บางวันรู้สึกเหนื่อยกับงานที่เยอะแยะ หมุนซ้ายหมุนขวา ยิ่งช่วงไหนเป็นวินาทีเร่งด่วน ต้องเร่งรีบยิ่งกว่าชั่วโมงเร่งด่วนแถวๆบางกอกซะอีก เข้านอนแบบง่วงงุน ตื่นขึ้นมาแบบโงนเงน บางทีก็คิดว่าชีวิตมันง่อนแง่นไปรึเปล่า ซึ่งมันยังงุนงงกับสิ่งที่ทำ ร่างกายถือป้ายประท้วงว่า ให้เวลาหนูหน่อย หนูอยากพักผ่อนน๊า แต่คำว่าคนขาด(แคลน)เหมือนแหล่งพลังงานของโลกที่เริ่มหร่อยหรอ บางวันก็เกิดอาการเบื่อๆแฮะ บางทีก็คิดว่าเอ๊ะไอ้เราเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าอะเปล่า ตั้งคำถามกับตัวเอง ครึ่งเดือนที่ผ่านมาท่านรู้สึกเบื่อๆไม่อยากทำอะไรรึเปล่า เอ..มีน๊า..
สิ่งที่เคยชอบทำแล้วทำให้เพลิดเพลิน ก็ดันเบื๊อเบื่อมีมั๊ยฮะ..เอ..มีเปล่าว๊าครือมันง่วงๆมากกว่าหนะ อยากน๊อน.น.น หรือว่ามีหว่า เป็นทุกวันตลอดครึ่งเดือนเปล่าหนะ ...อืม... คงไม่มั้ง สงสัยใกล้ๆจะซึมเศร้าแล้วนะเนี่ย ต้องจัดการอะไรซักอย่างซะแล้ว หันซ้ายหันขวาเจอหนังเรื่องหนึ่งหยิบมาใส่เครื่องดู เรื่องInceptionดูแล้วคิดหนักกว่าเดิมอีก ก็ไม่ค่อยเข้าใจต้องดูแบบว่าตั้งใจดูคิดหนักกว่าเดิมซะอีก ฮ่วย..สงสัยไอคิวจะเตี้ยไปหน่อย เหอ เหอเอาไว้ดูอีกรอบละกัน
ในบางวันที่เราล้าๆหรือต้องเจออะไรหนักๆ เรามักจะถามว่าทำไม..ทำไม..ทำไม..ต้องเป็นเรา..อะไรกันว้า...
อารมณ์นั้นถ้าเกิดบ่อยๆฟิล์วจะขาดเอาพอดี
วันนึง..พี่คนส่งนมเอานมมาส่งที่บ้านแถมหนังสือมาเล่มนึง เปิดอ่านไป..อ่านไป..ใกล้ถึงหน้าสุดท้ายสะดุดตาเข้ากับเรื่องนึงเรื่อง"นาฬิกาที่หายไป"เรื่องมีอยู่ว่า

ชาวนาคนหนึ่ง หลังจากไปทำความสะอาดคอกม้าออกมาก็พบว่านาฬิกาข้อมือของเขาหล่นหายไปนาฬิกาเรือนนี้มีความหมายกับเขามาก เพราะเป็นของขวัญที่แม่เขาทิ้งไว้ให้

เขารีบวิ่งไปที่คอกม้า รื้อหาจนทั่วแทบพลิกแผ่นดินหา ก็หาไม่พบ เขาเดินออกจากคอกม้าด้วยเหงื่อที่ท่วมตัว มองไปที่เด็กกลุ่มหนึ่ง
ที่เล่นอยู่แถวนั้น

เขาคิดว่าเขาแก่แล้วหูตาอาจฝ้าฟาง เขาจึงเรียกเด็กมาแล้วบอกว่า
"เด็กๆ ถ้าใครหานาฬิกาของลุงเจอ ลุงจะให้เงิน 1 เหรียญ"
เด็กๆกรูกันเข้าไปในคอกม้า เวลาผ่านไปพักใหญ่ เด็กๆเดินออกมาทีละคนด้วยสีหน้าผิดหวัง ขณะที่ชาวนากำลังถอดใจ ก็มีเด็กคนหนึ่ง กระซิบบอกเขาว่า

"ผมจะลองเข้าไปหาดูอีกครั้งหนึ่ง แต่ผมขอเข้าไปคนเดียว"
ชาวนามองตามเด็กน้อยด้วยความไม่มั่นใจ คิดในใจว่า เขาและเด็กอื่นตั้งหลายคน แล้วเด็กคนเดียวจะหาเจอได้อย่างไร
เด็กคนนั้นเข้าไปตั้งนาน ก็ยังไม่กลับมา ชาวนาเริ่มสิ้นหวัง ในขณะที่ชาวนาคิดจะเลิกรอและเดินจากไปนั่นเอง .. เด็กคนนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับนาฬิกาในมือ

ชาวนาถามด้วยความแปลกใจ
"เจ้าหาเจอได้อย่างไร"
เด็กชายบอกว่า "พอเข้าไปข้างในผมไม่ได้ทำอะไรเลย พียงแต่นั่งเงียบๆที่พื้นอยู่ไม่นาน ก็ได้ยินเสียง ติ๊กต๊อก...ติ๊กต๊อก.. ผมเลยเดินตามเสียงนั้นไป แล้วผมก็เจอนาฬิกาเรือนนี้"

นั่นนะสิ..ขณะที่เรากำลังว่นวายอยู่กับชีวิตการงานหรือเจอปัญหา บางทีเราคงต้องหยุดนิ่ง ตั้งสติ ปล่อยวาง หันมาให้เวลากับตนเอง ไม่ยึดติดกับอะไรมากเกินไป บางทีอาจจะมีทางออกสำหรับบางเรื่อง ...ใช่นะ