เมื่อไหร่...ก็ยังเด็ก

ตอนที่คุณแม่บ่น หรือ จู้จี้ เคยมีความคิดที่ว่า “ไม่ว่าเราอายุเท่าไร พ่อแม่ก็ยังมองเราว่าเป็นเด็กเสมอ” มั้ยคะ? Put เองคิดบ่อยเหมือนกันค่ะ แต่เหตุการณ์บางเหตุการณ์ทำให้ Put เปลี่ยนมุมมองใหม่ ^ ^

ตอนสายๆ วันเสาร์วันหนึ่ง ที่อากาศ ok ดีพอใช้ได้ Put นั่งอยู่ในร้านโดนัทกำลังจ้องมองแผ่นกระดาษขาวๆเปล่าๆ ตรงหน้า แล้วปล่อยให้ชอคโกแลตเย็นแก้วที่ 3 ของวัน ตั้งเหงื่อแตก หยดเหงื่อเล็กๆที่เกาะข้างแก้ว ไหลไปกองรวมกันบนโต๊ะ (นั่งตั้งน้านนนน..นาน เขียนไม่ออก -_-")

เสียงลากเก้าอี้ ขยับโต๊ะที่อยู่ข้างหน้า Put ทำให้ Put เงยหน้าขึ้นมอง เห็นคุณแม่ยังสาว มากับลูกสาวน่ารัก ทั้งคู่มาในชุดสีชมพูคิตตี้

หลังจากที่คุณแม่จัดให้ลูกสาวนั่งเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็เริ่มพูดถึงของกิน

“หนูจะกินอะไรลูก”

“โดนัทสีชมพูค่ะคุณแม่”

แล้วคุณแม่ยังสาวก็เดินไปที่เคาท์เตอร์ ที่ห่างไปไม่มาก มีแค่ Put เท่านั้นที่นั่งคั่นอยู่ (ไม่ค่อยสั่งอะไรกิน นั่งนาน แล้วยังนั่งขวางทางอีกด้วย)

‘อืมมม....มมมม โดนัทเข้ากับเสื้อเลย นี่คงเป็นหลักการเลือกโดนัทอีกอย่างหนึ่ง อืมมม..มมมม อีกหน่อยเราต้องกินโดนัทลายสก็อตบ้าง’

คุณแม่เดินกลับมาอีกครั้งแล้วเอ่ยถามลูกสาว

“หนูเอาชอคโกแลตเย็นมั้ยคะ”

“เอาค่ะแม่”

คุณแม่เดินกลับไปที่เคาท์เตอร์อีกครั้ง เพียงครู่เดียวโดนัทสีชมพูหวานแหวว กับ ชอคโกแลตเย็นที่ยังเหงื่อไม่แตก ก็มาวางข้างหน้าลูกสาวผมเปียตัวน้อยด้วยมือของคุณแม่

ลูกสาวผิวขาวอมชมพู นั่งแทะโดนัทด้วยความเพลิดเพลิน ในขณะที่คุณแม่ก็จิบ ....เอิ่ม...ไม่ชาก็กาแฟค่ะ Put ว่า แต่ว่าน่าจะเป็นกาแฟมากกว่าเพราะ Put ได้กลิ่น พลางมองลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่ประดับทั่วหน้า

“แม่ขา หนูอิ่มแล้วค่ะ ไม่กินแล้วได้มั้ยคะ” ลูกสาวสายเดี่ยวสีชมพูมองหน้าคุณแม่ ในมือยังถือโดนัทที่เหลืออีกประมาณครึ่งอัน

“ไม่เป็นไรลูก วางไว้ในถาดนั่นแหละค่ะ” คุณแม่โน้มตัวมาเช็ดปากและเช็ดมือให้ลูกสาว ก่อนจะจูงมือกันเดินออกไป

Put กลับมาสนใจกระดาษเปล่าอีกครั้ง ปล่อยให้ชอคโกแลตเย็นเหงื่อแตกต่อไป

ตอนค่ำๆ หลังจากที่ Put นั่งจ้องกระดาษจนเพลีย Put ก็เก็บของกลับบ้าน ซึ่งคาดว่า พนักงานร้านโดนัทคงจะดีใจมากๆ

“แม่ขา Put กลับมาแล้วค่า....” Put พูดเสียงดัง ขณะที่กำลังก้มถอดร้องเท้า

“แม่ขา สวัสดีค่ะ” Put ไหว้ท่านแม่อีก 1 ครั้ง หลังจากเก็บรองเท้าเรียบร้อย แล้วมายืนทำหน้ากลมแป้นแร้น ตรงข้ามกับท่านแม่ ที่กำลังง่วนอยู่กับเตา

“ทานข้าว เลยมั้ยลูก”

“ทานค่ะ หม่าม้า Put หิ๊ว หิว”

“มีแค่แกงเขียวหวานไก่ ต้มจืดหน่อไม้ ผัดผักปุ้มปุ้ยนะ ทานได้มั้ยลูก”

“ได้ค่ะ แม่”

“เอาชาจีนมั้ย”

“อุ้ยมีชาจีนด้วยเหรอค่ะ เอาค่ะ” Put ยิ้มแก้มปริ

“แม่ชงถวายพระ เลยชงเผื่อลูกด้วย”

“หม่าม้าทานข้าวรึยังคะ” Put เงยหน้าจากจานข้าว และ ชามแกง ขึ้นมาถามท่านแม่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหาร พร้อมกับ งงๆ ที่เวลากินข้าวเกือบทุกครั้ง ท่านแม่ก็จะนั่งมอง Put ด้วยใบหน้าเกลื่อนยิ้ม แบบนี้ทุกครั้ง

“ทานแล้ว ทานตั้งแต่ 6 โมงแล้ว ... ซดแกงจืดระวังนะมันร้อน กระดูกหมูมันไม่ค่อยมีเนื้อ เมื่อเช้าแม่ไปตลาดช้า อันดีๆเค้าเลือกไปหมดแล้ว Put เอาอะไรเพิ่มมั้ยลูก เดี๋ยวไม่มีเนื้อๆกิน”

ท่านแม่ของ Put ยังคงนั่งยิ้ม ดู Put ทานข้าว พลางเล่าเรื่องโน้น เรื่องนี้ ให้ Put ฟังไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ....

“แม่ขา Put อิ่มแล้วค่ะ Put ไม่กินแล้วได้มั้ยคะ”

“อิ่มแล้วก็ไว้นั่นแหละ เดี๋ยวแม่ค่อยเทลงถังปุ๋ย”
.......

บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ .... “ไม่ว่าเราอายุเท่าไร พ่อแม่ก็ยังมองเราว่าเป็นเด็กเสมอ”

Put ลองเปรียบเทียบดูระหว่าง น้องสาวชมพูคิตตี้ กับ Put สีฟ้าลายสก๊อต .... บางที .... เวลา Put อยู่กับสุดยอดคุณแม่ของ Put Put เองอาจจะไม่เคยโตจริงๆ ก็ได้ Put อาจจะยังทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้น ... แล้ว ... พ่อกับแม่จะมองว่า Put โตได้ยังไงล่ะทีนี้ -_-a

และ... สองสิ่งที่เหมือนกัน ระหว่าง 2 เหตุการณ์ ของเด็กผู้หญิงผิวขาวอมชมพูอายุ 5 ขวบ กับ Put ที่หน้ากลมอุดมสิวอายุ 27 ขวบ คงจะเป็น ความอบอุ่น ความห่วงใยของคุณแม่ ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไร มันก็ไม่เคยน้อยลง

ล่าสุด ... วันแม่ที่ผ่านมา Put ซื้อพวงมาลัยไปไหว้ท่านแม่ค่ะ Put กอดท่านแม่ และ ท่านพ่อ ก็เข้ามากอดด้วย แล้วท่านแม่ Put ก็พูดกับ Put ว่า ..... “อย่าดื้อให้มันมากนักนะเราน่ะ” T_T ซึ้งเลย

Create Date : 13 สิงหาคม 2550		5 comments
Last Update : 13 สิงหาคม 2550 9:22:31 น.
Counter : 747 Pageviews.
Share Tweet