“พรมแดน” วสิษฐ เดชกุญชร

หนังสือที่ฉันอยากได้มานาน
แต่ก็คิดแล้วคิดอีกเพราะมันค่อนข้างแพงสำหรับฉัน
ก่อนหน้านี้สองเดือน ไปเดินวนไปเวียนมาที่ร้านหนังสือหลายรอบมากๆ ชั่งใจแล้วชั่งใจอีก ว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ
ช่วงนี้เศรษฐกิจยิ่งย่ำแย่ ฉันน่าจะเก็บตังค์ไว้
มากกว่าเอาไปจ่ายเรื่องอื่นๆ
เพลาๆเรื่องซื้อหนังสือไปบ้างก็คงไม่เป็นไร
เพราะบางเล่มที่มียังอ่านไม่จบน่ะ อีกเยอะ
ที่สำคัญกลัวไม่มีจะกินในวันข้างหน้าน่ะ

และอีกอย่างก็เคยเกิดคำถามในใจว่า
แต่ละเล่มที่ซื้อเนี่ยซื้อเพราะว่าเหงา
แล้วใช้หนังสือเป็นเพื่อนหรือเปล่า?
ไม่เหมือนสมัยเรียนมีเท่าไหร่อ่านหมด
แทบจะประหยัดอ่านซะด้วยซ้ำ
แบบว่ากลัววันต่อไปจะไม่มีเรื่องอะไรให้อ่าน


….บางส่วนในหนังสือ….


สังขาร แปลว่าการปรุงแต่ง เหตุยังไม่เกิดแต่ปรุงไปก่อนแต่งไปก่อน สังขารจึงทำให้กลัวก็ได้ ทำให้เกลียดก็ได้ ทำให้รักก็ได้
เมื่อกลัว เกลียดหรือรักแล้ว เจ้าตัวก็เตรียมการเพื่อป้องกัน
หรือเพื่อไม่ให้สิ่งที่เกลียดที่กลัวเกิดขึ้นหรือเข้ามาใกล้
ถ้ารัก เจ้าตัวก็เตรียมการเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งหรือคนที่ตัวรัก
การเตรียมการเพราะสังขารจึงทำให้เกิดทุกข์
จะกลัว จะเกลียด หรือจะรักก็เป็นทุกข์ทั้งนั้น



วิธีขจัดความกลัวที่ได้ผลแน่นอนวิธีหนึ่งคือ
อย่าคิดไปก่อนจนไกลเกินไป
อย่ายอมให้สังขารหรือการปรุงแต่งครอบงำเรา
การเตรียมการเพื่อป้องกันภัยที่ยังมาไม่ถึงนั้นถูกต้อง
และตรงกับพุทธภาษิตที่ว่า
รักเขยยานาคตัง ภยัง แปลว่า พึงระวังภัยที่ยังมาไม่ถึง
แต่ถ้าเตรียมการเสร็จแล้วยังไม่เลิก
ยังไปนั่งคิดว่าเดี๋ยวจะโดนอย่างนั้น เดี๋ยวจะโดนอย่างนี้
โดนแล้วอาจจะเจ็บอาจจะตาย
อย่างนั้นเรียกว่าปล่อยให้สังขารครอบงำ
เป็นทุกข์ และไม่มีประโยชน์



ฉันโดนใจไปตามระเบียบ แต่เรื่องนี้กรี๊ดส์พระเอกรองมากกว่า
พระเอกรองของฉัน พันตำรวจตรีเลอมาน ไตรพิทย์พิชาญ
(อิอิ) เขินๆ
ห่างจากการอ่านนวนิยายไปนาน
เพราะอ่านแล้วมันจะติดจนไม่สามารถไปทำการทำงานอย่างอื่นได้
พูดง่ายๆว่าวินัยค่อนข้างจะ (ต่ำ) เอิ๊กส์



เรื่องนี้เกี่ยวกับตำรวจที่ไปปฏิบัติหน้าที่ชายแดนใต้
ได้รู้จักแง่มุมที่ดีและแง่มุมที่เลวของระบบราชการตำรวจ
(ระบบของราชการครูก็เหมือนกันแหละว้า)
รู้สึกเข้าใจปัญหาของภาคใต้มากขึ้น รับรู้ว่าที่นั่นค่อนข้างอันตราย
และคงอีกนานทีเดียวกว่าจะสงบ
ฉันอ่านแล้วก็สงสัยว่าเวลานักเขียน
เขียนงานของตัวเองเนี่ย
เขาจะสมมุติตัวเองรับบทบาทหน้าที่ในตัวละครรึเปล่า
(ฉันเริ่มงงกับคำถามตัวเอง)
คือฉันคิดไปว่าผู้เขียนเป็นท่านรองเลอมานรึเปล่านะ? อิอิ



ปล.ถ้าไม่ขี้เกียจจนเกินไปฉันอาจมาเขียนต่อ แต่สันนิษฐานว่า ค่อนข้างเป็นไปได้ยากเด้อ