...เวลาที่ไม่อาจคลี่คลาย...

...นานวันกว่าแผลบนสันปีกจะบรรจบ หลายวันกว่าความระบมบอบช้ำ

จะทุเลาลง และคงแรมเดือนกว่าที่ ปีกอันล้าจะกลับมาโบยบินได้อีกหน

แสงสีส้มสุกสาดลอดสุมทุมพุ่มไม้ ผ่านระแนงรั้วพาดลงตรงลานกว้าง

..... ชายหนุ่มในชุดกางเกงผ้าฝ้ายดิบตัดเย็บแบบกางเกงเลของชาวใต้

กระชับแถบผ้าคาดพันทับลงมาด้วยส่วนที่ปล่อยเลยเอวขึ้นไป ชายผ้าที่ระพื้น

กับร่างกายท่อนบนที่เปล่าเปลือย เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงกร้านแดดลมนั้น

บ่งบอกถึงความเป็นคนสมถะเรียบง่าย ไม่นำพาต่อสิ่งใดภายนอก

มือที่เรียวงามราวมือศิลปิน แม้ไม่อ่อนนิ่ม คู่นั้น บรรจงมัดปลายผ้าชิ้นน้อยเป็นปม

อย่างเกรงว่า เจ้าตัวปีกใหญ่หนาตรงหน้าจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

พลางแหงนหน้า ขึ้นยิ้มหนึ่งก่อนปลอบใจ

"ลำบากเจ้าแล้ว มืดค่ำจะกลับรังก็คงจะไม่รอด อย่างนั้นเจ้าอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาย

หรืออย่างน้อย จนกว่าเจ้าจะพอบินไหวเถิด"

"..." สุ้มเสียงอันใดจะปรากฎจากปากเจ้าพญาเหยี่ยว ผู้สาหัสได้

"เช่นนั้น ก็เอาตามนี้" ว่าพลางเดินหันหลังออกจากแนวรั้ว ทิ้งเจ้าเหยี่ยวผู้โชคร้าย

ไว้กลางลานกว้างแห่งนั้น ท่ามกลางลำแสงสีส้มแก่

ลำสุดท้ายนั่น