . . มันโชคดีที่วิ่งเข้าโรงพยาบาล แต่คนเราจะโชคดีเสมอไปหรือ ไอ้คนที่จ้อง กับคนคอยระวัง มันสมดุลกันมากน้อยขนาดไหน วันนี้ผ่านมาได้ แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร วันข้างหน้าอีก . . . “โก . . .” ผมเรียกมัน พลางนอนหันไปตะแคงหามัน “ครับ” “พี่ห่วงโก” “เรื่องอะไรครับ” “ทุกเรื่อง” ผมกอดมันเอาไว้หลวม ๆ เรื่องที่ผมนอนกอดมันนี่เป็นเรื่องธรรมดา มันยอมให้ผมนอนกอดมานานแล้ว จนกลายเป็นความเคยชินทั้งของมันและของผมไปแล้วก็เป็นได้ เพราะไม่มีคืนไหนที่ผมไม่นอนกอดมันก่อนนอน แค่นั้น . . . ก็สุขหัวใจแล้ว “โก กล้าขับมอเตอร์ไซด์ในเมืองมั้ย” “ก็ไม่เห็นต้องกลัว” “งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ โกเอามอเตอร์ไซด์ไปเรียนนะ” “แล้วพี่ล่ะ พี่จะไปเรียนยังไง” “เดี๋ยวพี่ให้พี่โอ๋มารับ ไปทางเดียวกัน ประหยัดดี” “ผมไปรถเมล์เหมือนเดิมก็ได้” “ไม่ได้” น้ำเสียงผมเด็ดขาด “ไปมาตั้งหลายเดือนมาแล้วพี่” “แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป โกเอารถไปเรียน เพราะพี่ห่วงโก พี่ไม่อยากได้รับโทรศัพท์แบบวันนี้อีก มันน่ากลัว น่ากลัวมาก พี่คงทนไม่ได้แน่ ถ้าโกจะต้องเป็นอะไรไป พี่ยอมไปงานศพโกเพราะโกโดนรถทับดีกว่าที่โดนยิงเพราะเรื่องบ้าสถาบัน” “พี่อาร์ม ผมรักพี่จัง รักเหมือนรักแม่ผมเลย” มันมากอดผมเอาไว้ ผมกอดมัน ผมควรดีใจนะ มันรักผมเหมือนแม่มัน . . . เรากอดกันแน่น มันไม่รู้หรอก ว่าสิ่งนี้จะเป็นความรู้สึกเดียวกันหรือปล่าว แต่สำหรับผมแล้ว ผมทำอะไรก็ได้ ให้คนที่ผมรัก ผมยอมทำได้เสมอ ชีวิตของผม มันเพิ่งเริ่มต้น ผมมีความสุขกับการได้รักคนอื่น กับการได้ทำอะไรเพื่อคนที่ผมรัก ผมต้องตื่นแต่เช้า . . . . . . นั่งรถตู้ไปเรียน แต่ผมมีความสุข . . . อย่างน้อยที่สุด ผมหมดห่วงกับเรื่องของคนที่ผมรัก ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าสิ่งที่ผมทำอยู่ มันคืออะไร และจะมีใครบ้างที่บ้าทำแบบที่ผมทำ แต่ผมเชื่อ ผมเชื่อนะ . . . คนเรายอมทำอะไรได้ทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก . . . เหมือนที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ไง สิ่งโง่ . . . โง่ ที่ผ่านมา ความรักที่ผมมีมันยิ่งใหญ่กว่าทุกอย่างที่ผมมี   Create Date : 22 ธันวาคม 2552 4 comments Last Update : 22 ธันวาคม 2552 11:54:56 น. Counter : 785 Pageviews. Share Tweet

ปีใหม่มีโปรแกรมไปเที่ยวไหนเปล่าคะ ขอให้มีความสุขนะคะ ขอให้มีโชคหมดทุกข์โศกโรคภัย พ้นเคราะห์ที่เลวร้าย พันภัยด้วยเทอญ   โดย: chabori 22 ธันวาคม 2552 12:24:52 น.

ภาพสุดท้ายสวยมากค่ะ... เรื่องราวแต่งได้เก๋มาก...   โดย: auau_pi 22 ธันวาคม 2552 12:54:16 น.

ชอบรูปสุดจังคะ โค้งตรงไหนเนี้ยะ   โดย: zheezhana 22 ธันวาคม 2552 14:44:36 น.

รอตอนต่อไปอยู่นะ อ่านแล้วหนุกดี ถึงเรื่องที่แต่งขึ้นมันจะไม่ถูกต้องตามธรรมชาติที่ควรจะเป็น แต่มันก็เกิดขึ้นได้ในสังคมจิงๆ อยากรู้จังว่าจะจบยังไง   โดย: ผักกาด IP: 58.137.0.162 22 ธันวาคม 2552 16:03:01 น.