Bloggang.com : พุดดิ้งของซอนโฮ : (Fic Shinhwa) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง 4

(Fic Shinhwa) เรื่องเล่าของเจ้าหญิง 4

ความเดิมตอนที่แล้ว

แอนดี้รู้ความจิงทุกอย่างจากฮเยซองจนได้ มินอูบินกลับมาจากเมกาแล้ว
ภาพดี้กะผู้หญิงที่เค้าบอกว่าคบด้วย แผ่หลาตามเน็ตหลาย ๆ เวป เค้าคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้าเอริครู้ อะไรจะเกิดขึ้น พี่ ๆ จะช่วยให้ดี้ผ่านเรื่องเหล่านี้ไปได้หรือเปล่าน๊า

ตอนนี้ชั้นอยู่ที่บริษัทมินอู มีการประชุดเครียดกันด้วย

จิน : ห๋า!! พี่ว่างัยนะ พูดใหม่ซิ
ฮเยซอง : แกรจะตะโกนหาหอกไรวะ เบา ๆ ก็ได้
จิน : ก็ผมตกใจนี่ พี่มินอูพูดใหม่ซิ สงสัยขี้หูผมคงเยอะไปหน่อย ฟังไม่ชัดเรย
มินอู : ก็อย่างที่ได้ยินไม่ชัดไปตะกี๊นั่นแหละ หูไม่ฝาดหรอก แล้วเลิกทำท่าแปลกใจจนเว่อร์ซะที เด๋วชั้นนี่แหละ จะถรีบแกรออกไปนอกห้องเอง

ได้ผล จอนจินปิดปากตัวเองได้อย่างออโตเมติกเรย

ฮเยซอง : ชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ถ้ารู้นะ ชั้นคง ..
มิน : เอาเหอะน่า ชั้นก็รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ
ฮเยซอง : ชั้นเคยบอกเอริคไปแล้วนะ ว่าซักวันแอนดี้ต้องเสียใจ
มิน : ถ้านายเป้นไอ่ริค นายจะปล่อยแอนดี้ไปเฉย ๆ ได้งั้นเหรอ ถามจิง ๆ เหอะว่ะ

ฮเยซองเหลือบตาขึ้นมามองมินอูครู่หนึ่ง แล้วก็ต้องหันหนี ก็เพราะอีกคนน่ะ ส่งคำพูดทางสายตามาให้ประมาณ เมิงเลิกพูด กรูรู้ กรูรู้ พลอยให้ฮเยซองต้องหลบเลี่ยงสายตารู้ทันของอีกคนซะงั้น

จิน : พี่พูดเรื่องอะไรกัน ผมไม่เห็นจะเข้าใจเรย
ฮเยซองกะมินอูหันมาจ้องหน้าจินนี่ แทบลืมไปเรยว่ามีเค้านั่งอยู่ด้วย และก็หันกลับมาต่างคนต่างเงียบเหมือนเคย
จิน : อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบอกไม่บอกฮะ อึดอัดนะเนี๊ยะ

ฮเยซองส่ายหัวในพฤติกรรมของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป้นลูกนกตัวเองเหลือเกิน พลางหันไปมองมินอูส่งซิกให้อีกคนเป็นฝ่ายอธิบาย ด้วยสีหน้าบ่งบอกว่า กรูเริ่มรำคาญมันแล้ว บอก ๆ มันไปซะทีเหอะ เป็นไฟท์บังคับให้มินอูต้องเล่ารายละเอียดทั้งหลายให้อีกคนฟัง ก่อนมันจะคลุ้มคลั่งไปกว่านี้

จิน : เอ ทำมัยผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เรยอ่ะ
ฮเยซอง : นายเคยสนใจอะไรรอบตัวมั่งอ่ะ
จิน : ผมเสนออะไรอย่างได้มะฮะ ให้ผมจีบโซลบิให้มะ รับรอง เธอต้องหันมาสนใจผมแน่ๆ คราวนี้แอนดี้ก้ไม่มีปัญหาและ

ฮเยซอง/มินอู : ปัดโธ่ ไอ่ ๆ ๆ ๆๆ / กรูนึกแล้ววว

ฮเยซองนิ่งไปพัก ก่อนจะหยิบทอสับขึ้นมากดเบอร์ของใครคนนึง

ฮเยซอง : แอนดี้ นี่ชั้นนะ ว่างคุยมั้ย
แอนดี้ : ผมอัดรายการอยู่อ่ะฮะ 5 นาทีนะฮะ
ฮเยซอง : อืม คืนนี้ว่างมั้ย
แอนดี้ : ผมมีนัดอ่ะฮะ แล้วนี่พี่อยู่ที่ไหนอ่ะ ไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นเหรอฮะ
ฮเยซอง: ปล่าว พี่กลับมาทำธุระน่ะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว
แอนดี้: ออ เหรอฮะ พอดีว่าผมนัดคน ๆ นึงไว้ด้วยอ่ะฮะ
ฮเยซอง : อืม งั้นหลังจากนี้ล่ะ ว่างป่ะ
แอนดี้ : เด๋วผมต้องไปอัดรายการอีกรายการน่ะ ขอโทดพี่นะฮะ
ฮเยซอง : งั้นเหรอ งั้นไม่เป้นไร ดูแลตัวเองด้วยนะ
แอนดี้ : ฮะ บายนะฮะพี่

ฮเยซองวางโทรศัพท์ลง
มินอู : ว่างัย
ฮเยซอง : เค้าไม่ว่างน่ะ
มินอู : นายต้องกลับพรุ่งนี้ใช่มั้ย
ฮเยซอง : อืม ใช่
มินอู : งั้นไม่เป็นไรหรอก กลับไปทำงานนายเหอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแหละ เราจะทำยังงัยได้ ไม่รู้ว่าไอ่ริคมันรู้เรื่องรู้ข่าวอะไรมั่งรึเปล่า เงียบไปเรย
ฮเยซอง : อืม นายอยู่ที่นี่มีไรก็โทหาชั้นละกัน โอเค๊
มินอู : อืม แล้วนั่นจะไปไหนอ่ะ
ฮเยซอง : เข้าบริษัทหน่อย ยังงัยก็มาแล้ว
มินอู : เออ
ฮเยซอง : แล้วนายอ่ะ ไม่มีงานมีการทำเหรอ ลุกซิ ไปส่งบริษัทหน่อย

ฮเยซองหันมาสะกิดอีกคนที่นั่งเป็นหินหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว
จิน :

เกิดหลังเค้าปีนึงนี่ก็ลำบากเหมือนกันแหะ

---

ข่าวเรื่องการคบกันของแอนดี้และโซลบิดังกระฉ่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต และทีวี แม้ว่าแอนดี้จะไม่ได้ออกมายอมรับด้วยตัวเองว่าทั้งคู่คบกันอยู่จริง ๆ ก็เหอะ แต่ก็ดูเหมือนเค้าจะไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ ความแรงของทั้งคู่พุ่งขึนเป็นทวีคูณ มีรายการทีวีที่ต้องออกด้วยการ มีงานที่ทั้งคู่ต้องไปด้วยกัน จนสำนักข่าวหลายสำนัก ยกให้ทั้งคู่เป้นคู่รักแห่งปีที่หวานกันหยดย้อยทีเดียว จนปัญญาที่มินอูจะทำอะไรได้ นอกจากจะปล่อยให้เรยตามเลย อีกไม่ถึง 2 เดือนแล้ว ที่เค้ามีกำหนดต้องเข้ากรม งานของศิลปินหน้าใหม่ในสังกัด กำลังจะออก ทำให้เวลาที่มีน้อยอยู่แล้วยิ่งกลับแทบไม่เหลือ อย่าว่าแต่ตามเช็คแอนดี้เรย เวลานอนสบาย ๆ แทบไม่มี

สองสามวันก่อนมินอูโทหาเอริค แม้เอริคจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ออกมาซักคำ แต่นั่น มันก็ไม่เกินปัญญาการคาดเดาของเค้าไปได้

ตอนนี้ชั้นมาอยู่กับแอนดี้ได้ประมาณ 2 เดือนแล้ว หลังจากมินอูเข้ากรมไป วัน ๆ ของแอนดี้ ตอนนี้ก็แทบไม่มีอะไรมาก เพลงใหม่หมดช่วงโปรโมทไปแล้ว มีงานเข้ามานิด ๆ หน่อย ๆ บวกกับต้องเข้าบริษัทเพื่อไปคุยเรื่องโปรเจ็คงานชุดใหม่

โซลบิไม่เคยมาที่นี่ แต่บ่อยครั้งที่เค้านัดเจอ นัดทานข้าวกันข้างนอก และแอนดี้ ก็เหมือนคนละคนที่ชัดเคยเจอ เค้าดูเข้ม ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสง่ายเหมือนเคย ชั้นไม่แน่ใจนักระหว่างการทำตัวให้เข้มขึ้นต่อหน้าแฟน กับความเสียใจที่ยังหลงเหลืออยู่ ตกลงแล้วมันคือข้อไหนกันแน่

ตอนนี้จอนจินมีคอนเสิร์ตที่จีน และฮเยซองก็อยู่ญี่ปุ่น บินกลับมาบ้างเป็นครั้งคราว เค้าดื่มกับแอนดี้บ่อย ๆ ที่ได้บินกลับเกาหลี แต่ทั้งคู่ก้ไม่เคยคุยกันเรื่องเอริคเรย อาจเพราะทุกครั้ง มีแฟนของแอนดี้เป็นเงาตามตัวไปด้วยทุกที่ก็เป็นได้ (แอบคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเหอะ) เอริคกะดงวานยังไม่ปลดประจำการ เหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนเท่านั้น และมินอูที่เพิ่งเข้ากรมไป ทำให้เค้า เหลือเพียงตัวคนเดียวเท่านั้น บ่อยครั้งที่เค้านั่งคิดอะไรคนเดียว แล้วก็ร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น มีเวลาที่เค้าคิดอะไรกับตัวเองนาน ๆ ปล่อยเวลาให้มันผ่านไปเฉย ๆ

--
----

4 เดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก (เริ่มขี้เกียจและอ่ะ รวบเรยล่ะกัน)

วันเวลาผ่านไปว่องไวเหลือเกิน วันนี้แล้วซิ ที่เอริคกับดงวานปลดประจำการซักที เค้าสองคนแทบจะหายไปจากชีวิตของแอนดี้เรย ไม่มีกระทั่งโทรศัพท์ หรือว่าแมจเสจ หรืออะไรก็แล้วแต่

RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
แอนดี้ : ฮะ
?? : ทำอะไรอยู่เหรอ
แอนดี้: อยู่บ้านฮะ
?? : ชั้นกำลังจะถึงบ้านนาย
แอนดี้ : เหรอฮะ แล้ว เอ่อ.... อ้อ.. ช่ายแล้ว โทดที ผมลืมไปว่าวันนี้พี่กลับมาแล้ว
เอริค : ลืมเรื่องแบบนี้นี่อ่ะนะ น่าน้อยใจชะมัด เด๋วถึงแล้ว อีกแป๊บนึงนะ
แอนดี้ : ฮะ

แอนดี้บอกว่าเค้าลืมวันที่เอริคกลับมา แต่เมื่อเช้า ท่าทางที่ลุกรี้รุกรน มองปฏิทิน มองนาฬิกา นั่น มันหมายความว่างัยนะ

ติ๊งงง ต่องงง~~~
เสียงกริ่งหน้าห้อง ทำเอาคนที่จิตใจไม่อยู่กะตัวสะดุ้งไปเล็กน้อย

สองเท้าย่ำช้า ๆ ไปเปิดประตู ด้วยเหงื่อที่โทรมหน้าทีเดียว

แอนดี้ : สวัสดีฮะ พี่
(เอริคหัวเราะหึ หึ ในลำคอ)
เอริค : นายเป็นอะไรน่ะแอนดี้ ทักชั้นซะเป็นทางการเลย ดูไม่เป็นนายเลยนะเนี๊ยะ
แอนดี้ : แล้วผมต้องเป็นยังงัยล่ะฮะ

เอริคไม่ตอบ แต่กลับวางของที่หอบพะรุงพะรังลงบนพื้น พร้อมอ้าแขนสองข้างขึ้น รอให้วิ่งฝ่ายวิ่งเข้าใส่เหมือนที่เคยทำบ่อย ๆ
แอนดี้ยืนมองเอริคอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนแต่อย่างใด
เอริค : เป็นอะไรน่ะ นายไม่เดินมา งั้นชั้นเดินไปหานายเองนะ

ก่อนที่เอริคจะทันขยับตัว แอนดี้กลับก้าวยาว ๆ เข้าใส่อีกคนซะก่อน สองคนยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ เอริคใช้มือลูบไปบนหลังอีกคนเบา ๆ ด้วยความเงียบ บนเสียงสะอึก มันแสดงให้รู้ว่าบัดนี้ แอนดี้น้อยของชั้น เริ่มร้องไห้อีกแล้ว

แอนดี้: ผมคิดถึงพี่
เอริค : แล้วนายจะร้องทำมัยน่ะ ชั้นก็อยู่ตรงนี้งัย
แอนดี้ : ไม่รู้สิฮะ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรซักอย่าง

เอริคใช้มือของเค้าคว้าไหล่บางของอีกคน ดึงตัวออกมาเพื่อให้มองเห็นหน้าอีกฝ่าย เค้าใช้นิ้วไล้เบา ๆ ไปบนแก้วแดงๆ ของอีกฝ่าย เพื่อเช็ดน้ำตา

เอริค : หิวจังเรย ทำไรให้กินหน่อยสิ ได้มั้ย
แอนดี้ : ฮะ

ว่าแล้วก็จูงผู้มาใหม่เข้าไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ส่วนแอนดี้ใช้แขนเสื้อของตัวเองเช็ดน้ำตาออกจากแก้มลวก ๆ ก่อนเดินไปหยิบขนมปังเข้าเครื่องปิ้ง

ขนมปังปิ้ง กะกาแฟง่าย ๆ ถูกยกมาเสริฟ เอริคกัดขนมปัง เคี้ยวตุ้ยๆ ส่วนอีกคนได้แต่นั่งมองอยู่อย่างนั้น
เอริค : นายลืมหน้าชั้นไปแล้วเหรอ จ้องจนจะทะลุแล้ว
แอนดี้ : นานเรยที่ผมไม่ได้เจอพี่
เอริค : นายคงดีใจล่ะซิ ชั้นไม่อยู่ ไม่มีใครมากวนเวลาจู๋จี๋ของนายกะแฟนนาย ใช่มะ
แอนดี้เลิ่กคิ้วขึ้นนิด ๆ เค้าก็คิดอยู่บ้างเหมือนกัน ว่าเอริคจะรุ้เรื่องนี้ แต่ว่าพอโดนพูดต่อหน้าจิง ๆ กลับทำหน้าไม่ถูกซะงั้น

เอริคยังคงจิบกาแฟ เคี้ยวขนมปังไปเรื่อย ๆ
เอริค : นายมีความสุขดีใช่มั้ย
แอนดี้ : ....ฮะ
เอริค : ว่าง ๆ ก็พาเค้ามาให้ชั้นรู้จักหน่อยสิ แฟนนายน่ะ
แอนดี้ : (ก้มหน้าก้มตาลูกเดียว) ฮะแล้วนี่พี่จะอยู่นี่หรือเปล่าฮะ
เอริค: เปล่า อีก 2-3 จะไปหาแม่น่ะ จะได้ไปพักผ่อนด้วย ก่อนกลับมาลุยงานต่อ
แอนดี้ : เหรอฮะ
เอริค : เป็นอะไรหรือเปล่า ดูนายไม่ดีใจที่เจอชั้นเรยนี่
แอนดี้ : เปล่าฮะ ผมคงดีใจมากไปจนช็อคมั้ง

เอริค : เหรอ เย็นนี้มีนัดหรือมีงานที่ไหนมั้ย อยากเจอดงวานมันป่ะ
แอนดี้ : ฮะ
เอริค : เด๋วค่อยโทหามัน ขอชั้นไปอาบน้ำหลับซักงีบก่อน เออ ไอ่จินด้วย หวังว่ามันคงอยุ่นะ
แอนดี้ : อยู่ฮะ มะวานผมก็เจอเค้า
เอริค : งั้นดีเรย อืม ว่าแต่นายจะทำอะไรอีกมั้ย
แอนดี้ : ป่าวฮะ วันนี้ผมไม่มีงาน
เอริคหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
เอริค : นายนี่ตลกดี ถามคำตอบคำ มะก่อนล่ะคุยจ้อ ทำมัย มะเช้าไม่ได้เข้าห้องน้ำเหรอ
แอนดี้ :

เอริค : ไปนอนเหอะป่ะ เช้าอยู่เรย ชั้นง่วง ไหน ๆ นายก็ไม่ทำอะไรอยุ่แล้วนิ
เอริค : แต่

ว่าแล้วเอริคก็ลากมือดี้เข้าห้องซะงั้น

หลังจากเอริคอาบน้ำเส็ด ก็มาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ข้าง ๆ แอนดี้ ก่อนจะเอนตัวนอนบนที่นอนที่แสนคุ้นเคยสำหรับเค้า
เอริค : เหมือนนายมีอะไรไม่สบายใจ อยากบอกอะไรชั้นรึเปล่า
แอนดี้ : ไม่นี่ฮะ
เอริค : งั้นเหรอ
แอนดี้ : ผมเคยคิดว่าชีวิตกะละครมันต่างกัน แต่พี่รู้อะไรมั้ย สำหรับตอนนี้ บางครั้ง ผมก็กำลังคิดว่า ตัวเองกำลังเป้นตัวเอกอยู่ในละครเรื่องไหนซักเรื่อง
เอริค : ละคร ก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตจิรงนั่นแหละ .. เอ ทำมัยเหรอ ชีวิตนายมันเกิดอะไรให้นายต้องคิดแบบนั้นเหรอ ..
แอนดี้ : ข้อแลกเปลี่ยน คำสัญญา จุดมุ่งหมาย ส่วนได้ส่วนเสีย เฮ้อ ชีวิตก็ตลกดีเนอะ
เอริค : นายนี่ พูดซะฟังเหมือนผู้ใหญ่เรย ไปหัดมาจากไหนอ่ะ
แอนดี้: ก็ดู ๆ ละครเอางัยฮะ ไม่มีไรหรอก พี่นอนเหอะ
เอริค : อ่าว แล้วนายอ่ะ ไม่นอนด้วยกันเหรอ
แอนดี้ : ผมจะไปเล่นเกมส์อ่ะ ไม่ง่วง
ว่าแล้วแอนดี้ก็ลุกเดินออกจากห้องไป
เอริคใช้สองมือหนุนศรีษะ ลืมตามองเพดาน ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไหนต่อไหน -- ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างไม่ยากเย็น
---

ผับประจำของชินฮวา วันนี้ได้ต้อนรับแขกผู้ซึ่งหายหน้าหายตาไปนานอีก 2 คนนั่นคือ ดงวานและเอริค ผมที่ยังสั้นอยู่ของเอริค บวกกับกล้ามเนื้อที่ดูบึกบึนขึ้น แม้จะมีเสื้อยืดตัวบางปิดอยู่ก็เหอะ เค้าดูดีเป็นบ้า ส่วนดงวาน แม้จะแปลก ๆ กะผมของเค้านิดหน่อย แต่บุคลิกยิ้มง่าย ร่าเริงแบบเป็นประจำของเค้า ก็ทำให้เค้าดูดีไม่น้อยไปกว่าอีกคนเรย

ดงวาน : แอนดี้ อ่า~~~ คิดถึงชั้นมั้ย ???
แอนดี้ : คิดถึงสิฮะ เป็นงัยมั่งฮะพี่ เหนื่อยมั้ย
ดงวาน : อืม ชั้นไปอยู่ฝ่ายที่ไม่ต้องฝึกหนักเท่าไหร่น่ะ เรยไม่มีอะไรลำบากหรอก ... ...ไอ่ริค เป็นไรวะ เงียบเชียว พูดมั่งก็ได้เพื่อน กลัวเมาไม่ทันรึงัย กินรอไอ่จินนี่มันก่อนดิ
เอริค : ก็คุยกันไปสิ ชั้นคุยกะแอนดี้มาทั้งวันแล้ว
ดงวาน : แล้วชั้นเนี๊ยะ ไม่เจอตั้งนาน ไม่คิดจะแหกปากถามไถ่ไรกันมั่งเรยเหรอวะ มาถึงก็ดื่มเอาดื่มเอา
เอริค : เหอะน่า ชั้นไม่เมาง่าย ๆ หรอก

แต่กว่าท่านชายอีกองค์ของเราจะมาถึง เอริคก็ซัดเหล้าในขวดพร่องไปครึ่งแล้ว

จิน : เย้ ๆ ๆๆ ๆ ๆ พี่ เป้นงัยมั่ง ถึงไหนกันและนี่ ไม่รอกันเร้ย
ดงวาน : เมิงงง เนี๊ยะ ประจำเรย ช้าตลอด ไอ่ ๆ ๆ ๆ ..
จิน : แหม ๆ ๆ พี่ คนมันงานรัดตัว เอาน่า นี่กะเจอหน้าแล้วจะสวดกันเรยรึงัย
ดงวานได้แต่ส่งลำแสงอำมหิตออกมาทางสายตาได้เท่านั้น พูดไรกะมันได้ ไอ่ลูกนกไม่รู้จักโตตัวนี้ รอแม่มันกลับมาก่อน กรูจะให้จัดการซะ
จิน : อ้าววว แอนดี้ มาคนเดียวเหรอ
แอนดี้ : แล้วพี่เห็นผมมากะใครล่ะ
จิน : แล้วแฟนนายล่ะ เห็นหมู่นี้ติดกันยังกะตังเม ไปไหนซะละ แยกกันเดินได้และเรอะ
แอนดี้เหลือบสายตาไปมองเอริคนิดนึง แต่ไม่ปรากดอาการหรือข้อความใด ๆ บนหน้าเค้าเรย ยิ่งทำให้ใจแป้ว ๆ กลับห่อเหี่ยวเข้าไปใหญ่ พลางคิดในใจว่า สงสัยพี่ริค คงจะไม่รักตัวเองแล้วล่ะมั้ง มันตั้งปีนึงแล้วนิเนอะ อะไร ๆ ก็เปลี่ยนแปลงกันได้

คิดเช่นนั้นแล้ว ก็ได้แต่เก็บความน้อยใจไว้ พลางปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

แอนดี้: นาน ๆ จะได้เจอกันซักที เด๋วเค้าอยู่ด้วยจะอึดอัดปล่าวๆ คุยกันแต่เราดีกว่า หรือพี่จะให้ผมตามเค้ามา
จิน : โอ้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ช่างเป้นคนที่เข้าอกเข้าใจแฟนตัวเองจิง ๆ เรยนะ
ดงวาน : ตกลงว่านายคบกับเค้าจริง ๆ เหรอ ตอนชั้นได้ข่าว ก็แทบไม่เชื่อหูตัวเองเหมือนกัน ตลอดเวลา ชั้นก็คิดว่านายรัก.. เออ ช่างมันเหอะ
ดงวานหันไปมองหน้าเอริค แล้วมีอันต้องหุบปากลงแทบไม่ทัน

แอนดี้ไม่อะไร ได้แต่ยิ้มนิด ๆ
จิน : พี่ริคฮะ เป็นไรอ่ะ ไม่พูดไม่จา เมาแล้วเหรอ
เอริค : ป่าว จะให้แทรกตอนไหนล่ะ นายมาก็เอาแต่เห่า ๆ ๆ ๆ นี่ชั้นล่วงหน้ามาเยอะและนะ อย่าพูดมาก ตามกันมาให้ทันสิ กิน ๆ เข้าไป จะได้เงียบ ๆมั่ง
จิน : เป้นอะไรไปอ่ะ นาน ๆ พี่จะเว้นให้ผมซักวันไม่ได้เหรอ คนมันดีใจงัย ..โห หล่อขึ้นจมเรยอ่ะพี่ งี้สาว ๆ ไม่ต้องกี๊ดกันคอแตกเป็นแถวยาวกว่าเดิมเหรอเนี๊ญะ
ดงวาน : ไม่กลับเมกาเหรอ นายน่ะ (ดงวานถามแทรกจินขึ้นมา)
เอริค :กลับสิ อีกวันสองวันนี่แหละ
จิน : กลับไปดูตัวเจ้าสาวเหรอฮะพี่

เอริคชะงักมือที่กำลังหยิบวิสกี๊เข้าปากกระทันหัน พลางเงยหน้ามองเจ้าของคำถาม สีหน้าตกใจนิด ๆ
เอริค : เจ้าสาวอะไรของนาย
จิน : อ่าว ก็ได้ยินมาว่าพี่ออกมาจากกรมเมื่อไหร่ ก็ต้องแต่งงานทันที ผมล่ะอิจฉาจิง ๆ
ดงวาน : เรื่องจิงเหรอวะ ไม่ยักกะรู้แฮะ โอ้วว อิจฉาโว้ยยยยย เนื้อคู่ตรูอยู่ตรงหนายฟร้า...
จิน : นี่มีคนรู้ช้ากว่าผมอีกเหรอเนี๊ยะ

เอริคเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าแอนดี้นิดนึง ซึ่งคนโดนมอง ตอนนี้ได้แต่ยกแก้วเหล้าเข้าปาก ทำหน้าไร้ความรู้สึกไม่ต่างกัน
แอนดี้ : ผมไปห้องน้ำแป๊บนะฮะ

ว่าแล้วแอนดี้ก็ลุกขึ้นเดินจากห้องไป
ดงวานมองคนโน้นทีคนนี้ที เรยตัดสินใจลุกตามไปด้วย
ดงวาน : แอนดี้ ชั้นไปด้วย

ลับตา 2 คนที่ว่า เอริค ได้แต่หันไปทำหน้ายังกะจะกินจินเข้าไปทั้งตัว
เอริค : ใครบอกนายว่าชั้นจะแต่งงาน นายได้ยินอะไรมา
จิน : ก็ได้ยินมาทุกเรื่องนั่นแหละฮะ เรื่องที่พี่จะต้องแต่งงานเพราะที่บ้านบังคับ ทันทีที่ออกจากกรม และก็ถ้าพี่ไม่แต่ง พี่ก็ต้องกลับไปทำงานกับพ่อพี่ที่เมกา
เอริคได้แต่พ่นลมหายใจ หลับตาระงับอารมณ์ครู่นึง ก่อนลืมตาขึ้นมาช้า ๆ สบตาคนข้างหน้าอีกที
เอริค : แอนดี้รู้เรื่องนี้มั้ย
จิน : ผมคิดว่าผมนี่แหละที่เป้นคนรู้คนสุดท้าย ไอ่นั่นมันรู้ก่อนผมซะอีก ออ สงสัยพี่ดงวานมั้ง ที่ยังไม่รู้
เอริค : ปัดโธ่เอ้ย ฮเยซองนะฮเยซอง
จิน :ผมคิดว่านั่นคือเหตุผลที่แอนดี้ คบกับโซลบินะ (จอนจินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง)
เอริค : ทำไม เกี่ยวกะชั้นตรงไหน
จิน : พี่อ่ะ ไม่รู้จิงหรือแกล้งโง่กันแน่เนี๊ยะ ก้ไอ่แอนดี้มันรักพี่ ไม่รู้เหรอ รักน่ะ เข้าใจมั้ยฮะ แต่ผมก็ไม่รู้นะ ว่าพี่จะเข้าใจความรักของมนุษย์โลกแค่ไหน (แน่ะ ยังมีเล่นอีก สงสัยอยากตาย)
(ไอ่จินเอ้ยยย ตัวเองฉลาดตายแหละ ถ้าเค้าไม่บอก มีเหรอที่จะรู้ด้วยตัวเอง )

เอริคตกใจกะรื่องตรงหน้าเข้าไปอีก
เอริค : นายว่างัยนะ แอนดี้รักชั้น เป็นไปได้งัย
จิน : เป็นไปได้ไงไม่รู้ รู้แต่เป้นไปแล้ว ชัวร์ด้วย เชื่อคนหล่อสิ
เอริคลุกพรวดพราด เปิดประตูวิ่งออกไปนอกห้องทันที

ส่วนจอนจินตอนนี้ ได้แต่นั่งยิ้มกริ่มในความคิดอันหลักแหลมและชาญฉลาดของตนเอง
จิน : คราวนี้แม้แต่พี่มินอูกะพี่ซองกี๊ก็ต้องมาขอบคุณชั้น 5555

เวง แล้วนี่ชั้นมานั่งทำไรอยู่ตรงนี้ เกาะติดสถานการณ์ด้านนอกดีกว่า เอริคจะว่างัยมั่งเนี๊ยะ แล้วแอนดี้ล่ะ

ในห้องน้ำชาย
แอนดี้ยืนอยู่หน้ากระจก รองน้ำในก๊อกขึ้นมาล้างหน้า บัดนี้ น้ำตากลืนไปกับน้ำปะปาหมดแล้ว

ดงวานเดินมายืนข้าง ๆ หลังทำธุระส่วนตัวเส็ด

ดงวาน : นายเป้นอะไรหรือเปล่า (พูดพร้อมตบบ่าแอนดี้เบา ๆ)

แอนดี้ก้มหน้าก้มตาใช้ทิชชู่ซับน้ำบนหน้าเบา ๆ หลีกเลี่ยงสายตาของดงวานที่มองมา กว่าจะเหลือบสายตามองกระจกอีกครั้ง ก็เห็นเงาสะท้อนของคนอีกคนทางกระจกที่มองมายังตนด้วยสีหน้าวิตกกังวลอย่างปิดไม่มิด

เอริคเดินก้าวมาช้า ๆ ดงวานซึ่งก็หันไปเห็นเอริค จึงเดินออกจากห้อง ปล่อยให้เอริคและแอนดี้ได้อยู่กันตามลำพัง

แอนดี้ : พี่ริคปวดฉี่เหรอ
เอริค : ชั้นอยากคุยอะไรกับนายนิดหน่อย

ว่าแล้วก้กระชากแขนแอนดี้ให้เดินตามเค้าออกไปข้างนอก
แอนดี้เดินตามเอริคมาเงียบ ๆ เค้าหยุดเดินหลังจากห่างผับมาซักระยะ สวนสาธารณะเล้ก ๆ เอริคหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะดึงให้อีกคนนั่งลงตรงข้าง ๆ เค้า

เอริคปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมเค้าทั้งคู่อยู่ซักพักใหญ่ ก่อนจะทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี่ลง

เอริค : นายจำคำที่ชั้นพูดก่อนที่เราจะจากกันคราวก่อนได้มั้ย
แอนดี้ : ฮะ
เอริค : ชั้นพูดว่ายังงัย
แอนดี้ : ให้เชื่อมั่นในตัวพี่
เอริค : แล้วนายได้ทำอย่างที่ชั้นพูดหรือเปล่า
แอนดี้ : ...
เอริค : ชั้นถามนายอย่างนึง ที่นายคบกะโซลบิ เพราะนายรักเธอหรือเปล่า
แอนดี้ : ...ฮะ

เอริค : นายตอบชั้นอีกครั้งนะ นายรักโซลบิใช่มั้ย
แอนดี้ : ... ฮะ
เอริคถอนหายใจเฮือกใหญ่
เอริค : โอเค คราวนี้ชั้นก็จะได้มั่นใจและหายห่วงได้ว่า นายไม่ได้คิดแบบนั้นกะชั้นอย่างที่ไอ่จินมันบอกจิง ๆ
แอนดี้ : ...
เอริค : ชั้นมันคงจะบ้าไปเองแหละ เฮ้อ!! ทำมัยนะ คนสวยมีออกจะเต้มบ้านเต็มเมือง ทำมัยคนหล่อ ๆ แบบชั้นต้องมาอกหักเพราะผู้ชายตาปรือ ๆ ตัวเล็ก ๆ คนนึงได้วะ
แอนดี้ได้ยินคำพูดเอริค ถึงกะตาโตหันไปมองอีกคนตรงหน้าอย่างแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
แอนดี้ : พี่ว่างัยนะฮะ
เอริค : นายไม่ได้ยินก็ช่างมันเหอะ ยังงัยซะ คนที่เพียบพร้อมอย่างชั้น อาภัพรักซักเรื่อง คงไม่เป็นไรหรอก
ว่าแล้วเอริคก็ลุกขึ้นยืน เดินก้าวไปยังทางที่เดินผ่านมาช้า ๆ สองมือล้วงกระเป๋า ผิวปากเหมือนสบายใจซะเต็มประดา
แอนดี้ ปล่อยให้ความคิดในหัวตีกันยุ่งเหยิงวุ่นวายอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะจับต้นมาชนปลายได้ถูก คนหล่อของเราก้เดินไปไกลแล้ว
แอนดี้ : พี่ริคฮะ~~~~

เอริคหยุดเดิน กระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนชนะ

แอนดี้วิ่งเข้ามากอดชายหนุ่มจากด้านหลัง ปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเปียกเสื้ออีกคน พลางสะอื้น อย่างหยุดตัวเองไม่ได้

แอนดี้ : ผมโกหกพี่ ผมโกหกทุกอย่าง ผมไม่อยากให้พี่เจ็บปวด ไม่อยากให้พี่หยุดความฝันของพี่เพื่อตัวผม ผมเรยต้องทำแบบนี้ ผมรักพี่ ผมรักพี่จิง ๆ นะฮะ
เอริคคลายมือที่เกาะเอวเค้าออก พร้อมทั้งหันหน้ามาเผชิญอีกคนที่ตอนนี้ น้ำตาปนกะน้ำมูกจนแยกไม่ออกแล้ว

เอริค : นายก็คือความฝันนะ ความฝันดี ๆ ที่ชั้นเฝ้าคิดที่อยากจะให้มันเป็นจริงมาตลอด ตั้งแต่รู้จัก จนกระทั่งวันนี้
แอนดี้ : ผะ ผ .. ผมขอโทษฮะ ฮือ ๆ ๆ
เอริค : ขอโทษทำมัย ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทดนาย ที่ปล่อยให้นายต้องกังวลอยู่คนเดียว ขอโทดที่ไม่กล้าบอก ขอโทดที่ขี้ขลาดมาได้ตั้งนาน ขอโทดทุกเรื่อง แม้ว่าชั้นจะเกลียดคำว่าขอโทดก็เหอะ

เอริคใช้สองมือประคองหน้าแอนดี้ไว้ สองนิ้วเช็ดคราบน้ำตาตรงแก้มอย่างเบามือ ก่อนจะยิ้มหวานบาดใจใส่ตาปรือ ๆ ที่เอ่อไปด้วยน้ำตาคู่นั้น แล้วจึงกอดแอนดี้ไว้ในอ้อมกอดหลวม ๆ

เอริค : ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ชั้นจะจัดการกะมันได้ ขอแค่มีนายอยู่ข้าง ๆ ชั้นเท่านั้น นายไม่เชื่อเหรอ ว่าชั้นจะทำได้ นายไม่เชื่อใจชั้นงั้นสิ
แอนดี้ : ป่าวหรอกฮะ ผมแค่ไม่มั่นใจในตัวเองเท่านั้นเอง ผมกลัวว่าผมจะเป้นตัวถ่วงของพี่ ผมจะทำให้พี่ลำบาก
เอริค : โธ่ เด็กโง่ของชั้น (ว่าแล้วก็หยิกแก้มแอนดี้เบา ๆ )
เอริค : ไปเหอะ ป่านนี้พวกนี้มันกระสับกระส่ายกันและ แค่นายรู้สึกตรงกับชั้นมันก้โอเค เรื่องอื่นชั้นจัดการได้

ว่าแล้วเอริคก็จูงมือแอนดี้กลับ แต่คราวนี้ ตลอดทุกก้าวที่เดิน จากรอยน้ำตา เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะคิกคักตลอดทาง ..

จบไปเปราะนึงแหะ เฮ้อ!! นี่แหละน้า ความรัก อุปสรรคใหญ่แค่ไหน ยังงัยมันก็ต้องผ่านได้สิน่า เอริค aja aja fighting

---

ประตูห้องเปิดออก 2 คนที่รออยู่ทางนี้ ต่างนั่งกันไม่เป็นสุข พอเห้น 2 ชีวิตที่ก้าวเข้ามา จับมือกันหนุงหนิง ก้เบาใจ
ดงวาน : ว่างัย เคลียร์กันได้ยัง ตรูลุ้นจนปวดท้องและเนี๊ยะ
จิน : นั่นสิฮะ
เอริค : แกร ไอ่จิน เงียบไปเรย รอชั้นสะสางอีกที ไอ่ฮเยซองอีกคน
จิน : อ่าว กำ ทำความดีแท้ ๆ นะเนี๊ยะ ไม่ขอบคุณทีและ ยังโดนอีก ผมรึก้อุตส่าห์ส่งแมสเสจให้ดี้มันตั้งหลายครั้ง ไหนอ่ะ เบอร์สาวๆ ที่สัญญาไว้ โธ่ ทำดีไม่ได้ดีเรย ชีวิตอาภัพจิง ๆ (ว่าแล้วก็กระดกเหล้าเข้าปากทำหน้าน่าสงสารซะงั้น)
ดงวาน : เอ่อ น๊า มันผ่านไปได้ดีก็ดีแล้ว ดื่ม ๆ ๆ โว้ย ฉลองให้คู่รักคู่ใหม่หน่อย เอ้า ดื่มมมม
จิน : เออ ว่าแต่นายจะทำยังงัยกะแฟนนายล่ะ
แอนดี้ : อ๋อ โซลบิน่ะเหรอ ก็ไม่มีอะไรหรอกฮะ ผมแค่ขอให้เธอช่วยมาเป็นแฟนผมให้หน่อยเท่านั้นเอง

ริค + จิน + ดงวาน : ห๋า ! ว่างัยนะ

แอนดี้ : 555 ก้ไม่มีไรฮะ ผมบอกเธอว่า ผมไม่มีแฟนมานานหลายปีแล้ว ข่าวออกมาประจำว่าผมอ่ะ ผิดปกติรึเปล่าที่ยังไม่มีแฟน ซึ่งผมอ่ะไม่อยากมีเองงัย พอดีว่าผมกะเธอก็สนิทกัน เรยขอให้เธอช่วยมาเป็นแฟนให้หน่อย เพื่อลบข่าวลืออ่ะ
เอริค : แน่ใจนะ ว่าเป็นแบบนั้น

แอนดี้: ก็ใช่น่ะสิฮะ
จิน :แหม๋ ๆ ๆ ๆ ไม่ทันไร หึงซะแล้วนะพี่ โอ้ววว ขนลุก บรื๊อ ~~~
เอริค : เงียบไปเรยแกร กิน ๆ ไปเหอะ
ดงวาน : อีทีเขินเว้ย เคยเห็นมะวะ 555

แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอย่างอบอุ่นในห้องของชินฮวา

-----

แอนดี้ : พี่ฮะ หลับยังอ่ะ
เอริค : ยัง ทำมัยเหรอ
แอนดี้ : ผมมาคิดถึงวันที่พี่อยู่กะผมคราวก่อนอ่ะ ตอนที่พี่บอกว่า พี่รักใครคนหนึ่ง พี่จำได้มั้ย
เอริค : อืม จำได้ วันนั้นชั้นสารภาพรักกะนาย แต่นายดันหลับซะก่อน
แอนดี้: แย่จังเรย มันคงโรแมนติกน่าดูเนอะ ถ้าผมไม่หลับ
เอริค : 555 อยากฟังอีกทีเหรอ เด๋วจะบอกให้ฟัง
แล้วเอริคก็พลิกตัว แนบปากตัวเองไปใกล้ ๆ กะหูของแอนดี้
แอนดี้ : ไม่เอาอ่ะพี่ จั๊กจี๊
เอริค : ไม่เอาไม่ได้ ต้องฟัง

เอริคล็อคอีกคนทั้งตัวให้อยู่นิ่ง ๆ ด้วยมือและขาของเค้าเอง เกี่ยวกระหวัดกันจนแกะไม่ออก ก่อนจะโน้มตัวลง ใช้ปากกระซิบใกล้ ๆ หูของแอนดี้ ที่ยังดิ้นไปดิ้นมาไม่หยุด
เอริค : แอนดี้ ชั้นรักนาย

คืนนี้คงไม่ต้องเหน็บหนาวแล้ว ในเมื่อความรักโอบล้อมทั้งคู่ให้อบอุ่นขนาดนี้ ห่วงก็แต่คนไกลอีกคน ป่านนี้ จะเป็นยังงัยบ้าง เหน็บหนาวหัวใจแค่ไหนก็ไม่รู้

ฮเยซองซึ่งตอนนี้กำลังสลบไสลอยู่ในห้องนิทรา ก็มีอันต้องสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมากลางดึกซะงั้น

ฮเยซอง : เฮ้อ ! ฝันร้ายอีกและ หวังว่าเอริคกะแอนดี้คงไม่ได้กำลังเข้าพิธีแต่งงานกันเหมือนที่ฝันหรอกนะ แค่คิดภาพก็ปวดจี๊ดว่ะ

Create Date : 01 พฤษภาคม 2551

Last Update : 20 พฤษภาคม 2551 10:30:23 น.

8 comments

Counter : 762 Pageviews.

ได้ข้าวว่า พี่พุด ไฟดับ ที่พิมไปเลยหายหรือคะ ง่า สู้ๆน้าค้า แต่ก็ยังมาต่อได้ ดีใจจัง อยากอ่านมากเลยค้า

มาสู่เรื่องฟิก

สรุปแล้วคนที่โทคุยกะมินอูคือ เฮซอง?
สรุปแล้วเฮซองรักดี้?

4 เดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก (เริ่มขี้เกียจและอ่ะ รวบเรยล่ะกัน)

อันนี้เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ เพราะอยากอ่านริคดี้ใจจะขาด อยากรู้ว่า ริคเปนไงมั่งเจอข่าวดี้เข้า หลังจากที่ชอบทำให้ดี้หึง

แอนดี้บอกว่าเค้าลืมวันที่เอริคกลับมา แต่เมื่อเช้า ท่าทางที่ลุกรี้รุกรน มองปฏิทิน มองนาฬิกา นั่น มันหมายความว่างัยนะ

หมายความว่า ดี้โก6 ค่ะ 555 (บอกทำไม เค้าก็รู้กัน) ดี้นี่น้า น่าร๊ากกก อิอิ

งือแบบว่า ทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งว่าริคเส้าเรื่องข่าว แต่อ่านที่เอริคพูดกับแอนดี้แล้ว มันเส้าอะ สงสารเอริคๆๆๆ

มาต่ออย่างด่วนค่ะ จะแอบไปมุดใต้เตียง จะมีอะไรเกิดขึ้นไม๊ ? 555

ปล. ขออนุญาติเลื่อนชั้นเป็นแฟนฟิกอันดับ 1 นะคะ ^^

โดย: น้องโฝนนน IP: 125.25.207.17 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:35:38 น.

ก็อ่านอยู่คนเดียว จะเป็นอันดับที่เท่าไหร่เล่า ก็ต้องอันดับ 1 จิ อิอิ

ก่อนไฟดับอ่ะ แต่งไปได้เยอะกว่านี้อีก แถมลืมมุกที่ใส่เข้าไปด้วย จำไม่ได้ง่ะ อ๊าก กก ไม่เป็นไร เก่งอยู่และ เรยรีบ ๆ รวบให้จบซะที เพราะตอนนี้พี่ก็ลุ้นว่ามันจะยังงัยต่อเหมือนกัน คือแต่ง ๆ ทุกวัน มันไปตามเรื่องตามราวอ่ะ ไม่ได้คิดไว้เรยว่ามันต้องเป็นงั้นเป็นงี้

โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ

วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:21:46 น.

กรี๊ดด ชื่อหนูจะโดนตึ้บไม๊คะ

พี่พุดๆ พี่พุดเอาลิงก์ไปลงที่บ้านข้าวโพดจิคะ มีคนมาอ่านบึมแน่ๆ หนูไม่กล้าเอาลิงก์ไปลง เพราะมันบล็อกพี่อ้า จะขออนุญาตลงก็ลืมเรื่อยเลย 555

นี่ขนาดลืมมุกนะเนี้ย ยังหนุกอยู่เลยยย อิอิ

รออ่านต่อค้าบบ จะมาต่อคืนนี้เลยมั้ยค้า?? 555 รอๆๆ

จะเข้ามาเรื่อยๆเลยค่ะ

โดย: ซอนโฮ ของหนู 555555 IP: 125.25.207.17 วันที่: 2 พฤษภาคม 2551 เวลา:21:10:31 น.

นู๋ฝน ลิ้งค์เรื่องนี้มันอยู่ใต้ซิกพี่ในบ้านไร่นั่นแหละ

กร๊ากกกกกกกกก ปั่นเอาเกือบตายไปเรยมะคืน ไปนอนอ้อนซอนโฮมั่งดีกว่า

โดย: พุดดิ้งของซอนโฮ

วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:08:56 น.

แวะมาแปะป้ายเป็นอันดับ 1 ก่อนฮับ
กลัวมีคนแย่ง 555

ตอนนี้อ่านได้แค่ผ่านๆเพราะว่าพรุ่งเน้ต้องส่งงานให้พี่ที่บริษัท เลยยังไม่สามารถอ่านได้

จริงๆอ่านผ่านๆแล้ว เห็นว่า ริคดี้ ดีกันแล้วใช่ม้า เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไว้จะมาอ่านแบบเต็มๆ แล้วเม้นทีละช็อทเลยฮับ

จ้วบๆๆๆ

โดย: มาแปะไว้แปปนึง IP: 125.25.129.168 วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:28:11 น.

มาอ่านแล้วฮับ โย่ววว

เริ่มกันเลยฮับ
ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างไม่ยากเย็น
^
^
คือไม่ว่าริคจะมีเรื่องให้คิดแค่ไหน แต่เรื่องนอนต้องมาก่อนเสมอเลยใช่มั้ยคะ 555 หลับได้ทุกสถานการณ์จิงๆ

จิน : คราวนี้แม้แต่พี่มินอูกะพี่ซองกี๊ก็ต้องมาขอบคุณชั้น 5555

^
^
ขอขอบคุณจินนี่ด้วยคนค่ะ ที่ทำให้ 2 คน เขา เคลียร์กานได้สักที ลุ้นแทบแย่
แอนดี้ : พี่ริคปวดฉี่เหรอ

เอริค : นายก็คือความฝันนะ ความฝันดี ๆ ที่ชั้นเฝ้าคิดที่อยากจะให้มันเป็นจริงมาตลอด ตั้งแต่รู้จัก จนกระทั่งวันนี้
^
^

กร๊ดดด ป๋า โรแมนติกเกินไปมั้ยค้า ไม่ไหวแล้ว แค่คิดภาพ ป๋ายิ้มเท่ห์แล้วบอกเราแบบนี้ อ๊ากก ละลาย ๆ (เท่าที่จำได้ ป๋ษบอกดี้ แล้วแกจะละลายทำไมฟ่ะ 555)

เอริค : โธ่ เด็กโง่ของชั้น (ว่าแล้วก็หยิกแก้มแอนดี้เบา ๆ )
^
^

ง่า อยากหยอกแก้มนิ่มๆของดี้บ้างจัง แต่ พอคิดอีกที ถ้าป๋ษมาหยิกแก้มเราบ้าง เราคงลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้น แหงๆ55

เอริค : แอนดี้ ชั้นรักนาย
^
^
ตอนอ่านถึงประโยคนี้ กรี๊ดมากๆค่ะ มันอัดอั้นตันใจ จนต้องวิ่งไปนอกห้อง ก่อนจะเดินลั่นล้า รอบ1 แล้วกลับมาอ่านต่อ

สรุป ซองรักดี้จริงๆ?
ง่า น่าสงสาร มาๆ เด๋วเค้าปลอบใจให้เอง

มาต่อไวๆเลยนะฮับ เม้นไปสะยาวเลยค่ะหนู อ่านเก็บทุกรายละเอียดเลยว่าได้ 555

โดย: น้องโฝนนน หลงอีที IP: 125.25.129.168 วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:09:46 น.

^
^
ตายแล้ว ลืมเม้นตรงนี้ไปค่ะ

แอนดี้ : พี่ริคปวดฉี่เหรอ
แบบว่า กำลังอ่านแบบลุ้นระทึก ริคมาแล้วๆ จะทำไงต่อไป แอนดี้ถามคำถามนี้ที ฮาแตกเลย 555

โดย: กรี๊ดด เม้นข้ามไป 1 ช็อท IP: 125.25.129.168 วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:11:39 น.

ให้ตาย ต้องขอบคุณจินนี่ กรั่กๆๆๆๆๆๆๆ

น่ารักอ่า ขอให้ความรักของเราเป็นแบนี้มั่ง

โดย: น้องแอนเมียพี่เอง IP: 58.9.212.227 วันที่: 23 พฤษภาคม 2551 เวลา:0:53:49 น.