Group Blog |
อีกมุม...ของชีวิตพยาบาล เมื่อวานเป็นวันที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าอะไรเลย......ทำใจมาได้ 1 วันเต็มๆแล้ว วันนี้ก็ยังไม่รู้จะทำยังไรต่อไป.... วันนี้ขอเล่าเรื่องราวชีวิตตัวเองเก็บไว้ เผื่อว่าวันข้างหน้าเมื่อชีวิตเจอทางตันหรือเมื่อเจอสิ่งที่ใช่แล้ว จะได้ย้อนกลับมาอ่านว่าที่ผ่านมาเราดำเนินชีวิตเช่นไร สำหรับเราชีวิต คือ การต่อสู้มาตลอด เกิดในป่าชายแดนประแดนกัมพูชา ยุคคอมมิวนิสต์ สงครามเขมรแดง ต้องหลบภัยตั้งแต่ลืมตามองโลก โตเป็นเด็กได้เข้าโรงเรียนก็ตอนอายุ 7 ปีแล้ว โรงเรียนชายแดนไม่มีอนุบาลเหมือนเช่นทุกวันนี้หรอก ร่ำเรียนด้วยความยากลำบาก เรียนไปหลบลูกปืนไป พ่อ-แม่บังคับสุดฤทธิ์ เปิดตะเกียงอ่านหนังสือเอา ไฟฟ้า ทีวี ไม่มี...แต่ทุกอย่างไม่ใช่อุปสรรค จบป.6 พ่อ-แม่ส่งเข้าไปเรียนที่ตัวจังหวัดสุรินทร์ มาจากบ้านนอก ยากจน เรียนประถมมาแบบบ้านนอก........แน่นอน ไม่ทันเด็กในเมืองเขาหรอก ต้องอาศัยความขยันและทดทนอย่างเดียว ตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ ทำการบ้านกว่าจะเสร็จก็ดึก ตื่นมาอ่านหนังสือตี 4 ตี 5 ทุกวัน ทำแบบนี้ได้แค่เทอมเดียว.......เกรดเฉลี่ยน้อย 2.4 เครียดมาก...พ่อ-แม่ ต้องหาเงินจากที่ยากจนอยู่แล้ว ไม่รู้พวกแกไปหามาจากไหน ให้เราเอาไปเรียนพิเศษกับเพื่อนๆ ทีนี้ภาระกิจในการเรียนเพิ่มขึ้น หลังเลิกเรียนก็ต้องเรียนพิเศษตอนเย็นตั้งแต่วันจันทร์ ถึง วันศุกร์ วันเสาร์และอาทิตย์เรียนครึ่งวันเช้า ปีหนึ่งได้กลับบ้านไปอยู่กับพ่อ-แม่แค่ช่วงปิดเทอม ที่ต้องเรียนขนาดนี้ก็เพื่อไม่ให้พ่อ-แม่ผิดหวัง ทุกครั้งที่ถึงเทสกาลประกาศผลสอบโควต้าหรือเอนทร้านเข้ามหาวิทยาลัย อาจารย์ก็จะประกาศชื่อรุ่นพี่ที่สอบติดและให้มาโชว์ตัวที่เวทีหน้าเสาธง..........มันเป็นอะไรที่เราใฝ่ฝัน สักวันเมื่อเราอยู่ ม.6 เราก็อยากเป็นเหมือนพี่ๆคนเก่งเหล่านี้เช่นกัน แต่โชคชะตา ฟ้าลิขิต ชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน สิ่งที่เราฝันไว้ มันค่อยๆสลายไปทีละอย่าง โควต้า ม.ขอนแก่น เลือกคณะวิศวกรรมสิ่งแวดล้อม ไม่ได้ เพื่อนๆได้ขึ้นเวทีหน้าเสาธงกันเพียบ แพทย์ วิศวะ สถาปัด พยาบาล ฯลฯ ยินดีกับเพื่อนแต่เสียใจกับตัวเองจังเลย  เอนทรานใหญ่อยากเรียน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มากๆ 3 คณะที่เลือกได้เป็นของจุฬาฯหมด อีกหนึ่งคณะกันพลาด คณะพยาบาลสภากาชาดไทยละกัน ยังไงก็ได้อยู่จุฬาฯเหมือนกัน .....ผลสอบออกมาสิ่งที่หวังน้อยที่สุดกลับเป็นชีวิตเราในตอนนี้ สอบติดพยาบาล เรียน 4 ปีที่กรุงเทพฯ กลัวผีก็ต้องเรียน anatomy เก็บศพ หนีไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นผีเลยยย  เรียนยากมากๆ ใครที่เรียนกาชาดจะต้องฝึกงานและทำงานที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ แค่นี้ก็น่าจะเดาได้ว่าความยากจะประมาณแค่ไหน แต่ถึงจะยาก ลำบากแค่ไหนเราก็พยายามตามสไตล์ ขยันและอดทน ตั้งใจว่าจะเก็บความรู้และประสบการณ์การทำงานจากที่นี่ไปให้ได้มากที่สุดก่อนกลับไปรับใช้บ้านเกิด  ก้ได้ผล ด้วยความที่ตั้งใจเรียน ทำให้เราได้คิวในการเลือกที่ทำงานได้เป็นอันดับแรกๆ ที่ทำงานแห่งแรกคือ PICU ไอซียูเด็ก ตึกสก.ชึ้น 8 ประสบการณ์และความรู้ไม่ต้องพูดถึง...ต่อมาอยู่หน่วยปลูกถ่ายไขกระดูก (BONE MARROW TRANSPLANTATION : BMT) เกิด - ป่วย - ตาย มีครบที่นี่......ในที่สุดก็ได้เวลาที่เราต้องเลือกทางเดินชีวิต 1. จะเลือกความรู้ต่อยอด ความเจริญก้าวหน้าในชีวิต การได้เรียนรู้อยู่ตลอดในแหล่งของการเรียนรู้ที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ หรือ 2. กลับบ้านนำความรู้ที่ร่ำเรียนมาพัฒนาบ้านนอกเรา มาอยู่ดูแลพ่อ-แม่และญาติพี่น้อง ...........ใช้เวลาในการคิดทบทวน 1 ปีเต็มๆเนื่องจากพยาบาลที่อยู่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์จะย้ายไปอยู่ที่อื่นไม่ได้ นอกจากลาออก เราก็เลยต้องคิดทบทวนมากหน่อย เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็ต้องเดินหน้าอย่างเดียว เลือกที่จะมาสมัครงานที่โรงพยาบาลชุมชนที่เพิ่งเปิดใหม่ๆ ยังไงซะก็จะได้เริ่มเกิดพร้อมๆกัน....ที่สาธารณสุขจังหวัดสุรินทร์บอกเราว่าให้สมัครเป็นลูกจ้าง CF ไว้ รอคิวบรรจุเป็นข้าราชการ เราก็ทำตามขั้นตอนทุกอย่าง พยายามใจเย็นรอ ไม่ใช้เส้นสายตามที่คนบอก คนแนะนำเพราะไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อน 4 ปีกับการรอคอย ไม่มีวี่แววเลยยย ........ที่ทำงานเรามีข้าราชการไม่กี่คนหรอกแต่บางคน ทำตัวยิ่งใหญ่ระฟ้า เเทบจะเหยียบแผ่นดินไม่ได้ ทำตัวลอยไป ลอยมา พูดดีได้หน้า แต่ก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ....เห็นแล้วก็เส็งในอารมณ์กับข้าราชการที่ไม่สำนึกในบุญคุณแผ่นดิน....ส่วนเราได้เป็นแค่ลูกจ้างรายปี ใครจะคิดว่ามีแบบนี้ ตั้งใจทำงานแน่นอน เพราะแต่ละเดือนก็ได้เงินเดือนไม่น้อย คนไข้ก็เยอะถ้าเราไม่ตั้งใจทำงานและดูแล จะเป็นอย่างไร .....ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เป็นข้าราชการกับเขา แต่ก็รอตามคิว คิดว่าสักวันเราอาจจะได้เป็นข้าราชการกับเขาก็ได้............เมื่อวานลองโทรไปถามที่สาธารสุข จังหวัดสุรินทร์ ว่าเราจะถึงคิวได้บรรจุหรือยัง ??? .........เขาตอบเรามาแบบเจ็บปวดหัวใจว่า คุณ..(ชื่อเรา)......ไม่มีสิทธิได้บรรจุหรอกค่ะ ตำแหน่งคุณเป็นได้แค่ลูกจ้าง เพราะคุณไม่ได้เป็นนักเรียนทุนของวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีสุรินทร์ แล้ว สสจ.สุรินทร์ก็ไม่เคยเปิดรับสมัครบรรจุพยาบาล.................ฟังแทบไม่จบ เลือดมันฉีดขึ้นที่หน้าปี๊ด ปี๊ด ถ้ามองเห็นคงหน้าดำหรือไม่ก็แดงก่ำแน่นอน..........อะไรกัน....สภากาดไทย..........โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์.......ประสบการร์การทำงานที่ผ่านมา มันไม่ได้เป็นที่ต้องการของสาธาธารณสุขสุรินทร์เลยย มีเพื่อนๆเราหลายคนที่เป็นเช่นนี้ น้องๆที่อยากไปเรียนพยาบาลสภากาชาดไทย แล้วหวังว่าจบมาจะมาทำงานที่สุรินทร์ ได้โปรดคิดดีๆ ถ้าคิดจะใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯ แน่นอนโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ตอบสนองเราได้อย่างสมเกียรติ แต่ถ้าคิดจะกลับบมาทำงานที่สุรินทร์ เรียนที่วิทยาลัยพยาบาลบรมมราชชนนีสุรินทร์ก็พอ ชีวิตข้าราชการรุ่งเรืองในสังคมบ้านนอก .....................เขียนมาตั้งมากมาย จิตวิญญาณยังเคว้งคว้างอยู่เลลลยย เอาไงดีต่อไป....จะเป็นพยาบาลต่อหรือออกไปเป็นเกษตรกรใช้ชีวิตที่ไม่รู้สึกแย่แบบนี้.......
เป็นกำลังใจให้นะคะ
โดย: คุณครูพยาบาล IP: 58.9.24.31 วันที่: 24 ธันวาคม 2553 เวลา:19:17:42 น.
ระบบมันคงเป็นแบบนี้
อย่าท้อนะคะ ตอนเป็นพยาบาลก็เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ลาออกอย่างถาวร  โดย: obbylovequilt
 วันที่: 25 ธันวาคม 2553 เวลา:15:31:35 น.น้องจ๋า เราตั้งใจกลับมาบ้าน เรา เพราะอะไร เพือ่ ครอบครัว
ไม่ใช่เหรอ สิ่งที่ได้มาทีหลังถือเป็นกำไร ทำงานเต็มความสามารถของเราให้เต็มที่ สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจเรา ไม่ใช่คนอื่นนะ โดย: พี่พยาบาล IP: 192.168.11.11, 110.77.146.17 วันที่: 23 มกราคม 2554 เวลา:22:34:36 น.
เราก็เป็นพยาบาลนะ สังกัดโรงพยาบาลใหญ่อันดับหนึ่งในประเทศ แต่ตอนนี้เคว้งมากนะ ลาออกแล้วหวังจะกลับไปอยู่บ้าน ตจว แต่เจอปัญหาเหมือนคุณเลยค่ะ
โดย: พยบ IP: 124.120.207.88 วันที่: 27 ธันวาคม 2555 เวลา:18:26:07 น.
คงบอกไม่ได้ว่าอัะไร เพราะมันเป็นเรื่องของระบบ เราจบที่ของคุณจบ และทำงานที่คุณเขัยนถึง
โดย: แสงดาวแห่งศรัทธา IP: 1.46.5.248 วันที่: 1 พฤษภาคม 2559 เวลา:1:31:44 น.
|
prettything
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] today is going to be a much better day than yesterday
|
|||||||||||||
