5. สารเชิญ

ร่างสูงในชุดเจ้าชายสง่างาม เดินขึ้นมาตามบันไดของปราสาท เพื่อกลับไปที่ห้อง หลังจากเสร็จจากอาหารมื้อเย็นที่จัดรับรองกษัตริย์ เจ้าชายและเจ้าหญิงจากเกาะทางใต้ แม้ว่าภายใต้ใบหน้าเย็นชาไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่ภายในใจของคาโลบัดนี้มีเรื่องให้ครุ่นคิดไม่น้อย

นับจากวันที่ปิดเทอมมาได้เกือบครบเดือนแล้ว เขายังหาโอกาสที่จะคุยกับท่านพ่อ เรื่องเฟรินไม่ได้สักที เขาตัดสินใจที่จะทูลท่านพ่อตรงๆ เรื่องเฟริน อย่างน้อยแม้ว่าท่านทั้งสองจะยังไม่ยอมรับเฟรินในฐานะคู่หมั้นของเขา แต่อาจจะทำให้ท่านพ่อหยุดแนะนำเจ้าหญิงจากเมืองต่างๆให้เขาได้รู้จัก นั่นก็เพียงพอแล้ว

คาโลเปิดประตูห้อง ถอดเสื้อคลุมยาวสีขาวพาดไว้กับพนักเก้าอี้ ก่อนที่ลงมือเขียนสรุปความก้าวหน้าในโครงการต่างๆ ให้เสร็จ เขาตั้งใจว่า จะใช้โอกาสตอนส่งรายงาน ในการคุยกับท่านพ่อของเขาเรื่องเฟริน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คาโลหยุดยืนอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่สลักลายมังกรวิจิตรงดงาม ตัวหนังสือทำจากไข่มุกแวววาวที่สลักฝังในเนื้อไม้บ่งบอกว่าห้องนี้ ถูกใช้เป็นห้องทรงงานของท่านพ่อและท่านแม่ของเขา

บานประตูถูกเปิดออกช้าๆ เหมือนรู้ว่ามีใครมายืนรออยู่หน้าห้อง

“ขออนุญาตครับ ท่านแม่” หญิงสาวผมสีเงินยวง ละสายตาจากหนังสือเวทย์มนต์เล่มใหญ่ เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุมากนัก ดวงตาสีฟ้าอ่อนงดงามมองมายังชายหนุ่ม

“เข้ามาก่อนซิจ๊ะ คาโล” เสียงกังวานนุ่มนวลเปล่งออกจากริมฝีปากอิ่ม

“ท่านพ่อไม่อยู่เหรอครับ”

“มีธุระอะไรเร่งด่วนรึเปล่า ท่านพ่อไปปรึกษาธุระกับกษัตริย์แฮรีส อีกหลายวันกว่าจะกลับ”

“ไม่มีธุระอะไรเร่งด่วนหรอกครับท่านแม่ กระหม่อมแค่นำหนังสือรายงานสรุปความก้าวหน้าของโครงการต่างๆที่กระหม่อมรับผิดชอบอยู่มาให้ท่านพ่อเท่านั้นครับ”

“ไหนขอแม่ดูหน่อยได้มั้ย”

“ได้ครับท่านแม่” คาโลขยับเข้าไปใกล้ ก่อนที่จะส่งรายงานให้ แม้ว่าท่านแม่จะรักและเอ็นดู แต่ด้วยการดูแลที่เข้มงวด ทำให้คาโลไม่สนิทกับท่านแม่ของเขามากนัก

ดวงตาสีฟ้าอ่อนอ่านไล่ไปตามตัวอักษร รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปาก หล่อนรู้สึกภูมิใจลูกชายคนเดียวของหล่อนมากนัก ลูกชายคนเดียวที่ไม่เคยทำให้หล่อนผิดหวัง

ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงใดอีกนอกจากเสียงพลิกกระดาษ

“ถ้าท่านแม่ไม่มีธุระใดแล้ว กระหม่อมขอตัว”

ขณะที่คาโลกำลังจะก้าวออกจากห้อง เสียงนุ่มดังกังวานขึ้นอีกครั้ง

“ไม่มีพ่อแม่คนไหน ไม่รู้ใจลูกของตัวเองหรอกนะ คาโล”

คาโลชะงักเท้า หันกลับไปมองมารดาของเขาอีกครั้ง พบว่ามารดาของเขายังคงอ่านราย งานของเขาอยู่อย่างเดิม ร่างสูงจึงก้าวออกจากห้องมาเงียบๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

มังกรบินร่อนลงบริเวณลานกลางปราสาท สาวน้อยร่างโปร่งบางกระโดดลงจากหลังมังกรด้วยความทะมัดทะแมง ผมสีน้ำตาลยาวที่เคยมัดไว้เพียงหลวมๆและมักจะยุ่งเหยิงเมื่อโดนลมพัด บัดนี้ถูกถักเป็นเปียและรวบเรียบร้อย

“เจ้าหญิงทรงเสด็จกลับแล้วหรือพระเจ้าค่ะ” เสนาบดีโคมุท มายืนต้อนรับเหมือนเคย แม้ว่าตอนนี้เจ้าหญิงจะสามารถขี่มังกรบินได้อย่างคล่องแคล่วต่างจากเมื่อหลายปีก่อน แต่เขายังอดห่วงไม่ได้กับความแสนทโมนของเจ้าหญิงจอมป่วนคนนี้

“จ้ะ ฝากดูแลเจ้าแคนเดิลให้หญิงด้วยนะ”

“พะยะค่ะ” ประโยคที่ตอบกลับมาจากเจ้าหญิงทำให้เขาคันยิบๆที่ศีรษะและเขาเช่นเคย เพราะยังไงก็ไม่คุ้นสักที นี่ถ้าเขาไม่ได้ใช้เวทมนต์ ‘คืนร่าง’ ตรวจสอบดูแล้วว่า เจ้าหญิงยังคงเป็นเจ้าหญิงเฟลิโอน่าคนเดิม เขาคงยังไม่เชื่อ เขาเคยนำเรื่องนี้ขึ้นทูลท่านจ้าวปิศาจและท่านแม่มดแห่งแสงจันทร์แล้ว แต่ท่านทั้งสองก็ยังทรงวางเฉย เขาในฐานะที่เป็นเพียงข้าราชบริพารจึงต้องวางเฉยด้วยเช่นกัน แม้ว่าจะสงสัยอยู่มาก เขาพยายามคิดว่า บางทีมันอาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงการเข้าสู่วัยสาวของมนุษย์ ทั้งที่เขาก็มั่นใจว่า มันน่าจะเลยมาแล้ว แต่อาจจะเป็นเพราะสายเลือดปิศาจที่ปะปนอยู่จึงอาจจะทำให้ช้ากว่ามนุษย์ทั่วไปอยู่บ้าง

“วันนี้ท่านจ้าวปิศาจเสด็จกลับมาแล้ว พะยะค่ะ รับสั่งว่าให้เจ้าหญิงร่วมเสวยอาหารเย็นร่วมกันที่ห้องอาหารใหญ่” โคมุทรายงานเจ้าหญิง ตามหน้าที่

“ท่านพ่อเสด็จกลับมาแล้ว ... หญิงคิดว่าจะอีกหลายวันกว่าจะกลับซะอีก งั้นหญิงไปเตรียมตัวก่อนนะ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ภายในห้องอาหารของปราสาทแห่งอาณาจักรเดมอส ที่ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งปิศาจซึ่งเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์และกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก

หญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาในห้องอาหาร ระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือน ความทุ่มเท เอาจริงเอาจังในการฝึกฝน ทำให้สาวน้อยเปลี่ยนแปลงไปได้มากกว่าที่แม่มดแห่งแสงจันทร์คาดไว้ สร้างความภาคภูมิใจให้แก่คนฝึกสอนเช่นนางยิ่งนัก

“เป็นยังไงบ้าง เฟลิโอน่า งานราบรื่นดีมั้ย” ราชาปิศาจพูดขึ้นเมื่อเริ่มมื้ออาหารไปได้สักครู่

“ราบรื่นดีเพคะท่านพ่อ”

“...” จ้าวปีศาจชะงักไปชั่วครู่ เมื่อได้ยินคำตอบจากธิดาเพียงองค์เดียวของเขา เขามองบุตรสาวอีกครั้งแล้วจึงพบกับการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง

“งานช่วงนี้ยุ่งรึเปล่า พ่ออยากให้ลูกไปจัดการธุระแทนพ่อหน่อย” ดวงตาดำขลับของท่านจ้าวปิศาจจับจ้องไปยังดวงหน้าเนียนละเอียดอ่อนเยาว์ของบุตรสาว

“ช่วงนี้มีหลายงานที่ต้องติดตามอยู่บ้าง แต่ถ้าท่านพ่อต้องการให้ลูกไปจัดการธุระ ลูกสามารถจัดตารางงาน แล้วฝากให้ท่านโคมุทจัดการต่อได้เพคะ” หญิงสาวกล่าวตอบอย่างสำรวม

“พักนี้ลูกแปลกๆไปรึเปล่า...พ่อเป็นห่วงนะ” เขามองดวงหน้าที่บัดนี้สวยผุดผาด ไม่เหลือรอยมอมแมมให้เห็นเหมือนแต่ก่อน

“เปล่าเพคะ ท่านพ่อ เพียงแต่ลูกกำลังปฏิบัติตามคำสอนของท่านอาอย่างเคร่งครัด” หญิงสาวหันไปพบกับรอยยิ้มชมเชยจากท่านอาที่เฝ้าฝึกสอนเธอทุกคืน จนเธอมีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่เห็น

“อืม..มมม .... พ่อว่าการเปลี่ยนแปลงมันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่อย่าเปลี่ยนจนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง เพราะลูกก็มีข้อดีของลูกอยู่เหมือนกัน ลูกเข้าใจนะ” ท่านจ้าวปิศาจกล่าวแล้วยิ้มให้เฟลิโอน่า ด้วยความรักที่มีเต็มหัวใจ

“เพคะ ลูกทราบดี” หญิงสาวซาบซึ้งกับความรักที่ยิ่งใหญ่ของบิดานัก แม้ว่าแต่ก่อนจะไม่ได้เลี้ยงดูเธอมา แต่หลังจากได้ใช้เวลาทำความคุ้นเคยจนบัดนี้เธอรักพ่อคนนี้เต็มหัวใจ

“แล้วธุระที่ว่า คืออะไรคะท่านพ่อ”

“ไม่มีอะไรมา มีสารเชิญจากคิงบาโร ให้ไปเยือนเมืองเขา พ่อขี้เกียจไป เลยว่าจะให้ลูกไปแทน”

หญิงสาวเบนสายตาไปมองท่านอาของเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจรายละเอียดของงานที่ว่าต่อ

“ลูกจะต้องออกเดินทางวันไหนเพคะ ท่านพ่อ”

“วันมะรืนก็ทัน เอาเจ้าแคนเดิล มังกรบินตัวโปรดของลูกไปนั่นแหละเร็วดี”

หญิงสาวมองหน้าท่านพ่อ เหมือนจะถามว่ารายละเอียดที่ให้เธอมีเพียงเท่านี้เองหรือ

“ไปเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกจ้ะหลาน สำหรับรายละเอียดอื่นๆ ในสารไม่ได้บอกไว้นะ คิดว่าไปถึงที่นั่นแล้ว คงมีการเลี้ยงรับรองและสนทนากันนิดหน่อย แล้วก็คงกลับน่ะจ้ะ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

แม้ว่าพระจันทร์ดวงโตจะขึ้นถึงตำแหน่งที่สูงที่สุดบนท้องฟ้าแล้ว แต่เฟรินก็ยังไม่สามารถเอาชนะความกังวลใจแล้วข่มตาให้หลับได้ เธอจึงลงมาเดินรับลมในสวน สวนที่ถูกตบแต่งและดูแลอย่างดี เพื่อระลึกถึงท่านแม่ของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ในสวนที่ลอยมาตามลม เหมือนคำปลอบประโลมจากท่านแม่ อาจจะช่วยทำให้ความกังวลใจของเธอลดลง

“ยังไม่นอนอีกเหรอ เฟลิโอน่า” เสียงทุ้มกังวานดังจากเบื้องหลัง

“ยังเพคะ ท่านพ่อ” หล่อนหันกลับไปสบตากับดวงตาสีนิล ที่ประดับอยู่บนดวงหน้าคร้ามคม ดูอ่อนกว่าวัยมากนัก แม้ในยามที่มีแต่แสงจันทร์เธอก็ยังเห็นประกายความรักที่มีให้เธอ

“พ่อรู้ว่าลูกกังวลใจ”

เขาจ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีน้ำตาลสดใสของสาวน้อย เขายังพบความเชื่อมั่นอยู่ในนั้นเสมอ แม้ว่ายามนี้จะถูกสั่นคลอนไปบ้าง เขาสวมกอดร่างบางที่เคยสูงแค่อกของเขา แต่บัดนี้สาวน้อยในอ้อมแขนสูงถึงไหล่ของเขาแล้ว

“มีอะไรอยากเล่าให้พ่อฟังมั้ย”

“.... ผลจากสงคราม ... เค้าจะให้อภัยลูกรึยังเพคะ”

“ลูกพยายามเต็มที่แล้วไม่ใช่หรือ ที่จะหยุดสงคราม”

“แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้น ไม่ใช่น้อยเลย ชีวิตที่สูญเสียไป... ล่ะท่านพ่อ”

“หลังจากสงครามจบลง ลูกก็พยายามเต็มที่เท่าที่ลูกช่วยได้ไม่ใช่หรือ”

“....”

“เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยซิลูก ลูกพ่อเก่งอยู่แล้วใช่มั้ย”

รอยยิ้ม อ้อมกอด และ คำพูดอันแสนอบอุ่นจากท่านพ่อทำให้ เฟรินอุ่นใจขึ้นไม่น้อย

“แล้วพรุ่งนี้ลูกจะออกเดินทางกี่โมง แต่เช้าเลยรึเปล่า” จ้าวปิศาจที่ปกครองดินแดนแห่งเดมอสเอ่ยขึ้นหลังจากพาเฟรินเดินมานั่งยังที่นั่งพักผ่อนในสวน

“ไม่เพคะ ลูกจะไปจัดการเรื่องงานให้เรียบร้อยก่อน เพราะไม่ทราบว่าจะต้องไปกี่วัน แล้วจะเดินทางไปคาโนวาลเลยเพคะ”

“เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วนะ” มือใหญ่ลูบศีรษะบุตรสาวคนเดียวของเขาอย่างทะนุถนอม

“ค่ะ ท่านพ่อ”

Create Date : 30 สิงหาคม 2550		9 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2550 11:06:31 น.
Counter : 3120 Pageviews.
Share Tweet