ชื่อหนังสือ : เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน 2 เล่มจบ

(月都花落，沧海花开)

ผู้เขียน : จวินจื่ออี่เจ๋อ (君子以泽) ผู้แปล : อัญชลี เตยะธิติกุล / รักษ์ปรียา

พิมพ์ครั้งที่ 1 กรกฏาคม 2559 โดย สำนักพิมพ์อรุณ

ราคาชุดละ 450 บาท จำนวน 252+258= 510 หน้า

รายละเอียด

--เจ้าควรจะรู้ว่า ธารน้ำไหลดอกท้อทั้งหมดในโลกนี้ ล้วนมิอาจงามล้ำกว่าสายตาที่เจ้าลอบมองผ่านดอกไม้มา--

หลังจากที่เมืองซู่เจาถูกบุกรุกจากเซียนกลุ่มหนึ่ง ทำให้ ลั่วเวย องค์หญิงเล็กแห่งซู่เจา ต้องระหกระเหินออกจากบ้านเกิดอันเป็นที่รัก จนพบกับสำนักเทพสมุทรสำนักฝึกวิชาบำเพ็ญเซียน ลั่วเวยจึงตัดสินใจฝากตัวเป็นศิษย์เพื่อเรียนวิชาเซียน และที่นั่นเองเธอก็ได้พบกับมหาเทพ ที่ชาวซู่เจานับถือ ---

มหาเทพอิ้นเจ๋อ และได้รู้ความจริงว่า มหาเทพอิ้นเจ๋อกับบุรุษปริศนาที่คอยช่วยเหลือนางยามมีภัยคือคนคนเดียวกัน ทั้งยังได้รู้ว่า แท้จริงแล้วสำนักวิชาที่ฟู่เฉินจือ พี่ชายบุญธรรมที่แสนดีของนางมาฝากตัวเป็นศิษย์ ก็คือสำนักเทพสมุทรนั่นเอง

ชีวิตที่ต้องดิ้นรนในดินแดนเทพเซียนไม่ใช่เรื่องง่าย แถม ‘ท่านอาจารย์’ ของนางก็เย็นชาโหดร้ายขนาดนั้น นางจะเอาตัวรอด ฝึกวิชาเซียนสำเร็จ และกลับไปกอบกู้บ้านเมืองของนางได้หรือไม่ ต้องติดตาม

เมาท์มอยด์กัน(นะ)

เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน ชื่อจะยาวไปไหน .... ขอเรียกสั้นๆว่า เมืองจันทราฯ ละกันเนอะ เรื่องนี้เป็นงานแปลจีนเล่มแรกๆที่ อรุณใช้บุกตลาดค่ะมาใกล้ๆกันกับ บุหลันไร้ใจ ซึ่งชะนีไม่แน่ใจว่าใครมาก่อนหลัง แต่ได้ข่าวว่า ดราม่าน้ำตาพรากพอกัน ซึ่งเอาจริงๆ เมืองจันทราฯ เรืองนี้ เริ่มแรกชะนีหยิบมาอ่านก็ลืมไปนะว่ามันดราม่า ไม่ได้ทำใจรออะไรเลยจริงๆ แต่พออ่านไปๆ เอ้....กลิ่นมันชักแปลกๆละ จะกลับตัวก็ไม่ทัน อ่านไปแล้วก็ยาวไปละกัน

เมืองจันทราฯ เป็นนิยายแนวเทพเซียนค่ะ เรื่องราวอาภัพของรักต้องห้ามของ ศิษย์-อาจารย์ ระหว่าง ภูตวารีตัวน้อย กับ มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ ลั่วเวย และ อิ้นเจ๋อ

ในช่วงชีวิตแสนสั้นของภูตวารีเช่น ลั่วเวย องค์หญิงเล็กแห่งดินแดนซู่เจา เมืองของเหล่าภูตวารีที่เกิดจากพลังของสมุทรเทพ หนึ่งในมหาเทพแต่ครั้งบรรพกาลสมัยกำเนิดโลกและสามภพภูมิ นางมักจะได้พบกับบุรุษรูปงามปริศนาผู้หนึ่ง ครั้งแรกเขาช่วยชีวิตนางจากการถูกมังกรตัวหนึ่งคิดจะจับภูตวารีเช่นนางไปหลอมเป็นยาบำรุงครรภ์ให้กับคู่ของมัน

ครั้งที่ 2 นางพบเขาในวันที่สูญสิ้นบิดามารดาจากเหตการณ์ที่เกือบจะทำให้เผ่าวารีล่มสลาย เพียงเพราะถูกใส่ร้ายว่าเป็นปิศาจวารี ครั้งนั้นนางหนีตายหัวซุกหัวซุนจนได้ไปฝากตัวเป็นศิษย์สำนักเซียนเทพสมุทร และนางก็ได้พบเขาอีกครั้ง หากในครั้งนี้เขาช่างต่างจากในความทรงจำที่นางเคยพบ เขาในรูปลักษณ์ที่แปลกไป มหาเทพอิ้นเจ๋อผู้แสนเย็นชา และไม่มีแววเลยว่าเขาจะจำนางได้

เพื่อหวังให้ตนได้มีชีวิตอย่างปลอดภัย และได้อยู่ใกล้พี่ชายบุญธรรม ฟู่เฉินจือ ลั่วเวยจึงอ้อนท่านมหาเทพ หวังฝากตัวเป็นศิษย์ หากด้วยชาติกำเนิดของนางที่เป็นเพียงภูติวารี อายุก็แสนสั้น ไม่สามารถพัฒนาพลังจนผ่านด่านการเป็นเซียนได้ ลั่วเวยจึงเป็นที่เดียดฉันท์จากบรรดาศิษย์ในสำนักเทพสมุทร เพียงแต่นางหาได้ใส่ใจว่าใครจะมองนางอย่างไร เพราะโลกของนางมีเพียงท่านอาจารย์ผู้เดียว จากเพียงเคารพเทิดทูน จวบจนเวลาล่วงผ่าน ความรู้สึกที่มีต่อผู้เป็นอาจารย์กลับเปลี่ยนแปลงอย่างไม่น่าให้อภัย

นางกำลังหลงรักท่านอาจารย์ในฐานะบุรุษผู้หนึ่ง แต่ด้วยช่วงอายุที่แตกต่าง ฐานะอาจารย์ที่ไม่ต่างจากบิดาของนาง ทำให้ภูติเช่นสาวน้อยดรุณีแม้มีใจแต่กฌมิอาจเอื้อม หวังเพียงขอกดเก็บความรู้สึกผิดบาปนี้ไว้ในใจตลอดไป จวบจนวันที่นางไม่สามารถทนกับความรักที่อัดอั้นนี้ไว้ได้ สารภาพความในใจออกไปเพราะคิดจะจากลาไม่กลับมาพบหน้าเขาอีก กลับเป็นอีกฝ่ายที่ผูกพันนางไว้ด้วยแรงสิเน่หา ให้นางได้สัมผัสความผูกพันธ์ระหว่างชายหญิง ทำให้นางหลงวนอยู่ภายใต้อำนาจของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น หากแต่ครักที่ออกจากปากเขา มันเป็นของนางหรือเพียงเพราะว่ามีเงาของสตรีนางอื่นที่ซ้อนทัพอยู่บนตัวของนางในสายตาเขากันแน่

เอาเรื่องย่อเบาๆแบบไม่สปอยด์ก็พอ เพราะในความรู้สึกของเรา เรื่องนี้เป็นดราม่าหักมุมพอสมควรค่ะ เป็นดราม่าที่มีพื้นฐานมาจากการแอบรัก รักแล้วไม่พูด รักแล้วอมพะนำ(ทำไมไม่รู้) รักแล้วมโนกันไปเรื่อย อะไรๆมันจึงคลาดกันไปซะหมด แต่โดยเนื้อเรื่องแล้ว ชะนีชอบนะ การดำเนินเรื่องและจุดจบแบบน่ำตาท่วมฟ้าแบบนี้ เป็นทางลงที่ดีและตัน แบบไม่ต้องหวังภาคต่อเลยจริงๆ คือไม่ต้องพะวงไง จบก็จบไปเลย เอาให้อึนกันไป 3 วัน 8 วัน เป็นตอนจบที่เศร้าแต่มันดีงามค่ะ

มาคุยเรื่องสำนวนดีกว่า เอาแบบที่ชะนีรู้สึกเลย คือ ถ้าจะให้ชะนีบรรยายอย่างไรให้เห็นภาพ คุณกลับไปดูชื่อเรื่องมันค่ะ เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน ยาวและเวิ่นใช่มะ ... สำนวนข้างในเป็นงี้เล้ยยยย บรรยายน้ำ บรรยายฟ้า ดอกไม้โปรบปรายยย มากมาย ทำไมไม่รู้ 5555+ คือเหมือนจะสวย แต่อิชั้นแอบรำคาญ ซึ่งเล่มแรก อะไรแบบนี้จะเยอะมากค่ะ คือจะบอกว่า ทนๆมันไปหน่อยนะ ซึ่งอิชั้นก็ทนกับความสละสวยของบทบรรยายสวยๆ แต่เข้าใจยาก จนเกือบจะถอดใจเหมือนกัน แต่ที่รอดมาได้ ก็ต้องให้เครดิตความเกรียน ความน่ารัก ของเวยเอ๋อร์ในวัยเด็กน้อยค่ะ นางตรงไปตรงมากับความรู้สึกและซื่อได้ใจอิป้ามากมาย และถ้าอ่านมาเรื่อยๆในช่วงท้ายเล่ม 1 เราจะเริ่มได้กลิ่นน้ำเน่ามาแต่ไกล ซึ่งในช่วงท้ายเล่ม 1 จนจบเล่ม 2 การดำเนินเรื่องจะกระชับและชัดเจนมากขึ้น เห็นอะไรหลายๆอย่างจากความสัมพันธ์ตัวละคร และยิ่งได้มาอ่านตอนพิเศษเปิดใจพระเอกที่นางเอกไม่มีโอกาสได้รู้ (แต่เราคนอ่านรู้ค่ะ) โอ้ยยยย จะยิ่งสะเทือนใจ น้ำตาไหลนอง ถามว่าพรากไหม มันก็พรากค่ะ แต่อิชั้นว่ามันควรจะพรากนะ อย่าไปฝืนมันเลย

เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน ย่อหน้าสรุปสุดท้าย เราจึงพิมพ์ชื่อเรื่องเต็ม (จะบอกเพื่อ) เอาจริงๆที่เลือกขุดเล่มนี้มาอ่าน เพราะอยากจะลองเปรียบเทียบงานแปลนิยายจีนช่วงแรก กับ ช่วงหลังของบ้านยามเช้าค่ะ เปรียบเทียบกับเรื่องไหน ไม่เอ่ยแล้วกันเนอะ อิอิ อ้อ.....เล่มนี้ นักแปล 2 ท่านนะ ชะนีก็พึ่งสังเกตเหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าเป็นสาเหตุของจำนวนที่แยกเป็น 2 เล่ม และปริมาณบทบรรยายมากมายยยยยในเล่ม 1 และ เล่ม 2 ที่ต่างกันด้วยหรือเปล่า ใครอ่านแล้วมาคุยกันนะ