ได้รับความคิดถึงแล้วเอากลับมาให้เหมือนกันนะจ๊ะ

กลับมาเร็วๆน้า.....

เข้ามาเฝ้าบ้านให้ก่อนครับ

คอมซ่อมแล้วเหรอครับ

แวะทักทายวันฟ้าครึ้ม สบายดีกันนะค่ะ ช่วงนี้ป้างานเข้า ไม่ได้แตะคอมเลย งิงิ~*

มาเฝ้าบ้านให้ค่ะ

เอาเรื่องราวน่ารักๆมาฝากค่ะ
มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยว ยิ่งสร้างอะไรไว้เยอะก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป
พลัดพรากจากสิ่งที่รักคือ ทุกข์อันดับหนึ่งของชีวิต มันคือเรื่องปกติไม่มีใครไม่โดน
ทุกคนต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง
รู้ว่ามันคือธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา
มันก็ทำใจยากเหลือเกิน



ในคืนหนึ่ง ช่วงเวลา 2 ชม. เต็ม ชีวิตจริงของหลายๆ คน
ถูกถ่ายทอดสดผ่านสายโทรศัพท์
จากคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
จนยอมรับความสูญเสียได้มากขึ้นเรื่อยๆ


บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น คือเช้าวันเสาร์
ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย!! ว่าที่เจ้าบ่าว
เสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อวันศุกร์

เธอเสียงสั่นเครือ และงงๆ
ยังทำใจยากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเล่าให้ฟังว่า


ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล จับมือมองตากัน
เจ้าบ่าวถามเธอว่า รักเขาบ้างรึเปล่า
ตลอดเวลาที่รักกัน จนจะแต่งงาน ผู้หญิงไม่เคยบอก ได้แต่พูดว่า
เห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ
ในที่สุด บอกรักคำแรก ก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย
ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว

สารภาพตามตรง ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง
‘ใจเย็นๆ อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้’
ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที
ในวันที่ความสูญเสียยิ่งใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า
คำถามสุดท้าย ‘พรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไร เพราะตอนแรกจะเป็นวันแต่งงาน’
‘พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์’ เธอตอบได้แค่นั้น
วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน
แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ตั้งใจ

วันนี้มีคนบอกรักหรือยังคะ ^_^

เจนค่ะ

แวะเอไอติมมาฝากจ้า

แวะเอาขนมหวานมาฝากจ้า

มาเฝ้าให้แล้วจ่ะ

หญิงหนีไปเที่ยวไหนหนอ..

กลับมาเร็วๆนะจ๊ะ

หนีเที่ยวกันเยอะจัง

หน้าหนาวใกล้มาเยือนแล้วนะครับ
โปรดระวังรักษาสุขภาพกันนะครับ

สวัสดีวันหยุดแสนสบาย กับบรรยากาศที่น่านอนเป็นที่สุดค่ะ
แต่เจ้าของบ้านหายไปไหนเนี่ย

มาทักกันดังเช่นเคยนะครับ

ขอให้มีความสุข สดใส เสมอค่ะ ...





... เราต่างร่วมเส้นทาง ... กลางสายหมอก
เป็นคนนอกที่ดั้นด้นจนมาถึง
ลมหวิวหวั่นสั่นไหวให้คำนึง
สัมผัสซึ่ง ... กาลหนาว ... ส่งข่าวกัน ...


... หนาวเพียงใดใจปรับ ... รับความหนาว
ทุกย่างก้าวเปี่ยมพลังดังมุ่งมั่น
เร่งเดินเท้าเข้าระยะทางลาดชัน
ชมตะวัน ... เบิกฟ้า ... ณ ผาภู ...
.
.
.

แถวบ้านน้องหญิงน้ำท่วมมั้ยครับ?
หายไปหลายวันเลยครับ

ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะจ๊ะ

สวัสดียามค่ำคืนค่ะ ตกอีกแล้วฝนเนี่ย
แต่ก็ดีนอนหลับสบายดี (ถ้าน้ำไม่ท่วมซ่ะก่อน) ฝันดีน่ะค่ะ

แวะมาช่วยดูบ้านจ้า

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ

เป็นกำลังใจให้แก่กันในยามที่บ้านเมืองมีภัยค่ะ ...





… “เพียงกายหวั่นสั่นสะท้านเพราะกาลหนาว...”

ฝากเรื่องราว ... ร้อยเรียงคำ ... นำสาส์นส่ง

ความรู้สึกลึกล้ำยังดำรง

อย่างมั่นคง ... ตลอดปี ... ที่ผ่านเลย ...



... จวบหิมะหวนมา ... อีกคราครั้ง

โปรยปรายดั่งพจน์พร่ำรำพันเผย

แทนน้ำเสียงเรียงศัพท์ขับขานเปรย

นั่นคือความ ... คุ้นเคย ... ใช่เฉยชา ...

.
.
.

สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทายแต่เจ้าของบ้านไม่อยู่ซะงั้น
คิดถึงเสมอนะคะ

ขอให้มีความสุขสดใสเสมอค่ะ ...





… ถึงวันนี้ ... ยังมีกันและกันอยู่

ร่วมเรียนรู้ ... ฤดูใจที่ไหวหวั่น

แม้นเหน็บหนาวเพียงใดในชีวัน

หมั่นเติมใจให้กัน...นั้นอย่างเคย ...



... หิมะโปรยปรายกระหน่ำราวพร่ำพจน์

ที่จารจดความนัยไว้เฉลย

ทุกคืนวันผันไป ... ให้คุ้นเคย

ปรับวางเฉย...รับรู้ ... ฤดูกาล ...
.
.
.

สวัสดีครับ
แวะเข้ามาทักทายนะครับ เป็นไงบ้างครับ สบายดีไหมครับ...

สวัสดียามค่ำครับน้องหญิง
สบายดีนะครับ

คุณหญิงเพื่อนรัก หายไปไหนเนี่ย แวะมาตามตัวจ๊ะ

......................................
สวัสดีดึกๆครับคุณน้องหญิง