บางความลับกับชีวิต

ตอนแรกรู้สึกงง...ว่าอะไรคือ Tag
ตกใจ และไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
แอบเปิดอ่านของคนอื่น ถึงรู้...

การเปิดเผยความลับของตัวเองนั่นเอง...

แล้วมานั่งถามตัวเอง...เรามีความลับอะไรอยู่อีกหรือ...
ทั้งที่การเขียน ถ่ายทอดออกมาเป็นงานเขียน ในบล็อคของตัวเอง...นั่นก็คือความลับที่อยู่ข้างในที่อยากนำออกมาถ่ายทอดให้คนอื่นได้รับรู้...

แต่ก็อีกนั่นแหละ...มีบางสิ่งที่อยู่ในใจ มีบางอย่างที่อยู่ข้างใน และยังอีกมากมาย ที่ทั้งอยากลืมแต่ยังฝังใจ มีทั้งอยากจำกลับลืม

เออหนอ...บางทีคนเราก็ช่างหยาบกระด้างเกินไปกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ของหัวใจ จนอาจมองข้ามไป

พยายามนึกๆ ดูเรื่องราวที่ผ่านมาในห้วงอดีต...

ถามตัวเองอยู่ย้ำๆ ...แท้จริงเราต้องการสิ่งใดในชีวิต

ชอบ-ไม่ชอบสิ่งใด...รักและเกลียดสิ่งไหน...

เท่าที่นึกได้ครับ...และไม่รู้ว่านี่คือความลับหรือเปล่า...


1.
รักและภูมิใจในความเป็น "พ่อ" ที่เป็นชาวนาและพรานป่า...ทำให้รู้จักกับคำว่า "กล้าและแกร่ง"

รักและภูมิใจในความเป็น "แม่" ที่สอนให้รู้จักความรัก ความอ่อนโยนในชีวิต

แน่นอน- -พ่อและแม่ คือจิตวิญญาณที่กลั่นผสมผสานกลายเป็นเรา


2.
ชอบอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ
จำได้ว่าตอนเป็นเด็กเล็กๆ ชั้นประถม...ชอบตื่นตีสามไปตลาดที่ตัวอำเภอกับแม่ ตอนนั้นมีรถยนต์กระบะของตำรวจ ตชด.คันเดียวในหมู่บ้าน พอไปถึงตลาด รีบค้นหาแผงหนังสือ ซื้อการ์ตูนเล่มละบาท กับนิตยสารเปิดโลกบันเทิง(ไม่ค่อยแน่ใจว่าเรียกชื่อถูกหรือเปล่า) เล่มละสามบาท

แน่นอน ผมชอบภาษาไทย แต่ไม่ชอบคณิตศาสตร์(นั่นทำให้ผมกลายเป็นคนชอบอ่านเขียนหนังสือ และเป็นคนไม่ชอบคิดอะไรซับซ้อน)

3.
ชอบคนจน มากกว่าคนรวย
ชอบความจน มากกว่าความร่ำรวย
เพราะผมถือว่า ความจนทำให้เราได้ประสบการณ์ชีวิตให้รู้จักการต่อสู้

นั่งนึกดูว่า ความจนทำให้เราเรียนรู้จักชีวิต...


4.
อาชีพแรกในชีวิต คือ แบกเหล็ก
จำได้ว่าจบ ม.6 ทำงานอยู่ร้านเหล็ก ก.เจริญสตีล
เกือบตาบอด เพราะมีวันหนึ่ง...พรรคพวกขนท่อนเหล็กจากรถสิบล้อพุ่งส่งต่อให้ผมในโกดัง...พอดีท่อนเหล็กพุ่งใส่ใบหน้าดวงตาผมอย่างจัง...เดชะบุญ เป็นท่อนเหล็กกลวงระหว่างดวงตา คิ้วแตก เลือดอาบ ต้องไปเย็บสดตั้งสี่เข็มเหนือคิ้ว...ไม่งั้นได้สมญานามใหม่ ไอ้บอดหรือไอ้ตาเดี่ยว

นอกจากนั้น ทำทุกอย่าง...เป็นพนักงานเก็บเงิน เจอผัวชาวบ้านลับขวานไล่ฟัน(หาว่าไอ้พวกเซลแมนส์มันหลอกเมียเขาให้ซื้อผ่อนของ) เป็นยามโรงแรมไปพร้อมๆ กับเรียนวิทยาลัยครู เป็นครูพี่เลี้ยงเด็กตาบอด...เป็นครูดอย...ครูนิเทศก์ ฯลฯ กระทั่งมาทำงานข่าว และเขียนหนังสือจนทุกวันนี้

(และทุกครั้งที่พบเจอหลานๆ และน้องๆ ที่บ่นครวญว่าลำบากทุกข์ยากในชีวิต ท้อและสิ้นหวัง ผมมักจะเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง...เล่าเรื่องความฝันความหวังของเด็กตาบอดให้ฟัง ก่อนจะตบท้ายว่า...ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย และยังมีคนอีกมากที่ด้อยลำบากกว่าเรา...)


5.
เมื่อก่อนเป็นคนกลัวผี
แต่พอมาทำงานเป็นครูดอย เจอกับความมืด เจอกับความทุกข์ยาก ความเจ็บป่วย ความเป็นความตาย...

ผีกลายเป็นเรื่องไร้สาระ...ไม่น่ากลัวเลย คนที่เอาเปรียบคน...ความป่วย และความตาย น่ากลัวกว่าตั้งเยอะ


6.
ภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือชาวบ้านชนเผ่า เมียของชาวบ้านคนหนึ่งป่วยไข้ป่าใกล้ตาย พามัดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ลงไปส่งโรงพยาบาลในตัวอำเภอ จนรอดตายหวุดหวิด...

แต่เสียใจที่ไม่อาจช่วยเหลือลูกศิษย์ตัวน้อยได้ เธอป่วยด้วยท้องร่วงรุนแรง พอไปถึงโรงพยาบาล ได้แต่ช่วยกันปั๊มหายใจ แต่ไม่รอด...


7.
รักความเป็นธรรม แต่เกลียดความอยุติธรรม
ดังนั้น จึงไม่แปลกที่งานเขียนผม จะพูดถึงคนที่ด้อยโอกาส และวิพากษ์พวกที่เหยียบย่ำผู้อื่น เห็นแก่ได้ เห็นแก่พวกพ้องและผลประโยชน์ของตน

8.
ชอบอิสระ มากกว่าการผูกมัด
และมอง "ความรัก" ไม่ใช่เพียงแค่คนสองคน(ซึ่งทำให้หลายคนมองว่า...นั่นคือความเห็นแก่ตัว)
แต่มองถึงความรักที่มีต่อมนุษยชาติ คนที่อยู่รอบข้าง ที่ยังขาด...และถ้ามีโอกาส อยากช่วยเติมเต็มให้พวกเขาได้มองเห็นคุณค่าแห่งชีวิต คุณค่าของความรัก...

แม้ว่าบางครั้ง เราอยู่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาก็ตามทีเถอะ...(โสน้าหน้าตัวเอง)


9.
เข้าใจว่าชีวิตคนเรานั้นสั้น
เรียนรู้ได้จาก "การพบเพื่อพราก"
ดังนั้น ในห้วงยามนี้ ถ้ามีโอกาสจึงพยายามแบ่งปันสิ่งดีงาม ความหวังและกำลังใจ ให้กับคนที่เราผ่านพบ

อย่างน้อย...อาจทำให้พวกเขาเหล่านั้นได้พบเจอ "ดี-งาม" มากกว่า "เลวร้ายและลวง"



10.
เวลานั้นมีค่า...

เริ่มมารู้ไม่กี่ปีมานี้ว่า วันเวลาในแต่ละวันนั้นมีค่ามาก หลังจากก่อนนั้น ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย อยู่กับความไร้สาระ มากมากต่อมาก ดีนะที่รู้ตัว(รู้คิงรู้ฮา)เสียก่อน

ทุกวันนี้ จึงใช้เวลาอยู่กับสิ่งที่เรารักและชอบให้มากที่สุด


11.
ชอบตั้งคำถามกับตัวเอง..."ชีวิตคนเราคืออะไร ต้องการสิ่งใดแท้จริงในชีวิต"

บ่อยครั้งกับการตั้งคำถามอย่างนี้กับตัวเอง...
ตอนหลังเริ่มคลี่คลายแล้วว่า...

แท้จริงชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมาก
มีบ้านหลังเล็กๆ อยู่ในสวน อยู่กับธรรมชาติ เขียนหนังสือ
อยู่กับความเรียบง่าย สงบ...ไม่ต้องสะสมอะไรมาก(นอกจากหนังสือ) และอยู่ร่วมกับคนที่เข้าใจชีวิตและดูแลชีวิตซึ่งกันและกัน เท่านั้นก็พอ...

มาถึงตอนนี้แล้ว...ไม่รู้ว่ามิ่งมิตรต้องการสิ่งใดแท้จริงในชีวิต!?

Create Date : 28 มกราคม 2550 Last Update : 29 มกราคม 2550 9:18:21 น. Counter : 510 Pageviews.		32 comments
Share Tweet