เนื่องจากทั้งโจทย์ตะพาบทั้งวันแม่อยู่ใกล้ๆกัน
ไม่รู้จะเขียนอะไรก่อนดี เลยเขียนควบซะเลย แหะๆ โลภเนอะ
แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ตอนเด็กๆ พ่อจะไปทำนาตั้งแต่เช้า พอสายๆ แม่จะพาฉันตามไป ตอนนั้นฉันอายุไม่กี่ขวบ รถก็ไม่มี แม่ต้องพาฉันเดินข้ามหมู่บ้าน ข้ามทุ่งนา และต้องข้ามลำห้วยซึ่งไม่มีสะพานจะข้าม ต้องข้ามตรงจุดที่ข้ามบ่อยๆ ซึ่งคนที่ชินเส้นทางมักจะรู้กัน ว่าจุดนั้นน้ำไม่ลึก แต่ระหว่างทางแม่เห็นผักขึ้นริมห้วยแตกยอดงาม แม่ก็เลยเดินเก็บไปเรื่อยๆ จนผ่านจุดที่ต้องข้ามไปไกล ด้วยความที่ขี้เกียจก็เลยตัดสินใจพาฉันข้ามตรงนั้นเลย แม่ให้ฉันขึ้นขี่คอแล้วค่อยๆ ลุยน้ำลงไป แต่แค่ก้าวไม่กี่ก้าว แม่ก็ไถลพรวดลงน้ำไปเพราะทางมันชัน น้ำลึก แม่บอกว่าพยายามชูตัวฉันขึ้นสูงๆ แต่ด้วยความกลัวฉันจึงกอดคอไว้แน่น แม่พยายามเขย่ง พยายามดิ้นรนให้ขึ้นจากน้ำให้ได้ ไม่อย่างนั้นคงต้องจมน้ำตายทั้งแม่ลูก พอดีมีคนรู้จักผ่านมาเจอจึงได้ลากเราสองคนขึ้นจากน้ำมา เราสองคนจึงรอดอย่างใจหายใจคว่ำ ตอนแม่เล่า แม่เล่าไปหัวเราะไป แต่ตอนเกิดเรื่องฉันว่าแม่คงจะหัวเราะไม่ออก ครั้งนี้ถือเป็นประสบการณ์เฉียดตายจากน้ำครั้งแรกของฉัน
ครั้งที่สอง ระหว่างที่พ่อกำลังขุดบ่อน้ำเพื่อจะใช้เป็นแหล่งน้ำไว้รดแตงกวาและแตงโมที่กำลังลงเมล็ดอยู่ ฉันซึ่งอายุประมาณ 4-5 ขวบก็นั่งเล่นอยู่ตรงปากบ่อ เอาก้อนหินโยนลงไปเรื่อยๆ แม่อยู่ข้างบนรับดินที่พ่อยื่นขึ้นให้ไปเททิ้งก็เอ่ยเตือนขึ้น
ระวังจะตกลงไปในบ่อนะ
ถ้าตกลงไปแม่ก็ตักขึ้นมาสิ ฉันตอบแม่
ตักขึ้นมาเหมือนกบเหรอ พ่อถามต่อ
จ้า ฉันตอบไปแต่ก็ยังไม่หยุดโยนก้อนหินเล่น
ยังไม่ทันขาดคำระหว่างที่แม่หันหลังเดินไปเทดิน ฉันก็ตกโครมลงไปในบ่อ หัวปักลงไปบ่อน้ำที่ยังมีดินโคลนอยู่ก้นบ่อ พ่อคว้าไว้ไม่ทัน ทั้งตัว หู ปากเต็มไปด้วยโคลน สลบไปนานจนพ่อแม่ตกใจ แต่พอรู้สึกตัวก็เอาแต่ร้อง แม่บอกทั้งโมโห ทั้งขำ ทั้งสงสาร อยากจะตีซ้ำก็อยากเพราะเตือนแล้วไม่ฟัง จนต้องตักขึ้นมาเหมือนกบจริงๆ สรุปบ่อที่ใกล้จะขุดเสร็จแล้วก็โดนพ่อถมไปเลย มาฟังตอนนี้ก็ทั้งปลื้ม ทั้งสงสารพ่อแม่ บ่อแต่ละบ่อกว่าจะขุดได้ ใช้แค่จอบ เสียม ขุดด้วยมือเปล่าตั้งหลายวันกว่าจะเสร็จ นี่เป็นเพราะฉันตกลงไปทีเดียว พ่อถมทิ้งเลย ยิ่งได้ฟังยิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่รักฉันมากแค่ไหน อย่างที่เคยบอกบ้านฉันปากแข็งทั้งบ้าน จะให้บอกรักกันเรอะ เหอะ ฝันไปเถอะ ดูจากการกระทำง่ายกว่าเยอะ
วันแม่ปีที่แล้วฉันเคยเขียนเรื่องแม่ เล่าให้ฟังว่าปอดแหก ไม่ค่อยกล้ากอดแม่ แต่พอได้รับคำยุแยงตะแคงรั่ว ฮ่าๆๆๆๆ แรงเชียร์จากหลายๆ คนในนี้ ทำให้ฮึดสู้ (ถึงขนาดนั้น) ตอนนี้ก่อนกลับจากบ้านทีไรต้องขอกอดแม่กับพ่อทุกที ครั้งแรกๆ เขินมากหน่อย (ทั้งคนกอดทั้งคนถูกกอด) ครั้งต่อๆ มาก็เขินเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ พ่อกับแม่ก็เอาแต่หัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน วันแม่ไม่ค่อยได้กลับ ได้แต่ส่งของไปให้ ส่งความรักความคิดถึงผ่านสายลมและสายโทรศัพท์บอกแม่ว่า
"รักแม่ที่สุด"
นานๆ จะได้ถ่ายรูปกันซะที คุณนายท่านขี้อาย
กะพี่สาวคนโต อิๆ และเจ้าขุน (เจ้าของบ้าน)
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ประกายพรึก Literature Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น
สวัสดีขอรับคุณปุ๋ย