_{สวัสดีค่ะ ... ขึ้นต้นมาก็มาเขียนเรื่องความรักกันเลย}

_{จริงๆแล้วอยากจะบอกว่า เป็นคนไม่ได้มีความรักที่หวือหวาเท่าไหร่}

_{แต่เรื่องต่างๆที่จะเขียน มันเป็นเรื่องที่นึกย้อนไปเมื่อไหร่ก็รู้สึกดีทุกครั้ง}

_{คุณเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย???}

_{มีคนเคยถามเราแบบนี้ วันนั้นเราตอบเค้าไปว่า เชื่อดิ! เราเชื่อพรหมลิขิต คือ เรื่องที่เรากำหนดเอง}

_{เค้าถามกลับว่า "ทำไมคุณคิดแบบนั้น แสดงว่าคุณไม่เคยมีความรัก"}

_{จี๊ดดดดดดดดดดด(ลากเสียวยาว) มันแทงใจดำกันเกินไป...}

_{* แต่ผมเชื่อนะว่าพรหมลิขิตมีจริง*}

_{"......" ไม่มีเสียงตอบรับจากเรา มีแต่ความเงียบเข้าปกคลุม}

_{ผู้ชายคนนั้นที่ถามเราเค้าชื่อ ข้าว ค่ะ...เป็นผู้ที่ทำให้เรื่องพรหมลิขิตบังเกิดขึ้น}

_{ข้าว คือเพื่อนในคณะเดียวกับเรา และมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันด้วยความบังเอิญ}

_{ในวันที่เราเจอเค้าครั้งแรก เค้าเอาตุ๊กตาขึ้นมาหนึ่งตัว แล้วหันมาถามเราว่า}

_{" เธอ เธอว่าตุ๊กตาตัวนี้น่ารักมั้ย มันเป็นของเราเองแหละ"}

_{เราอึ้งค่ะ ได้แต่อึ้ง และไม่มองหน้าเค้าจนคลาสนั้นหมดชั่วโมง}

_{แต่ท้ายที่สุด ข้าวก็ลอบเข้ามาอยู่ในกลุ่มเดียวกันได้เพราะเพ่ือนของเราสงสารเค้า...}

_{ตอนแรกเราไม่เห็นด้วย เพราะรู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายแปลกๆ}

_{แต่หลังจากนั้น เราเริ่มสนิทกัน สนิทกัน สนิทกัน}

_{กินข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน}

_{เราไปออกกำลังกายด้วยกันบ่อยมาก}

_{เราไปดูหนังทุกเรื่องที่เข้าฉาย}

_{แต่เราไม่ได้ชอบเค้านะ เราไม่มีความรู้สึกนั้นอยู่ในหัวเลย}

_{จนวันนึงอาจารย์ที่สนิทกันมาถามว่า พวกคุณเป็นแฟนกันเหรอ ผมดีใจด้วยนะ}

_{เรารีบปฏิเสธทันควัน " อาจารย์เข้าใจผิดแล้ว นู๋กับไอข้าวเนี่ยเพื่อนซี้เลย ไม่ใช่แฟนค่ะ"}

_{ข้าวไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มเล็กๆ (เราแอบสังเกตุ)}

_{จนวันนึง... เฮ้ย ภัทร เรามีเรื่องจะบอกแกหว่ะ}

_{เพื่อนคนนึงในกลุ่มเรา หันมาคุยกับเราด้วยหน้าตาจิงจัง}

_{" ภัทร ไอข้าวมันชอบแกนะ รู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย "}

_{"ไอบ้า แกอย่ามามั่ว ข้าวมันเพื่อนในกลุ่มนะเว้ย แกพูดแบบนี้ จะผิดใจกันเปล่าๆ"}

_{"จริงๆ มันสารภาพกับเราแล้ว ว่าทุกวันที่มันไปกับแก เพราะมันอยากอยู่ใกล้กับคนที่มันรัก"}

_{"....................................."}

_{คืนนั้น เรากลับบ้านมาแบบไม่รู้ตัว มันเบลอๆ มันงงๆ พยายามคิดว่าเรื่องที่ฟังคือเรื่องโกหก}

_{หลังจากวันนั้น เราไม่เคยมองหน้าข้าวอีกเลย ไม่ใช่เพราะเขิล แต่....}

_{เพราะเราไม่อยากผิดใจกับเพื่อน เรารู้สึกว่ามันไม่สมควร นี่ เรากำลังสร้างกำแพงรึเปล่า}

_{หนึ่งเดือน สองเดือน สามเดือน.. เราอยู่ในกลุ่มเดียวกัน แต่ไม่พูดกันอีก}

_{ทุกคนในกลุ่มเริ่มเอือมระอากับพฤติกรรมนี้ของเรา}

_{จนวันนึง ทุกคนให้เรากับข้าวอยู่ด้วยกันสองคน}

_{เราเลยตัดสินใจถามไปว่า " แกชอบเราเหรอข้าว"}

_{"อืม .."}

_{"เมื่อไหร่?"}

_{" จำไม่ได้"}

_{"เฮ้ย จำไม่ได้ แกไม่มีความทรงจำส่วนนั้นเลยเหรอ"}

_{"เปล่า เราจำไม่ได้ว่าเราไม่ได้ชอบแกวันไหน เพราะตลอดเวลา เราชอบแกมาตลอด"}

_{".... เพราะอะไร ข้าว แกกำลังจะทำให้เรามองหน้าแกไม่ติดนะ"}

_{" แกจำได้มั้ย เคยมีคนถามแกว่า คุณเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย แล้วแกตอบว่า แกเชื่อว่าเป็นเรื่องที่เรากำหนดเอง"}

_{เราพยายามนั่งนึก.... นึกออกแล้ว}

_{" จำได้ แต่คนที่ถามไม่ใช่แกนะ"}

_{" เราเป็นคนถามเองแหละ ภัทร"}

_{เรานิ่งไปพักนึง พยายามรวบรวมสติ แล้วฟังข้าวเล่าต่อ}

_{" เราเจอแกในร้านหนังสือ เราเห็นแกอ่านหนังสือเตรียมสอบ เราคิดว่าทำไมแกถึงตั้งใจอ่านขนาดนั้น}

_{แกไม่สนใจใครเลย เราพยายามมองแกเป็นชั่วโมง แกก็ไม่หันมา เราเลยให้เพื่อนเราเข้าไปทำทีถามแกเรื่อง}

_{"        พรหมลิขิต          "}

_{เราจึงได้เห็นหน้าแก และเราก็รู้ทันทีว่านี่ คือ พรหมลิขิตของเรา  แกคือ พรหมลิขิตของเรานะ ภัทร}

_{หลังจากนั้น เราพยายามสืบจนรู้ว่าแกจะสอบเข้าที่ไหน แล้วในที่สุด เราก็ได้มาเป็นเพื่อนกัน"}

_{เราได้แต่ฟัง น้ำตาคลอเบ้า พยายามข่มตัวเองไม่ให้ร้อง}

_{หลังจากวันนั้น เราก็กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม ไปไหนด้วยกันเหมือนเดิม กินข้าวด้วยกัน}

_{ดูหนังด้วยกัน ไปเล่นกีฬาด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน}

_{แต่............ สิ่งที่เราไม่เคยคิดก็เกิดขึ้น}

_{เริ่มมีบุคคลที่ 3 เข้ามาในชีวิตของเราทั้งสอง ข้าวเริ่มแยกตัว การสื่อสารของเราเริ่มไม่เหมือนเดิม}

_{ทำให้ระยะทางของเรากับข้าวเริ่มห่างกันๆๆๆและห่างกัน}

_{จนในที่สุดเราก็เริ่มรู้ว่า มีคนมาทำให้ข้าวและเราเข้าใจผิดกัน}

_{แต่... มันสายไปแล้ว เรามาไกลเกินไปที่จะกลับไปเหมือนเดิม}

_{จนสุดท้าย ข้าวก็เป็นคนที่ออกไปจากกลุ่ม ...}

_{ไม่มีน้ำตาจากเรา มีแต่คำถามที่วนเวียนว่า ทำไม ทำไม เกิดขึ้นตลอดเวลา}

_{ทำไมเราไม่เข้าไปคุย ทำไมเราไม่ปรับความเข้าใจ ทำไมข้าวถึงเชื่อคนอื่น}

_{เพื่อนๆพยายามที่จะให้เราคุยกับข้าวเหมือนเดิม}

_{แต่ก็นั่นแหละ ทิฐิ อันสูงส่งของเรา มันพันรอบๆตัวเราและยึดเราเอาไว้กับที่}

_{วันเวลาผ่านไปๆ เราทั้งคู่ไม่เคยมีใครใหม่}

_{จนใกล้จะจบ เราตัดสินใจเอ่ยปากกับข้าวไปว่า}

_{" ข้าว ... ภัทรเชื่อในพรหมลิขิตนะ ข้าวทำให้ภัทรเปลี่ยนความคิด}

_{แต่ข้าวก็เป็นคนทำลายพรหมลิขิตของข้าวกับภัทรด้วยเช่นกัน}

_{เราสองคนใกล้จะจบแล้ว ภัทรไม่เคยนึกเสียใจที่ได้รู้จักกับข้าว}

_{ภัทรเพียงแค่นึกเสียใจว่า ภัทรน่าจะรู้จักข้าวเร็วกว่านี้ ภัทรไม่น่าปล่อยเวลาไป}

_{เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็คือพรหมลิขิตของเรา เค้าลิขิตมาแล้วว่าให้เราเรียนรู้กันแค่นี้}

_{ภัทรยังดีใจเสมอที่ได้เจอข้าว ที่ยังได้มองข้าว ที่ยังได้นึกถึงเรื่องดีๆ}

_{ต่อจากนี้ เราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ ข้าว"}

_{" ภัทร.... "}

_{หลังจากนั้นพวกเราเรียนจบ ต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน เราไม่ได้คุยกับข้าวอีกเลย จนเกือบจะ 3 ปี}

_{วันนั้น เราเจอข้าวโดยบังเอิญ}

_{" ข้าว... สบายดีมั้ย  ตอนนี้ทำงานที่ไหน"}

_{" เราทำแถวชลบุรีอ่ะ...ภัทรหล่ะ?"}

_{" เรากลับไปทำงานที่บ้าน เอ่อ...... ข้าว เราจะแต่งงานแล้วนะ"}

_{"...................."}

_{" เราเจอพรหมลิขิตของเราแล้ว ขอบคุณข้าวนะที่ทำให้เรารู้ว่า พรหมลิขิตมันยังมีอยู่"}

_{"เราดีใจด้วยนะ ดีใจด้วยจิงๆ จะแต่งวันไหนบอกเราล่วงหน้านะ"}

_{" ได้จ๊ะ แล้วจะโทรไปบอกนะ"}

_{เราต่างคนต่างเดินแยกกันออกมา เราไม่รู้ว่าข้าวคิดอะไร แต่เราดูจากสีหน้า ข้าวเองก็คงปลอดโปร่ง}

_{กับเรื่องที่เคยผ่านมา เราเดาว่า ข้าวคงโทษตัวเองที่ทำให้เราเสียใจ แต่ไม่เลย....}

_{เราไม่เคยเสียใจกับสิง่ที่เกิดขึ้น  เรากับข้าวไม่ใช่พรหมลิขิตของกันและกัน แต่เราสองคนคงเป็นคนที่เดินเข้ามาในชีวิตของกันและกัน แล้วเข้ามาให้ชีวิตของเราทั้งสองมีประสบการณ์ ทั้งสมหวังและผิดหวัง}

_{สุดท้าย... เรารู้สึกได้ว่า สิ่งที่เราติดค้างกับข้าวก็คงหมดไปแล้ว ต่อจากนี้ เราจะพยายามดูแลพรหมลิขิตที่เกิดขึ้นกับชีวติของเราให้ดีตลอดไป}

_{ถึง ข้าว............. ภัทรหวังว่าข้าวคงจะเจอพรหมลิขิตเหมือนกันนะ มันจะต้องเป็นพรหมลิขิตที่ดีมากๆของข้าวแน่นอน ภัทรเอาใจช่วยนะ สู้สู้}