สัพเพเหระ ตอนที่ 38 เห็นแล้วเครียด
วันนี้ขอบ่นครับ เครียดจริง ๆ ช่วงนี้ พอมาเป็นอาจารย์เต็มตัว เห็นนักศึกษาปัจจุบันเป็นกันแบบนี้แล้วก็เครียดแทนจริง ๆ แบบว่าแต่ละคนนี่จบม.หกมากันได้ยังไงเนี่ย
ผมสอนภาษาอังกฤษอยู่ สอบ speaking แต่ละที แค่ How are you? ยังคิดนานจนถึงตอบไม่ได้ทั้ง ๆ ที่เรียนกันมาตั้งแต่ประถม
พวกเด็ก ๆ จะรู้กันมั้ยว่า ปี 2558 ประชาคมอาเซียนจะมีผลเต็มตัว
พวกเด็ก ๆ จะรู้กันมั้ยว่า การเคลื่อนตัวของแรงงานมีฝีมือจากต่างด้าวจะต้องเกิดขึ้นแน่ ๆ พวกคนพม่า กับฟิลิปปินส์นี่น่าจะเห็นชัดที่สุด เพราะว่าพวกนี้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง รวมถึงคนเวียดนามที่กำลังถีบตัวเองเต็มเหยียด
พวกเด็ก ๆ จะรู้กันมั้ยว่า ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของอาเซียน
พวกเด็ก ๆ จะรู้กันมั้ยว่า ตัวเองจะโดนแย่งงานกันไปหมด
พวกเด็ก ๆ จะรู้กันมั้ยว่า ตัวเองจะกลายเป็นแค่แรงงานราคาถูก หรือไม่ก็เป็นพนักงานเซเว่นตลอดชีวิต
นอกจากนั้นยังมีพวกนักศึกษาเอกภาษาจีนอีก ที่ลมหายใจเข้าออกมีแต่ภาษาจีน ถูกต้องครับ ผมไม่ปฏิเสธว่าภาษาจีนจะขึ้นมาเป็นภาษากลางของโลก แต่ผมไม่เชื่อว่าภาษาจีนจะกลายเป็นภาษากลางของโลกภาษาเดียว
จริงอยู่ ในการติดต่อกับจีน คุณใช้ภาษาจีน แต่ถ้าจะติดต่อกับยุโรป อเมริกา หรือในอาเซียนนี่ก็เหอะ คุณจะพูดภาษาอะไรกับเค้า ภาษาจีนเหรอ ก็ไม่ใช่ ยังไงภาษาอังกฤษก็ทิ้งไม่ได้ครับ
หรือถ้าจีนเกิดบ้าขึ้นมา ประกาศจะผลักดันให้ใช้ภาษาจีนให้หมดทั้งโลก คิดว่าฝั่งยุโรปกับอเมริกาจะยอมเหรอ ไม่ยอมอยู่แล้ว
บ่น ๆๆๆๆ
จบดีกว่า
ปล. จากที่อ่านมา คงเดาได้นะครับว่าผมสอนที่ไหน