หลังจากปาร์ตี้เลิกรา มินอูขอตัวกลับบริษัท เพราะต้องไปทำงานต่อ ดงวานเลยขอติดรถไปลงที่บ้าน ส่วนจอนจินกะฮเยซอง เข้านอนกันเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ฮเยซองไม่ยอมเก็บกวาดสถานที่เหมือนเคยด้วย เพราะเค้าหวังที่จะเปิดโอกาสให้เอริคกะแอนดี้ได้อยู่ปรับความเข้าใจกัน (แต่จอนจินดันขัดขึ้นก่อนเดินเข้าห้องว่า ผมรู้น่า ว่าพี่น่ะขี้เกียจมากกว่า และก็โดนฮเยซองตบหัวไปทีเพราะความรู้มากนั่นเอง) ตอนนี้เลยมีแค่ 2 ชีวิตที่ช่วยกันเก็บกวาด แอนดี้ยืนล้างจานตรงอ่างล้างจาย และเอริคที่ลำเลียงถ้วยชามและแก้วน้ำมาไว้ในครัวให้อีกคนล้าง


เอริค: นายจะนอนก่อนก็ได้นะแอนดี้ เดี๋ยวชั้นเก็บเอง นายเหนื่อยไม่ใช่เหรอ ต้องเตรียมกับข้าวตั้งแต่บ่าย
แอนดี้: ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่นั่นแหละไปนอน เดินทางมาไกลไม่เหนื่อยเหรอ

แอนดี้พูดน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แค่นั้น ก็สามารถทำให้เอริคยิ้มแก้มปริด้วยคิดว่าอย่างน้อย คนพูดนั้นก็ยังเป็นห่วงตัวเองบ้างเหมือนกัน

เอริค: เห็นหน้านายชั้นก็หายเหนื่อยแล้ว

น้องน้อยของเราได้แต่ก้มหน้าลงอมยิ้มกับจานในมือ ไม่ให้อีกคนได้สังเกตเห็น และเมื่อเอริคเคลียร์สถานที่ด้านนอกเสร็จ ก็เข้ามาในครัวดึงจานในมือของแอนดี้ออกเพื่อมาจัดการล้างต่อ

เอริค: มา นายน่ะ ล้างมือซะ แล้วนั่งให้กำลังใจชั้นอยู่ตรงนี้ก็พอ

เอริคจับมืออีกคนเปิดก๊อกล้างฟองออกจากมือ พลางใช้เสื้อตัวเองเช็ดมือแอนดี้ให้แห้ง แล้วอุ้มแอนดี้ไปวางไว้บนซิ้งค์ใกล้ๆ อ่างล้างจาน แอนดี้น้อยก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ได้แต่นั่งดูเอริคไป พลางอมยิ้มในท่าทีที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ก็เอริคล้างจานน่ะ มันแปลกมั้ยล่ะ แม้ว่าสปาเก็ตตี้เมื่อเช้าจะแปลกกว่าก็เหอะ เวลานี้จึงมีแค่เพียงเสียงน้ำไหลจากก๊อกน้ำ ที่ดังผ่านเข้ามาในหู ฟังดูก็รื่นรมย์ไปอีกแบบ

.........
.....
...
เอริค: ชั้นไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ชั้นรู้ว่าชั้นผิด ชั้นไม่อยากทำให้นายเสียใจ แต่สุดท้าย นายก็ต้องร้องไห้เพราะชั้นแทบทุกครั้ง ชั้นมันนิสัยแย่จริง ๆ

เอริคเอ่ยเสียงเบา ทั้ง ๆ ที่มือยังคงล้างจานไปเรื่อย ๆ มองจากมุมนี้ สายตาที่ทอดลงมองต่ำของคนตรงหน้า มันช่างดูเศร้าจับใจ แอนดี้นึกอยากเข้าไปกอดเค้า และบอกเค้าให้เค้ารับรู้ว่า ตัวเองให้อภัยเค้าได้ทุกอย่างเสมอ ไม่ว่าจะร้องไห้กี่ครั้ง ไม่ว่าจะช้ำใจกี่หน แต่การมีเอริคอยู่ใกล้ตัว นี่คือพรที่วิเศษที่สุดแล้ว และเค้าก็นึกเสมอ ที่อยากให้พรประการนี้ ติดอยู่กะตัวเค้าตลอดไป

เอริค : คราวนี้ชั้นจะไม่ขอร้องให้นายหายโกรธหรอกนะ ชั้นจะยอมให้นายเฉยเมยชั้นจนกว่านายจะพอใจก็ได้ ถ้านายต้องการแบบนั้น
แอนดี้: ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกฮะ .... ... แต่นี่คือสัญญาสุดท้าย พี่จะให้ผมได้มั้ย

เอริคเงยหน้ามามองแอนดี้ทันที

แอนดี้ : พี่สัญญากับผมนะ ว่าพี่จะไม่จากผมไปไหนอีก ถ้าพี่ไปไหน ผมจะไปกับพี่ด้วย แค่นี้ ...สัญญาได้มั้ย

เอริคเผยอยิ้มอย่างดีใจเป็นที่สุด เค้ายื่นมือไปยังก๊อกน้ำล้างฟองออกมือ เช็ดมันลวก ๆ กับเสื้อยืดที่ใส่ และเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สองมือของเค้า โอบกอดร่างเล็กไว้หลวม ๆ สายตาคม ๆ มองอย่างลึกซึ้งเข้าไปในตาของอีกคนอย่างมีความหมาย แทนคำขอบคุณทั้งหมด

เอริค: นั่นเป็นสิ่งที่ชั้นต้องทำอยู่แล้ว ชั้นไม่อยากจากหัวใจตัวเองไปไหนแล้ว นายรู้มั้ย มันทรมาณเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ไม่มีนายน่ะ ชีวิตมันก็ไม่สนุกเลย
แอนดี้ใช้สองมือเค้าโอบรอบคออีกฝ่ายบ้าง แม้จะขัดเขินอยู่ซักหน่อย แต่ก็เป็นสิ่งที่หัวใจสั่งให้ทำ

เอริค: นั่นคือคำสัญญา ที่หากว่าชั้นทำไม่ได้ ชั้นจะยอมตายไปพร้อมกับมัน
เอริคเลื่อนหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆ อีกคน สิ่งที่เค้าคิดอยากทำมาตลอด 2 ปีกว่าที่จากกัน นั่นคือรอยจูบของคน ๆ นี้ เท่านั้น แล้วริมฝีปากทั้งคู่ ก็แตะกันอย่างหวานชื่นสมกับการรอคอยอันยาวนาน แอนดี้เองแทบจะลืมหายใจ เมื่อรสหวานในปากที่คุ้นเคย ก่อให้เกิดความสุขจนแทบล้นทะลัก ใจที่เคยแข็ง ๆ ไร้ชีวิตชีวา ตอนนี้มีบางสิ่งบางอย่างมาเพิ่มเติมพลังให้ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เค้าทั้งคู่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า นี่...คือความรัก ความรักที่ใคร ๆ ก็ล้วนแล้วแต่ถวิลหา และเค้าก็เป็นคนโชคดี ที่พานพบกับมัน ..



...แต่บ้านนี้มันเป็นอะไรกันซักอย่าง ทุกคนล้วนแต่มีนิสัยสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นกันทั้งนั้น

จอนจิน : พี่ฮะ เค้าคืนดีกันแล้ว เราไปนอนเหอะ ผมน่ะง่วงแล้วนะ
ฮเยซอง: เดี๋ยวสิ .. แป๊บนึง

… บัดนี้ยังคงเหลือสองชีวิตที่ไม่ยอมหลับยอมนอน ยืนเกาะประตูครัวแอบรอบมองฉากหวานของเอริคและแอนดี้อยู่ตรงนี้มานานร่วมครึ่งชั่วโมง


คนนึงมีสีหน้าพอใจที่ทั้งคู่คืนดีกันได้ซักที ส่วนอีกคนง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว
จอนจิน: พี่...ไปซะทีสิ
ฮเยซอง: เอ๊ะ นายนี่
จอนจิน : ถ้ายังไม่ไป เดี๋ยวผมจับพี่จูบตรงนี้จริง ๆ นะ เอาให้สะท้านกว่าของพี่ริคอีก จะลองมะ
ฮเยซอง: ชู้วววว เบา ๆ สิ เสียงดัง เดี๋ยวเค้าสองคนก็ได้ยินหรอก ง่วงแล้วยังจะหื่นอีก
จอนจิน: แน่ะ ไม่อยากลองจริง ๆ เหรอ
ฮเยซอง: ไอ่บ้า

ฮเยซองทำตาดุใส่คนที่ยืนยิ้มแป้นตรงหน้า ก่อนจะลากมือกันเข้าเดินหายเข้าห้องไป


.............



น้องเล็กสองคนของชินฮวา บัดนี้ได้แต่เล่นเกมส์กันไป ตีกันไปครึ่งค่อนวันในห้องนั่งเล่น กว่าที่พี่ทั้ง 3 จะกลับออกมาจากห้องประชุม ก็เป็นเวลาเกือบบ่ายแล้ว

จิน: ประชุมอะไรกันเหรอฮะ พี่ฮเยซอง นานจัง
แอนดี้: แล้วพี่เอริคล่ะฮะ ยังไม่มาเหรอ
มินอู : เอริคอยู่ในห้องประชุมน่ะ เดี๋ยวมา เออ ไปกินข้าวกันที่ไหนดีวะ หิวและ หรือว่างัย
ฮเยซอง: สั่งพิซซ่ามาเลี้ยงซีอีโอเราไม่ดีเหรอ ..
แอนดี้ : ประธานซงชอบกินพิซซ่าเหรอ
ดงวาน: ไม่ใช่หรอก หุ้นส่วนใหญ่น่ะ เปลี่ยนมือแล้ว
แอนดี้: เหรอฮะ อ่าว งั้นใครคือประธานคนใหม่ล่ะฮะ แล้วประธานซงล่ะ

ยังไม่ทันจบประโยคดี เอริคก็ผลักประตู เดินทำหน้าง่วงเข้ามานอนหนุนตักแอนดี้

เอริค: หิวจัง สั่งพิซซ่าดีมะ นายอยากกินไรอ่ะแอนดี้
จอนจิน: ถามแต่แอนดี้ ผมก็หิวนะพี่เอริค
แอนดี้ : พี่ฮเยซองกะลังจะเลี้ยงพิซซ่าซีอีโอใหม่พอดีฮะ งั้นสั่งกินกันด้วยเลยก็ดีนะพี่ฮเยซอง หิวจะแย่แล้ว

ดงวานมองหน้าแอนดี้พลางอมยิ้มนิด ๆ เช่นเดียวกะฮเยซอง มินอูยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เอนตัวพิงโซฟาตามองเพดานอยู่อย่างนั้น ส่วนเอริค ก็หลับตาลง แต่แค่เวลาไม่นาน ดูเหมือนว่าเค้ากำลังจะหลับจริง ๆ นั่นแหละ จนแอนดี้ต้องเขย่าตัวคนหน้าง่วงไว้ก่อน
และทันทีที่แอนดี้ปลุก เอริคก็สปริงตัวลุกขึ้น พลางคว้าข้อมือแอนดี้ให้เดินออกไปข้างนอกพร้อมกัน

แอนดี้: พี่ริคจะไปไหนเหรอฮะ พิซซ่าโทรสั่งเอาก็ได้ พี่ เดี๋ยว ๆ ๆ

เอริคยังคงเดินจูงแอนดี้ออกไปจากห้อง เดินไปเรื่อย ๆ ผ่านพนักงานและ คนอื่น ๆ ทุกคนล้วนก้มหัวคำนับ 90 องศากันทั้งนั้น ซึ่งแอนดี้ได้แต่งุนงง ปากก็บ่นไปพลาง ไม่ให้บ่นได้งัย เค้าเองน่ะ ขาสั้นนิ ดเดียว แต่อีกคนน่ะ ขายาวกว่า แถมเดินเร็วยังกะต้อนควายเข้าคอกก็ไม่ปาน

แอนดี้: พี่ฮะ ช้า ๆ จิ พิซซ่าไม่หมดเอาตอนนี้หรอก

เอริคไม่ตอบ เค้าเดินจูงอีกคนมาจนถึงห้องแต่งตัว ห้องที่แอนดี้เคยลากเค้ามานั่นแหละ แต่คราวนี้สลับกัน เป็นเอริคลากมั่ง

แอนดี้: โธ่ ทำซะตกอกตกใจ จะลากมาสารภาพรักเหรอฮะ พี่เอริค

เอริคปิดประตูตามหลัง จูงมืออีกคนให้นั่งลงตรงเก้าอี้หน้ากระจก จับบ่าให้หันหน้ามาเผชิญกัน

เอริค : ชั้นอยากหามุมสงบ ๆ คุยอะไรกะนายน่ะ
แอนดี้ : มีอะไรเหรอฮะ ซีเรียสน่าดู
เอริค: ชั้นน่ะไม่มีอะไรหรอก แต่นายน่ะแหละ นายไม่มีอะไรจะถามชั้นจริง ๆ น่ะเหรอ
.....
...
..
แอนดี้: เอ่อ .. คือว่า ความจริงผมก็มีอะไรจะถามพี่ตั้งเยอะ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังงัยน่ะ
เอริค: งั้นก็ถามสิ เริ่มตอนนี้แหละ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะตอบนายหมดทุกข้อเลย
แอนดี้: …..งั้นเหรอ ...... 2 ปีกว่าที่เราไม่เจอกัน พี่ไปทำอะไรมาบ้างฮะ พี่มินอูบอกกับผมว่าพี่ไปทำงานกับคุณพ่อพี่
เอริค: อืม ก็ใช่
แอนดี้ : เพราะผมรึเปล่า
เอริค: เปล่า ไม่ใช่เพราะนาย แต่เพื่อนายน่ะ ชั้นไม่ได้โดนบังคับนะ ชั้นเต็มใจ ก็แค่เป็นการเรียนรู้ธุรกิจ
แอนดี้: เรียนรู้ธุรกิจ เอริค มุน เนี๊ยะอ่ะนะ แล้วเป็นงัยบ้างฮะ ไอ่เรียนรู้ของพี่เนี๊ยะ
เอริค: อืม ก็ดี แม้มันจะดูไม่ค่อยเหมาะกะชั้นก็เหอะ
แอนดี้: แล้ว..เอ่อ เรื่อง ....เรื่องแต่งงานของพี่ล่ะฮะ
เอริค: ตอนนี้พ่อคงไม่บังคับอะไรชั้นมากแล้วล่ะมั้ง เพราะตลอดเวลาที่ทำงานอยู่โน่น ชั้นเป็นเด็กดีตลอดเลยนะ และที่สำคัญ พี่สาวชั้นเค้าเพิ่งคลอดหลานชายให้ท่านเชยชมก่อนชั้นกลับมาไม่นานนี่เอง ก็เลยกำลังเห่อ ไม่มีเวลาจู้จี้ชั้นอีกนานแน่ ๆ
แอนดี้: พี่ไม่ต้องกลับไปนาน ๆ แบบคราวก่อนแล้วใช่มั้ยฮะ

ถึงคำถามนี้ เล่นเอาแอนดี้แทบจะต้องกลั้นหายใจฟังคำตอบกันเลยทีเดียว

เอริค: ชั้นน่ะ อายุก็เยอะแล้ว แต่พ่อเค้ายังเห็นว่าชั้นยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง เค้าไม่รู้มั้ง ว่าลูกชายพ่อ วัน ๆ มีงานล้นมือขนาดไหน และก็เก่งน้อยกว่าใครซะมะไหร่ จิงมะ แต่ก็นั่นแหละ อาชีพนี้ เค้าก็ไม่เคยสนับสนุนอยู่แล้ว ชั้นเลยต้องพิสูจน์ให้พ่อเห็น ว่าชั้นก็น่ะ สามารถทำอะไรได้แค่ไหน คราวนี้เข้าใจมั้ย ว่าทำไมชั้นจะต้องไป
...
.....
แอนดี้มองเอริคด้วยสีหน้ากังวลใจ จนคนถูกมองเริ่มรู้สึกได้จึงคว้าเอามือแอนดี้ฉุดให้ลุกขึ้นมานั่งบนตัก พร้อมโอบกอดไว้แน่น เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้อีกฝ่ายได้รู้

เอริค : ไม่ต้องห่วงไปหรอก ก็ชั้นสัญญากะนายแล้วนี่นา จำไม่ได้เหรอ ชั้นจะไม่ไปไหนอีกแล้ว แม้ว่านายจะหมดรักชั้น ชั้นก็จะเกาะนายไม่ปล่อยเด็ดขาด (พูดพร้อมกอดแอนดี้แน่ขึ้นไปอีก ประหนึ่งว่า เค้าจะเกาะแบบนี้จริง ๆ นะ)

แอนดี้: ผมเชื่อพี่ฮะ ถ้างั้น …ผมก็ไม่มีอะไรจะถามแล้วล่ะ
เอริค: นายแน่ใจนะ

แอนดี้พยักหน้าหงึก ๆ แต่ยังไม่วายทำแก้มป่องเหลือกตาขึ้นมองเพดานทำท่านึกอีกครั้ง

แอนดี้: อืม น่าจะยังไม่มี ไม่หิวเหรอฮะ เราโทรสั่งพิซซ่ากันดีกว่า สองถาดเลยนะฮะ หิวมากเลยอ่ะ
เอริค: ได้เสมอครับผม หมาน้อยที่น่ารักของชั้นนนน ..


….

กลับมายังห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
แอนดี้ : ว้าว ๆ ๆ น่ากินมั่ก มั่ก เริ่มเลยนะฮะ

ทันทีที่เปิดกล่องพิซซ่า คนทั้ง 6 ก็กรูกันไปยังพิซซ่าน่าตาน่ากินเหล่านั้นจนหัวแทบโขกกัน
แอนดี้: เออช่าย พี่ฮเยซองบอกว่าจะเลี้ยงท่านประธานคนใหม่นี่ฮะ เราเอาอีกถาดนั่นไปให้เค้าสิฮะ ดีมะ
ฮเยซอง: จะยกไปไหนไกลล่ะ ก็ประธานคนใหม่ของเรานั่งอยู่ข้างนายนั่นงัย
แอนดี้: อะ... อะไรนะฮะ (พิซซ่าที่กำลังจะทำท่ากลืน แทบจะติดคอแอนดี้ ทันทีที่ฮเยซองพูดจบ) ประธานคนใหม่ คือใคร พี่มินอูนี่น่ะเหรอ
มินอู : ไม่ใช่พี่หรอกแอนดี้ นั่งข้าง ๆ นายอีกข้างต่างหาก

แอนดี้หันไปมองเอริคที่ปากยังคงเคี้ยวต่อไป ไม่สนใจสิ่งรอบตัวด้วยสีหน้างง ๆ

แอนดี้: พี่เอริคของผมเนี๊ยะอ่ะนะ พี่ล้อเล่นเหรอ ซีอีโอคนใหม่ พี่เอริค เป็นไปได้งัย พี่พูดเรื่องอะไรน่ะ
ดงวาน/มินอู/ฮเยซอง : เรื่องงงงงง ....จริ๊งงงงงงงงงงงง
แอนดี้: เฮ้ย ! พี่เอริค แล้วมัยตะกี๊พี่ไม่บอกผมล่ะ พี่ ๆ ๆ หยุดกินก่อนเซ่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ผมงง

แอนดี้วางพิซซ่าในมือลง ก่อนออกแรงทุบไปที่แขนของอีกฝ่าย

เอริค: แอนดี้ เจ็บน๊า ก็เมื่อกี๊ชั้นถามนายไปแล้ว ว่าจะถามอะไรอีกมั้ย ก็นายบอกเองว่าไม่มีอะไรจะถาม อย่างนี้จะมาว่าชั้นไม่บอกนายได้งัยอ่ะ
แอนดี้: ไม่ใช่เหตุผลเลยอ่ะ นี่มันเรื่องสำคัญนะฮะ สำคัญกว่าเพื่อนเลย แล้วมันพี่ไม่เล่าล่ะ
เอริค: เล่าไปก็เท่านั้น ชั้นก็แค่ถือหุ้นใหญ่ อำนาจการติดสินใจยกให้เป็นของประธานซงเหมือนเดิมแหละ ชั้นน่ะ ยังอ่อนประสบการณ์ ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ
แอนดี้: ผู้ถือหุ้นใหญ่ พี่บอกว่าแค่นั้นเหรอ
เอริค: นี่นายจะเอาเหตุผลนั้นมาโกรธชั้นอีกใช่มั้ย เฮ้ย ! พวกนายน่ะ กินรอกันมั่งดิวะ

เอริคที่ห่วงว่าแอนดี้ต้องโกรธตัวเองอีกแน่ ยังมีใจหันไปห่วงของกินอยู่อีกแน่ะ

เอริค: พอเฟ้ย พอและ ๆ โน่นเลย ถาดโน้น ถาดนี้เก็บไว้ แอนดี้ยังไม่ได้กินเลย
แอนดี้: ผมก็สงสัยแล้วเชียว นี่พี่พร้อมใจกันไม่บอกผมอยู่คนเดียวเลยเหรอ

แอนดี้นั่งกอดอก มองไปยังทุกคนที่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรือสะทกสะท้านอะไรกับข่าวนี้เลย แสดงว่าทุกคนรู้หมดแล้วน่ะสิ เหลือแต่เค้า

จิน: ชั้นเพิ่งรู้ตะกี๊เหมือนกันแหละ ตอนนายเดินออกไปกะพี่ริค
ดงวาน : ชั้นก็เพิ่งรู้ในห้องประชุมเหมือนกัน
ฮเยซอง: ชั้นด้วย
มินอู : ....

ทุกสายตายกเว้นเอริค ที่หันขวับไปมองมินอู เค้าได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้ทุกคน

มินอู: ชั้นรู้นานแล้ว แต่เอริคห้ามชั้นไม่ให้บอกพวกนายนี่น่า ชั้นไม่ผิดน๊า

เค้าเลยก้มหน้ากินพิซซ่าต่อ หลบสายตาพิฆาตมารจากทุก ๆ คน

มินอู: เอาเหอะน๊า มันเป็นเรื่องน่ายินดีต่างหาก คราวนี้ชั้นต้องเป็นลูกน้องของนายและนะเอริค
มินอูหันมายิ้มกับเพื่อน ส่วนเอริคน่ะ ทำหน้าเฉยใส่ มีแค่เพียงเสียง “อืม” ผ่านมาทางลำคอ

จิน : งั้นวันนี้เราก็ต้องฉลองกันอีกน่ะสิ เย้ !!!

เอริค: นายเงียบทำมัยน่ะแอนดี้ โกรธชั้นเหรอ
แอนดี้: เปล่าหรอกฮะ ก็อย่างที่พี่มินอูบอก ว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดี งั้นต่อไปนี้ พี่ก็รวยอ่ะจิ เป็นถึงผู้ถือหุ้นใหญ่ พี่คงเลี้ยงข้าวผมได้ทุกมื้อแน่เลย ใช่มั้ยฮะ
เอริค: แน่นอน ให้ชั้นเลี้ยงนายตลอดชีวิตยังไหว
แอนดี้: งั้นพี่ต้องซื้อเกมส์ใหม่ๆ ให้เล่นบ่อย ๆ ด้วยนะฮะ
เอริค: นายโตแล้ว ยังจะเล่นเกมส์อีกเหรอ
ฮเยซอง: นายอย่าพูดอะไรน่าหัวเราะหน่อยเลย เอริค ว่าน้องน่ะ มองตัวเองบ้างป่ะ หรือว่าตอนนี้ตัวเองโตแล้ว
เอริค: อืม ก็ใช่ โตแล้ว ( เหอะๆ ๆ อย่างพวกแกรน่ะ เค้าเรียกแก่แล้วเฟ้ย)
แอนดี้: ออ พี่ฮะ วันก่อนพี่ฮเยซองให้ผมช่วยบอกพี่ด้วยว่า เลิกทำตัวขรึม ๆ ซักที มันไม่เข้ากะพี่เลย อีกอย่าง มันน่ารำคาญด้วย
เอริค: ก็แล้วถ้ามันไม่ชอบ ชั้นจะสนใจมันทำมัย นอกจากนายไม่ชอบก็ว่าไปอย่าง
ฮเยซอง: ถามจริงเหอะ อึดอัดป่ะ ที่ต้องเก็กตลอดเวลาน่ะ
เอริค: ไม่นิ ชั้นปล่าวเก็กนะ มันเป็นไปตามวัยต่างหาก ชั้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว (ทำน้ำเสียงและสีหน้าแสดงความภาคภูมิใจเหลือเกิน แต่มือน่ะ ยังคงถือพิซซ่าไว้ทั้งสองข้าง ราวกับเด็กหวงขนม)
แอนดี้: เอาเหอะ ไม่ว่าจะเป็นงัย ตราบใดที่พี่สัญญาว่าจะซื้อเกมส์และเลี้ยงข้าวผม ผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ
เอริค: แอนดี้ นี่นายรักชั้นจริง ๆ ใช่มั้ย (เอริคหันมาหรี่ตา ทำปากแหลม ๆ ใส่เหมือนทุกครั้ง เวลาจ้องจะจับผิดใคร)
แอนดี้: รักสิฮะ ท่านซีอีโอสุดที่รักของผม

แอนดี้หันไปจับใบหน้าของเอริคดึงหน้าเข้มเข้ามาใกล้ก่อนจะหอมแก้มเอริคแรง ๆ ทั้งซ้ายและขวา ทำเอาคนโดนหอมแก้มหัวเราะชอบใจเสียงดังลั่น

ดงวาน: พอมันดีกัน มันก็ชวนกันหวานจะกรูเลี่ยนแทนเลยวุ้ย
จิน: พี่ฮเยซองฮะ ผมจะเอาแบบนั้นมั่งอ่ะ

จินพูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นแอนดี้และเอริค พลางทำหน้าแบ๊ว ๆ ใส่ฮเยซองเหมือนเด็กกำลังขอของเล่น

ฮเยซอง: แบบนั้นน่ะเหรอ เอาหน้ามาสิ
จอนจินชอบใจก่อนยิ้มแป้นยื่นหน้าให้อีกฝ่าย
ฮเยซองใช้นิ้วตัวเอง ปาดซอสมะเขือเทศจากหน้าพิซซ่า แล้วป้ายไปยังแก้มที่อีกคนยื่นมาให้

ฮเยซอง: นี่แน่ะ ๆ ๆ ฮ่ะ ๆ ๆ เป็นงัย พอใจมั้ย
จิน: พี่อ่ะ เล่นงี้เหรอ

จอนจินคว้าขวดซอสมะเขือเทศใกล้ตัวพ่นไปที่ฮเยซองมั่ง ทำเอาอีกคนวิ่งหนีอุตลุด ซอสที่จอนจินพ่นดันมาโดนเอาหน้าของมินอู และกล้องของดงวานที่วางไว้ใกล้ ๆ
ดงวาน: เฮ้ย! ระวังกันหน่อยสิวะ กล้องชั้นเปื้อนหมดเลยอ่ะ ไอ่จินนี่
แล้วทั้งสี่คนก็วิ่งวันวุ่นเพื่อจะพ่นซอสใส่กัน สงครามซอสมะเขือเทศย่อม ๆ จึงเริ่มต้นขึ้น

ฮเยซอง: อย่าให้เปื้อนโซฟาซิ จินนี่ นายอ่ะ เดี๋ยวเช็ดเลย เฮ้ย ! อย่าโดนผมชั้นนะ (ฮเยซองตะโกนทั้งที่ยังแอบอยู่ตรงมุมโซฟาด้านหนึ่ง แต่ยังหนีไม่พ้นรัศมีซอสที่มินอูพ่นมาอยู่ดี)

ส่วนอีกสองคนน่ะเหรอ โน้นนน หลบอยู่มุมห้องโน้น เค้าทำอะไรกันอยู่น่ะเหรอ

แอนดี้: พี่เอริคน่ะ ปล่อยดิ ผมจะไปเล่นมั่ง
เอริค: ไม่อ่ะ ไม่เห็นหนุกเลย ชั้นอยากจุ๊บนายมากกว่า
แอนดี้: ผมหอมแก้มพี่ไปแล้วนิ
เอริค: เหมือนกันที่ไหน นี่มันจุ๊บ นั่นมันหอม ไม่เหมือนกันซะหน่อย
แอนดี้: พี่อ่ะ
เอริค: นะ เดี๋ยวเลี้ยงไอติม
แอนดี้: อืม ... งั้นก็ได้ (-- --)” (ไม่ค่อยเลยวุ้ย)

แอนดี้ยื่นปากตัวเองเข้าใกล้ปากอีกคน แต่ก่อนที่ริมฝีปากทั้งคู่จะแตะกันเท่านั้นแหละ

มินอู : ไอ่ริคคคคคคคค แกรรรร นี่แน่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ

มินอูพ่นซอสมาทางทั้งคู่ ตอนนี้เลอะไปทั้งแก้มของเค้าและแอนดี้
เอริค: ไอ่บ้า ไม่เห็นเหรอ ว่าชั้นทำอะไรอยู่น่ะ ไอ่มินบง แกรรรรรรร


เป็นงัยกันน่ะเหรอ ก็เลอะกันไปตามระเบียบ เฮ้อ !

.........




การกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ของตำนาน กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้ พวกเค้าทำงานกันอย่างหนัก เพื่อจะได้กลับมายืนต่อหน้าแฟน ๆ ที่เค้ารัก ตามคำที่เคยสัญญาไว้ ชินฮวาฉางโจวทุกเชื้อชาติ เฝ้ารอคอยการปรากฏตัวของพวกเค้าอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ว่าจะกี่ปี ไม่ว่าจะยาวนานแค่ไหน ความรักความอบอุ่นและความผูกพันธ์ทั้งหลาย กลายเป็นเครื่องพันธนาการระหว่างเราไว้ทุกคนโดยไม่ต้องมีหนังสือสัญญา ลูกโป่งรอวันจะถูกสูบลมเข้า เพื่อวันข้างหน้า ที่เราจะต้องส่งมันขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อม ๆ กัน แท่งไฟ รอวันโบกสะบัดให้เกิดคลื่นทะเลสีส้มอีกหน เสื้อกันฝน กำลังจะรวมตัวในเร็ววันนี้จากสีส้มจุดเล็ก ๆ กลายเป็นสีส้มที่เจิดจ้า ..... สีส้ม สีของเค้า สีของเราทุกคน

เค้าทั้ง 6 ต่างยังคงมีความสุขกับการทำงานที่ตัวเองรัก และพวกเรา ยังคงมีความสุขกับการได้รัก และสนับสนุนพวกเค้าเสมอ รอคอยเพียงสัญญาณดังขึ้นเมื่อไหร่ พวกเรา ก็พร้อมที่จะกลับไปยังตรงนั้น .... ตลอดเวลา




เรื่องเล่าของชั้น จบลงไปแล้ว ขอบคุณทุกคนมาก ที่นั่งฟังเรื่องราวจนจบ อย่างน้อย ตำนานเล่มนี้ คงให้อะไรกับคุณได้บ้าง ความรัก ความสัมพันธ์ เพื่อน คุณค่าของสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่บางทีคุณอาจเผลอมองข้ามมันไป


ชั้นเป็นเจ้าหญิง ... เจ้าหญิงที่ถือลูกโป่งและโบกแท่งไฟสีส้มแทนไม้คฑาวิเศษ ...อาจดูยาวนาน แต่มันรวดเร็วมากมายในความรู้สึก สำหรับการได้เฝ้ามองดูพวกเค้าทั้ง 6 ตำนานเล่มหนา ที่บันทึกด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และคราบน้ำตา ชั้นไม่สงสัยเลยว่า ทำมัยพวกเค้าถึงได้รับความรักมามายจากแฟน ๆ นั่นเพราะพวกเค้าน่ารัก เห็นถึงความสำคัญและศรัทธาในกันและกัน รวมถึงแฟน ๆ ของพวกเค้าเอง แม้จากนี้ ชั้นจะไม่ได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เค้าแล้ว เพราะถึงเวลาที่ชั้นต้องกลับไปยังที่ที่ชั้นจากมา แต่ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าจะยาวนานไปอีกแค่ไหน ทุก ๆ ก้าว จะมีชั้นคอยมองดูพวกเค้าและก้าวไปพร้อม ๆ กัน



..พวกคุณก็ด้วยเช่นกัน ...ใช่มั้ย…


Eric Minwoo Dongwan Hyesung Junjin andy
….Shinhwa Forever ….



The end

Special thanks ..

เจ้าหญิงสีส้มเชื้อชาติไทยทุกคน สำหรับกำลังใจ และคำติชมทั้งหลาย เรามาจนร่วมกันต่อไปเหอะ ..
น้องฝน k2dy สำหรับความกระตือรือร้นที่จะอ่านฟิคของพี่ ถ้าไม่ใช่น้อง ฟิคนี้ยังคงจะหยุดนิ่งอยู่ที่ตอน 1 เท่านั้น แน่นอน ..
ขอบคุณจริง ๆ สำหรับชินฮวาทั้ง 6 ไม่เคยเสียใจ และภูมิใจมากที่ได้รัก ลิง ๆ ทุกคน ...

Create Date : 18 มิถุนายน 2551
Last Update : 21 ธันวาคม 2551 22:36:34 น.		49 comments
Counter : 2402 Pageviews.
Share Tweet