เกมพิศวง.........1

เกมพิศวง...1

ภาพผู้คนสับสนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ เขาคงไม่เห็น "เธอ" คนนั้นยืนอยู่ข้างเสาไฟฟ้าเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน เธอดูสงบนิ่งท่ามกลางความวุ่นวายสับสนรอบด้าน อาจเรียกว่าเขาเจอเธอโดยบังเอิญก็ได้ ความสงสัยทำให้เขาซูมขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จึงเห็นใบหน้ารูปไข่ ผมยาวประบ่า ไม่ใช่คนสวยเลิศเลอสะดุดตาแต่ดูมีเสน่ห์ลึก ๆ และดูเหมือนเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ราวจะรับรู้ว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่

ชายหนุ่มมองดูนาฬิกา เกือบห้าโมงเย็นแล้ว เขายังมีเวลาจะติดตามความเคลื่อนไหวของเธอต่อไป เกือบสิบนาทีต่อมาจึงเห็นเธอก้าวขึ้นรถเมล์--เขารู้สึกโมโหตัวเองที่ไม่ทันสังเกตว่าเธอขึ้นรถสายอะไร เธอหายไปจากการติดตามของเขาราวกับความฝัน

หลังจากการออกจากงานกะทันหันอันเป็นผลจากการล่มจมทางการเงินของบริษัท ไม่กี่วันต่อมาแฟนสาวของเขาเก็บข้าวของเดินออกไปจากชีวิต...ออกไปจากห้องเช่าซึ่งอยู่ด้วยกันมานานนับปีพร้อมด้วยเงินจำนวนหนึ่งแม้จะไม่มากเท่าไร แต่ถ้าเงินนั้นยังอยู่เขาก็มากพอจะเลี้ยงตัวเองไปได้อีกหลายเดือน

นอกจากทีวีสิบสี่นิ้ว ตู้เย็นเก่า ๆ สิ่งที่เหลืออยู่ในห้องพักของเขาก็ไม่มีอะไรจัดเป็นของมีค่าราคาแพง ถ้าไม่นับคอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ซึ่งเขาหวงแหนมากกว่าทุกสิ่ง ก่อนหน้านี้มันทำหน้าที่รับใช้อย่างซื่อสัตย์ในการทำงานสารพัดหน้าที่ให้กับบริษัท แต่ปัจจุบันมันเหลือหน้าที่เพียงการเป็นเพื่อนคลายเหงาในช่วงท้อแท้กลับมาจากการด้นดั้นหางาน เขาระบายความเครียดไปกับการชนมหาวินาศและยิงถล่มกันชนิดมีแต่แหลกกับแหลกในเกมดังหลายเกม ระทึกใจไปกับการสวมบทบาทเป็นตำรวจหญิง จิล วาเลนไทน์ ตะลุยเข้าไปยิงหัวพวกซอมบี้กระจุยกระจายในพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยปริศนาสยองขวัญของเกมสยองขวัญ คลั่งไคล้หลงใหลไปกับความสามารถที่น่าทึ่งของแม่สาวลาร่า คลอร์ฟ ผู้ตระเวนไปในดินแดนหลากหลายและอันตราย ชนิดพอหลับตาลงทีไร เป็นต้องเห็นหน้าและหุ่นสุดเซ็กซี่ของสาวน้อยลาร่า ลอยมาหลอกหลอนติดตาไปจนกระทั่งในความฝัน

การตกงานทำให้เขาว่างมากพอจะสังเกตเห็นไอคอนเกม ๆ หนึ่งบนหน้าจอ

เขาสาบานว่าไม่เห็นเกมนี้มาก่อนเลย จะเป็นโปรแกรมพิเศษที่แถมมากับเครื่องหรือเป็นไวรัสพันธุ์ใหม่แปลกปลอมเข้ามาก็ยากจะคาดเดา บางทีเป็นเกมที่โหลดตัวเองมาเองจากการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตเขาเองก็ไม่แน่ใจ อะไรบางอย่างรบกวนจิตใจอย่างประหลาดทำให้ชายหนุ่มผู้อ้างว้างต้องลองรันโปรแกรมดู

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่เขารู้จักกับเธอ......

เกมเริ่มต้นจากฉากสี่แยกพลุกพล่านไปด้วยรถและผู้คน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาแทนที่สาวสวบลาร่าหรือทันยาในเกมดังๆ ได้ แต่หญิงสาวในเกมใหม่นี้ดูอบอุ่นนุ่มนวลและดูเป็นธรรมชาติมากกว่าเพียงจะเป็นตัวเดินเรื่องในเกม ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอทำให้เขาเฝ้าติดตามดูอย่างอยากรู้อยากเห็นแกมสงสัย เขาเฝ้าซูมภาพดูเธอจนใกล้ชิด แต่เมื่อเธอขึ้นรถเมล์หายไปเขาก็ไม่อาจติดตามเธอต่อไปได้ ลองเลือกคลิ้กเมาส์ปุ่มดำเนินเหตุการณ์ต่อ เครื่องก็ค้างไปเฉย ๆ ทำเอาเขาแทบคลั่ง

หลายวันต่อมาหลังการพยายามเปิดเกมดังกล่าว เขาเริ่มเรียนรู้ว่าโปรแกรมของมันถูกอ้างอิงไว้กับเวลาจริง เมื่อเขาเล่นเกมนั้นในช่วงเวลาสองทุ่ม เกมเปิดฉากขึ้นในห้องนั่งเล่นของสาวลึกลับ นาฬิกาบนผนังห้องของเธอชี้บอกเวลาสองทุ่มตรงกับเวลาจริง อะไรมันจะขนาดนั้น…!

เขาเห็นเธอนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟานุ่มน่านอนอย่างสบายอกสบายใจในชุดนอนเบาบาง บางทีเธอก็เดินไปหยิบของขบเคี้ยวในตู้เย็นมานั่งกิน คงอยู่คนเดียว..เขาคิด แต่ความรู้สึกส่วนหนึ่งของเขาก็บอกกับตัวเองว่ามันเป็นเพียงเกมเท่านั้น ถ้าเป็นเกมเขาก็ควรจะบังคับควบคุมเธอได้นี่นา แต่บนจอไม่มีคำแนะนำช่วยเหลืออะไรเลย

เขานึกโมโหไอ้คนที่มันเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ ทำไมไม่ทำเรื่องให้มันง่ายกว่านี้..!
อย่างไรก็ตามเขายังสามารถลากเมาส์ซูมภาพและเปลี่ยนมุมมองได้ เขาสังเกตดูเธอทั้งด้านหน้าด้านข้างยิ่งเห็นความน่ารักของเธอขึ้นเรื่อย ๆ ภาพของสาว ในเกมอื่นค่อยเลือนหายไปแต่ภาพแม่สาวลึกลับคนนี้เริ่มมาแทนที่

ลองกดปุ่มทุกปุ่มบนแป้นพิมพ์ด้วยหวังว่าจะสามารถติดต่อควบคุมการดำเนินเรื่องของเกมได้ แต่ปราศจากผล จึงทำได้แค่เฝ้าดูเธอนั่งดูทีวี จนกระทั่งสามทุ่มกว่าเธอจึงเดินเข้าห้องน้ำ เขาใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล นี่เขากำลังจะแอบดูผู้หญิงเข้าห้องน้ำเชียวหรือ—ช่างหน้าอาย

แต่มันเป็นเพียงเกมนี่นา...และก่อนจะตั้งตัวทัน เธอก็ปิดประตูแล้วภาพหยุดนิ่งอยู่แค่นั้นตรงหน้าประตูเท่านั้น เขาไม่ทราบว่าควรโล่งอกหรือเสียดายกันแน่...

ประมาณสิบนาทีเธอจึงเปิดประตูออกมา หันมาสบตาอย่างไม่ตั้งใจ เขาสะดุ้งเฮือก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วหน้าเหมือนคนมีพิรุธแล้วถูกจับได้ บ้าดีชะมัด.. เธอเดินจัดข้าวของให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยครู่หนึ่ง จึงเดินขึ้นบันไดขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ตรงไปยังห้องนอนซึ่งมีเตียงและผ้าปูที่นอนขาวสะอาด เธอใช้เวลาอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งครู่หนึ่งและเธอในที่สุดเธอก็เดินไปปิดไฟ

เขาเผลอตัวทุบโต๊ะปังอย่างเสียดาย..! .เขาควรจะเห็นเธอนอนด้วย นึกถึงเวลาเธอเอนตัวลงนอนผมยาวสยายเต็มหมอน ตาคู่งามหลับพริ้ม บางทีเธออาจจะนอนกอดหมอนข้าง จะเป็นภาพน่าดูเพียงใด แต่นี่เล่นปิดไฟมืดจนไม่เห็นอะไรเลย..เขารออยู่อย่างกระวนกระวายเกือบครึ่งชั่วโมงจึงยอมแพ้ ลุกไปทำธุระส่วนตัว เกมบ้าอะไรทรมานใจพิลึก!

และเป็นครั้งแรกที่เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ทั้งคืน หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าเธออาจลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำในตอนดึก--เป็นไปได้ขนาดนี้

-------

นั่นไง..! .เธอเดินอยู่ข้างหน้าเขาห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก ขาเรียวสวยทั้งคู่ก้าวเร็วๆ แบบคนเร่งรีบชายกระโปรงสะบัดไหวพลิ้วกำลังจะเลี้ยวหายไปมุมตึก เขาวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แต่บรรดาข้าวของซึ่งวางขายอยู่ตามทางเท้ารวมทั้งผู้คนซึ่งมีสีหน้าท่าทางเฉยเมยเย็นชาเดินเกะกะบริเวณนั้น ทำให้เขาไม่อาจเร่งฝีเท้าตามเธอได้ดังใจ

ตัดสินใจกระโดดลงไปบนถนน เสียงรถเบรกดังสนั่น แต่เขาไม่สนใจ วิ่งกวดตามเป้าหมายที่เพิ่งจะเลี้ยวลับหายไปข้างหน้า แต่พอวิ่งไปถึงมุมตึกเธอก็หายไปเสียแล้ว หายไปกับฝูงชนซึ่งเคลื่อนไหวเหมือนหุ่นยนต์ไร้ชีวิต แต่แล้วเขาก็เห็นเธออีกครั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอกำลังก้าวฉับ ๆไปตามทางเท้าอย่างรีบร้อน เขากระโจนข้ามถนนไป แต่ขาทั้งสองหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยลูกตุ้ม มันล่าช้าจนหลบรถซึ่งพุ่งตรงมาไม่พ้นและถูกชนเข้าอย่างจัง

+++

เขาตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อเปียกโชกทั้งที่อากาศค่อนรุ่งเย็นสบาย นี่เขาหลับอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่รู้ตัว ฝันร้ายปลุกให้ตื่นทันเห็นจอภาพมืดดำสว่างขึ้นอีกครั้งอย่างน่าแปลกใจ

เธอคนนั้นเปิดไฟในห้องนอนพับผ้าห่มจัดเตียงให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย คนเขียนโปรแกรมช่างเข้าใจสร้างตัวละครให้มีนิสัยดีเหลือเกิน เปรียบเทียบกับผู้หญิงซึ่งเคยอยู่กับเขาแล้วมันคนละเรื่อง แม่นั่นนอนตื่นสายตามแบบฉบับคนทำงานกลางคืน ข้าวของห้องหับแทบไม่เคยจัด นี่กระมังถึงทำให้เขาอดประทับใจกับแม่สาวลึกลับในเกมไม่ได้

สักครู่เธอเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว ถอดชุดนอนเบาบางออก นุ่งกระโจมอกเดินเข้าห้องน้ำ ..อย่างที่คิด... ประตูห้องน้ำปิดลงชนิดไม่สามารถเปิดเข้าไปดูได้...เขานึกตำหนิตัวเองว่าคิดอะไรบ้า ๆ และนึกละอายใจพิกล

เขาเฝ้าดูเธอแต่งตัว รู้สึกเพลิดเพลินและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เธอลงมาทำอาหารเช้าง่ายๆ จิบกาแฟ นั่งดูทีวีครู่หนึ่งจนกระทั่งเกือบหกโมงเช้าเธอจึงออกจากบ้าน โปรแกรมปิดตัวลงอีกครั้ง เขาไม่สามารถติดตามเธอไปได้แล้ว อาจต้องรอจนกว่าเธอจะกลับมา เขาเริ่มแช่งชักหักกระดูกไอ้คนเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ

ก่อนเที่ยงเล็กน้อย เขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนหนึ่งผู้บ้าเกมคอมพิวเตอร์ระดับแนวหน้า

เขาไม่คิดว่าจะมีคนอื่นรู้เรื่องเกมมากไปกว่าเจ้าหมอนี่ มันมีรายได้เสริมจากการเขียนบทความเกี่ยวกับเกมลงในวารสารมากมายหลายฉบับ

"ฉันไม่เคยเห็นเกมที่นายว่ามาเลย"

มันบอกหลังจากฟังชายหนุ่มเล่าถึงเรื่องแม่สาวลึกลับในเกมให้ฟ้ง

"นายแน่ใจหรือว่ามันเป็นเกมไม่ใช่หนัง..."

"ฉันอาจจะไม่บ้าเกมเหมือนนาย แต่รับรองว่าฉันไม่ปัญญาอ่อนจนจะแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นหนัง อะไรเป็นเกม"

"นายลองมั่วไปก่อน เดี๋ยวว่างฉันจะไปดูให้ ถ้าเป็นเกมมันก็น่าจะมีทางเลือกให้ควบคุมตัวละครในเกมเพื่อให้มันดำเนินเรื่องไป แต่ก็ไม่แน่ บางทีมันอาจจะเหมือนไอ้พวกเจ้าทามาก๊อตจิก็ได้ ต้องรอเวลากว่าจะป้อนข้าวป้อนน้ำให้มันได้"

ใช่...เขาปลอบใจตนเอง อาจจะจริงอย่างเพื่อนมันว่าก็ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือกิจกรรมของเธอเป็นไปตามเวลาจริง และถ้าอย่างนั้นเขาต้องรออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์แบบนี้ รอคอยอย่างกระวนกระวายจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้

ช่วงเย็น-- ลำโพงคอมพิวเตอร์เริ่มส่งเสียงเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาตาลุกวาว ผวาไปหน้าจอ เธอยังไม่กลับมา แต่ภาพบนจอตอนนี้เป็นห้องรับแขกชั้นล่าง เขาลองใช้เมาส์เลื่อนฉากดู ครั้งนี้เขาสามารถเลื่อนไปสำรวจดูทั่วบ้านทุกชั้นทุกห้อง เมื่อไปถึงห้องครัว ตัวหนังสือปรากฏขึ้นบนจอ เขาดีใจจนเนื้อเต้น เกมเริ่มรับรู้ต่อความพยายามเหมือนคนบ้าของเขาแล้ว

"คุณต้องการทำอาหารรอเธอหรือไม่....."

เขารีบเลือกปุ่ม "ตกลง" แทบหายใจหายคอไม่ทัน

"กรุณาเลือกรายการอาหาร"

ถึงตอนนี้เขาอยากจะบีบคอตัวเองให้ตายกับรายการเมนูอาหารที่ไล่เรียงรายบนจอ เรื่องอาหารเขาเชี่ยวชาญเพียงการกินเท่านั้น แต่ในที่สุดก็ลองเลือกอาหารที่คิดว่าเหมาะกับผู้หญิงและทำได้ง่ายๆดู หลังจากนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง เขาวุ่นวายอยู่กับอัตราส่วน เครื่องปรุง ผักและเนื้อนานาชนิดบนจอ แต่เขาก็จัดการภารกิจเรื่องอาหารจนเรียบร้อย

"ไม่ค่อยได้เรื่องเลย..."

ตัวหนังสือต่อว่าปรากฏบนจอมอนิเตอร์ทำเอาชายหนุ่มยิ้มเจื่อน ๆให้กับตัวเอง

พออาหารจัดวางเรียงบนโต๊ะ เธอคนนั้นก็เดินเข้าบ้านมาพอดี เมื่อเข้ามาห้องครัวเห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะเธอทำหน้าแปลกใจ เหลียวมองไปรอบห้อง

"ผมอยู่นี่ที่รัก ฝีมือผมเอง"

เขากระซิบอย่างภูมิใจกับจอมอนิเตอร์ เสร็จแล้วก็ให้นึกขำตัวเองกับอาการเหมือนใกล้บ้าของตัวเอง หญิงสาวหันมาสบตาโดยบังเอิญแต่ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นเขา ก็เธอเป็นเพียงตัวละครในเกมเท่านั้นนี่นา...

เขาเฝ้าสังเกตดูเธอชนิดแทบไม่คาดสายตา วันนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรพิเศษ เธออาบน้ำ กินข้าว ปัดกวาดถูบ้าน อ่านหนังสือ เขียนจดหมายและนั่งดูทีวีก่อนเข้านอน เธออยู่คนเดียวได้อย่างไร...แต่คิดอีกทีการเพิ่มตัวละครคนอื่นลงไปในเกมโดยไม่จำเป็นก็เป็นการเปลืองหน่วยความจำโดยใช่เหตุ

"ราตรีสวัสดิ์ที่รัก" เขากระซิบบอกเมื่อเธอปิดไฟนอน จอภาพมืดลงอีกครั้ง เขานั่งมองจอภาพอยู่ครู่หนึ่งก่อนคิดอะไรได้ เขาจะต้องตื่นก่อนเธอให้ได้ จัดอาหารเตรียมไว้ให้ เธอคงดีใจ ลองบ้าดูกับเกมพักพัก

หลายวันต่อมาภารกิจของเขาเพิ่มมากขึ้น เกมเริ่มให้เขาเข้าไปมีส่วนร่วมทีละน้อย นอกจากทำอาหารแล้ว เขายังสามารถจัดบ้านปัดกวาดเช็ดถูเพื่อแบ่งเบาภาระให้เธอ เขาถึงกับลงทุนไปซื้อหนังสือการประกอบการทำอาหาร หนังสือเกี่ยวกับการจัดบ้านมาอ่านหลายเล่ม เขารู้สึกดีใจเมื่อเห็นเธอดูมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ช่วงเวลาแห่งการเฝ้าสังเกตดูเป็นช่วงที่เขามีความสุขเช่นกัน แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าไปจริงจังกับเกมให้มากนัก นี่คงเป็นเหตุผลเดียวกันกับเคยเห็นข่าวเด็กคนหนึ่งร้องไห้แทบตายเพราะเจ้าสัตว์เลี้ยงคอมพิวเตอร์ตายไป

ปัญหาคือทำอย่างไรเขาจะติดต่อกับเธอได้ สักนิดก็พอแล้ว แม้จะเป็นตัวละครในเกมก็ช่างเถอะ...

เช้าวันเสาร์ เป็นครั้งแรกที่เธออยู่บ้าน เขาง่วนอยู่กับเธอ..ซึ่งความจริงก็คือการง่วนอยู่กับจอภาพนั่นเอง หลังอาหารเช้าผ่านไปเธอเดินไปยกโทรศัพท์ คงจะโทรหาเพื่อน.

เอาล่ะ..! เขานึกในใจ อย่างน้อยเกมก็เดินหน้าไปอีกหนึ่งส่วนแล้ว

"ฉันมีเรื่องแปลก ๆ จะเล่าให้เธอฟัง"

เสียงหวานใสดังออกมาจากลำโพง เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง

"มีใครหรืออะไรก็ไม่รู้ เตรียมข้าวปลาอาหารจัดบ้านจัดช่องไว้ให้ฉันทุกวันเลย"

"……."

"ไม่...! .ประตูหน้าต่างปิดล็อคทุกวัน..."

"……."

"ไม่..! ฉันไม่กลัวหรอก แต่แปลกใจต่างหาก ฉันรู้สึกว่าใครบางคนคอยเฝ้ามองฉันอยู่ และคน ๆ นั้นไม่น่าจะมีเจตนาร้ายต่อฉันอย่างแน่นอน"

ถูกต้องที่รัก....เขานั่งใจเต้นอยู่หน้าจอ...ผมจะไปมีเจตนาร้ายต่อคุณได้อย่างไรกัน...ตรงกันข้าม ผมจะคอยดูแลคุณราวเทพเจ้าประจำตัว.....ปกป้องคุณจากเภทภัยซึ่งจะมาทำอันตรายคุณต่างหาก

"ไม่ล่ะ...วันนี้จะอยู่บ้าน น่าแปลกนะ ฉันรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเมื่ออยู่บ้าน"

ใช่แล้ว...! หากคุณออกจากบ้านผมคงต้องเฝ้ารอคุณจนกว่าจะกลับมา...ผมคงเหงาแย่...!

เขาเหลือบมองดูปฏิทิน

วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอหยุดงาน เขาคิดว่าจะอยู่กับเธอทั้งวัน เฝ้าดูเธอจนจุใจ แต่เมื่อเห็นเธอวางหูโทรศัพท์ลง ความคิดอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นใจในใจของเขาราวกับสายฟ้า นึกถึงเมื่อเล่นเกมคอมพิวเตอร์ใหม่ๆแบบแทบไม่รู้อะไรเลย สิ่งหนึ่งซึ่งเขาชอบทำประจำคือลากเมาส์คลิ้กมั่วไปทั่วจอคอมพิวเตอร์ บางทีจะเห็นคำอธิบายปรากฏขึ้นมา ทำไมเขาไม่ลองทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกนะ..เขาตาลีตาเหลือกลากเมาส์ไปคลิ้กภาพโทรศัพท์ชนิดแทบไม่หายใจ

พระเจ้า...! เขาหล่นคำอุทานออกมาเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ปรากฏขึ้นบนจอ เธอมีเบอร์โทรศัพท์! เขาควรจะติดต่อกับเธอได้ แต่แล้วเขาก็ต้องปากอ้าตาค้าง...เบอร์โทรศัพท์บนจอมันมีตัวเลขถึง สิบห้าตัว

ก็มันเป็นเพียงเกมคอมพิวเตอร์ เขานึก...จะมีเจ็ด..แปด หรือยี่สิบตัว ก็ไม่มีความหมายอะไร...แต่เขาจะโทรออกไปได้อย่างไรล่ะเมื่อลองดับเบิ้ลคลิ้กรูปโทรศัพท์ดูอีกครั้งมันก็ไม่มีผลอะไร แล้วเบอร์โทรของเธอจะมีความหมายอะไร เขานั่งจ้องดูเธอกำลังเดินเก็บกวาดบ้านอย่างคนอับจนปัญญา

ไอ้คนเขียนโปรแกรมมันพยายามจะทำบ้าอะไรอยู่นะ…!

เขานั่งเหมือนตัวโง่งมอยู่จนเกือบเที่ยง พอจะช่วยเธอทำงานบ้านบางอย่างได้บ้าง ช่วยเธอเทขยะ ล้างถ้วยล้างชาม เห็นชัด ๆ ว่าเธอมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นงานเหล่านี้เรียบร้อยโดยที่เธอไม่ทันแตะต้อง บางทีเธออาจนึกว่าเป็นผลงานของเทวดาก็ได้ เพราะสีหน้าท่าทางของเธอไม่ได้มีความหวาดกลัว จะมีแต่ความประหลาดใจกึ่งยินดีเท่านั้น เธอคงรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยภายใต้การดูแลคุ้มครองของเขา

ตอนเที่ยงเขาตะเพิดคนแปลกหน้าคนหนึ่งซึ่งบังอาจมาด้อม ๆ มอง ๆ แถวบ้านของเธอด้วยการใช้สุนัขฝูงใหญ่ที่เขาเลือกจากเมนู ไล่ขย้ำหมอนั่นวิ่งกระเจิดกระเจิง เธอจะต้องปลอดภัยเสมอ

เขาแทบกระโดดตัวลอยเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก..ทำไมเขาไม่ลองใช้โทรศัพท์ของจริงดูนะ...ดูมันเหมือนคนบ้า ไม่เหมือนล่ะ บ้าเต็มร้อยชัดๆ... แต่ลองทำบ้าดูสักครั้งก็ไม่เสียหายอะไร ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็นอยู่แล้วโทรศัพท์วางอยู่ใกล้แค่นี้

ไวเท่าความคิด เขากระโจนไปยังโทรศัพท์ ยกหูขึ้นกดเบอร์โทรศัพท์ของแธอลงไปอย่างรวดเร็ว

บ้าก็บ้าวะ...! โทรศัพท์โลกไหนใช้ระบบโทรด้วยเลขสิบห้าหลัก แต่เขาได้ยินสัญญาณบอกว่าเครื่องรับว่าง..มันเป็นไปได้อย่างไรกัน และเขาก็แทบสลบคาที่เมื่อได้ยินเสียงกริ่งโทรศัพท์จากลำโพง แต่นั่นยังน้อยไปเมื่อเทียบกับสิ่งซึ่งเกิดตามมา เขาเห็นเธอเดินไปยกหูโทรศัพท์

และต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงหวานใสของเธอเต็มรูหู

"สวัสดีค่ะ ------------- ค่ะ”

เขาตัวชาดิก รู้สึกเหมือนไฟฟ้าหมื่นโวลต์แล่นผ่านร่างไป หัวใจเต้นแรงเลือดลูบฉีดตื่นเต้นอาการปางตายและปางบ้ากันจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ มันเป็นไปได้อย่างไรกัน...! หรือเขาวิกลจริตฟั่นเฟือนไปแล้ว

"ต้องการพูดกับใครคะ"

เสียงของเธอปลุกเขาขึ้นมาจากความตะลึงงงงัน เขารีบละล่ำละลักตอบออกไปด้วยความกลัวว่าเธอจะวางหูไปเสียก่อน

"กับคุณครับ....คุณ..."

"กับใครคะ..?"

เธอมีสีหน้าแปลกใจชัดเจนขณะหันมองไปรอบ ๆ

"กับคุณนั่นล่ะครับ..คุณ ...แต่ให้ตาย...! ผมเห็นคุณอยู่ข้างหน้านี่เอง แต่ผมไม่รู้กระทั่งชื่อของคุณ"

"กับฉัน..?"

" ผมคงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้คุณใส่เสื้อสีเขียว คุณยกหูโทรศัพท์ด้วยมือซ้าย คุณวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะข้างหน้าคุณ ...คุณคงไม่เชื่อว่าตอนนี้ทุกอริยาบทของคุณอยู่ข้างหน้าผมนี่เอง...ไม่ๆๆๆ...ผมไม่ใช่คนโรคจิตโปรดอย่าเพิ่งวางหูนะครับ ไหว้ก็ไหว้ล่ะ"

"คุณอยู่ที่ใหนคะ..ดิฉันมองไม่เห็นคุณเลย"

เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เขารีบบอกเสียงหลง

“ใจเย็น ๆ นะครับ ผมจะเล่าให้คุณฟัง...ผมยังไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเห็นเลย"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปกับการอธิบาย ซักถามและการพูดคุยทำความรู้จักกันชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นบ้าในขณะสติยังอยู่ครบ สังคมของเธอใช้ระบบการโทรศัพท์ด้วยการกดหมายเลขสิบห้าหลัก แทนที่จะใช้ระบบเลขอย่างใช้กันทั่วๆไป แล้วเธออยู่ไหนกันแน่...?

หรือจะเป็นเพียง เกมคอมพิวเตอร์ซึ่งซับซ้อนเกินกว่าเขาจะเข้าใจ


---

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

Create Date : 31 พฤษภาคม 2553		28 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 20:38:12 น.
Counter : 959 Pageviews.
Share Tweet