Group Blog All Blog
|
เย้....อิ่มเอิบสุขใจ ช่วงนี้เดินไปไหนก็มีแต่คนทักว่าหน้าตาดูสดชื่นจัง ได้ยินคนทักแบบนี้แสดงว่าเรามีความสุข ก็เห็นจะเป็นจริงแหละ เพราะว่าช่วงนี้เข้าใจอะไรๆ มากขึ้นกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหน้าที่การงานหรือสิ่งที่เรียกว่าความรัก สีชมพูหม่นๆ คงจางหายไปจากใจสักที นั่งคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยๆ เป็นชีวิตประจำวัน อีกไม่กี่เดือนก็จะปีใหม่แล้วนี่นา แต่กว่าจะผ่านไปถึงก็อีกหลายวัน อย่างน้อยๆ ก็มี วันพ่อ วันรัฐธรรมนูญ วันเลือกตั้ง หุหุ ได้หยุดตั้งสามวัน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของการทำงานก็คงเป็นวันหยุดสั้นๆ นี่แหละน๊า เมื่อวานได้หนังสือมาหนึ่งเล่ม เรื่อง "ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ" ชอบที่ผู้เขียน( ตุล ไวฑูรเกียรติ) บอกว่า "ถ้าหากบทกวีมันจะมีค่าอะไรอยู่บ้างมันก็คงจะเป็นที่ตรงนี้ละครับ ผมเชื่อว่าบทกวีที่ดีสามารถชุบชีวิตคนได้ บทกวีที่ดีสามารถรักษาโรคได้ บทกวีที่ดีจะคอยเติมเต็มความหวังในใจเราให้เราได้เห็นในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ บทกวีที่ดีมักจะเชื่อมต่อช่องว่างระหว่างความฝันกับความจริง" อืม....ฉันก็เห็นด้วย เห็นด้วยทุกตัวอักษร ฉันชอบอ่านบทกวี มันสวยงาม มันอ่อนหวาน มันมีทั้งความฝันและความเป็นจริง (ดังว่าแหละ) ผู้ชายที่เขียนบทกวี ผู้ชายที่เขียนเรื่องราวความรัก ผู้ชายที่ร้องไห้โดยไม่อายใครหน้าไหน สำหรับฉันแล้ว เขาช่างน่าชื่นชม และคงอ่อนโยนใช้ได้ทีเดียวเชียวแหละ ผู้ชายก็ร้องไห้ได้ (นี่หว่า)
งั้นเราก็มาถูกทางแล้วซิ แต่ไหงมีแต่ความเจ็บช้ำล่ะเธอ
 โดย: พราน (ตาพรานบุญ
 ) วันที่: 23 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:57:25 น.แวะตามป้าเริงมาแต่คนละเวลา อ่านหนังสือจบแล้วเอามา
หลาวให้ฟังด้วยนะ ปล.ตังค์ไม่พอซื้ออ่าน...  โดย: BaVo316
วันที่: 23 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:13:15 น.ผู้ชายคนไหนที่บอกว่า
เขาร้องไม่เป็น ครูปุ้มอย่าไปรักมันนะครับ เพราะมันไม่ใช่คน 5555555 น้ำตาที่ร้องออกมามีตั้งหลายแบบ ดีใจ เสียใจ ปลื้มใจ ฯลฯ ร้องสิดี ตาจะได้ใส มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น ว่าแล้วก็เพิ่งร้อง (แบบน้ำตาซึม) เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา นอนดูวีซีดีพระมหาสมปองเทศน์ถึงเรื่องพ่อแม่และความกตัญญู น้ำตาไหลเลย 55555 มาดามหลับอยู่ข้างๆไม่รู้เรื่องหรอก 55555 มีความสุขมากๆนะครับครูปุ้ม  โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า
) วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:16:26 น.จริงอย่างที่คุณพูดครับ..ในฐานะผู้ชายคนนึงที่เห็นด้วย..
 โดย: oO (yosa
) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:05:52 น.บล็อกผมอัพ อาทิตย์ละครั้งค้าบ โด่..ว่าเราอัพเดื่อนละครั้ง เส้าเลยเรา..
โดย: oO (yosa
) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:21:49 น. เอาหมอกหนาวห่มดอยนางนอน ที่อ.แม่จันมาร่วมด้วยช่วยหนาว วันนี้ประมาณ 14 องศาจ๊ะ....จะแปลงร่างเป็นแมงโบ้งแล้วก๊า แต่ว่าสาวน้อยสาวนิดยังอดทนฝืนสู้ใส่ขาสั้นจู๋แนบหนังซ้อนท้ายนมแนบหลังหนุ่มปากเขียวให้เห็น อุแม่เจ้าโว้ย...สาวๆยุคนี้ควายดีแท้หล่อน เป็นปอดบวมขึ้นมาแม่จะสมน้ำหน้าให้ดู... ต๊าย...ปากจัดไปแล้วนะเนี่ย  ไม่ได้แวะมาซะนาน... คุณครูสุขสำราญบานตะไทดีไหมคะ... เห็นนับวันนับคืนรอวันหยุด...โถ ปลายแปรงมีแต่วันหยุด...แต่หนักหนากว่าที่ต้องขุดตัวเองให้เป็นวันทำงานให้ได้.... เพราะหยุดมากไป....ไม่มีงานอะไรในชีวิต ก็เพียงคนเปล่าดาย...ว่างไร้...ในวันเวลา เหรียญมีสองด้านเท่านั้นค่ะ... แต่มีขอบของเหรียญที่มันหมิ่นเหม่กับความรู้สึกนึกคิดของตัวเรา เพราะขอบของเหรียญอยู่ตรงกลางระหว่างหน้า-หลัง ตอนนี้อยู่ตรงนั้นค่ะ...สำหรับคนมีวันว่าง 365 วัน ต้องต่อสู้กับการอยู่บนขอบเหรียญ สู้ต่อไปนะคะคุณครู... ไปแอบดูผู้สาวขาสั้นแล้วมานั่งด่ากันแก้หนาวดีกว่า...เหวย...เหวย โดย: ปลายแปรง
วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:31:24 น. |
รุ้งสีที่แปด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ตัวตนของฉันก็เหมือนกับหนังสือที่ฉันชอบอ่าน Friends Blog
Link
|
||||||||||||
กี่ครั้งกี่หนทนเก็บเอาไว้
จะคอยทำร้ายกันไปอีกนาน..ถึงไหน
หรือผู้ชายเสียใจไม่เป็น...
เพลงอะไรน้า..เก่าแล้ว...