BlogGang.com : : Psycho man : จุดจบของความรัก

จุดจบของความรัก

จุดจบของความรัก

++++++

สายลมพัดพลิ้วเหล่าไม้ไกวไหวเอน ผิวน้ำในบึงใหญ่ระยิบระยับล้อแสงตะวันยามบ่าย ใบไม้ปลิดปลิวเรียงรายในสายน้ำ บรรยากาศ แจ่มใสและสดชื่น หากชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งซึ่งนั่งริมน้ำกลับไม่มีสีหน้าท่าทางกลมกลืนไปกับความงดงามของธรรมชาติแม้แต่น้อย

ความตึงเครียดอึดอัดเก็บกดรอเวลาจะปะทุระเบิด

แปดปีแล้วที่ทั้งสองรู้จักกัน ในจำนวนตัวเลขนั้นมากกว่าจำนวนครึ่ง ซึ่งทั้งสองอยู่กันแบบมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา แปดปีแห่งการรู้จัก คุ้นเคย สนิทสนม ชื่นมื่น ซาบซึ้ง เบื่อหน่าย และอดทน เวลาขนาดนั้นอาจไม่มากพอจะรู้จักนิสัยใจคอกันหมดสิ้น แต่ก็ไม่น้อยเกินไปในการจะรู้จักข้อดีข้อเสียที่สำคัญของกันและกัน

ชายหนุ่มหยิบก้อนหินริมน้ำขึ้นมาก้อนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ และขว้างออกไปสุดแรง

“แปดปีกว่า...”

เขาตะโกนไล่หลังก้อนหินเคราะห์ร้าย มองดูมันลอยไปเป็นเส้นโค้ง ตกลงบนผืนน้ำสร้างคลื่นกระจายเป็นวงกลม แผ่กว้างออกไปเหมือนความขุ่นมัวในหัวใจขณะนั้น

“แปดปีกว่าที่ผมต้องทนนอนฟังเสียงกรนสุดแสนทรมานโสตประสาทของคุณ.. แสนทนกับการนั่งรอคุณแต่งตัวเป็นชั่วโมง แสนเบื่อกับความเป็นเจ้ากี้เจ้าการในบ้านจัดโน่นย้ายนี่ แถมพูดมากแบบทศนิยมไม่รู้จบของคุณอีก มันอะไรกันนี่โว๊ย....!!!!”

ประโยคหลังเขาแหกปากสุดเสียง จนคนในสวนสาธารณะซึ่งนั่งนอนเล่นแถวนั้นพากันหันมามองว่าไอ้บ้าตัวไหนมาตะโกนอยู่แถวนี้ หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นนั่งหน้าซีด แทบไม่น่าเชื่อว่าคนสวยๆแบบนั้นจะมีพฤติกรรมอย่างที่หนุ่มหน้ามนคนนั้นบรรยายสรรพคุณ

“แปดปีที่ทรมาน ทำไมผมต้องทนมาขนาดนี้นะ”

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแผ่วโหย ซบหน้ากับฝ่ามือปิ่มว่าใจจะขาด ราวกับวันสิ้นโลก

“ทนฝีมือทำกับข้าวที่แม้แต่โยนให้หมามันยังตะกายวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ทนเดินหอบข้าวของพะรุงพะรังตามก้นคุณหลายชั่วโมงในห้องสรรพสินค้าในขณะคุณกรีดกรายเลือกสินค้าห้าชั่วโมงด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ไม่เห็นใจลูกผู้ชายตาดำๆ ผู้ลำบากลำบนทนทรมานสักน้อยนิด แถมทำท่าจะอ้วนขึ้นเรื่อยๆ มันเหลือทนแล้ว”

“มันจะมากไปแล้วนะ”

ในที่สุดโทสะของหญิงสาวก็ระเบิดขึ้นบ้าง ใบหน้าแดงกล่ำ นัยน์ตาแววโรจน์เหมือนจะขย้ำอีกฝ่ายเป็นอาหารว่าง

“แปดปีที่ฉันต้องทนกับความไม่เป็นระเบียบของคุณ เสื้อผ้าทิ้งเรี่ยราดกระจัดกระจาย ทนกับคืนที่คุณเมาจนลืมโลกอ้วกแตกอ้วกแตน กินมูมมามเหมือนตายอดตายอยากทุกมื้อ มอมแมมยิ่งกว่าเด็กอนุบาล เมาแล้วหลับ การบ้านไม่ยอมทำ กลิ่นเหล้าหึ่งเต็มห้อง ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นนอนกรนอีก ทีคุณหลับลงเมื่อไร กรนสนั่นยิ่งกว่ารถด่วนนรกวิ่งผ่าเข้ามากลางบ้าน พุงก็เริ่มห้อย มันเหลืออดเหมือนกัน เบอร์โทรสาวๆเต็มกระเป๋า...โธ่โว๊ย!!!”

ประโยคสุดท้ายตะโกนสุดเสียงพร้อมกับหยิบก้อนหินแถวนั้นปาไปสุดแรง จะโดนหัวหมาหัวคนหัวใครแถวนั้นก็ช่างมันเพราะกำลังโกรธได้ที่

“คุณกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง..” ฝ่ายชายตวาดเสียงลั่น มองหน้าอีกฝ่ายเขม็ง
“นิสัยหยาบคายแบบนี้ คุณทำได้ไง....เป็นผู้หญิงพูดวะพูดโว๊ย”

“แล้วทีคุณล่ะ วิเศษอะไรกันนักกันหนา เอะอะอะไรก็โทษแต่คนอื่นไม่ยอมมองดูตัวเอง ชอบเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้งมาข่มขู่”

“แล้วคุณจะเอาไง ?”

“คุณจะเอาไงก็ว่ามาเลย” หญิงสาวโต้ตอบไม่ลดละ บรรยากาศตึงเครียดจนหลายคนซึ่งด้อมๆมองๆอยู่เตรียมหาโทรศัพท์โทรบอก 191 เพราะเกรงว่าจะเกิดเหตุร้าย

“แปดปีกว่า....” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด

“เวลามันมากพอที่ผมจะรู้จักคุณมากเกินกว่าที่คุณจะปกปิด”

“ฉันเคยปิดอะไร คุณนั่นล่ะเป็นฝ่ายปิดตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน”

“โธ่โว๊ย...!!”

ร้องไม่ร้องเปล่าหยิบก้อนหินก้อนเขื่องขว้างออกไปสุดแรงแบบไม่ตั้งใจ ทำเอาฝูงชนแอบมุงซึ่งหลบอยู่พุ่มไม้ข้างๆ เผ่นกระเจิง หวิดหัวร้างข้างแตก อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

“ผมเหลือทนแล้วนะ” เสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“จะเอาอย่างไรก็ว่ามา” หญิงสาวสวนกลับทันควัน

“คุณอย่ามาท้าผมนะ..อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

“ฉันจะท้า มีอะไร.. จะทำไม”

“โว๊ย...!!!!มันอะไรกันนี่”

ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้นด้วยท่าท่ารวดร้าว ภาพเก่าๆและใหม่ๆ ปะปนกันสลับวูบวาบเข้ามาในความคิด เกือบสิบปี เป็นเวลาไม่น้อยกับการกล้ำกลืนฝืนทน ทั้งรักทั้งแค้น ทั้งห่วงหาทั้งเบื่อหน่าย กับชีวิตรักอันเนิ่นนาน ทำไมถึงทนมาได้ถึงขนาดนี้นะ

มันควรจะถึงเวลาแล้วจะตัดสินใจเด็ดขาด

สองเท้ายืนหยัดมั่นคงอีกครั้ง จ้องมองหน้าหญิงสาวคู่กรณีเขม็งราวกับจะกินเลือดเนื้อ

“คนอย่างคุณ” พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคำราม

“คนอย่างฉันเป็นไง” อีกฝ่ายลอยหน้าท้าทาย ไม่มีสีหน้าท่าทางหวาดกลัวเลยสักนิด

“แน่จริงเรามาแต่งงานกัน”

ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง อย่างไม่สนใจเกรงใจใครซึ่งยังเกาะติดสถานการณ์อย่างสนใจ

“ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ว่าจะแต่งงานกับคุณให้เป็นกิจจะลักษณะเสียที เกือบสิบปีกว่าที่ผมทนคุณมาได้ หรือที่คุณทนผมได้ เราต่างทนกันได้มานานขนาดนี้ ทำไมจะเราจะทนกันต่อไปอีกตลอดชีวิตไม่ได้ แถมมีลูกสามคนแล้ว เป็นไงเป็นกัน”

“คุณท้าฉันเหรอ นึกว่าฉันไม่กล้าหรือไง”

“เออ...แน่จริงก็แต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอดเลยสิ อยู่กันเกือบสิบปีแล้ว ทำไมจะไม่อยู่ด้วยกันจนตลอดชีวิตไม่ได้”

“อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เพิ่งมีหน้าตัดสินใจได้ ...ก็ได้ แต่งก็แต่ง เดี๋ยวหาว่าฉันไม่แน่”

หญิงสาวลากแขนชายหนุ่มเดินลิ่วออกไปทันที

“ไปจดทะเบียนกันเดี๋ยวนี้เลยให้รู้แล้วรู้รอด”

แล้วต่างฝ่ายต่างยิ้มแค้นๆรักๆ ให้กัน ควงแขนกันเดินจากไป หลายคนซึ่งแอบดูอยู่พากันยืนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ และผิดหวัง ชายหนุ่มและหญิงสาวเคียงคู่เดินห่างออกไปราวกับไม่เคยทะเลาะขัดแย้งกันมาก่อน แมกไม้และสายลม แมลงปอและผีเสื้อเริ่มโบยบินอีกครั้ง

จบ

Create Date : 03 พฤษภาคม 2553

Last Update : 3 พฤษภาคม 2553 9:12:49 น.

9 comments

Counter : 856 Pageviews.

เรื่องของหัวใจ ก็มีแค่คนสองคนเท่านั้นล่ะค่ะ ที่รู้

ยิ้มกับตัวละครคู่นี้ เพราะแอบคิดถึงคู่ของใครบางคน เหมือนกันเด๊ะเลย

โดย: หนูอินค่ะ (อินทรายุธ

) วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:13:12:59 น.

ทักทายยามบ่าย สุขสันต์วันชดเชยแรงงานนะจ้า ^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:14:47 น.

ผมก็เข้ามาอ่านครับ.

โดย: เจียวต้าย IP: 58.11.29.252 วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:47:08 น.

ตอนผมเรียนราม เช่าห้องแถวอยู่ซอยวัดกลาง (ลาดพร้าว 132) มีผัวเมียคู่หนึ่ง ลูกหญิงชายอย่างละคน ทะเลาะกันอย่างนี้แหละ เป็นประจำ จนผมนึกสนุกคว้าพิมพ์ดีดตั้งโต๊ะมาพิมพ์ข้อความที่เขาทะเลาะกันทีเดียวเชียว

มรึงมาพาโวย เห..เย..แมร๋ง สารพัดที่จะงัดมา แต่พอกลางคืน เปลี่ยนเป็นอีกเสียง บางทีเล็ดลอดมาถึงห้องผมด้วย

เสียงนั้น...

มันเป็นเสียงคราง.. ครางที่บ่งบอกถึงความสุขสม

มิช้ามินาน ผมมิทันเรียนจบ เมียเขาตั้งท้องอีกแล้ว

มันอะไรกันนี่

โดย: ปลายแป้นพิมพ์

วันที่: 5 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:49:45 น.

ผมว่าแล้ว คุณ... (น่าจะบอกชื่อเล่นผมซักทีนะ)

ว่าม้นท์ก่อนหน้านี้มันอาจจะต้องโดนแบนเป็นกล้วยปิ้ง สังหรณ์ใจ เลยขอก๊อบไว้ก่อน แล้วผมก็แก้ไขทัน

และเป็นผู้ชนะในที่สุด

สงสัยอยู่กับเมียมา 17 ปี เลยฉลาดขึ้น

555

โดย: ปลายแป้นพิมพ์

วันที่: 5 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:53:13 น.

โดย: Setakan

วันที่: 5 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:12:20 น.

ที่จริงน่าจะเรียกว่า เข้าใจ และยอมรับกันได้มากกว่า อดทนนะคะ แต่อ่านแล้วน่ารักดี
จะมีใครมาทนเราได้บ้างหนอ

โดย: magic-women

วันที่: 6 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:13:34 น.

คุณหนูอิน หนูอินค่ะ (อินทรายุธ
เอ.ว่าแต่คิดถึงคู่ใครหนอ
ครับ ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
บางทีก็สามคน
อ้าว......ฮี่ๆๆ

++++

คุณหาแฟนตัวเป็นเกลียว :
สวัสดีเช่นกันครับ
ในวันพินทิปปรับปรุง
ที่เข้าไปอ่านนิยายบ่ได้
^__^.

++

คุณปลายแป้นพิมพ์:
เอิ๊กสส์
อ่านแล้วคิดภาพตามแล้ว โห
กลางวันกลางคืนต่างกัน
กลางวันยังพอทำนา
แต่กลางคืนนี่
อ่ะ...
แหม ห้องพักมีซาวน์เอฟเฟคขนาดนี้
ก็น่าไปพักอยู่นะครับ
แฮ่ะๆ

++

คุณ Setakan

+++

คุณmagic-women :
ใช่แล้วครับ ความเข้าใจกัน
ขอบคุณทีมาเยือนครับ

โดย: Psycho man

วันที่: 9 พฤษภาคม 2553 เวลา:6:57:48 น.

อยู่ด้วยกันนานจนเห็นไส้เห็นพุ่ง นี่หรือเปล่าที่ส่วนใหญ่ จะหนีไม่รอดกลับมาตายรัง เพราะไม่มีใครทนนิสัยแท้จริงของเราได้เท่ากับคนที่เราได้เห็นเขาแล้วชัดเจนเช่นกัน

โดย: มาโซคิส

วันที่: 26 ตุลาคม 2555 เวลา:15:23:06 น.