การทดลองอันแสนยิ่งใหญ่
ปิดเทอมนี้ พี่แพม (ลูกป้าแป๋ม)มาเยี่ยมคุณยายคุณตา แม่ก็เลยต้องจัดกิจกรรมไม่ให้เด็กๆเหงากันเริ่มแรกแม่พาเด็กไปสวนคุณตาไปดูต้อยติ่งกันสองสาวเหมือนๆจะรักกันดี แต่ซักพักพี่แพมจะเริ่มเบื่อลูกเพราะลูกติดเค้าแจเลย ไม่ว่าจะทำอะไรต้องทำด้วยแล้วลูกก็จะไม่ยอมให้พี่เค้าเลย ตัวเองจะต้องชนะตลอดจะอาบน้ำก็ขออาบด้วย จนแม่ต้องบอกว่า พี่เค้าโตแล้วนะลูกจะอาบด้วยกันไม่ได้ลูกไม่ยอมบอกว่า หนูกินข้าวเยอะแล้วหนูก็โตแล้วเหมือนกันน่ะแม่ หนูอาบน้ำกับพี่เค้าได้แล้วใช่มั้ยพอเริ่มเข้าสวนไปได้หน่อยนึง พี่แพมเริ่มปล่อยแมงโม้ก่อนคุณตารู้มัย้คะ ว่าหนูรู้จักพันธุ์ไม้เยอะแยะเลย หนูรู้จักดอกราตรี ดอกแพงพวย ฯลฯ ลูกไม่ยอมแพ้บอกว่าหนูรู้จักต้นมะพร้าว ต้นมะละกอด้วยค่ะ นี่แค่ยกแรกนะเนี่ย คุณตาพาเด็กๆไปเก็บต้อยติ่งกันลูกเริ่มถามว่า ทำไมต้อยติ่งมันมีน้อยจังเลยคะแล้วลูกก็ตอบเองว่า เมื่อคืนฝนคงตก ต้อยติ่งคงแตกหมดแล้วใช่มั้ยน่ะแม่พอเก็บกันเสร็จ คุณตาให้เอาขันน้ำมาใส่เมล็ดต้อยติ่งแต่ทันใดนั้น ลูกได้คิดค้นสิ่งประดิษฐ์ที่แม้แต่จอร์จกับป้ามาธาร์ ยังชิดซ้ายไปเลยนั่นคือ..... ถุงมือกันระเบิดต้อยติ่ง ลูกเอาถุงก๊อบแก๊บมาสวมที่มือแล้วบอกทุกคนว่า มันจะช่วยป้องกันระเบิดจากต้อยติ่งได้ค่ะแม่แม่อยากให้ลูกส่งไปให้พี่ๆพันธมิตรใช้ป้องกันระเบิดจากแก๊สน้ำตาจังคงจะดีไม่น้อยนะลูกจ๋าเด็กๆเริ่มลุ้นต้อยติ่งระเบิดจนเบื่อ จากแรกๆตกใจกันดีอยู่หรอกพอผ่านไปครึ่งชม. มันก้อยังไม่แตกซะทีแม่เลยเปลี่ยนแผนพาเด็กไปดูต้นยางพาราต้นแรก ที่อ.กันตังกันเราไปรับคุณยายแล้วตรงดิ่งไปอ.กันตังแม่พาเด็กไปท่าเรือ ไปดูแพขนานยนต์ลูกดูจะตื่นเต้นที่สุด กรี๊ดอยู่นั่นล่ะ ส่วนพี่แพมออกแนวเบื่อๆ เพราะเห็นจนบ่อยแล้วลูกเริ่มปล่อยแมงโม้ กุ๊บกิบเคยเห็นแล้วค่ะแม่ตอนไปกระบี่ (แม่ออกแนวงงๆ แม่เคยพาลูกไปตอนไหนเนี่ย)แม่พาลูกขับรถต่อไป จนผ่านตำหนักจันทร์ แม่ถามพี่แพมว่าอยากแวะมั้ย ปรากฎว่า ไม่มีเสียงตอบรับพอผ่านต้นยางพาราต้นแรก แม่ก็แนะนำเด็กๆปรากฎว่าเงียบ..กริบ....แม่เลยคิด(เอาเอง)ว่า สงสัยคงหิวเลยพาไปแวะโลตัสเด็กๆเริ่มคึกคักได้ขนมกันเพียบ แม่เลยรีบขับรถพาไปร้านครัวลำพู กะว่าจะไปกินซีฟูดกัน เราหลงทางกันรอบนึง ร้านเข้าไปไกลใช้ได้เลยล่ะพอเจอร้านเรารีบจอดรถปรากฎว่า ร้านปิด ฮือๆๆๆ ใจร้ายแม่เลยขับไปร้านใหญ่เชย ลูกเริ่มถาม มันอีกไกลมั้ยคะแม่แมให้กำลังใจว่า อีก 2 กิโลแม้วเองจ๊ะลูกในที่สุด เราก้อมาถึงร้าน โชคดีที่ร้านเปิดมื้อนี้เรามีเจ้าภาพใหญ่ คือ คุณยายจ๊ะพอกินเสร็จ ลูกเริ่มถามแม่ว่า แม่ขา ปูมันตายละยังคะแม่(ซากปูนิ่มทอดกระเทียม)แม่เลยบอกว่า ยังไม่ตายมั้ง เนี่ยลองจับดูดิ ลูกบอกว่ามันตายแล้วนะแม่ เค้าเอาไปทอดกระเทียมแล้ว (แล้วจะถามทำไมเนีย่คุณนาย)ซักพักเริ่มถามอีก แม่ขา น้ำมันเน่าใช่มั้ยคะแม่ (ร้านติดทะเล มีกระชังปลาด้วยจ๊ะ)แม่เลยถามว่ารู้ได้งัยจ๊ะ ลูกบอกว่า เอ้า ก็มันมีถังขยะนี่แม่แม่บอกว่าไม่ใช่ นั่นมันกระชังปลา ลูกก็ยังไม่ยอมบอกว่าเป็นถังขยะ แม่เลยต้องยอมให้แม่กับคุณยายยังกินกันไม่เสร็จ แม่เลยหยืบกระดาษให้ลูกวาดรูปเล่นแก้เซ็งรูปเริ่มวาดรูปสุดโปรด นั่นคือ รูปผีเปรต เพราะทางใต้จะมีงานบุญเดือนสิบแล้วที่ร.ร.ลูก ครูจะเล่าเรื่องผีเปรตให้ฟัง ลูกจะกลับมาเล่าแม่ว่าผีเปรตน่ะ มันร้องวี้ๆๆๆนะแม่ มือเท้าก็ใหญ่ ปากเล็กนิดเดียวเพราะเค้าพูดไม่ดีกับพ่อแม่ แล้วก็ตีแม่ด้วยส่วนพี่แพม ก้อเริ่มปล่อยแมงโม้...ว่าเคยเจอผีเปรตด้วยส่วนลูกเล่าวา ลูกได้ชิงเปรตด้วย ได้ทำขนมพองลาให้เปรตกินด้วย....เฮ้อขากลับ พี่แพมบอกว่าอยากไปตำหนักจันทร์ ส่วนลูกบอกว่าอยากเห็นยางพาราต้นแรกแม่ล่ะจะบ้าตาย....ก็ถามแล้วนี่ คุณนายทั้งสองเฉยกันอุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล ฮ่วยยยย ไว้รอบหน้าละกันเด็กๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [