ตอนที่อยู่เมืองไทยได้มีโอกาสดูละครเก่าๆ ของญี่ปุ่น โทราซัง ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ได้ดูและชอบความเป็นธรรมชาติและบรรยากาศสมัยก่อน ที่หาดูไม่ได้อีกแล้ว เป็นภาพที่สวยงามและน่าประทับใจ มีเพื่อนญี่ปุ่นถามว่าชอบดารา ละคร หรือเพลงญี่ปุ่น  อะไรบ้าง หนึ่งในละครที่ดูแล้วประทับใจมีอยู่ ๒ เรื่อง คือ โอชิน และ โทราซัง

     เพื่อนญี่ปุ่นแปลกใจว่าทำไมชอบละครเก่า เราก็ตอบไปว่า (ทั้งๆที่ตอนดูก็ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง อาศัยดูเนื้อเรื่องเอา) เพราะละครเก่าๆ จะให้อะไรหลายอย่างจากการที่เราได้ดู เช่น วิถีชีวิตความเป็นอยู่ สภาพบ้านเรือนที่อยู่อาศัย แฟชั่นการแต่งกาย รวมถึงภาษาและวัฒนธรรมที่ถูกถ่ายทอดต่อๆกันมารุ่นสู่รุ่น

     หลังจากเพื่อนกลับไปที่ญี่ปุ่นแล้ว ก็ได้ส่งดีวีดีชุดโทราซังมาให้ ดีใจมาก มีทุกฉาก ทุกตอน ๑ ชุด มี ๔๘ แผ่น (โดนภาษีด้วยแหละ ๑,๗๐๐ บาท) แต่ไม่เป็นไรถือว่าคุ้ม ทุกวันหลังเลิกงานเราก็จะดูดีวีดี จนคิดไปว่า ถ้ามีโอกาสไปเที่ยวญี่ปุ่น (ซึ่งตอนนั้นไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่) จะต้องไปเที่ยวให้ได้สักครั้ง อยากไปที่นี่มากกว่าฟูจิซังซะอีก (บ้าหรือเปล่า)

     เกริ่นมาซะเยอะแล้ว ตอนที่จะเขียน Blog นี้ ก็พยายามจะหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อให้เพื่อนๆ ได้ทราบประวัติและความเป็นมาของตัวละครตัวนี้ ว่าเป็นอย่างไร  ส่วนรูปภาพที่ถ่ายตอนไปเที่ยวได้แต่คิดว่าจะถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก ไม่ได้คิดจะมาทำ Blog ภาพอาจจะน้อยไปนิด ก็สามารถอ่านเพิ่มได้ได้จาก

(ขอบคุณและเครดิตข้อมูลโดย (//wichiter.blogspot.jp/2006/12/blog-post_04.html)

(ขอบคุณและเครดิตข้อมูลโดย //www.jfbkk.or.th/Theater_200507_th.php)

(ขอบคุณและเครดิตข้อมูลโดย //rutt.multiply.com/photos/album/23/Tora-san-Museum-Shibamata)

       การเดินทางไปยัง Shibamata จากบ้านเรา Minami Urawa นั่งรถไฟสายสีฟ้าหรือ  Keihin-Toohoku Line Negishi Line ไปลงที่ Nippori ต่อรถไฟอีกครั้งสาย Shim-Mikawashima จากนั้นต่อรถไฟไป Shibamata อีกที (แค่นั่งรถไฟไปก็ใช้พอสมควรจากบ้านไปถึงที่หมายประมาณ ๑ ชั่วโมง ๒๐ นาที)

 ถึงที่หมายแล้ว เย้..เย้

     พอถึงสถานี Shibamata ก็ไม่รอช้า รีบจ้ำอ้าวไปเก็บภาพคนที่เราตั้งใจมาหาโดยเฉพาะ แอ่น แอ๊น..

     ยืนเด่นเป็นสง่า กำลังจะไปไหนคะ โทราซัง รูปปั้นนี้ขนาดเท่าตัวจริงของนักแสดงผู้นี้

     ประตูทางเข้าวัด Taishakuten วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเพราะเป็นวันพุธ ร้านขายของ ร้านอาหารบางร้านก็หยุดวันนี้ มีนักท่องเที่ยวประปราย ซึ่งเราชอบมากคนไม่ค่อยเยอะดี

     จะมีสัญลักษณ์แบบนี้เต็มไปหมด เหมือนเป็นสัญลักษณ์ให้รู้ว่าอยู่ในอณาบริเวณของวัดนั่นเอง

    สองข้างทางระหว่างทางไปวัดจะมีร้านขายของที่ระลึก ร้านขายขนมต่างๆ ร้านขายอาหาร เต็มพื้นที่ทั้งสองข้างทาง

     ด้านหน้าของวัด สังเกตจากนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ (ของวันนี้) จะเป็นแฟนคลับของโทราซังซะมากกว่า ซึ่งรวมถึงตัวเราด้วย อายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ

มุมด้านข้างของวัด จะมีสัญลักษณ์ประจำวัดอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่น

     ด้านหน้าประตูวัดจะมองเห็นต้นไม้อายุเก่าแก่พอๆกับอายุของวัดแห่งนี้ พาดผ่านหน้าบันไดช่วยให้ร่มเงาของผู้มาเยี่ยมชมหรือมาทำบุญได้เป็นอย่างดี

     เป็นธรรมเนียมปฏิบัติก่อนเข้าวัดต้องทำความสะอาดเสียก่อน บ่อน้ำสำหรับชำระล้างเพื่อให้ร่างกายสะอาด

     ใกล้ๆกับบ่อน้ำล้างมือ จะมีเจ้าแม่กวนอิมยืนประทับอยู่เพื่อให้คนได้กราบขอพรเพื่อความเป็นศิริมงคล

     หอระฆังสำหรับบอกเวลา เช่นทำวัด หรือวันขึ้นปีใหม่ ฉากในละครเรื่องนี้คนที่ตีระฆังคือเจ้าอาวาสและเก็นจัง เก็นจังจะมีบุคลิกจะโก๊ะๆ ทึ่มๆ แต่น่ารัก เคารพนับถือโทราซังเป็นอย่างมาก พยายามเลียบแบบพฤติกรรมทุกอย่างให้เหมือนอีกด้วย

     เนื่องจากเป็นวัดเก่าแก่ วัสดุเป็นไม้ที่มีอายุยาวนาน สีสรรก็ซีดไปบ้างตามกาลของเวลา แต่สิ่งนึงที่ยังคงมีไว้คือความยิ่งใหญ่และสง่างาม

    ต้นไม้หากได้รับการดูแลเอาใจใส่ก็จะมีอายุยืนนานมากกว่าคนเสียอีก จากรูปจะเห็นไม้ค้ำยันเพื่อรับน้ำหนักของต้นไม้เอาไว้ไม่ให้ล้ม

     มัวแต่ชื่นชมบรรยากาศรอบวัดจนเกือบลืมไหว้พระ ด้านในห้ามบันทึกภาพค่ะ จึงไม่มีภาพมาให้ชมกัน แต่เก็บไว้ในความทรงจำแล้วว่าครั้งนึงได้มาไหว้พระและทำบุญที่นี่

     ภาพส่งท้ายสำหรับการเที่ยววัดครั้งนี้ค่ะ จากนั้นได้ไปที่พิพิธภัณฑ์ โทราซัง  ไปด้วยกันไหมคะ

     สุดท้าย ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชม Blog นี้ แล้วพบกันใหม่ค่ะ

     ขอบคุณค่ะ

Create Date : 06 กันยายน 2555
Last Update : 9 กันยายน 2555 14:20:41 น.		1 comments
Counter : 2770 Pageviews.
Share Tweet