Bloggang.com : อาฮุย๑ : *** บันทึกการจากไปของเพื่อนรัก ***

*** บันทึกการจากไปของเพื่อนรัก ***

เมื่อวาน ได้รับ โทรศัพท์จากเพื่อนคนนึงที่อยู่เมกา .....ไม่คิดเลยว่าจะได้รับข่าวร้ายขนาดนี้ .....

รายละเอียดของเรื่องอยู่ในนี้ ...

//www.thairath.co.th/thairath1/2548/page1/may/24/

//www.thairath.co.th/thairath1/2548/page1/may/23/

ปล. จากข่าว ......เพื่อนทุกคนพอรู้เรื่อง พูดกันเป็นเสียงเดียวเลยว่า ...... นี่ล่ะ นิสัยโต มันล่ะ .....มันไม่ใช่เรื่องเสียดายเงิน 600 เหรียญอะไรนั่นหรอกครับ .......แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ยอมคนนั่นล่ะ เรื่องถึงเป็นแบบนี้ .....

ผมเชื่อว่าคนเราที่ดูเหมือนมีใครๆรายล้อมรอบตัวไปหมดนั้น....... จริงๆแล้ว มีเพื่อนแท้ จริงๆอยู่ไม่กี่คนหรอก ........... สำหรับผม.... โตเป็น หนึ่งในนั้น

วันแรกที่เจอโต ..... ตอนนั้นอยู่ม.สี่ ......อาจารย์แนะนำเด็กใหม่ที่เพิ่งมาเข้าเอากลางเทอม ........ย้ายมาจากเมืองนอก ....... แวบแรกที่เห็น ผมนึกในใจ .....ไอ้นี่ทำไมมันจุ๊ย นักวะ .........หน้าตากวนจริงๆ

ด้วยความที่โตเป็นเด็กที่เติบโต มาในสภาพแวดล้อมของสังคมอเมริกัน .......โตเลยเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก ....... มากเกินไป .......มากจนทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากนัก ......

ในห้องเรา ห้าสิบกว่าคน ...... มีผู้ชายอยู่แค่ ไม่ถึงสิบคน ...ที่เหลือมีแต่พวกสาวๆ ......ผมกับโต เลยจำเป็น ต้องสนิทกัน .......

โต เป็นคนใจร้อน ....... มีเรื่องประจำ ....แล้วยิ่งมีน้องสาวสวยด้วย .......ใครมาจีบ โต มักจะถามน้องว่า “ ชอบมั้ย .....ถ้าไม่ชอบบอก จะได้ไปบอกให้มันไปไกลๆ” แล้ว ก้อทำจริง .......มีเรื่องชกต่อย ไม่เว้นตะละวัน ผมถามไปว่า “ ทำไมมึงหวงน้องนักวะ .......กูว่ามันเองก้อใช่ย่อยนะ “ โต ว่าไง รู้มั้ยคับ ........” เออ มันแร่ดก้อส่วนของมัน ...... หน้าที่กูคือดูแลมัน พ่อสั่งไว้ว่ะ “

มีอยู่วัน ........ผมจำได้แม่นเลย .......โตเดินมาหาผม แล้วถามว่า “ XXX มึงเป็นเพื่อนกูรึปล่าว ถ้าเป็น มึงมากับกู ไม่ต้องถาม “ ผลปรากฏว่าไงรู้มั้ยครับ ........โตพาผมเข้าไปหาเรื่อง โจทก์เก่า ที่อยู่ห้องชายล้วน เค้าถึงในห้องเลย ......เอากะมันสิ

โตเป็นคนรักเพื่อนมาก ......สปอร์ต ....มีน้ำใจ.........มีอะไร จะแบ่งให้เพื่อนก่อนเสมอ .......ตรงนี้ล่ะที่ทำให้ผมรักโต .......มันคิดถึงคนอื่น ก่อนคิดถึงตัวเองเสมอ .......

เอาเรื่องสนุกๆมั่ง ........ มีอยู่ที เราไปดูหนังด้วยกันสองคน ที่ สกาลา .......จำได้แม่นเลย .......ด้วยความที่เรา สอง คน เป็นคนหน้าตาน่าเอ็นดูมั้ง ........เลย มีกระเทยเฒ่า สอง คน มาเหล่หน้าโรงหนัง .........ไอ้ผมตอนนั้น ยังเด็กอยู่ ก้อกลัวสิ .....แต่โต มันดันไปทำท่าเล่นด้วยสนุกๆ ........พอเข้าไปนั่งในโรง ดันนั่งใกล้กันอีก ถัดไปแค่ สามที่นั่งได้มั้ง ........แล้วไอ้ สองคนนั่น ก้อชะโงกหน้ามาตลอด ........ ผมกลัว จนชวนโต ออกมาก่อนหนังจบ .......มันหัวเราะชอบใจใหญ่ .......อำผมว่า ไอ้อ่อนหัดเอ๊ยย

โต ไปนอนที่บ้านผมบ่อย ....... เพราะค่อนข้างฟรี มีแม่บ้านอยู่คนเดียว ..........มันทำกับข้าวเก่ง .....เก่งกว่าแม่บ้านผมอีก ........ผมยังชอบแซวเลยว่า .....ฝีมือ ทำกับข้าว มรึง ไม่เหมาะกับหน้าตาเลยว่ะ .....

เรียนอยู่ได้ สองปี ........ โตก้อต้องย้ายตามพ่อกลับไป เมกาอีก .........

วันมันไป ........เพื่อนๆในห้องไปส่ง สิบกว่าคน ........ ส่วนใหญ่เป็นสาวๆ ..........ผมไม่ได้ไป .......โดนด่าฝากกลับมาชุดใหญ่ ...........

วันก่อนจะไป ........มันเอาถุงมือ เบสบอล ให้ไว้เป็นที่ระลึก ........แล้วก้อรูปที่มันใส่ชุดแข่ง ..........ผมเฉยๆกับของชิ้นนี้มาก เพราะเล่นไม่เป็น ดูยังไม่เป็นเลย ........แต่ มาวันนี้ ผมเห็นมันแล้ว น้ำตาไหล .........

หลังจากที่กลับไป .........เราก้อห่างกันไปนานมาก ....... จนกระทั่ง แป๋ม เพื่อนอีกคนจบตรีไป ต่อนอกที่โน่น ....

ก้อเป็นตัวกลางประสานให้เราได้ติดต่อกันอีกครั้ง ..........

โตกลับมาเมืองไทย ทั้งหมด สามครั้ง .......ครั้งแรก จำได้ ว่า มันกำลังจะแต่งงาน .......ผมเลยถือโอกาศพามันไป แบชเลอร์ ปาร์ตี้กันซะที่นี่เลย ........สมัยนั้น เที่ยวกันได้ถึงเช้า ......เพราะสถานบันเทิงปิดดึก .........สรุป มันปาร์ตี้ไปสามวันรวดเลย ........ จำได้ว่าผมบอกไปว่า “ ถ้ามรึงไม่ได้แต่งนะ ........กรูจะตามไปล้มทับมรึงถึงที่โน่นเลย .......ห่ .......เล่นส่งท้ายซะคุ้มเลย “

ครั้งที่สอง ........ คราวนี้ โต มาในช่วงที่ผมกำลังมีปัญหาเรื่องเงิน ผมเล่นพนันบอล ........ถังแตกสุดๆ....... ผมพยายามหลบหน้ามัน .......เพราะพูดตรงๆ ........อาย ที่ไม่มีปัญญาไปเทคแคร์ดูแลมันได้ .......โต มันรู้ท่า .......ตามมาหาผมจนเจอแล้วก้อเทศนาผมไปชุดใหญ่ .......ยังจำคำพูดมันได้เลย .........โตบอกว่า “ มึงทำแบบนี้ มันมีค่าเท่ากับว่ากูจะมาขอมรึงแดกนะ ........อย่าทำแบบนี้กับกูอีก ถ้าคิดจะคบกัน” .........แล้วเราก้อออกไปเมากัน .......จำได้ว่าช่วงนั้น โตยังไม่ได้ทำร้านอาหาร ........ แต่ทำงานประจำที่แบงค์ ออฟ อเมริกา .........มันยังบ่นเบื่อๆอยู่เลย .........ตามประสาคนชอบโลดโผน

จนครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เมื่อประมาณ สองปีที่แล้วมั้ง .......คราวนี้ไปกินกับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน หก เจ็ด คน ....... โต ดีใจมาก .......ทั้งๆที่ บางคนก็ไม่สนิทกันเท่าไหร่ .......โต บอกว่า “ เพื่อนเก่ามันมีค่าว่ะ ........ ยิ่งไปเจอสังคมที่แข่งขันแบบที่มันอยู่ด้วยนี่ มันรู้สึกว่า มิตรภาพมีค่ามากจริงๆ”

ก่อนจากกัน ยังบอกไปว่า ....เด๋วถ้าว่าง ยังไงคราวหน้า ถ้ามีปัญญาและเวลา...จะไปหามันที่โน่นบ้างแล้ว .....อยากไปถล่มมันให้ถึงที่บ้าง .....

โต หัวเราะร่า ........ บอกว่า “ พวกมรึงมากันเลย ......ตอนนี้กูทำร้านอาหารอยู่ว่ะ .......แล้วกูก้อไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านด้วย 5 5 5 สบายโก๋ มึงจะมีปัญญากินกันซักเท่าไหร่เชียว “ พูดเสร็จ ก้อหัวเราะชอบใจใหญ่ ............

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากโต...........

แล้วเราก้อไม่ได้เจอกันอีกเลย .................

ไม่มีโอกาสจะได้เจอกันอีกแล้วด้วย ................

หลับให้ สบายเถอะ เพื่อนรัก ...........แล้วเราคงได้พบกันอีก ................