อาการทั้งหมดของน้องพราว ที่แม่จำได้ไม่ลืม ถึงจะผ่านมาแล้วเกือบ 1 เดือน แม่ก็ยังจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันที่นู๋เริ่มมีอาการไข้

วันที่ 13-17 กันยา น้องพราวไปเนอสปกติทุกวัน และแม่ก็ถามคุณครูที่เนอสทุกเย็นว่า มีเด็กๆ ไม่สบายเป็นไข้กันหรือเปล่า  คำตอบคือ ไม่มีค่ะ นอกจากน้ำมูกมั่งประปราย

วันเสาร์ที่ 18 ช่วงกลางวันถึงหัวค่ำ น้องพราวยังเล่นซนได้ตามปกติ จน 2 ทุ่มกว่า ชวนแม่ขึ้นบ้านนอน บอกง่วงแล้ว ขึ้นไปก็ห่มผ้าห่มนอนนิ่งๆ บอก นู๋หนาว พอดึกหน่อย เริ่มมีไอและอ๊วก 2 ครั้ง พร้อมไข้ขึ้น  ก็ให้นู๋กินยาลดไข้

วันอาทิตย์ที่ 19 น้องพราว นอนซม ตัวร้อน ไม่เล่น ไม่ร่าเริงเลย แถมกินข้าวก็น้อยเรียกว่าแทบไม่ได้กินเลย ยาลดไข้ที่กิน ก็ไม่ค่อยจะช่วยอะไร  และ คืนนี้ ก็อาการแย่ลงมาก พ่อแม่ นั่งดูนู๋ตอนหลับ นู๋หายใจถี่มากๆ คล้ายจะหอบ หายใจเร็วจนแม่ไม่กล้านอน นั่งเช็ดตัวและคอยดูนู๋จนเกือบเช้า ก็แอบงีบไป

วันจันทร์ที่ 20 แม่รีบเก็บข้าวของ จัดกระเป๋าเสื้อผ้า (เตรียมพร้อมไว้ก่อน เพราะดูอาการนู๋เมื่อคืนแล้วแม่ใจไม่ดีเลย) ไปปลุกพ่อและรีบพานู๋ไปร.พ. ก่อนไปก็กินยาลดไข้ก่อน เพราะตัวยังร้อนอยู่ 
ไปถึงร.พ.ก็ขอให้พยาบาลป้อนยาลดไข้อีกครั้ง เพราะได้เวลาแล้ว นั่งรอพบคุณหมอเหมือนนู๋จะร่าเริงขึ้นมานิดหน่อย เจอหน้าปุ๊บ คุณหมอก็เครียดเลย (ปกติจะไม่มาหาที่ร.พ.ถ้าอาการไม่มากจริงๆ) ฟังเสียงปอด ดูอาการแล้วให้ไป x-ray ปอด & ป้ายเสมหะ เพื่อตรวจ 2009 เผอิญว่าติดช่วงพักเที่ยง เลยต้องรอฟังผลอีกทีบ่ายโมง  ตอนฟังผลครั้งแรก แม่เข้าไปฟังคนเดียวเพราะพ่อต้องพานู๋เข้าห้องน้ำ  ฟังไปแม่ก็ใจไม่ดี เพราะคุณหมอบอกว่า ปอดขยายมากกว่าปกติ  โดยปกติปอดจะอยู่ที่ซี่โครงซี่ที่ 8 แต่จากฟิล์ม x-ray ปอดน้องพราวขายลงไปถึงซี่ที่ 10  แล้วหมอก็บอกแนวทางการรักษามาให้เลือก  แม่ก็บอกรอถามพ่อนู๋ก่อน ซึ่งจริงๆ ในใจ แม่อยากให้ admit เลย อยู่ใกล้หมอยังอุ่นใจกว่ากลับไปอยู่บ้าน  พอพ่อกับนู๋มาฟัง พ่อก็เลือกที่จะให้ admit เลย เพราะ ณ. ตอนนั้นมีอาการของปอดที่น่าห่วง แต่ยังตรวจไม่เจอ 2009 ซึ่งคุณหมออธิบายว่า นับจำนวนวันที่เป็นไข้ถือว่าเป็นไข้มาแล้ว 2 วัน โอกาศที่จะตรวจเจอ 2009 มี 70% ซึ่งก็ยังไม่ชัดว่าเคสน้องพราวจะเป็น 30% ที่เหลือหรือเปล่า

วันอังคารที่ 21 สายๆ คุณหมอเข้ามาตรวจ และดูกราฟของการมีไข้แล้ว ไข้ไม่ลงซักเท่าไหร่หลังรับยา คุณหมอถามแม่ว่าจะให้ทามิฟลูเลยมั้ย  แม่บอกคุณหมอว่า ขอตรวจอีกครั้ง(ป้ายเสมหะ)  ซึ่งคุณหมอก็โอเค แต่ก็บอกแม่ว่า โอกาสที่จะเจอ 2009 สำหรับไข้วันที่ 3 มี 80% ถ้าตรวจแล้ว น้องพราวอยู่ในเคส 20% จะทำอย่างไร (ประมาณให้แม่ช่วยหาคำตอบเพื่อการรักษาต่อไป -_-')  แม่ก็โทรไปปรึกษาพ่อนู๋ว่าจะทำยังไงดี  พ่อก็บอก ให้เลย จนเที่ยง คุณหมอโทรมาบอกว่า positive ตรวจพบ น้องพราวเป็นไข้หวัด 2009 จริงๆ และพยาบาลก็รีบเอาทามิฟลูมาให้ทันที  แม่รีบโทรบอกพ่อจะได้บอกที่ทำงานเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ และโทรบอกที่เนอสเซอรี่เพื่อป้องกัน

วันพุธที่ 22 กราฟการมีไข้ของน้องพราวเริ่มดีตอนเช้ามืด ไข้เริ่มลง ทานข้าว+นมได้เยอะขึ้น คุณหมอมาตรวจอีกครั้ง และบอกว่า ถ้าพรุ่งนี้ไข้ลง 24 ช.ม. ก็กลับบ้านได้   เพราะเด็กที่ admit ตอนนี้ ส่วนใหญ่จะเป็น 2009 กันทั้งนั้น

วันพฤหัสที่ 23 คุณหมอเข้ามาตรวจตอนเช้าและให้กลับบ้านได้ ให้ทามิฟลูมาทานต่อที่บ้านให้ครบ 5 วัน พ่อแม่ดีใจมากๆ ลูกสาวหายแล้ว

ตลอดเวลาที่นู๋เริ่มเป็นไข้ จนรู้ผลว่าเป็น 2009 แม่กับพ่อไม่ได้ป้องกันการติดไข้จากนู๋เลย จนมารู้ผลวันอังคารถึงได้เอาหน้ากากอนามัยมาใส่กัน แม่ไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะติดไข้จากนู๋มั้ย แต่เป็นห่วงน้องในท้องว่าจะได้รับอันตรายรึเปล่า แต่ก็เบาใจที่ถามคุณหมอแล้ว คุณหมอบอกว่าถ้าร่างกายแม่แข็งแรง ไม่ติดภายใน 7 วัน น้องก็ไม่เป็นอันตรายอะไร

เคสน้องพราว แม่ยังงงๆ ว่าติดไข้มาจากที่ไหน ทั้งๆ ที่ฉีดวัคซีนไข้หวัดใหญ่ 2009 แล้ว เมื่อเดือนพ.ค. นี่เอง  แต่คุณหมอก็อธิบายว่ามีโอกาสเป็นได้ แต่จะช่วยลดความรุนแรงลง (แม่แอบคิดในใจ นี่ขนาดช่วยลดนะ ลูกแม่ยังอาการขนาดนี้ ถ้าไม่ฉีดเลยจะเป็นยังไง) 

คุณหมอบอกว่า ระยะฟักตัวของไข้วหัวด 2009 อยู่ระหว่าง 2-6 วัน แต่เคสน้องพราวน่าจะไว แค่ 2 วัน -_-'

แม่ก็มานั่งคิดย้อนหลังว่าช่วงเวลานั้น มีอะไรบ้าง 1. ฝนตกบ่อย อากาศชื้น 2. ลูกอาบน้ำช้าหลังทุ่มครึ่ง 3. ไปห้างเย็นวันศุกร์ หรือ พักผ่อนไม่พอ เลยทำให้ร่างกายไม่แข็งแรง  ทั้งหมด ก็เป็นบทเรียนให้แม่ต้องระวังเรื่องสุขภาพของลูกมากขึ้นกว่าเดิม ไม่อยากเห็นนู๋นอนร.พ. เจาะน้ำเกลืออีกแล้ว

Create Date : 14 ตุลาคม 2553
Last Update : 14 ตุลาคม 2553 12:26:49 น.		1 comments
Counter : 662 Pageviews.
Share Tweet