| |
อันจาคียา(2) .......สายกว่ากำหนดการณ์เล็กน้อย ธงลูกเสือสิบหมู่ทะยอยออกจากจุดรวมพลท้ายหมู่บ้าน ออกตัวห่างกันหมู่ละสิบนาที เด็กชายถิ่นไทและลูกหมู่รั้งปิดท้ายขบวน อันเป็นผลมาจาก ฝีมือการจับฉลากอันเอกอุของ มะโน ลูกหมู่เด็กวัดผู้ซึ่งเพื่อนๆเชื่อกันว่าน่าจะได้วิชาอาคม จากหลวงตามะณี ติดตัวมาบ้าง จึงมอบหมายให้เป็นผู้ชี้ชะตา เพราะหากได้ออกตัวตั้งแต่ต้นแดด นอกจากจะมีเวลามากกว่าหมู่อื่นแล้ว ยังจะถึงที่หมายและได้พักก่อนใคร "ได้จับเป็นคนแรก ดันได้ออกเป็นแถวสุดท้าย...เพราะมึงแหละไอ้โน" บุญโอบ หลายชายมัคคทายกบ่นเพื่อน "อ้าว ไอ้โอบ ก็มึงไม่ใช่เหรอ บอกไอ้โนมันมีของดี แถมรับประกันออกไม่เกินแถวสาม" อานนท์ เด็กชายตัวเล็ก เสียงดังมาจากท้ายแถว "ก็ปู่กูบอกว่า คนที่อยู่กะพระกะเจ้า จะมีบุญติดตัว...ใครจะไปรู้วะ" "งั้นมึง...ก็อย่าไปว่ามัน.." ป๋อง ชื่อจริงว่าป๋อง ชื่อเล่นก็ป๋อง สรุป "จุ๊ ๆ ป่ะ ตาเราเล้ว" ถิ่นไท สะบัดธงลุกขึ้นยืน หลังนั่งรอเกือบสองชั่วโมง เล่นเอาเมื่อยขบ ......ครั้นตระเตรียมแถวและเช็คยอดลูกหมู่แล้ว ก็ตรวจตราสัมภาระแต่ละคน ซึ่งพะรุงพะรังเกินกว่าที่ควรจะเป็น บ้างมีถุงพลาสติผูกห้อยอาหาร ของใช้ เต็มเกือบรอบเป้ ใบซึ่งกลมแน่น ไม่รู้ยัดอะไรเอาไว้ข้างใน ดูราวร้านขายของชำก็ไม่ปาน บางรายเป็นย่ามสองใบ สะพายบ่าสองข้างทะแยงเป็นกากบาดแลดูคล้ายอัศวินดาบคู่ เมื่อทุกคนพร้อม ธงสีฟ้าอ่อนของหมู่สุดท้าย ก็บ่ายหน้าตามเส้นทางบนกระดาษแผ่นน้อย ในมือนายหมู่ ซึ่งซักซ้อม ทบทวนกันครั้งแล้วครั้งเล่าจนขึ้นใจ ......ก้ามปูใหญ่ร่มครึ้มแผ่กิ่งก้านตะหง่านงามเบื้องหน้า คือจุดเริ่มต้นตามที่ครูสมพรบอก ตอนรวมแถวครั้งสุดท้าย เมื่อเย็นวาน ข้างลำต้นมีแผ่นไม้สีแดง ทาลูกศรยาวเกือบศอกด้วยสีขาว แปะอยู่ระดับสายตา ชี้บอกทิศทางที่จะเดินต่อ หมู่ไก่อู ทั้งสิบเอ็ดไม่รอช้า หลายวันก่อนออกเดินทาง ทุกคนต่างตื่นเต้นกันจนนอนไม่หลับ บัดนี้ การผจญภัยครั้งแรกที่พวกเขาเฝ้ารอ กำลังเริ่มแล้ว .....ทางเล็กยาว แคบลงเมื่อเลี้ยวเข้าสู่ทุ่งกว้างสีเหลืองทองอร่าม ถิ่นไทยกมือข้างหนึ่งขึ้นข้างลำตัว ข้อศอกขนานไหล่ หันฝ่ามือไปข้างหน้า เป็นสัญญาณให้เพื่อนหยุด สำรวจทุ่งข้าวกับสัญลักษณ์บนแผนที่ ครั้นเห็นว่ามาถูกทางก็โบกมือให้เดินต่อ สีเขียวของหญ้าบนคันนา ตัดกับสีทองของรวงข้าว กับหมู่ลูกเสือเดินแถวเรียงหนึ่ง งดงามราวภาพเขียน ข้าวเหลืองบางรวงหนักโน้มเข้าหาคันนา โค้งคล้ายเดือนเสี้ยวเกือบจรดดิน หมู่ไก่อูต้องแหวกให้พ้นทาง ระวังไม่ให้แตะรวง พวกเขารู้ถึงความสำคัญและคุณค่า ของสิ่งที่ชุบเลี้ยงชีวิตดี ......ตะวันเกือบตรงหัว ทั้งสิบเอ็ดจึงผ่านท้องทุ่งอันกว้างใหญ่มาได้ เด็กชายโบกมือเช่นเดิม เมื่อพบว่ากำลังมีสามเส้นทางให้เลือก ซ้ายมือของแยก บนตอไม้เก่าผุ มีแผ่นไม้ทาสีแดงเช่นเดิม หากแต่ไม่มีลูกศร บนสีแดงเขียนด้วยลายมือสีขาว "ทิศเหนือ-มะกอก" นายหมู่อ่านตัวอักษรในป้ายให้เพื่อน ๆ ฟัง หัวแถวมองมาทางท้าย ท้ายแถวมองไปทางหัว ต่างทำหน้าเลิกลั่ก "ไอ้โอบ ตามึงล่ะ" อานนท์กระทุ้งคืน คนโวยเพื่อนเมื่อเช้า "อ้าวมึง...กูจะรู้ได้ยังไง" "ก็เก่งนัก ยังไม่เห็นมึงลองซักอย่าง" "ก็ดีกว่ามึงล่ะไอ้นนท์ จับสลากยังไง ได้ธงไก่อู คนอื่นเขาได้ สิงห์โต เสือดาว หมีดำ เหยี่ยวแดง งี้" "ไก่อูไม่ดียังไง ไอ้โอบ" เด็กชายตัวเล็กขยับจะเอาเรื่อง "หยุดๆๆ พวกมึงนี่" นายหมู่ปรามเพื่อนๆ ก่อนสั่งให้หาร่มไม้พักกินข้าวกลางวันกัน นั่นแหละจึงเรียกรอยยิ้มทุกคนกลับมาได้ .....ถิ่นไท มองที่ป้ายอีกครั้ง ครุ่นคิด "ทิศเหนือ-มะกอก" เข็มทิศก็เคยเห็นแต่รูปในหนังสือวิชาลูกเสือ ที่เพิ่งเรียน หลังอิ่มหนำสำราญ ก็เรียกทุกคนมาล้อมวง ปรึกษาเรื่องป้ายคำสั่งจึงลง ความเห็นกันว่า เอาคำว่าทิศเหนือ กันก่อน "ถ้าหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ ทิศเหนือจะอยู่ทางซ้ายมือ" ศิษย์ก้นกุฏิหลวงตามะณีซึ่งเงียบสุขุมมาตลอดทางเอ่ย "ตอนนี้ตะวันอยู่บนหัว" ป๋องว่าพลางชี้นิ้วขึ้นข้างบน เพื่อนๆ ทั้งสิบหันมาจ้องหน้า ".ก๊อก " เสียงด้ามธงของนายหมู่เคาะหัวพร้อมเสียงร้องโอ๊ะ ของคนก่อกวน "ไอ้ป๋อง...ไอ้โนมันหมายถึงทิศที่ดวงอาทิตย์ขึ้น เอ้าเก็บของกัน ไปได้แล้ว นี่พวกมึงย้ายบ้านกันหรือไง ถึงได้ข้าวของเยอะแยะขนาดนี้ ไอ้ป้อม มึงเลิกกินได้แล้ว ขนมที่แขวนรอบเอวมึงหมดแล้วเหรอ กูไม่เลี้ยงนะ...ตั้งแถว..ตามข้าพเจ้ามา" วิชชารองนายหมู่อาวุโสสูงสุดเนื่องจากหยุดเรียนหนึ่งปี ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซึ่งตอนนี้มาผลัดมือถิ่นไทถือธงหมู่เอ็ดเพื่อนๆ และเรียกแถว คราวนี้ถิ่นไทไปรั้งท้ายปิดขบวนแทน หมู่ไก่อูตั้งแถวอีกครั้ง เรี่ยวแรงเริ่มกลับมา ต่างก้าวยาวและเร็วขึ้น มุ่งตามเส้นทางที่ตกลงร่วมกัน ...ทางสายเล็ก เก่าและเปลี่ยวร้างราวไม่มีใครใช้สัญจรมานานนั้น ทอดไกลออกไปสู่เขาลูกหนึ่ง กะด้วยสายตาราวสามชั่วโมง ยอดธงยังปลิวไสว ลมบ่ายยังพอมีช่วยให้เดินสบายขึ้น แต่จุดหมายข้างหน้าและคำสั่งอีกคำ มะกอก นี่สิ จะทำอย่างไรกับมัน ...ใส่แกง..ใส่ต้ม ส้มตำหรือจะกินเลย ไม่ต้องล้าง...ดี...อืมมมม 
|
เจ้าชายแห่งสายหมอก
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ความจำสั้น แต่ความฝันยาว(Remember is short,but not for a dream)
Friends Blog Link |
|||||||||||||
